ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 807

น้ำตาแห่งความคับข้องใจและความกลัวของเซียวทงไหลออกมาทันที พลางเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า

“หม่อม… หม่อมฉันไม่มียาแก้พิษจริง ๆ! สิ่งที่หม่อมฉันพูดไปเมื่อครู่เป็นความโกรธ… ยาพิษ… หม่อมฉันมิได้เป็นคนวางยาจริง ๆ!”

เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมนลง เซียวทงก็กรีดร้องด้วยความกลัว “เสด็จพี่… หม่อมฉันสาบานได้เลยว่าหม่อมฉันมิได้วางยาพิษนางจริง ๆ!”

“หม่อมฉันสาบานในฐานะขององค์หญิง หากหม่อมฉันเป็นคนที่วางยาพิษ ก็ขอให้หม่อมฉันถูกวางยาพิษและถูกฟันถูกแทงจนตายเหมือนหลิงอวี๋…”

“ท่านพี่ เชื่อหม่อมฉันเถิด… หม่อมฉันมิรู้จริง ๆ ว่ายาพิษมาจากที่ใด... ฉินซานยึดยาพิษทั้งหมดที่หม่อมฉันนำมาไปแล้ว! หม่อมฉันพูดความจริงนะ!”

ท่านจินต้ามองอยู่ข้าง ๆ ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเซียวทงดูเยี่ยงไรก็มิได้เป็นการเสแสร้ง

นางกลัวถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็น่าจะพูดความจริง!

หรือว่ามีคนใส่ร้ายเซียวทง?

ท่านจินต้าคิดพลางเอ่ยกับเซียวหลินเทียน “ท่านอ๋อง ปล่อยพระหัตถ์ก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมคิดว่าสิ่งที่องค์หญิงหกตรัสน่าจะเป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนมิเชื่อเซียวทง แต่เมื่อท่านจินต้าพูดเช่นนี้ เขาก็ปล่อยมือออก

เซียวทงอยู่ในมือของเขาอยู่แล้ว หากได้รับการยืนยันว่านางเป็นคนวางยาพิษ เขาจะบีบคอนางให้ตายอีกครั้งก็ง่ายมาก

“องค์หญิงหก กระหม่อมขอถามองค์หญิง ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ มีใครแตะต้องห่อสัมภาระขององค์หญิงหรือหาข้ออ้างเข้าใกล้องค์หญิงหรือไม่?”

ท่านจินต้าเอ่ยอย่างอดทน “องค์หญิงตรัสว่ามิได้เป็นคนวางยา แต่พบยาพิษอยู่ในห่อสัมภาระขององค์หญิง! หากองค์หญิงต้องการพิสูจน์ว่าองค์หญิงมิได้เป็นคนวางยาพิษ องค์หญิงก็ต้องร่วมมือกับเราเพื่อหาคำตอบที่แน่ชัดพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวหลินเทียนปล่อยแล้วเซียวทงก็ล้มลงกับพื้น

นางหอบหายใจอยู่เป็นเวลานานกว่าจะรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย นางได้เห็นความโหดร้ายของเซียวหลินเทียนแล้ว มิกล้าที่จะยั่วยุเซียวหลินเทียนอีกแล้ว

นางก้มหน้าลงครุ่นคิด แต่รู้สึกหวาดกลัวกับการกระทำของเซียวหลินเทียนเมื่อครู่จนสมองของนางว่างเปล่า จึงเอ่ย “ข้านึกมิออก! เมื่อคืนมันวุ่นวายมาก ข้าจำมิได้จริง ๆ ว่าใครเข้ามาใกล้ข้า!”

“เซียงเอ๋อร์ เจ้าลองคิดดูที มีอะไรน่าสงสัยบ้างหรือไม่?”

“หรือว่าหมอเฝิงเป็นคนใส่ร้ายข้า?”

แม้ว่าเซียวทงจะเอาแต่ใจ วางอำนาจและเห็นแก่ตัว แต่นางก็มิใช่คนโง่ เมื่อนางได้ยินคำพูดของเซียงเอ๋อร์ ก็นึกถึงการต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาททันที

นางโพล่งออกมา “ตอนที่อยู่ในวังหมอเฝิงมักจะไปที่ตำหนักของฮองเฮาเว่ยบ่อย ๆ หรือว่าเขาใส่ร้ายหม่อมฉันเพราะต้องการให้หม่อมฉันสู้กับเสด็จพี่?”

“หากหลิงอวี๋ตาย เสด็จพี่จะต้องฆ่าหม่อมฉันด้วยความโกรธอย่างแน่นอน… แล้วเสด็จพ่อก็จะต้องเกลียดเสด็จพี่แน่ ๆ! สิ่งที่เสด็จพ่อเกลียดที่สุดคือพี่น้องเข่นฆ่ากันเอง!”

เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมนยิ่งขึ้น ฮองเฮาเว่ยเป็นแม่ขององค์ชายเว่ย และองค์ชายเว่ยก็โจมตีตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายครั้งแล้ว

ตอนนี้ฮองเฮาเว่ยกล้าให้หมอเฝิงวางยาหลิงอวี๋...

ไม่สิ บางทีคำสั่งที่หมอเฝิงได้รับอาจจะเป็นการวางยาพิษให้ตน!

เพียงแต่หมอเฝิงไม่มีโอกาสลงมือกับตนจึงหันไปหาหลิงอวี๋แทน!