ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 91

ไทเฮาเหลียงกวาดมองฝูงชนรอบ ๆ อย่างสุภาพสุขุมงามสง่า เมื่อพบหลิงอวี๋ก็คลี่ยิ้มเล็กน้อย

“ตัวข้าผู้เป็นไทเฮารู้สึกตื้นตันใจอย่างยิ่งที่ทุกท่านมาอวยพรให้แก่ข้า ทุกท่านลุกขึ้นเถิด!”

“ขอบพระทัยไทเฮา!”

ฝูงชนแสดงความขอบคุณและทยอยกันลุกขึ้น ก่อนนางกำนัลของวังหลวงจะพาไปยังที่นั่ง

หลิงอวี๋ก็ลุกขึ้นเช่นกัน เพียงรู้สึกว่ารอยยิ้มของไทเฮาที่มีต่อตนนั้น ได้มลายความน่าเกรงขามอำนาจและเกียรติศักดิ์ลงไปมากอักโข

นางจูงมือหลิงเยวี่ยคิดหาที่นั่งนั่งลง บัดนี้พบว่าสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีแบ่งที่นั่งกันเป็นสองฝั่ง ส่วนเซียวหลินเทียนถูกลู่หนานเข็นไปทางฝั่งอาคันตุกะบุรุษเรียบร้อยแล้ว

นางจูงมือหลิงเยวี่ยไปทางฝั่งอาคันตุกะสตรี เพียงแต่ไม่มีนางกำนัลคอยนำทางตน นางเลยไม่รู้ว่าควรนั่งแห่งใด

ผ่านไปไม่ช้า ทุกคนล้วนนั่งลงหมดแล้ว เหลือเพียงนางกับหลิงเยวี่ยที่ยังยืนอยู่ จากนั้นทุกสายตาก็เพ่งเล็งลงบนร่างพวกนางในบัดดล

หลิงอวี๋รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย สายตารีบกวาดมองที่นั่งเหล่านั้นหมายหาที่นั่งว่างนั่งลงให้เร็วที่สุด

อย่างไรเสียหลังกวาดมองไปรอบหนึ่งแล้ว กลับพบว่าที่นั่งเต็มสิ้นไม่เหลือที่นั่งว่างอย่างสิ้นเชิง

หัวใจนางหนาวสะท้าน นี่หมายความว่าอันใดกัน?

นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ไทเฮาเชื้อเชิญตนมาโดยมิได้เตรียมที่นั่งสำหรับตน!

มีคนตั้งใจวางอุบายนี้หรือว่าแม่นมเว่ยลืมตระเตรียม?

หลิงอวี๋กวาดมองโดยรอบอย่างนิ่งสงบก็พลันพบหลิงเหยียน เสิ่นจวน ฉินรั่วซือและเจิงจื่ออวี้ต่างกำลังมองมาที่ตนอย่างเยาะเย้ย

“เกิดสิ่งใดขึ้นตรงนั้นรึ? สตรีที่พาดรุณคนนั้นมาคือผู้ใดกัน เหตุใดยังไม่รีบนั่งลง?”

ขุนนางประธานในพิธียืนอยู่ตำแหน่งต่ำกว่าจักรพรรดิอู่อัน ครั้นมองเห็นหลิงอวี๋กำลังยืนจูงมือเด็กผู้หนึ่งด้วยตาอันแหลมคมจึงตะโกนไม่พอใจเสียงดัง

“เรียนใต้เท้า ข้าคือพระชายาอ๋องอี้นามหลิงอวี๋! ใต้เท้า อาจเป็นที่คนรับใช้สะเพร่าที่ไม่ได้ตระเตรียมที่นั่งสำหรับข้า!”

เมื่อพบว่าสายตาทุกคนจับจ้องมาทางตนในใจก็หัวเราะเยาะหยันขึ้น อยากจะชมเรื่องบันเทิงงั้นรึ?

เช่นนั้นก็ดูไปเถอะ!

อย่างไรเสียนางก็เข้าใจแล้ว หากไทเฮาเชิญตนมาก็คงไม่ปล่อยให้ตนถูกคนหยามเกียรติหรอก!

มีจนกล่าวจาเหน็บแนมอย่างไม่เกรงใจว่า “ชายาอ๋องอี้ผู้นี้ช่างไร้ยางอายเสียจริง! ตนมิได้รับเชิญก็ยังปะปนเข้ามาได้!”

“ถูกต้อง ไม่ใช่แค่มาผู้เดียว ยังพาลูกนอกสมรสผู้นั้นมาด้วย! นี่ไม่มีเงินกินข้าวจนถึงขั้นคิดแอบเข้างานฉลองวังหลวงกินอาหารชั้นเลิศเลยรึ!”

ขันที่เซี่ยเห็นไทเฮากำลังขมวดคิ้วมุ่นจึงมองค้อนไปทางขันทีน้อยเซี่ยทันควัน แน่นอนว่าคือเขาที่ลืมรายงานขันทีให้จัดเตรียมที่นั่ง

ครั้นแล้วกลับมาคิดจะตักเตือนเขาภายหลัง กล้าดีอย่างไรมาละเลยแขกของไทเฮากัน!

ขันทีเซี่ยก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เพิ่งคิดจะอธิบายความละเลยของศิษย์

พลันได้ยินเสียงขานอันกังวานของชายาผิงหยางเสียก่อน “ฝ่าบาท หลิงอวี๋ถือเทียบเชิญปลอมปะปนเข้าวังมาเพคะ!”

“หม่อมฉันขอเปิดโปงขันทีเซี่ย แม่นมเว่ยและราชองครักษ์ผางว่าพวกเขาสามคนได้รับสินบนพระชายาอ๋องอี้ไปสองแสนตำลึงเงิน จึงปล่อยให้นางเข้ามาได้เพคะ!”

ขันทีเซี่ยรู้สึกขบขันฉับพลัน อดไม่ได้ที่จะมองไปทางไทเฮา

พบว่าไทเฮากำลังยิ้มพร้อมส่ายศีรษะให้เขา

ขันทีเซี่ยผงกศีรษะรู้ใจ ก่อนจะนิ่งเงียบไม่กล่าวคำรอชมละครต่อไป