ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 966

หลิงเยี่ยนกับจ้าวเจินเจินที่นั่งเกี้ยวขึ้นบนภูเขาก็ตกใจกับเสียงร้องเพลงนี้เช่นกัน

หลิงเยี่ยนกำลังตั้งครรภ์อยู่ จึงต้องให้คนแบกเกี้ยวขึ้นไปบนภูเขาเพราะร่างกายมิสะดวกที่จะเดินขึ้นเอง

ส่วนจ้าวเจินเจินคือพระชายาคัง ต่งอี๋มิกล้าบอกกับนางว่า สังคมคุณหนูของเมืองหลวงจะตีตัวออกจากนาง จึงทำได้เพียงแสดงเจตนาของทุกคนอย่างนุ่มนวลเท่านั้น

จ้าวเจินเจินมีหรือจะเห็นคำพูดของทุกคนอยู่ในสายตา ตามความคิดเห็นของนาง ตราบใดที่นางมิได้รับเหรียญเหล็กขยะนั่น ตนจะให้คนของตัวเองแบกขึ้นไปบนภูเขาก็มิเห็นจะเป็นอะไร

เพียงแต่นางนั่งเกี้ยวมาได้เพียงครึ่งทาง ก็ได้ยินเสียงร้องเพลงของทุกคนแล้ว

จ้าวเจินเจินรีบให้ไป๋ผิงขึ้นไปสอบถามดู เมื่อได้ยินว่าคุณหนูเหล่านั้นเดินขึ้นไปบนภูเขาด้วยตัวเอง จ้าวเจินเจินรู้สึกก็เสียใจกับการตัดสินใจของตน

ในเวลาเช่นนี้ นางมิควรทำตัวพิเศษ ควรจะอยู่ร่วมกับทุกคนสิ

เพราะจ้าวเจินเจินเป็นคนฉลาด นางจึงลงจากเกี้ยวทันทีแล้วรีบวิ่งตามทุกคนไป

แต่หลิงเยี่ยนนั้นเป็นคนโง่เขลา นางคิดว่าฮองเฮาเว่ยมิได้ผิดสัญญา คราวนี้ตนจะเข้ารับตำแหน่งชายารองขององค์ชายเว่ยแล้ว และด้วยตำแหน่งนี้ นางจึงให้คนที่แบกเร่งความเร็วเพื่อตั้งใจที่จะแซงหน้าทุกคนไป

หลิงเยี่ยนคิดว่าในที่สุดตนก็มีโอกาสที่จะเหนือกว่าคนอื่นแล้ว ต้องให้พวกพี่น้องคุณหนูในวันเก่า ๆ เหล่านี้เห็นถึงความรุ่งโรจน์ของตน

“หลีกทาง… หลีกทาง!”

คนแบกเกี้ยวแบกหลิงเยี่ยนตามทันทุกคน หลิงเยี่ยนยังคงโบกพัดเบา ๆ แล้วมองทุกคนด้วยท่าทางที่เหนือกว่า

“เอ๊ะ จื่ออวี้ สวี่เหยียน อากาศร้อนถึงเพียงนี้ เหตุใดพวกเจ้ามินั่งเกี้ยวเล่า?”

พวกของเจิงจื่ออวี้จ้องมองนาง แต่นางมิสนใจทั้งยังทำท่าทางภาคภูมิใจอีกด้วย

เจิงจื่ออวี้อดมิได้ที่จะก่นด่าออกมา “เจ้ามิได้รับเหรียญเหล็กขยะนั่นหรือ? คนเช่นเจ้าสมควรได้รับสมญานามนั้นหนา!”

“นั่นสิ! คนที่มีสถานะสูงส่งกว่าเจ้ายังขึ้นภูเขาด้วยตัวเองได้เลย เจ้ามีมือมีเท้าดีอยู่แท้ ๆ ยังจะนั่งเกี้ยวขึ้นเขาอีก เจ้าก็มิต่างอะไรกับขยะหรอก!”

“นิ้วมือยังมีนิ้วที่สั้นและยาวเลย เหตุใดเจ้าต้องบังคับตัวเองให้ปฏิบัติต่อนางในฐานะคนในครอบครัวด้วยเล่า!”

หลิงอวี๋ลูบหลิงหว่านอย่างปลอบใจ “เจ้ากับป้าสะใภ้ใหญ่ย้ายออกจากจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนแล้ว คนที่มีเหตุผลจะปฏิบัติต่อพวกเจ้าแยกเป็นสองครอบครัวแล้ว!”

หลิงหว่านยิ้มขมขื่น “แต่พวกเราล้วนสกุลหลิง! ตัดบัวเยี่ยงไรก็ยังเหลือใยอยู่!”

เพราะหลิงอวี๋เป็นคนสมัยใหม่ แนวคิดเรื่องครอบครัวจึงมิแข็งแกร่งเท่าหลิงหว่าน จึงมิรู้ว่าจะปลอบหลิงหว่านเยี่ยงไรดี

เมื่อเห็นหลิงเยี่ยนแซงหน้าทุกคนไปไกลแล้ว ความอารมณ์ดีของนางก็ลดลงไปมาก

“ฮ่า ๆ… มิได้ยินเสียงร้องเพลงที่มีความสุขเช่นนี้มานานแล้ว!”

ไทเฮาก็นั่งเกี้ยวขึ้นมาแล้วเช่นกัน นางยิ้มให้องค์หญิงหกเซียวทงที่นั่งมากับนางพลางเอ่ย “ได้ฟังเสียงร้องเพลงของพวกนาง ข้าก็รู้สึกว่าตัวข้าเองอายุน้อยลงหลายสิบปีในทันทีทีเดียว!”

เซียวทงจึงเอ่ยอย่างมีไหวพริบทันที “เช่นนั้นหม่อมฉันจะให้คนไปบอกพวกนาง ให้พวกนางร้องเพลงอีกสักสองสามเพลงให้เสด็จย่าสุขสำราญเพคะ!”