ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 88

พระชายาผิงหยางรูปร่างอ้วน เมื่อใส่ชุดที่หนา ๆ เช่นนี้ ร้อนเสียจนเหงื่อกาฬออก

แป้งหนา ๆ ที่อยู่บนใบหน้าชุ่มเหงื่อ แล้วก็หลุดออกไปบางส่วนแล้ว

แม้ว่าจะยังไม่ถึงขนาดที่เป็นด่างเป็นดวง แต่ถ้าอยู่อีกสักหน่อย มันจะกลายเป็นรอยด่างบนหน้าจริง ๆ แล้ว

เดิมทีหลิงอวี๋ก็ไม่ใช่คนใจร้าย เพียงแต่พอถูกคนคนนี้วุ่นวายมานานมากแล้วก็เลยรำคาญ ความใจร้ายของนาง ถึงได้พูดจาเยาะเย้ยไปสองสามประโยค

แต่สองสามประโยคนี้ พระชายาผิงกลับหยางรับไม่ไหวแล้ว นางยกมือขึ้นจับหน้าตนเองโดยไม่รู้ตัว บนมือนั้นเช็ดแป้งออกมาเป็นชั้นเลย

นางหน้าแดงหูแดงทันที รู้สึกว่าสายตาของทุกคนต่างก็กำลังเยาะเย้ยนาง!

นางโกรธจนผลักหลิงอวี๋อย่างแรง พลางตะคอก “หลิงอวี๋ เจ้ารังแกข้ามากเกินไปแล้ว… เจ้า… เจ้ารอก่อนเถอะ… เจ้ากับข้าเห็นดีกันแน่!”

พูดจบ พระชายาผิงหยางก็ปิดหน้าวิ่งไปอย่างตระหนก นางต้องไปหาที่แต่งหน้า!

“เอ๊ะ เหตุใดจึงไปแล้วเล่า! ข้าเจตนาดีนะ! ข้ายังอยากจะแนะนำตำรับยาพื้นบ้านที่ใช้ดูแลความงามกับนางเลย!”

“เห้อ พระชายาผิงหยางนี่ใจแคบนัก เมื่อครู่นางว่าข้าไว้ตั้งมากมายถึงเพียงนั้น ข้าก็มิได้โกรธอันใด! ข้าว่านางไปแค่สองประโยค นางก็รับมิได้เสียแล้ว! รู้อย่างนี้ข้าอดทนไว้ดีกว่ากระมัง!”

หลิงอวี๋ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ แล้วจูงหลิงเยวี่ยกับหลิงซินเดินไป

สาว ๆ ที่ดูอยู่คนอื่น ๆ ก็มองหน้ากัน แล้วซุบซิบกันขึ้นมา

“ใช่ เมื่อครู่พระชายาผิงหยางเอาแต่โจมตีพระชายาอ๋องอี้อยู่ตั้งนาน ด่านางว่าน่ารังเกียจอีก พระชายาอ๋องอี้ไม่โกรธเลย!”

“พระชายาอ๋องอี้ก็ใจดีช่วยเตือนนาง นางยังบอกว่าอีกฝ่ายรังแกนางอีก! ข้าว่า คนที่รังแกคนอื่นมากเกินไปก็คือพระชายาผิงหยางต่างหาก!”

“พวกเจ้าว่า… หากข้าไปถามวิธีดูแลความงามจากพระชายาอ๋องอี้ นางจะบอกข้าหรือไม่? ข้าอยากจะให้รอยสิวหายไป…”

เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ก้าวมาหาตนเอง ใบหน้านั้นเมื่อครู่ทำให้เขาประหลาดใจอยู่ชั่วครู่แล้ว

เขาไม่มีทางจินตนาการได้เลย ตอนที่ได้พบหลิงอวี๋เมื่อสิบกว่าวันก่อน ยังเต็มไปด้วยรอยแส้อยู่เลย!

นี่เพิ่งจะสิบกว่าวัน ก็หายไปจนหมดแล้ว!

ใบหน้างดงามที่สดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ และสว่างราวกับดวงจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้ ทำให้ในใจของเซียวหลินเทียนสั่นไหว…

เพียงแต่นึกถึงการกระทำของหลิงอวี๋ ความสั่นไหวนี้ก็หายไปในพริบตา หลิงอวี๋จะน่าเกลียดหรือสวยก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า ท่านเสนาบดีจะอึดอัดใจกับตนเองต่อหน้าทุกคนหรือไม่!

นางได้รับความอึดอัดใจไม่สำคัญเท่าใดหรอก แต่นางไม่อยากให้หลิงเยวี่ยเสียใจ!

ขณะที่กำลังพูดอยู่ ท่านเสนาบดีก็พาครอบครัวของหลิงเสียงเซิงมา

ท่านเสนาบดีมีความน่าเกรงขามมาก แม้ว่าจะเป็นคนที่อายุใกล้หกสิบแล้ว ผมเริ่มขาว ผิวคล้ำ ที่หางตาที่ริ้วรอย แต่กลับดูมีพลังมาก

เขามองปราดเดียวก็เห็นหลิงอวี๋แล้ว ตะลึงไปครู่หนึ่ง มุมปากก็กระตุก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้จ้องหลิงอวี๋อย่างดุร้าย แล้วเลื่อนสายตาหนีไป

หลิงอวี๋ที่เห็นสายตานั้นก็รู้สึกเศร้าในใจ!

สายตานั้นไม่ใช่ความเกลียด แต่เป็นการตำหนิอย่างผิดหวัง!

มีเพียงคนที่เป็นห่วงเราอย่างแท้จริงเท่านั้น ถึงจะมีความคาดหวังในตัวเรา!

ยิ่งคาดหวังมาก ก็จะผิดหวังมาก!