ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 989

เมื่อเจิงจื่ออวี้เห็นว่าสวี่เหยียนถูกทุกคนโกรธ ก็กลัวว่าหากอยู่กับนางแล้วจะลำบากไปด้วย จึงดึงองค์หญิงหกออกไป

ทันใดนั้น รอบตัวของสวี่เหยียนก็ไม่มีใครเลยสักคน นางยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทั้งรู้สึกผิดทั้งหวาดกลัว

ตู้ตงหงกับฉินรั่วซือเห็นเช่นนั้นก็ไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อนางเลย ทั้งสองคนแอบดีใจ ดีที่ถูกหลิงอวี๋เปลี่ยนตัว มิเช่นนั้นพวกนางอาจจะทำความผิดเช่นนี้ก็ได้!

เช่นนั้นก็จะถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว!

หลิงอวี๋เดินเข้าไปตรงหน้าไทเฮาอย่างกลุ้มใจแล้วเอ่ยกับไทเฮาอย่างรู้สึกผิด “ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันขอประทานอภัย หลิงอวี๋ทรยศต่อความไว้วางใจของท่าน!”

ไทเฮาเหลือบมองนางแล้วเอ่ยเรียบ ๆ “เรื่องแพ้ชนะเป็นเรื่องปกติของสงคราม! อาอวี๋ แม้ว่าจะเป็นความผิดพลาดของสวี่เหยียนที่ทำให้พวกเจ้าพ่ายแพ้!”

“แต่เจ้าเองก็ผิดเช่นกัน เจ้าตรองดูเอาเถิด เจ้าผิดตรงที่ใด?”

หลิงอวี๋ก้มหน้าลง รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เมื่อครู่นางกำลังสำนึกผิดอยู่ มีสิ่งหนึ่งที่เซียวทงพูดถูก นางใช้ผิดคน!

นางมิควรเสี่ยง มิควรคิดว่าทุกคนล้วนเป็นสตรีฉินตะวันตก แล้วจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของฉินตะวันตกเป็นอันดับแรกเท่านั้น!

นางมิได้คำนึงถึงความเห็นแก่ตัวของสวี่เหยียน เจิงจื่ออวี้และองค์หญิงหกเลย

นางมิควรลดความระมัดระวังตัวลงเพียงคิดว่าท่าทีของพวกนางดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว!

“ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันทราบถึงความผิดแล้ว!”

หลิงอวี๋ยอมรับคำวิจารณ์อย่างจริงใจ

ไทเฮาพยักหน้าเล็กน้อย และมิพูดอะไรต่อหน้าทุกคนอีก

นางรับใช้ของเซี่ยโฮ่วตานรั่วมาพร้อมกับกองเหรียญเหล็กขยะ นอกจากเซียวทงที่มิเห็นด้วยกับเรื่องนี้ สตรีคนอื่น ๆ ก็รับมันไว้อย่างเงียบ ๆ

เซี่ยโฮ่วตานรั่วยิ้มพลางเอ่ย “พระชายาอ๋องอี้ หัวหน้าเยี่ยงเจ้าสู้องค์หญิงหกมิได้เลยจริง ๆ อย่างน้อยตอนองค์หญิงหกเป็นหัวหน้า สมาชิกในกลุ่มก็ไม่มีทางเตะลูกกลมเข้าประตูฝ่ายตัวเอง!”

“ยังมีอันซิน เถาลี่ สวีเยวี่ยและคนอื่น ๆ อีก วันนี้พวกนางเข้าร่วมการแข่งขันเตะลูกกลมเป็นครั้งแรกก็ทำได้ดีเช่นนี้แล้ว!”

“หากพวกเขาได้ฝึกฝนเป็นเวลาหลายปีดังเช่นสมาชิกในกลุ่มของท่าน หม่อมฉันหลิงอวี๋กล้าพูดเลยว่า พวกท่านอาจมิใช่คู่ต่อสู้ของพวกนางเป็นแน่!”

อันซินกับสตรีที่หลิงอวี๋เอ่ยชื่อต่างก็ยืดอกขึ้น และพยักหน้าพร้อมกัน

เซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกพูดใส่เช่นนี้ก็หาทางลงมิได้ จึงเอ่ยเยาะเย้ย

“พระชายาอ๋องอี้ช่างปลอบใจตัวเองเก่งเสียจริง แพ้ก็คือแพ้ ต่อให้พูดดีแค่ไหนก็เป็นขยะอยู่ดี!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเย็นชา “ไทเฮาของเราตรัสถูก แพ้ชนะเป็นเรื่องปกติในการสงคราม! เหรียญเหล็กในวันนี้ เป็นได้เพียงตัวแทนการแพ้ชนะในสนามนี้เท่านั้น มิได้หมายความว่าเราเป็นขยะ!”

“ทุกคน เอาเหรียญเหล็กนี้ไปเก็บไว้บนหัวเตียงของทุกคนเถิด แล้วจงดูเหรียญทุกวัน คอยเตือนตนเองให้ทำงานหนัก! เราแพ้หนึ่งการแข่งขันได้ แต่เรามิสามารถแพ้ไปตลอดชีวิตของเราได้!”

“ชีวิตนั้นยืนยาวนัก ยังมีการแข่งขันทั้งที่สว่างจ้าและมืดมิดอีกนับมิถ้วน เราต้องใช้ชีวิตของเราอย่างมหัศจรรย์และมีความหมาย! พิสูจน์กับตัวเองและใต้หล้าผืนนี้ว่าเราหาใช่ขยะไม่!”