ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 97

ในเวลานี้ผู้ใดจะกล้าพูดส่งเดชกันเล่า?

กลัวว่าถ้ากล่าวคำมิเหมาะก็จะพัวพันถึงครอบครัวตนด้วย!

เซียวหลินเทียนหลับตาลง หลิงอวี๋เป็นสตรีไม่รู้จักสำรวมกิริยา ทั้งยังขวัญกล้าเทียมฟ้า หากตายก็เป็นเพราะนางหาเรื่องใส่ตัวเอง!

นางยังกล้าเปรียบเด็กคนนี้กับจักรพรรดิ เสด็จพ่อจะยินยอมให้ลูกนอกสมรสผู้นี้มีชีวิตอยู่บนใต้หล้าอีกได้เยี่ยงไร?

หลิงเยวี่ยมองตาโต จับจ้องไปทางองครักษ์มือดาบหลายนายทะยานเข้ามากุมตัวเขาและมารดาของตนแช่มช้าด้วยความสับสนมึนงง

เขาหวาดกลัวจนสีหน้าขาวซีด หลิงอวี๋มองดูอย่างปวดใจ แต่เขากลับจับปกคอเสื้อของตนไว้แน่น ไม่ร่ำไห้สักแอะ และไม่ขออภัยโทษเช่นกัน

หลิงอวี๋กวาดสายตามองไปทั่วลาน คนที่นางมองล้วนหลบสายตากันหมด

นางมองไปทางไทเฮาพบว่า ไทเฮาจ้องมองนางอย่างลึกซึ้งโดยไม่อาจหยั่งรู้ได้ ท่าทีราวกับปลีกตัวออกจากสถานการณ์โดยสิ้นเชิง

ในใจหลิงอวี๋รู้สึกสิ้นหวัง นางคิดว่า ตนยังมีบุญคุณช่วยชีวิตไทเฮา ทั้งยังไทเฮาก็ตั้งครรภ์แปดเดือนเช่นกัน หากไม่คำนึงถึงอารมณ์หรือเหตุผล ไทเฮาควรจะเชื่อตนสิ!

ผู้ใดจะรู้เล่าว่า หลิงอวี๋หยิบยกส่วนนี้มาพูดแล้ว ไทเฮาก็ยังไม่สะทกสะท้าน!

ไทเฮากำลังทดสอบตนอยู่หรือไม่แยแสจริง ๆ กันแน่?

ในเวลาล่อแหลมนี้ หลิงอวี๋ไม่มีเวลาใคร่ครวญให้ถี่ถ้วน ก่อนจะมองไปทางท่านอดีตเสนาบดีอย่างเฝ้าหวัง

ถ้าตนต้องตายก็ไม่เป็นไร แต่เด็กคนนี้เขาไร้ซึ่งความผิดโดยสิ้นเชิง!

นางหวังแค่ท่านอดีตเสนาบดีจะพูดเพื่อเด็กคนนี้!

ท่านอดีตเสนาบดีสีหน้าแดงก่ำพลางถูกสองพ่อลูกหลิงเสียงเซิงกับหลิงเฟิงกดลงกับที่นั่ง

เมื่อหลิงอวี๋มองลอดผ่านช่องฝูงชนก็พบว่าท่านอดีตเสนาบดีถูกหลิงเสียงเซิงอุดปากอย่างเป็นเอาตาย…

ในใจนางรู้สึกสิ้นหวังอีกครา นัยน์ตาหันไปมองเซียวหลินเทียน เขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาของนางพลางมองนางอย่างขัดแย้ง ก่อนจะบ่ายหน้าหนี!

จากนั้นหัวใจของหลิงอวี๋จมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งฉับพลัน!

หลิงเยวี่ยคือลูกชายของเขา แล้วเขาจะมองดูลูกตายไม่ยอมช่วยเช่นนี้รึ?

ศาลาในสวนอันกว้างใหญ่แห่งนี้และมีคนมากมายขนาดนี้ ไม่มีสักคนพูดเพื่อตนได้เลยหรือ?

ขณะนั้นเองหลิงอวี๋ก็เห็นชายาผิงหยางกำลังหัวเราะนางอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

หลิงอวี๋ขบฟัน เกิดความคับแค้นพรั่งพรูภายในใจรุนแรง

“คนเช่นนี้สมควรถูกพันมีดหมื่นแล่ก็ไม่มากเกินไป โปรดฝ่าบาททรงอุดปากนางเถิดเพคะ นางจะได้มิไปใส่ร้ายผู้อื่นอีก!”

เมื่อจักรพรรดิอู่อันนึกถึงที่ตนถูกหลิงอวี๋ใส่ไคล้ก็ยิ่งรังเกียจหลิงอวี๋มากขึ้นพลางตะโกนขึ้นว่า

“อนุญาต!”

“ฝ่าบาท ท่านไม่ทรงแยกแยะถูกผิด เพียงอาศัยการคาดเดามาตัดสินโทษประหารเราสองแม่ลูก! หลิงอวี๋ไม่ยอมรับเพคะ… ถึงเป็นผีก็ไม่ยอมรับ...”

หลิงอวี๋ทนไม่ไหวอีกแล้ว ในเมื่อยังไงก็ต้องตาย งั้นก็ไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว!

“ฝ่าบาท ท่านเป็นแค่คนโง่...”

แต่ไม่รอให้หลิงอวี๋ได้ด่าผู้สูงส่ง องครักษ์กองทัพหลวงก็ตบหน้านางจนทำให้โลหิตไหลล้นออกปากของหลิงอวี๋…

นางยังอยากสบถด่าต่อ ทว่าองครักษ์สองนายกดนางไว้พลางอุดผ้าผืนหนึ่งใส่ปากนางอย่างป่าเถื่อน...

ครั้นแล้วองครักษ์สองนายก็ลากนางไปข้างนอกอย่างหยาบคาย

คนในสวนในศาลาหลีกทางอย่างเป็นที่รู้กัน ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่หลิงอวี๋…

บางคนทนไม่ไหว บางคนดูแคลน และบางคนพึงพอใจเหลือล้น...