ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 964

“พี่ ๆ เรามาสู้ไปด้วยกันนะ ต้องมิให้คนฉีตะวันออกหัวเราะเยาะเราได้เป็นอันขาด!”

อวี๋หลานเป็นคนนิสัยดีและมีความเป็นมิตร สตรีหลายคนในเมืองหลวงล้วนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง เมื่อนางให้กำลังใจเช่นนี้ สตรีเหล่านั้นก็พยักหน้ากันหมด

แม้ว่าเจิงจื่ออวี้จะมิได้เห็นด้วย แต่ก็ถูกคำพูดเมื่อครู่ของนางกระตุ้นเช่นกัน

ท่านพ่อกับพี่ชายของนางทำงานอยู่ในราชสำนัก ในเมื่อนางได้รับเชิญมาแล้ว นางจะทำให้พ่อกับพี่ชายของนางต้องอับอายมิได้

“พี่หญิงจื่ออวี้ น้องสวี่เหยียน พวกเจ้าฉลาดกว่าข้า วันนี้พวกเจ้าเป็นผู้นำเถิด!”

อวี๋หลานพูดเยินยอเจิงจื่ออวี้กับสวี่เหยียนอย่างชาญฉลาด

เจิงจื่ออวี้เหลือบมองหลิงอวี๋ หลิงอวี๋มิรอให้นางได้พูดอะไรก็ยิ้มพลางเอ่ย “อืม อวี๋หลานพูดถูก จื่ออวี้กับสวี่เหยียนเหมาะสมที่จะเป็นหัวหน้ากลุ่ม พวกเจ้าสองคนเป็นหัวหน้ากลุ่มเถิด!”

“วันนี้พวกเราออกมาเที่ยวเล่น หาได้ต้องพูดถึงเรื่องสถานะไม่ ยกให้คนที่มีความสามารถมาก่อนดีกว่า!”

เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋ยกย่องนาง เจิงจื่ออวี้ก็ค่อนข้างพึงพอใจ จึงกำหมัดแน่นพลางเอ่ย “ในเมื่อทุกคนเสนอให้ข้าเป็นหัวหน้า เช่นนั้นข้าก็จะมิเกรงใจแล้ว!”

“เราจะทำให้สตรีฉินตะวันตกต้องอับอายมิได้ ทุกคนต้องสู้ไปด้วยกัน เดินขึ้นไปบนภูเขากันเถิด!”

นางดึงสวี่เหยียนแล้วเดินไปข้างหน้ากลุ่มคน เป็นผู้นำทุกคนขึ้นไป

อวี๋หลานยิ้มขอโทษหลิงอวี๋ แล้วติดตามขึ้นไปอย่างใกล้ชิด

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย อวี๋หลานผู้นี้ฉลาดมาก และมีความเป็นผู้นำมากด้วย คำพูดมิกี่คำของนางทั้งกระตุ้นความกระตือรือร้นของทุกคน และยังให้โอกาสคนที่รับมือยากทั้งสองคนนี้ได้แสดงฝีมืออีกด้วย

หลิงหว่านเพิ่งหมั้นหมายไป นางมิอยากเป็นจุดสนใจ จึงติดตามไปกับหลิงอวี๋อย่างสบาย ๆ

“ท่านพี่หลิงหลิง น้องต่งอี๋ที่มิได้เดินขึ้นภูเขาไปกับเรา นางสุขภาพมิดี มิสามารถออกกำลังกายหนัก ๆ ได้ เราจึงตกลงกันว่าให้นางรอเกี้ยวแบกนางขึ้นไปบนภูเขา!”

ใบเฟิงทั้งสองข้างทางมีทั้งสีแดงสีเหลือง ช่างงดงามมากจนหลิงอวี๋เห็นแล้วรู้สึกเคลิบเคลิ้มไป

มิทันรู้ตัวนางก็ข้ามเวลามายังฉินตะวันตกเป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้ว นางคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในสมัยโบราณแล้ว

อากาศที่นี่สดชื่น ประเพณีก็เรียบง่าย แม้จะค่อนข้างล้าหลังอยู่บ้าง แต่ลองคิด ๆ ดูแล้ว แม้ว่าในสมัยใหม่จะมีผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีที่พัฒนาอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมันน้อยลงไปเสียหน่อยก็มิส่งผลกระทบต่อชีวิตเลยนี่!

“สีของพระอาทิตย์ในอดีตเปลี่ยนแปลงช้า รถม้าส่งไปรษณีย์ก็ช่างเชื่องช้า มันเพียงพอแล้วที่จะรักคนคนหนึ่งไปตลอดชีวิต...”

หลิงอวี๋นึกถึงเพลงที่เคยได้ยินเมื่อก่อน จึงฮัมเพลงออกมาเบา ๆ โดยมิรู้ตัว...

“ท่านพี่หลิงหลิง ท่านพี่ร้องเพลงอะไรอยู่หรือ! ท่วงทำนองนี้เพราะมากเลย!”

อันซินได้ยินหลิงอวี๋ฮัมเพลงก็เอ่ยถามอย่างสงสัยใคร่รู้