ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 925

หลิงอวี๋พาหลิงเยวี่ย เถาจื่อและคนอื่น ๆ ไปที่ถนน

วันนี้วันที่สิบห้า บนถนนจึงมีคนมากหลายและบรรยากาศก็ครึกครื้นไปทั่วทุกที่

หลิงเยวี่ยตื่นตาตื่นใจกับสิ่งต่าง ๆ มากมาย แต่เด็กน้อยกลับรู้ความมาก มิได้รบกวนหลิงอวี๋ให้ซื้ออะไรเหมือนเด็กคนอื่น ๆ

หลิงอวี๋คิดว่านานแล้วที่พาหลิงเยวี่ยออกมาเช่นนี้ เมื่อมาถึงหน้าแผงขายของ จึงให้หลิงเยวี่ยเลือกของขวัญ

หลิงเยวี่ยเลือกหุ่นไม้ตัวเล็ก ๆ แล้วเลือกให้พี่น้องฉีเต๋อแต่ละคนด้วย

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างชื่นชม มีสิ่งดี ๆ ก็มิเคยลืมที่จะแบ่งปันให้กับสหายของตน มิน่าพี่น้องฉีเต๋อถึงเข้ากับเขาเหมือนพี่น้องกันแท้ ๆ

เถาจื่อไปถามดูว่าคณะการแสดงทำการแสดงที่ใด พวกของหลิงอวี๋จึงยืนรออยู่หน้าแผงขายของ

บนท้องถนนมีคนต่างแคว้นจำนวนมาก มีการแต่งกายแบบต่างแคว้นกันไป

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิงเยวี่ยได้เห็นการแต่งตัวของคนต่างแคว้น เขาจึงมองอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ท่านแม่ การแต่งตัวของพวกเขาแปลกมากเลย!” หลิงเยวี่ยรอให้คนเหล่านั้นออกไปก่อนจะกระซิบ

ฉีป้าวตอบทันที “นั่นคือคนฉีตะวันออก! ได้ยินมาว่าพวกเขากินเนื้อดิบด้วย! ดินแดนป่าเถื่อนมิเรียนรู้อารยธรรม”

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “แต่ละแห่งก็มีขนบธรรมเนียมเป็นของตน การกินเนื้อดิบมิได้หมายความว่าเป็นคนล้าหลัง! ฉีตะวันออกมีทุ่งหญ้ามาก ชายหญิงของพวกเขาล้วนขี่ม้ากับยิงธนูเก่ง นี่คือสิ่งที่เราเทียบมิได้เลย!”

“ท่านแม่ แล้วเยวี่ยใต้เล่าขอรับ? พวกเขาเก่งอะไรหรือ?”

หลิงอวี๋ลูบหัวหลิงเยวี่ยแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เยวี่ยใต้มีทุ่งหญ้าและมีภูเขาสูง การขี่ม้ายิงธนูก็เป็นจุดแข็งของพวกเขาเช่นกัน แต่พวกเขารู้เรื่องการเลี้ยงสัตว์ดีกว่าฉีตะวันออก ทั้งยังรู้วิธีปรับเปลี่ยนแม่น้ำด้วย พวกเขาสามารถเลี้ยงม้า วัว และแกะได้ดีมากทีเดียว!”

ที่เมืองหลวงมีทูตจากเยวี่ยใต้กับฉีตะวันออกมาเป็นจำนวนมาก หลิงอวี๋จึงได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ของพวกเขาไว้บ้าง

“ท่านพี่ คิดมิถึงเลยว่าสตรีธรรมดาจากฉินตะวันตกจะรู้จักเยวี่ยใต้ของเราเช่นนี้ ช่างหายากจริง ๆ!” ชายร่างเตี้ยยิ้ม

ชายร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยอย่างสงบ “เจ้ามองผิดแล้ว นั่นมิใช่สตรีธรรมดา นั่นคือพระชายาอ๋องอี้!"

“ท่านพี่ ท่านพี่รู้จักนางได้อย่างไร?” ชายร่างเตี้ยเอ่ยถามอย่างสงสัย

ชายร่างสูงเอ่ย “วันนั้นนางจะถูกตัดหัว ข้ากับอู่เฉียงก็เลยไปดูเสียหน่อย จึงได้รู้จักนาง!”

ชายร่างสูงพูดแล้วก็หันกลับมา เมื่อเห็นหลิงอวี๋ลากเด็กเดินไปข้างหน้า เขาก็ลากชายร่างเตี้ยไปด้วย “ชิ่งเอ๋อร์ เราตามไปดูกันเถิด!”

มู่หรงชิ่งยิ้มพลางเอ่ย “ท่านพี่ นางแต่งงานแล้ว เหตุใดท่านพี่ต้องตามนางไปเล่า จะชิงตัวนางกลับไปเป็นพระชายาของท่านพี่มิได้หนา!”

มู่หรงเหยียนซงเอ่ยเสียงขรึม “รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง... พระชายาอ๋องอี้ผู้นี้ให้ความรู้สึกแปลก ๆ ... มีบางอย่างเกี่ยวกับนางที่ข้ารู้สึกคุ้นเคยนัก!”