ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 823

เซียวหลินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็คิดบางอย่างได้พลางเอ่ย “ท่านจินต้า ท่านคิดว่าเช่นนี้จะเป็นไปได้หรือไม่… ชิวเหวินอิงหนีออกจากตำหนักอ๋องอี้ บางทีนางอาจจะแอบเข้าไปในตำหนักองค์ชายเว่ยก็ได้!”

“ตอนนี้องค์ชายเว่ยกำลังลำบาก ชิวเหวินอิงจึงส่งสัญญาณให้หมอเฉินฆ่าหมอเฝิงเพื่อที่จะไม่เปิดเผยที่อยู่ของตนเอง!”

“ตราบใดที่องค์ชายเว่ยไม่ล้ม นางก็ยังมีโอกาสคอยปลุกปั่นสร้างปัญหาได้อยู่!”

“ส่วนทางด้านองค์ชายคัง จ้าวเจินเจินจัดการเรื่องภายในได้ดีมาก ชิวเหวินอิงไม่มีทางแฝงตัวเข้าไปได้แน่!”

ท่านจินต้าตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก้มหน้าลงแล้วเอ่ย “ท่านอ๋อง การคาดเดาของท่านสมเหตุสมผลแล้ว กระหม่อมจะส่งคนไปตรวจสอบรายละเอียดเรื่องคนที่ถูกเพิ่มเข้าตำหนักองค์ชายเว่ยหลังจากที่ชิวเหวินอิงจากไปดูพ่ะย่ะค่ะ!”

คืนนั้น “ศพ” ของหมอเฉินถูกจ้าวซวนลากออกไปฝัง นอกจากจ้าวซวนกับคนวงในอีกสองสามคนแล้ว ไม่มีใครเลยรู้ว่าหมอเฉินยังมีชีวิตอยู่

สำหรับมือสังหารที่สมควรตาย ไม่มีใครสนใจการมีอยู่ของเขาหรอก

การเดินทางที่เหลือเป็นไปอย่างราบรื่น ทุกคนมาถึงเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ

เมื่อหลิงอวี๋เห็นประตูเมืองหลวง นางก็รู้สึกสบายใจอย่างอธิบายมิถูก

นางเป็นคนยุคสมัยใหม่ เดิมทีมิได้มีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ แต่ตอนนี้ในเมืองหลวงมีคนจำนวนมากที่นางเป็นห่วง

ท่านอดีตเสนาบดี หลิงเยวี่ย และแม่นมลี่ต่างก็เป็นญาติของนาง!

“ท่านพี่หลิงหลิง ข้าจะกลับก่อน!”

เดิมทีครั้งนี้หลิงหว่านออกมาตามหาบิดาของนาง แต่ตลอดการเดินทางไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับหลิงเสียงกังเลย

ก่อนหน้านี้หลิงเสี่ยงสัญญากับนางว่า เขาจะคอยติดตามข่าวคราวของท่านลุง หากพบท่านลุงแล้วจะแจ้งให้นางทราบทันที

แม้ว่าหลิงหว่านจะมิพบผู้เป็นบิดา แต่ประสบการณ์ระหว่างทางก็เป็นประโยชน์ต่อนางมาก อีกทั้งยังทำให้นางเติบโตขึ้นด้วย

นางบอกลาหลิงอวี๋แล้วกลับบ้าน

เผยอวี้กำลังขี่ม้า เมื่อเห็นหลิงหว่านไปโดยมิบอกลาตนก็เม้มปากด้วยความมิพอใจ แล้วแอบบ่น “สตรีไร้หัวใจ!”

เซียวหลินเทียนยังคงต้องพาแม่ทัพเซี่ยกับคนอื่น ๆ ไปยังเรือนจำของกระทรวงยุติธรรม จึงให้หลู่ชิ่งส่งพวกของหลิงอวี๋กลับไปที่ตำหนักอ๋องอี้ก่อน

หลิงอวี๋คิดถึงหลิงเยวี่ย นางจึงรีบมุ่งตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทาง หลิงอวี๋เห็นจากในรถม้าว่าบนท้องถนนมีคนมิน้อยแต่งตัวเป็นชาวแคว้นอื่น นางคิดว่าพวกเขาเป็นกลุ่มคนที่ฉีตะวันออกส่งมาเชื่อมสัมพันธ์ จึงมิได้สนใจอะไรนัก

กระทั่งมาถึงตำหนักอ๋องอี้ องครักษ์ได้แจ้งคนในตำหนักอ๋องอี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว แม่นมลี่กับสุ่ยหลิงจึงพาหลิงเยวี่ยมารออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว

หลิงอวี๋มองเห็นร่างเล็ก ๆ ของหลิงเยวี่ยตั้งแต่ไกล นางก็น้ำตารื้นขึ้นทันที

เด็กผู้นี้ คาดว่าตั้งแต่เขาเกิดมาคงมิเคยแยกจากนางเป็นเวลานานเช่นนี้เลย เขาต้องคิดถึงนางมากแน่ ๆ!

“ท่านแม่...”

เมื่อหลิงเยวี่ยเห็นรถม้า เขาก็ผละตัวออกจากแม่นมลี่ ร้องเรียกอย่างมีความสุขแล้ววิ่งมา...