ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 852

“ข้าสามารถทำให้ใบหน้าของเจ้าเสียโฉมได้ทั้งหมดเลยนะ! หากเจ้าทำให้ข้าโกรธ… ข้าก็จะฆ่าเจ้าด้วย!”

หัวหน้าหยิบมีดผ่าตัดแล้วค่อย ๆ ขยับมันไปมาบนใบหน้าของหลิงอวี๋!

หากเป็นคนธรรมดา เมื่อต้องเผชิญกับภัยคุกคามเช่นนี้ คงจะหวาดกลัวจนสติกระเจิงไปแล้ว

หลิงอวี๋จึงแสดงสีหน้าหวาดกลัวเพื่อสร้างความสับสนให้ทั้งสามคน

หัวหน้าขู่รวมถึงหลอกล่อด้วยผลประโยชน์ “บอกข้ามาว่าตำราการแพทย์อยู่ที่ใด แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป!”

หลิงอวี๋แสร้งเอ่ยอย่างเป็นกังวล “ข้ามิรู้จริง ๆ ว่าซือคงชวิ่นคือใคร แล้วก็มิเคยเห็นตำราการแพทย์ของเขาด้วย! พวกเจ้าอย่าทำร้ายข้าเลย… ข้าคือพระชายาอ๋องอี้ หากพวกเจ้าอยากได้เงินข้าก็จะให้พวกเจ้า!”

“อยากจะไปซื้อตำราการแพทย์อะไรพวกเจ้าก็ไปซื้อได้!”

หัวหน้าใจร้อนขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋มิได้พูดความจริง จึงตะคอก “กล้ามาหลอกข้าเยี่ยงนั้นรึ? ข้าว่าเจ้านี่มิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตานะ!”

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้เจ้าลิ้มรสความแข็งแกร่งของข้า!”

หัวหน้าโบกมือ แล้วหญิงสองคนที่อยู่ข้างหลังก็เดินไปหยิบถังน้ำขนาดใหญ่ออกมา

หลิงอวี๋มองไปอย่างประหลาดใจ แล้วก็เห็นร่างดำ ๆ ยืนอยู่ในเงามืดอย่างเลือนราง

นั่นใครกัน?

หลิงอวี๋มีความรู้สึกคล้าย ๆ ว่าชายคนนั้นเป็นจะชายที่มีพลังลึกลับอยู่บนตัวเขา

หากหลิงอวี๋ไม่มีความสามารถในการรับรู้ ก็ไม่มีทางพบเลย!

ยังมิทันที่หลิงอวี๋จะคิดได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นหญิงร่างสูงก็เอาผ้ามาปิดหน้านาง คว้าผมของนางแล้วดึงนางลงไปกับพื้นพร้อมกับเก้าอี้

เพียงเสียงแกร๊กเดียว เก้าอี้ตัวเก่าก็ถูกหลิงอวี๋ทำหักไปแล้ว

หลังของหลิงอวี๋เจ็บปวดอย่างรุนแรงจากเศษไม้ที่หัก แล้วเท้าข้างหนึ่งก็เหยียบท้องของนางอย่างแรง

สักพัก นางก็รู้สึกว่ามีน้ำไหลลงมาบนใบหน้าของตนเอง

ตอนแรกหลิงอวี๋ยังสามารถหายใจได้ แต่เมื่อผ้าเปียก นางก็หายใจไม่ออกแล้ว!

ความเจ็บปวดจากการขาดอากาศหายใจกำลังบีบเค้นนาง และมีอาการเจ็บแสบร้อนที่หน้าอก!

นางอ้าปาก มีน้ำเทลงในปากของตน

เมื่อนางปิดปากแน่น ก็หายใจมิออกอีก

หลิงอวี๋พยายามดิ้นรนดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับถูกหญิงร่างสูงจับไว้จนขยับตัวมิได้!

เหตุใดเถาจื่อยังมิมาอีกนะ?

“ตำราการแพทย์ถูกซ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในเรือนบุหงา!”

หลิงอวี๋โกหกอย่างสบาย ๆ จริง ๆ แล้วนางเอาตำราการแพทย์ไปไว้ในมิติแล้ว

หากชายชุดดำเชื่อ เช่นนั้นต่อไปพวกนางก็จะต้องไปค้นหาที่เรือนบุหงา นางก็จะคิดวิธีหลุดพ้นไปได้ จากนั้นก็หาโอกาสจับตัวพวกนางไว้

“เจ้าพูดจริงหรือ?” หัวหน้าเอ่ยถามเสียงขรึม

“ขะ... ข้ามิได้โกหกพวกเจ้า! ข้าพูดจริงสิ!”

หัวหน้าเห็นว่าหลิงอวี๋ตกใจจนหน้าซีด ก็อดมิได้ที่จะเชื่อ

การทรมานเช่นนี้มีไม่กี่คนหรอกที่ทนรับได้ แม้แต่หลิงอวี๋ก็มิกล้าที่จะโกหกนาง!

แต่หัวหน้าก็ยังคงดูมิสบายใจ สายตามองไปที่ร่างที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด

หัวใจของหลิงอวี๋เต้นรัวเร็ว นางตระหนักได้ว่าคนในเงามืดคือหัวหน้าที่แท้จริงของกลุ่มนี้

คำโกหกของนางสามารถหลอกเงามืดนั้นได้หรือไม่?

ร่างที่อยู่ในความมืด ทำท่าทางที่หลิงอวี๋มองเห็นได้มิชัดเจนนัก