ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 798

หลิงเสี่ยงนั่งอยู่เป็นเวลานาน แต่หลิงอวี๋ก็ยังไม่ฟื้น เขาเป็นบุรุษมิสามารถอยู่ในเรือนพักของหลิงอวี๋ตลอดได้ จึงกลับไป

ในตอนเย็น หลังจากที่เซียวหลินเทียนจัดการงานเสร็จสิ้นแล้ว ก็นึกถึงหลิงอวี๋จึงมาเยี่ยม

หลิงซวนให้ยาหลิงอวี๋อีกครั้งแล้ว เมื่อเห็นว่าอุณหภูมิร่างกายของนางกลับมาเป็นปกติ จึงเอ่ยกับเซียวหลินเทียน

“ท่านอ๋อง อุณหภูมิของคุณหนูกลับมาเป็นปกติแล้วเพคะ! อีกเดี๋ยวก็คงจะฟื้นแล้ว! อย่ากังวลมากเกินไปเลยเพคะ!”

“อืม พวกเจ้าไปพักผ่อนสักหน่อยเถิด ข้าจะเฝ้านางเอง!”

เซียวหลินเทียนพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างเตียง

หลิงซวนเรียกเถาจื่อออกไป ทั้งสองเองก็มิกล้าออกไปไหนไกล จึงนั่งพักผ่อนอยู่ตรงทางเดิน

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่กำลังหลับอยู่ เขามิคุ้นเคยกับหลิงอวี๋ที่เป็นเช่นนี้เอาเสียเลย

ตอนนางตื่น นางก็สามารถพูดคุยกับตนได้ แต่การนอนเช่นนี้มันทำให้เขารู้สึกว่าหลิงอวี๋ผู้นี้ช่างแปลกเหลือเกิน

ตุ่มน้ำพุพองเต็มใบหน้าของนาง ดูน่าเกลียดมาก!

เซียวหลินเทียนนึกขึ้นได้ว่าตอนที่หลิงอวี๋ถูกตนเองเฆี่ยนตีนั้น ร่างกายกับใบหน้าของนางเต็มไปด้วยบาดแผลจากแส้ ดูน่าเกลียดเสียยิ่งกว่าตอนนี้อีก!

ในเวลานั้นตนเต็มไปด้วยความรังเกียจที่มีต่อนาง เมื่อเห็นว่านางดูน่ารังเกียจก็รู้สึกรังเกียจมาก!

แต่ตอนนี้ เซียวหลินเทียนกลับมิรู้สึกเช่นนั้นเลย!

“หลิงหลิง ข้าให้หมอหานกับหมอคนอื่น ๆ ส่งเสริมตำรับยาของเจ้าในการรักษาโรคระบาดแล้วนะ! ท่านจินต้าก็ใช้การพิมพ์แบบเคลื่อนย้ายได้ที่เจ้าสอนมาพิมพ์สำเนาแจกจ่ายไปยังสถานที่ต่าง ๆ หลายชุดเลย!”

“โรคระบาดจะหมดไปในมิช้านี้แล้ว! พวกเราจะทำภารกิจที่เสด็จพ่อมอบหมายสำเร็จแล้ว!”

ขณะที่เซียวหลินเทียนพูดอยู่ เขาก็หยิบผ้ามาเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของหลิงอวี๋อย่างระมัดระวังด้วย

“กลับไปเจ้าจะได้ความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่มาก! เสด็จพ่อจะต้องตกรางวัลให้เจ้าอย่างแน่นอน!”

เซียวหลินเทียนจำได้ว่าหลิงอวี๋เคยบอกว่า นางมิต้องการรางวัล แต่ต้องการแลกเปลี่ยนรางวัลกับการหย่าร้างของทั้งคู่

อารมณ์ของเขาก็หดหู่ลงเล็กน้อย ความสุขของเขาที่ตรวจสอบทรัพย์สินนับล้านที่ครอบครัวของหยางต้าหู่ได้มานั้นก็ลดลงเช่นกัน

เมื่อคิดว่าหลังจากกลับไปยังเมืองหลวง แล้วเสด็จพ่ออนุญาตให้หลิงอวี๋กับตนหย่าร้างกัน จากนั้นหลิงอวี๋ก็จะพาหลิงเยวี่ยออกจากตำหนักอ๋องอี้ เซียวหลินเทียนก็รู้สึกว่ามิอยากจะกลับไปเลย

หากเขายังเกลียดนางเหมือนเมื่อก่อน หากนางอยากไปเขาก็ยินดีอย่างที่สุดที่จะให้นางไป!

แต่ตอนนี้...

“เจ้าทำอะไรกับข้ากันแน่?”

เซียวหลินเทียนมองรูปร่างหน้าตาของหลิงอวี๋ แล้วเอ่ยกับตัวเอง “เหตุใดข้าจึงลังเลที่จะปล่อยเจ้าไปเล่า?”

หลิงอวี๋ที่เงียบเช่นนี้ มันยากจริง ๆ ที่จะเกลียดได้!

เซียวหลินเทียนกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่าจู่ ๆ หลิงอวี๋ก็สั่นอยู่ใต้นิ้วของเขา

“หลิงหลิง เจ้าฟื้นแล้วหรือ?”

เซียวหลินเทียนรีบดูหลิงอวี๋ แต่หลิงอวี๋หลับตาแน่น พร้อมกับร่างกายที่สั่นไม่หยุด

นางขดตัวแล้วสั่นราวกับกลัวความหนาวเหน็บ

การสั่นนั้นเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ...