ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 960

หลิงอวี๋ให้น้ำเกลืออีกชุดหนึ่งกับเสี่ยวเปาแล้วเอ่ยกับจูหลาน

“อาการของเสี่ยวเป่าให้น้ำเกลือสามวันก็มิเป็นอะไรมากแล้ว! ข้าจะให้สุ่ยหลิงเฝ้าเขาในวันนี้แล้ววันพรุ่งข้าจะมาตรวจอาการ!”

จูหลานได้เห็นแล้วว่าเสี่ยวเป่าดีขึ้นอย่างรวดเร็ว จึงเอ่ยขอบคุณ “เจ้าค่ะ ท่านพี่สะใภ้สี่ ขอบคุณท่านแล้ว! ท่านกลับไปพักผ่อนเถิด ข้าจะส่งรถม้าไปรับในวันพรุ่ง!”

“อืม!”

หลิงอวี๋ต้องกลับไปดูเฮยจื่อ จึงให้สุ่ยหลิงอยู่ที่นี่แล้วบอกลา

จูหลานจัดรถม้าไปส่งหลิงอวี๋กลับ

รถม้ามาถึงตำหนักอ๋องอี้ ก่อนที่หลิงอวี๋จะลงจากรถ นางก็เห็นมู่หรงชิ่งยืนอยู่ที่ประตูตำหนักอ๋องอี้พร้อมกับนางรับใช้

“องค์หญิงชิ่ง? มีอะไรหรือ?”

หลิงอวี๋ทักทายทันทีที่ลงจากรถ

“อื้ม ข้ามาที่นี่เพื่อถามเจ้าว่า เจ้าได้รับคำเชิญขององค์หญิงตานรั่วหรือไม่?”

หลิงอวี๋ส่ายหัว “เมื่อคืนข้ามิได้อยู่บ้าน ข้าไปตรวจรักษา มิรู้ว่าพระนางส่งคำเชิญมาให้ข้าหรือไม่!”

“องค์หญิงตานรั่วบอกว่าใกล้จะถึงวันเกิดของนางแล้ว นางอยากจะใช้โอกาสนี้ติดต่อกับทุกคน!”

มู่หรงชิ่งขมวดคิ้วแล้วเอ่ย “ข้าได้ยินมาว่านางเชิญคุณหนูร่ำรวยหลายคนจากเมืองหลวงของเจ้า! มีองค์หญิงหกด้วย! ข้าจึงมาถามเจ้าว่าในงานวันเกิดของฉินตะวันตกควรมอบสิ่งใดเป็นของกำนัลดี!”

“เข้าไปคุยกันเถิด!”

หลิงอวี๋พามู่หรงชิ่งเข้าไปในตำหนักอ๋องอี้ เซียวหลินเทียนก็ไปทำงานแล้ว เมื่อลู่หนานได้ยินว่าหลิงอวี๋กลับมาแล้วเขาก็รีบส่งคำเชิญของเซี่ยโฮ่วตานรั่วให้

หลิงอวี๋เห็นว่ามีการส่งคำเชิญให้ทุกคนเดินป่าเพื่อชมทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วง ที่อยู่คือภูเขาว่านโซ่วด้านหลังวัดพระใหญ่

เวลาคือสามวันหลังจากนี้

“ท่านอ๋องได้รับคำเชิญด้วยหรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“ได้รับขอรับ!”

ครั้งล่าสุดในวัง เซี่ยโฮ่วตานรั่วยั่วยุหลิงอวี๋ ต้องการแข่งขันกับนางในด้านการยิงธนูและขี่ม้า แต่หลิงอวี๋กันนางออกไป

ทว่าหากเซี่ยโฮ่วตานรั่วเสนอการแข่งขันอีกครั้งในครั้งนี้ สำหรับฉินตะวันตกแล้วหลิงอวี๋ก็มิสามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป

“พี่หญิงหลิงอวี๋ เจ้าคิดว่าจะมอบอะไรหรือ?”

มู่หรงชิ่งเอ่ยถามเมื่อเห็นหลิงอวี๋เงียบไป

“สตรีทุกคนน่าจะชอบกำไลกับปื่นติดผม ให้พวกสิ่งนั้นก็แล้วกัน!”

หลิงอวี๋มิสนใจว่าจะให้ของกำนัลประเภทไหน สิ่งที่นางกังวลตอนนี้คือจุดประสงค์ของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว

“พี่หญิงหลิงอวี๋ เช่นนั้นเจ้ากับข้าก็ไปซื้อของด้วยกันเถอะ!” มู่หรงชิ่งเชิญ

“วันพรุ่งก็แล้วกัน! ข้ามีผู้ป่วยอยู่ที่ตำหนัก วันนี้มิว่าง!”

“ได้สิ เช่นนั้นวันพรุ่งข้าจะมาตามนัด!” มู่หรงชิ่งคิดว่าหลิงอวี๋มีเรื่องต้องทำ นางจึงบอกลาแล้วเดินออกไป