ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 971

“องค์หญิงหก ฟางเหยาเหยา ตู้ตงหงกับฉินรั่วซือควรเปลี่ยนเป็นสวีเยวี่ย เผิงเสี่ยวฮุ่ยและเว่ยอวิ๋นนะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยขึ้นมา “สวีเยวี่ย เผิงเสี่ยวฮุ่ยและเว่ยอวิ๋นต่างก็เก่งวรยุทธ มีความอดทนดี ทั้งยังเตะลูกกลมได้ดีอีกด้วย! พวกนางเหมาะสมกว่า!”

ยังมิทันที่เซียวทงจะพูดอะไร ตู้ตงหงก็ตะโกนขึ้นมา “พระชายาอ๋องอี้ นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร? กำลังดูถูกใครอยู่หรือไร? เหตุใดท่านมิพูดว่าให้เปลี่ยนตัวหลิงหว่านเล่า? เห็นได้ชัดว่าท่านมีอคติกับข้า!”

ฉินรั่วซือลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางมิอยากได้รับเหรียญขยะนั่น!

แต่นี่เป็นโอกาสที่จะแสดงตัวต่อหน้าองค์จักรพรรดิกับเซียวหลินเทียน!

หลังจากกลับมาจากเว่ยโจว ฉินรั่วซือก็คิดอยู่ตลอดว่าจะเข้าใกล้เซียวหลินเทียนแล้วแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้ได้อย่างไร

แต่ก็มิเคยมีโอกาสนั้นเลย!

วันนั้นฉินรั่วซือรู้สึกกลุ้มมากจึงพาสาวใช้ไปจุดเครื่องหอม นางอธิษฐานต่อหน้าพระว่า ขอเพียงนางได้แต่งงานกับเซียวหลินเทียน นางจะมาปิดทองพระพุทธรูป

คิดมิถึงเลยว่า หลังจากที่นางคำนับเสร็จจะมีสตรีที่งดงามมีเสน่ห์ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังพระพุทธรูป นางมองฉินรั่วซือด้วยรอยยิ้มมิคล้ายยิ้มแล้วเอ่ย

“เจ้าอยากแต่งงานกับท่านอ๋องอี้หรือ? ขอพรจากพระมิสู้ขอจากข้าหรอก! ข้าช่วยเจ้าได้!”

“เจ้าเป็นใคร?”

ฉินรั่วซือตกใจ จากนั้นนางร้องออกมาด้วยความโกรธ

มีคนได้ยินความคิดของตน นางรู้สึกอับอายอย่างมาก!

“ข้าชื่ออิงเหนียง เป็นอนุชายาคนโปรดขององค์ชายเว่ย!”

อิงเหนียงยิ้มพลางเอ่ย “องค์ชายเว่ยเป็นองค์ชายคนโปรดที่สุดของฮองเฮาเว่ย ส่วนข้า ก็เป็นสตรีคนโปรดขององค์ชายเว่ย!”

“ขอเพียงข้าไปพูดดี ๆ ให้เจ้าต่อหน้าองค์ชายเว่ย ขอให้เขาขอความช่วยเหลือจากฮองเฮาเว่ย เรื่องที่เจ้าอยากแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้ ก็เป็นเรื่องง่าย ๆ เลยมิใช่หรือ?”

หัวใจของฉินรั่วซือชะงัก นางถอยหลังไปสองสามก้าวโดยมิรู้ตัว แล้วรีบเอ่ย “เจ้าได้ยินผิดไปแล้ว ข้ามิได้อยากแต่งงานกับท่านอ๋องอี้!”

ฉินรั่วซือพูดแล้วก็จะเดินออกไป แม้ว่านางจะมิรู้เรื่องภายในราชสำนักมากนัก แต่นางก็รู้ว่าในใต้หล้านี้ไม่มีสิ่งใดที่ได้มาโดยมิหวังผลตอบแทน!

อิงเหนียงจะมาช่วยตนโดยไม่มีเหตุผลได้เยี่ยงไร!

“ทว่าหากเจ้ามิเชื่อฟังข้า ข้าจะเร่งหนอนกู่ ในกรณีที่มิรุนแรงเจ้าจะปวดท้องจนทนมิไหว แต่ในกรณีที่เลวร้าย ทั่วทั้งร่างกายของเจ้าจะเน่าเปื่อยจนตาย ความเจ็บปวดทรมานในเวลาตายจะเลวร้ายยิ่งกว่าถูกงูพิษกัดเสียอีก!”

อิงเหนียงหัวเราะเยาะพลางเอ่ย “หากมิเชื่อเจ้าก็ลองดู!”

หนอนกู่อะไรกัน?

ฉินรั่วซือมิเชื่อเลย นางจึงผละออกจากมือของอิงเหนียงแล้วด่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร!”

พูดจบ ฉินรั่วซือก็จะเดินออกไป

แต่อิงเหนียงผิวปากเบา ๆ เพียงสองสามครั้ง ฉินรั่วซือก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในท้อง นางล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงทันที

ยิ่งอิงเหนียงผิวปากเร็วเท่าไร นางก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

“อย่า… หยุดผิวปากได้แล้ว! ข้า… ข้าจะเชื่อฟังเจ้า...”

ฉินรั่วซือเจ็บปวดมากจนทนมิได้ นางกลัวมากจนขอร้องด้วยเสียงแหบพร่า