ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 844

“หานอวี้ทำดีมาก เจ้าคอยดูพวกนางไว้เมื่อมีเวลา หมิ่นกูมีงานที่ต้องทำเยอะมาก ตรงที่ใดที่นางพลาดไปเจ้าก็คอยเตือนนางหน่อยแล้วกัน!”

“ขอเพียงพวกนางมิมายุ่งกับคนเรือนบุหงาของเรา ต่อให้พวกนางจะทะเลาะกันเยี่ยงไรก็หาได้ต้องไปสนใจไม่!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา “หากกล้ามายุ่งกับคนในเรือนบุหงาของข้า พวกนางหาทางกลับไปมิได้แน่!”

“เจ้าค่ะ คุณหนู!”

หานอวี้ยิ้มพลางเอ่ย “บ่าวเก่งเรื่องนี้ คุณหนูมอบหมายให้บ่าวทำเรื่องนี้ถือว่าเลือกถูกคนแล้วเจ้าค่ะ!”

หานเหมยกลอกตาให้น้องสาวของตนอย่างหมดคำพูด แต่ในเมื่อหลิงอวี๋ชอบน้องสาว นางก็ดีใจกับน้องสาวด้วย

หานเหมยกับหานอวี้เป็นคนมาทีหลัง พวกนางมิได้รู้ใจพระชายาได้เหมือนพวกเถาจื่อ สุ่ยหลิงและหลิงซวนจึงทำได้เพียงพยายามทำงานอย่างหนัก เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากหลิงอวี๋โดยเร็วที่สุด

วันรุ่งขึ้น

หลิงอวี๋ตื่นขึ้นมาและกำลังจะกินอาหารเช้า

หานอวี้เข้ามาพลางเอ่ย “คุณหนูเจ้าคะ หญิงงามทั้งสี่อยู่ข้างนอกเจ้าค่ะ พวกนางบอกว่าจะมาคารวะและยกน้ำชาให้คุณหนู!”

หลิงอวี๋ตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าในตำหนักมีอนุชายาเพิ่มมาอีกสี่คน คนเข้ามาใหม่จะต้องยกน้ำชาให้ภรรยาเอก

“คุณหนู เมื่อคืนท่านอ๋องมิต้องการให้พวกนางปรนนิบัติเจ้าค่ะ! เสวี่ยเจินประโคมเครื่องหอมเสียยกใหญ่ไปที่เรือนริมวารี แต่ผลก็คือแม้แต่ประตูเรือนก็เข้าไปมิได้!”

“เสวี่ยเจินยังส่งเสียงดังอยู่หน้าประตูอีกว่าได้รับคำสั่งจากฮองเฮาให้ปรนนิบัติท่านอ๋อง ท่านอ๋องโกรธมากจึงบอกว่าจะสอนกฎเกณฑ์ให้นาง แล้วสั่งให้นางคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลาครึ่งคืนเจ้าค่ะ!”

เอ่อ...

หลิงอวี๋ตะลึง แล้วหัวเราะออกมา

เสวี่ยเจินกับเสวี่ยฉินนี่ไร้สมองเหมือนกันเลยหรือ?

เซียวหลินเทียนโกรธมากที่ฮองเฮาเว่ยเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องหลังบ้านของตำหนักอ๋องอี้ นางยังจะยกคำสั่งของฮองเฮาเว่ยมากดดันเซียวหลินเทียนอีก ทำเช่นนี้ไม่ถูกลงโทษก็แปลกแล้ว

ทันทีที่เสวี่ยเจินพูดจบ นางรับใช้ที่นางพามาก็เดินมาพร้อมกับถาดน้ำชา

เสวี่ยเจินเดินไปตรงหน้าหลิงอวี๋แล้วคุกเข่าลง จากนั้นก็รับน้ำชาจากนางรับใช้แล้วใช้มือทั้งสองข้างยกน้ำชาไปให้หลิงอวี๋

หลิงอวี๋มองนางด้วยรอยยิ้ม เสวี่ยเจินผู้นี้มีใบหน้ากลม ดวงตากลมโต และมีหลิ่นอายที่ดูดุร้ายเล็กน้อย ช่างเป็นคนที่งดงามจริง ๆ

นางมองน้ำชาที่เสวี่ยเจินยื่นมาตรงหน้าตนเองแล้วยิ้มเย็นชา “เหตุใดกัน? นี่กำลังบังคับให้ข้ายอมรับการยกน้ำชาของเจ้าหรือ?”

“หากข้าไม่ดื่ม วันนี้เจ้าก็จะคุกเข่าอยู่ตลอดไม่ยอมลุกหรือ?”

เสวี่ยเจินตะลึง มองหลิงอวี๋ที่จ้องมองตนเอง พลางเอ่ยตรง ๆ “ท่านพี่พระชายา เสวี่ยเจินไม่ได้บังคับท่านนะเจ้าคะ! นี่คือกฎต่างหาก!”

“กฎหรือ? หึ! พวกเจ้ามายกน้ำชา ข้าก็บอกแล้วว่าไม่ให้เข้าพบ แต่พวกเจ้าก็ยังกล้าบุกเข้ามาอีก! เหตุใดเล่า? นี่คือกฎที่พวกเจ้าเรียนรู้มาหรอกหรือ?”

หลิงอวี๋ยืนขึ้นแล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย “ข้าไม่สนใจว่าพวกเจ้าจะเรียนรู้กฎมาจากที่ใด เมื่อเจ้าเข้ามาในตำหนักอ๋องอี้ กฎของตำหนักก็คือกฎที่พวกเจ้าควรปฏิบัติตาม!”