ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 792

เซียวหลินเทียนกำลังจัดการจดหมายของข้าหลวงหยาง เตรียมเขียนส่งไปยังเมืองหลวงให้จักรพรรดิอู่อันแจ้งเตือนฉีตะวันออก

ทันใดนั้น แม่ทัพเว่ยชั่วคราว ข่งฮุยกับเผิงเลี่ยงได้ส่งคนมารายงานว่า พวกเขาได้ยึดกองกำลังที่เหลือของแม่ทัพเซี่ยไว้ได้แล้ว

เซียวหลินเทียนตอบกลับทันทีให้พวกเขาตั้งฐานที่มั่นแล้วมุ่งหน้าไปพบกันที่เว่ยโจว

ทางเขากำลังรอให้หลิงอวี๋ผ่าตัดเสร็จแล้วจึงจะเตรียมย้ายไปประจำการที่เว่ยโจว

ในที่สุดหลิงอวี๋ก็ทำการผ่าตัดกับลู่หนานเสร็จแล้ว นางทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างเหนื่อยล้า อาภรณ์ของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

หลิงซวนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของนางอย่างปวดใจแล้วยื่นชามน้ำให้นาง

“อาจารย์ ทางนี้ข้าดูแลเอง ท่านออกไปหาอะไรกินก่อนเถิดเจ้าค่ะ!”

หลิงซวนเอ่ยทั้งน้ำตา “ท่านทำการผ่าตัดมาหลายชั่วยามแล้ว ทั้งยังมีคนไข้รออยู่อีกจำนวนมาก ท่านจะทรุดมิได้นะเจ้าคะ!”

“อืม!”

หลิงอวี๋ตั้งสมาธิจดจ่อมาตลอด ทั้งยังต้องคุกเข่าทำการผ่าตัดอีก ขาทั้งสองข้างของนางมิรู้สึกอะไรแล้ว

ร่างกายของนางก็อ่อนล้ามาก นางรู้ว่าหลิงซวนหวังดีกับตน จึงพยักหน้า

“ข้าจะไปนอนพักสักหน่อย เจ้าคอยดูลู่หนานไว้ หากสถานการณ์เปลี่ยนให้รีบไปบอกข้าทันที!”

“เจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ลูบเข่าแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะเดินโซเซออกไป

“พระชายา ตรงนี้มีอาหารอยู่ ท่านกินสักหน่อยเถิด!”

เถาจื่อเห็นเช่นนั้นก็ก้าวไปช่วยพยุงหลิงอวี๋ให้นางนั่งบนเพลารถม้า แล้วรีบเทน้ำและยกอาหารมาให้นาง

หมอเฝิงยืนดูอยู่ไกล ๆ อย่างกังวลใจ

ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อครู่เขาอาศัยช่วงเวลาที่ไม่มีคนแอบเทยาพิษลงในโถน้ำของเถาจื่อ

นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดของเขา!

เขาจึงค่อย ๆ หยิบเสื้อคลุมมาห่มให้หลิงอวี๋ แล้วไปจัดการงานต่อ

พวกเขายุ่งกันตลอดจนถึงรุ่งสาง พอเซียวหลินเทียนกลับมาหลิงอวี๋ก็ยังคงหลับอยู่

เซียวหลินเทียนจึงไปดูลู่หนานก่อน

หลิงซวนเฝ้าลู่หนานอยู่ เมื่อนางเห็นเขาก็ส่ายหัวแล้วเอ่ย “พี่ลู่ยังมิฟื้นเลยเพคะ อาจารย์บอกว่าขอเพียงเขาไม่มีไข้ ก็ไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้ว! หม่อมฉันเฝ้าเขาอยู่ตลอด เขาไม่มีไข้เพคะ!”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว!”

เซียวหลินเทียนมองลู่หนาน เมื่อเห็นว่าหน้าเขาซีดและร่างกายที่เปลือยเปล่าครึ่งหนึ่งของเขายังคงถูกพันไปด้วยผ้าพันแผล จึงเอ่ยถามอย่างกังวล

“ลู่หนานจะสามารถเคลื่อนย้ายได้หรือไม่? พวกเราจะต้องไปรวมกับแม่ทัพเผยที่เว่ยโจว!”

หลิงซวนส่ายหน้า “เรื่องนี้ต้องถามอาจารย์เพคะ! แต่หม่อมฉันคิดว่าตราบใดที่ไม่เป็นหลุมเป็นบ่อมากเกินไป ก็น่าจะไม่มีปัญหาเพคะ!”

เซียวหลินเทียนพยักหน้า “เช่นนั้นเจ้าก็เก็บข้าวของเสีย ประเดี๋ยวหลิงอวี๋ตื่นแล้ว ข้าจะไปถามความคิดเห็นของนางแล้วเราก็จะออกเดินทางกัน!”