ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 826

หลิงอวี๋ได้ยินแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะ สตรีตั้งครรภ์แท้งลูก นั่นก็ต้องเป็นแม่นางหยางสินะ!

เพื่อป้องกันมิให้จักรพรรดิอู่อันให้รางวัลตนเอง เจ้าหน้าที่เหล่านี้จึงกล่าวหาเรื่องเท็จทั้งยังบิดเบือนข้อเท็จจริง มีเจตนาแอบแฝงจริง ๆ ด้วย!

“เสด็จพ่อว่าเยี่ยงไรหรือเพคะ?”

หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“เสด็จพ่อบอกว่า เขามิเอาคำพูดเหล่านี้มาใส่ใจหรอก และแม้ว่าเรื่องพวกนี้จะเป็นเรื่องจริง เขาก็จะสนับสนุน การใช้วิธีที่มิปกติในช่วงเวลาที่มิปกตินั้น เราสามารถควบคุมโรคระบาดได้ก็นับเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่แล้ว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยด้วยอารมณ์ “ในเรื่องนี้ เสด็จพ่อแข็งแกร่งกว่าเจ้าหน้าที่ธรรมดา ๆ พวกนั้นเป็นร้อยเท่า! จะทำการใหญ่จะต้องมิยึดติดคิดเรื่องไร้สาระ! หากเอาทุกเรื่องมาผูกไว้แล้วจะทำอะไรได้กัน!”

หลิงอวี๋ยิ้ม มิได้พูดอะไรโต้กลับเซียวหลินเทียน

องค์ชายเว่ยพ่ายแพ้แล้ว พวกหมากที่เขาวางไว้ก็ถูกตรวจสอบไปมากแล้ว ทุกคนในราชสำนักเป็นอันตราย นี่ต่างหากที่เป็นช่วงเวลาที่มิปกติจริง ๆ

จักรพรรดิอู่อันจะลงโทษเซียวหลินเทียนในเวลานี้ได้อย่างไร?

เขายังต้องพึ่งพาเซียวหลินเทียนเพื่อรักษาความมั่นคงของสถานการณ์ภายในราชสำนักอยู่!

“เช่นนั้น เสด็จพ่อเชื่อข้อโต้แย้งขององค์ชายเว่ย และมิได้ทำอะไรกับองค์ชายเว่ยหรือเพคะ?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“จัดการแล้ว ฮองเฮาเว่ยก็ถูกลงโทษเรื่องความล้มเหลวในการสั่งสอนลูก นางจะถูกลงโทษด้วยการคัดลอกพระคัมภีร์ร้อยครั้ง!”

เซียวหลินเทียนพูดเรื่องนี้แล้วก็มิสบายใจ

แต่หากไม่มีหลักฐาน จักรพรรดิอู่อันก็มิสามารถถอดถอนฮองเฮาได้ ดังนั้นแม้เซียวหลินเทียนจะมิยอมแพ้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ

หลิงอวี๋ก็รู้สึกหดหู่ใจเช่นกัน การลงโทษเช่นนี้มันต่างอะไรกับการมิลงโทษเล่า!

มิน่าฮองเฮาเว่ยถึงกล้าเย่อหยิ่งเพียงนี้ นางต้องคิดเรื่องนี้ไว้อย่างแม่นยำแล้วแน่นอน

ทั้งสองเดินกันอย่างเงียบ ๆ

หลังจากคลายความหดหู่ในใจลงแล้ว หลิงอวี๋ก็เอ่ยถาม

“หลิงอวี๋… เสด็จพ่อให้เจ้าเข้าเฝ้าในวังพรุ่ง… คงจะให้รางวัลแก่เจ้า!”

เซียวหลินเทียนลังเลที่จะบอกเรื่องนี้

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างสบาย ๆ “เพคะ! หม่อมฉันอยากเข้าวังไปเยี่ยมไทเฮาเสียหน่อยพอดี!”

เซียวหลินเทียนเอียงคอไปมา แล้วเอ่ย “เจ้า… เจ้าคิดจะใช้รางวัลเพื่อแลกกับ… การหย่าร้างของเราจริง ๆ หรือ?”

“หลิงอวี๋ ข้าคิดว่าตอนนี้ยังมิใช่เวลา… เช่นนั้น… ค่อยเป็นค่อยไปดีหรือไม่?”

หลังจากที่เซียวหลินเทียนเอ่ยเช่นนี้ก็เอ่ยต่ออย่างจริงจัง

“ตอนนี้ท่านอดีตเสนาบดีมิได้มีอำนาจที่แท้จริง หลิงเสี่ยงก็อยู่ที่เว่ยโจวอีก หลังจากที่เจ้ารักษาขาของข้าหายดีแล้วก็คงต้องมีหลายคนเกลียดชังเจ้า… มิต้องพูดถึงเรื่องอื่นหรอก ฮองเฮาเว่ยคือคนแรกที่อยากให้เจ้าตาย!”

“หากเจ้าออกจากตำหนักอ๋องอี้ แล้วเกิดตกอยู่ในอันตรายข้าก็จะมิสามารถปกป้องเจ้าได้ทันเวลา! ทว่าหากเจ้าอยู่ในตำหนักอ๋องอี้ อย่างน้อยข้าก็สามารถคุ้มกันเรื่องความปลอดภัยของเจ้าได้!”

“นอกจากนี้ เจ้ายังมิพบท่านลุงของเจ้าเลย ข้าสามารถช่วยตามหาได้! ข้าหาวิธีที่จะช่วยเขาสืบหาเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้ด้วย...”