ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 935

วันรุ่งขึ้น

หลิงอวี๋กำลังนึกถึงเรื่องของหลิงหว่าน นางลุกขึ้นไปกินอาหารเช้า จากนั้นจึงพาหลิงเยวี่ยกับเถาจื่อไปที่บ้านป้าสะใภ้ใหญ่

ป้าสะใภ้ใหญ่กำลังพาเสี่ยวเยี่ยนจื่อทำงานอยู่ในเรือน เมื่อนางเห็นหลิงอวี๋พาหลิงเยวี่ยมา ก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม

“เยวี่ยเยวี่ยหลานรัก เจ้ามาแล้วหรือ! คิดถึงยายหรือไม่?”

หลิงเยวี่ยเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “คิดถึงขอรับ​ คิดถึงพี่เยี่ยนจื่อด้วยขอรับ!”

เสี่ยวเยี่ยนจื่อยิ้มแล้ววิ่งไปจับมือหลิงเยวี่ย “น้องเยวี่ยเยวี่ย ข้าชอบกระต่ายน้อยที่เจ้าให้ข้ามาครั้งที่แล้วมาก ข้าจะพาเจ้าไปดู มันโตขึ้นมากเลย!”

หลิงเยวี่ยตามเสี่ยวเยี่ยนจื่อไปดูกระต่ายน้อยอย่างตื่นเต้น

หลิงอวี๋มิเห็นหลิงหว่าน จึงเอ่ยถาม “ป้าสะใภ้ใหญ่ หว่านเอ๋อร์เล่า?”

“นางหรือ​ ออกไปจ่ายตลาดตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว​ บอกว่าหลังช่วยข้าจ่ายตลาดแล้ว นางต้องไปดูที่ตั้งโรงงาน นางบอกว่านางพบสถานที่ที่ดีที่จะสร้างโรงงาน และกำลังเจรจาราคากับพวกเขาอยู่!”

ขณะที่ป้าสะใภ้ใหญ่กำลังพูดอยู่นั้น หลิงหว่านก็เข้ามาพร้อมกับถือตะกร้าผักใบใหญ่มาด้วย

เถาจื่อกับสุ่ยหลิงรีบไปช่วยนาง​ หลิงหว่านเห็นหลิงอวี๋ก็ยิ้มแล้วเอ่ย “ท่านพี่หลิงหลิง ท่านพี่มาพอดีเลย​ ข้ายังบอกอยู่ว่าประเดี๋ยวข้าจะไปหาท่านพี่ให้ช่วยข้าดูที่ตั้งโรงงาน!”

“ล้างมือก่อนแล้วเข้ามาเถิด ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างไร้ความกังวลของหลิงหว่าน หัวใจของนางก็บีบรัดแน่น น้องสาวที่จิตใจดีเช่นนี้ จะให้หลิงเยี่ยนกับหวางซือมาทำร้ายนางมิได้เด็ดขาด

หลิงหว่านเห็นว่าสีหน้าของหลิงอวี๋ดูมิดี นางจึงรีบล้างมือแล้วเดินเข้าไป

“ป้าสะใภ้ใหญ่ ท่านก็มาด้วยเถิด!”

หลิงอวี๋ดึงป้าสะใภ้ใหญ่เดินเข้าไป

“อาอวี๋ มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นอีกแล้วหรือ? วันนั้นเจ้าเกือบโดนตัดหัว​ ป้าสะใภ้ใหญ่ตกใจมากหนา!”

“ท่านปู่ของเจ้าก็ล้มป่วยเพราะโกรธหลิงเยี่ยน เขามิให้พวกเราบอกกับเจ้า หากเจ้ามีเวลาก็ไปพบเขาหน่อยเถิด!”

“พอเถิด เจ้าสับนางแล้วจะแก้ปัญหาได้หรือ? เจ้ายังต้องชดใช้ชีวิตให้คนสารเลวนั่น… แล้วเจ้าจะให้แม่ของเจ้ากับเสี่ยวเยี่ยนจื่อทำเช่นไร?”

หลิงอวี๋ดุเสียงแข็ง “เมื่อเจอปัญหา เจ้าก็ควรหาทางแก้ไขปัญหา​ การโจมตีเช่นเข่นฆ่าอย่างหุนหันพลันแล่นจะแก้ปัญหาได้หรือ? หากเจ้าสู้มิได้จะทำเยี่ยงไรเล่า?”

หลิงหว่านถูกดุก็รู้สึกทั้งน้อยใจและเสียใจ​ จากนั้นก็กอดหลิงอวี๋แล้วร้องไห้ออกมา

“ท่านพี่หลิงหลิง เช่นนั้นข้าควรทำเยี่ยงไร? ไฉนชีวิตข้าจึงขมขื่นได้ถึงเพียงนี้!”

“ข้ามิชอบฟังคำพูดเช่นนี้ของเจ้าเลย!”

หลิงอวี๋ตบไหล่หลิงหว่านแล้วดุ “เจอกับความพ่ายแพ้เล็กน้อย ก็บอกว่าชีวิตของตนขมขื่นเสียแล้ว... เช่นนั้นคนที่แย่กว่าเจ้าจะทำเยี่ยงไรเล่า?”

“เสี่ยวเยี่ยนจื่อกับผู้ที่สูญเสียพ่อแม่ไป​ ไม่มีข้าวกินไม่มีเสื้อผ้าพออุ่น ชีวิตของพวกเขามิขมขื่นกว่าหรือ!”

หลิงหว่าถูกดุก็หน้าแดงหูแดงไปหมด นางเช็ดน้ำตาแล้วมองไปทางหลิงอวี๋อย่างคาดหวัง

“ท่านพี่หลิงหลิง ข้ายอมตายดีกว่าเป็นภรรยาน้อยขององค์ชายเว่ย!​ ท่านพี่ช่วยข้าคิดหาทางทีเถิด ข้าจะรอดพ้นภัยพิบัตินี้ไปได้อย่างไร?”