ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 813

“หมอเฝิง!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ก่อนหน้านี้เจ้าหมดปัญญาจะช่วยพระชายาที่ถูกวางยาพิษมิใช่หรือ? ไฉนตอนนี้เจ้าถึงรู้ว่าการต้มเหง้าในน้ำสามารถล้างพิษได้เช่นกันเล่า?”

จากนั้นหมอเฝิงก็ตระหนักได้ว่าตนพลาดแล้ว จึงเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก “กระหม่อม… กระหม่อมคิดว่าหากน้ำของมันสามารถล้างพิษได้ การต้มเหง้าในน้ำก็น่าจะล้างพิษได้เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ...”

“หมอเฝิง เจ้ามิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตากระมัง!” เซียวหลินเทียนตะคอกด้วยความโกรธ “บอกข้ามา ผู้ใดสั่งให้เจ้าวางยาพิษพระชายา?”

“ท่านอ๋อง กระหม่อมถูกใส่ความ! กระหม่อมมิได้วางยาพิษพระชายาจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

หมอเฝิงเอ่ยอย่างกังวล “องค์หญิงหกเป็นคนทำพ่ะย่ะค่ะ พบยาพิษอยู่ในห่อสัมภาระขององค์หญิงหก หลักฐานเป็นที่แน่ชัดแล้ว! ท่านอ๋อง ท่านจะใส่ร้ายกระหม่อมเพียงเพื่อต้องการปกป้ององค์หญิงหกมิได้หนาพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวทงโกรธมากจนวิ่งเข้าไปตบหน้าหมอเฝิงแล้วก่นด่าอย่างดุเดือด

“สารเลว! เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่เจ้าสามารถใส่ร้ายได้จริง ๆ เยี่ยงนั้นรึ?”

“บอกข้ามา ฮองเฮาเว่ยให้เจ้าวางยาพิษใช่หรือไม่? ฮองเฮาเว่ยให้เจ้าใส่ร้ายข้าใช่หรือไม่!”

นางตบหมอเฝิงไปหลายครั้ง แล้วตะโกนใส่เซียวหลินเทียน “เสด็จพี่ หากเขามิสารภาพ ก็อย่าแก้พิษให้เขา ปล่อยให้เขาได้ลิ้มรสยาพิษไปเถิด!”

หมอเฝิงคุกเข่าลงกับพื้น พลางตะโกน “ท่านอ๋อง กระหม่อมถูกใส่ความ… กระหม่อมตามท่านอ๋องมาเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ และช่วยเหลือผู้ป่วยโรคระบาดไปมากมาย ถึงไม่มีความดีความชอบแต่ก็ทำงานหนักพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋องทำเช่นนี้กับกระหม่อมมิได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“เอาตัวเขาไป สารภาพเมื่อใดก็ค่อยให้ยาแก้พิษกับเขา!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงจริงจัง “จ้าวซวน จัดคนให้จับตาดูเขาไว้!”

จ้าวซวนโบกมือ พวกองครักษ์ก็ลากหมอเฝิงลงไป

หมอเฉินเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เขาสัมผัสแขนของตน เขาเอายาพิษมาด้วย

ครั้งนี้เขาปฏิบัติตามคำสั่งขององค์ชายรองกับหมอจางเช่นกัน หาโอกาสที่จะวางยาเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ เพียงแต่หาโอกาสมิได้เลย

เถาจื่อได้ยินดังนั้นก็หน้าแดง และแอบเตือนตนว่าครั้งต่อไปอาหารที่จะให้หลิงอวี๋กิน นางจะต้องทำเองและตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนค่อยให้หลิงอวี๋กิน

“หลิงเสี่ยงพูดถูก หลิงอวี๋ ต่อไปเจ้าต้องระวังเรื่องอาหาร อย่าให้คนอื่นฉวยโอกาสมาทำร้ายเจ้าอีก!”

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ลืมตาขึ้น ใจที่กังวลอยู่ตลอดก็รู้สึกสบายใจขึ้น

เขามิอยากสัมผัสกับความกลัวเช่นนี้อีกแล้วในชีวิตนี้!

“พระชายาฟื้นแล้ว ยินดีด้วยเพคะท่านอ๋อง!”

ฉินรั่วซือพยายามปกปิดความผิดหวังของตน พลางเอ่ยอย่างหน้าซื่อใจคด “พระชายา ท่านมิรู้ว่าหรอกว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมาท่านอ๋องกังวลเรื่องที่ท่านถูกวางยาจนเสวยมิได้บรรทมมิหลับ จนผอมไปหมดแล้วเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋นอนอยู่ เห็นฉินรั่วซือพูดไปมองเซียวหลินเทียนด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ไป

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย การแสดงออกของฉินรั่วซือ เหตุใดจึงดูเหมือนกับชิวเหวินซวงในตอนนั้นนัก!