ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 1

บทที 1เมียทาส

กลางฤดูหนาวปกคลุมไปด้วยหิมะ ลมเหนือพัดความเย็นโชยมา

ในประเทศต้าเหลียง หลังสวนของจวนอ๋องเสียนงานการยุ่งไม่หยุด งานแต่งของอ๋องเสียน พระชายาเสียนเสียแล้ว ตอนนี้ยังไม่ตื่น

“ท่านอ๋อง หมดลมหายใจแล้ว!” หมอในวังได้ยืนยันหลายครั้งแล้ว ได้แจ้งกับกงชิงวี่

ขอบหน้าต่าง กงชิงวี่กับใบหน้าเย็นชา ใส่ชุดขนสีเลือดอ่อน สวมมงกุฎทองประดับไปด้วยไข่มุกสีม่วง มือจับที่ขอบหน้าต่างจนชาไปหมด

เมื่อได้รับแจ้ง เสียงอันแผ่วเบาของกงชิงวี่กล่าว “ยังไม่ได้เข้าห้องหอก็เกิดเรื่องอย่างนี้ งั้นคงต้องส่งตัวกลับ สงสัยข้าคงไม่มีวาสนาพอ!”

เสียงอันไพเราะของชายผู้หนึ่งปลุกให้อันหลิงหยุนตื่น พลิกตัวแล้วเปล่งเสียง

กว่าจะหลับได้สักงีบมันไม่ง่าย ทำไมต้องมีชายผู้นี้มารบกวน

ไม่จริง!

ภายใต้ความตกตะลึงของคนรอบข้าง อันหลิงหยุนได้ตื่นขึ้นมา

“ท่านอ๋อง!” หมอในจวนได้ตกใจจนเข่าทรุด

ชายผู้นั้นได้เผชิญหน้ากับอันหลิงหยุน แล้วบีบคางของนางจนรูปหน้าเปลี่ยน “อันหลิงหยุน เจ้าไม่ควรมีชีวิตอยู่!”

ในจิตใจของอันหลิงหยุนกรีดร้องเหมือนม้าที่ดิ้นในโคลน จ้องตาชายรูปหล่อผู้นี้ ไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ปวดร้าวไปทั่วร่าง

นางโดนชายโหดเหี้ยมผู้นี้ฟาดลงกับพื้น!

“แม่งเอ๋ย!” อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา เตรียมความพร้อมสำหรับการจับไหล่ชายผู้นี้โยนเพื่อฆ่าให้ตาย แต่ก็ถูกบีบคอขึ้นโดยชายผู้นี้ จนตัวลอย

“เจ้า......” สองคนสบตากัน ใจของอันหลิงหยุนลุกเป็นไฟ แต่มิอาจเอ่ยปาก

ชายผู้นี้กัดฟันพูด “อันหลินหยุน วันงานแต่ง เจ้ากล้าวางยาข้า โทษตายละเว้นได้ โทษเป็นละเว้นยาก”

อันหลิงหยุนตาเหลือก ในสมองก็มีภาพต่างๆแวบเข้ามา

พ้ง!

ครั้งนี้อันหลิงหยุนโดนโยนกระแทกลงพื้น คนรับใช้ต่างพากันหลบ อันหลินหยุนแนบกับพื้นกระดูกแทบหัก

เงยหน้ามองชายผู้นี้ด้วยความเยือกเย็น อันหลินหยุนกัดฟัน แล้วด่าชายไร้ยางอาย คนหน้าด้าน แม้แต่ผู้หญิงก็ทำร้าย!

“ตำแหน่งพระชายาเจ้าไม่คู่ควร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปถอดถอนตำแหน่งพระชายา ถูกปลดเป็นเมียทาส!” ดวงตาสังหารของชายผู้นั้นจ้องมองที่อันหลิงหยุนบนพื้น แล้วหันหลังจากไป

คนรับใช้ก็ไม่ได้สนใจอันหลิงหยุนที่นอนกองอยู่บนพื้น บ้านทั้งหลังมีนางเพียงคนเดียว

อันหลินหยุนลุกขึ้นจากพื้น มองไปรอบๆบ้าน แล้วเดินมุ่งไปที่เตียง นอนลงไปแล้วหลับอยู่ในภวังค์

ร่างเดิมเป็นคนลุ่มหลง หมกมุ่นกับการหลงใหลอ๋องกงชิงวี่มาตลอด ครั้งแรกที่เจอกันเมื่อยังเยาว์วัยก็ตกหลุมรักกงชิงวี่ น่าเสียดายนางผู้เลอโฉมมีแค่ใจแต่ไปไม่ถึงดั่งที่ปรารถนา ไม่ว่านางจะรักแค่ไหน จะดีด้วยเท่าไหร่ แต่ก็โดนอ๋องกงชิงวี่รังเกียจ

แต่นางเพื่อที่จะได้ครอบครองกงชิงวี่ ใช้ทุกวิถีทาง ทั้งร้องไห้ทั้งสร้างปัญหาและขู่จะฆ่าตัวตาย มีครบทุกรูปแบบ

ยังดีที่นางมีท่านพ่อเป็นแม่ทัพผู้รักประเทศนามว่าอันจือซานและอยู่ประเทศต้าเหลียงมีคุณงานความดี มีอำนาจคุมทหารมากมาย ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้ชิงหยู่องค์ปัจจุบัน

แล้วท่านก็ตามใจนางมาก รักและทะนุถนอมเป็นอย่างยิ่ง

มีท่านพ่อเช่นนี้ อยากทำเรื่องใดให้สำเร็จคงไม่ยาก

แม่ทัพฮู่กั๋วได้ขอทรงพระกรุณาธิคุณให้ลูกสาว แต่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็ได้รักใคร่อย่างมาก เก็บความทุกข์ไว้ แล้วได้มีราชโองการรับสั่งให้น้องชายแม่เดียวกันคือกงชิงวี่ได้แต่งงานกับนาง

วันนี้นางได้ผลกรรมที่ทำไว้ เพราะนางเป็นคนก้าวร้าวมาก ค่ำคืนวันงานแต่งเพราะความลุ่มหลงในความรักมากเกินไปจนกินยาพิษ

จนตายไป!

บนเตียงไม้ไม่มีทั้งผ้าปู และผ้าห่ม คงจงใจจะให้นางหนาวตาย

อันหลิงหยุนนึกถึงร่างเดิมมีพ่อที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แล้วมีแผนขึ้นในใจ ถึงแม้ที่นี่ไม่ต้อนรับแต่ยังมีที่อื่นต้อนรับ แค่ไปจากที่นี่

ขาถีบประตูเปิด อันหลิงหยุนเดินออกหลังสวน

สวนหลังจวนอ๋องเสียนไม่มีคน อันหลิงหยุนแอบสังเกตสถานการณ์ หรือยกเลิกงานแต่งไปก่อน แล้วค่อยแก้แค้นกงชิงวี่ให้ร่างเดิม

จะได้ไม่ต้องเสียผลประโยชน์ของร่างเดิม ก็ถือว่าคืนบุญคุณ

ชาติที่แล้วเขาเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีที่พึ่งตั้งแต่เด็ก ชาตินี้ถ้ามีครอบครัว เขาก็คงจะช่วยให้นางได้รับความยุติธรรม

อันหลิงหยุนใช้ความทรงจำเดิมของร่างเดินออกจากจวนอ๋องเสียน กลับไปยังบ้านเกิดที่จวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนแกล้งเป็นลมอยู่หน้าประตูจวนแม่ทัพ พ่อบ้านจวนแม่ทัพได้มาเห็นพอดี รีบตามคนไปดู แค่เห็นแล้วตกใจ นี้คือคุณหนูใหญ่ไม่ใช่หรือ

พ่อบ้านตกใจลนลานทำอะไรไม่ถูก รีบเรียกคนไปตามท่านแม่ทัพอันจือซานมา

อันหลิงหยุนนอนแกล้งตายอยู่บนพื้น

หากไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่แล้ว ถึงแม้พ่อนางจะรักนางแค่ไหน เรื่องใหญ่ขนาดสามารถยกเลิกงานแต่งได้ อย่างเบาก็แค่กระทบการมีชีวิตคู่ในอนาคต อย่างหนักก็อาจถึงตาย นางลุ่มหลงมาหลายสิบปี ท่านแม่ทัพถ้าไม่ใช่หมดปัญญา ก็ไม่มีทางให้อันหลิงหยุนเกเรแน่

จะรักแค่ไหน แต่ก็มีขีดจำกัดกันบ้าง เพราะนี่เป็นเรื่องใหญ่ถึงชีวิตคู่ทั้งชีวิต การกระทำของกงชิงวี่เหมือนต้องการให้นางตาย เป็นไปไม่ได้ที่ท่านแม่ทัพจะไม่รู้

ท่านแม่ทัพมาถึงในทันที เห็นอันหลิงหยุนสลบหยุดไม่สนคำใคร กอดอันหลิงหยุนร้องไห้ด้วยความเสียใจมาก

“ลูกสาวของข้าโดนใส่ร้าย ลูกสาวของข้าน่าสงสาร” แต่งไปแค่วันเดียว ยังไม่ถึงเวลาที่กำหนดไว้สามวันที่ต้องกลับบ้าน ก็โดดเดี่ยวเดียวดายนอนสลบอยู่หน้าจวน คงทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องเป็นแบบนี้

อันหลิงหยุนตาเหลือกขึ้นมา ในที่สุดก็เข้าใจว่าเจ้าของร่างนี้นิสัยเหมือนใคร

แต่นี้ก็เป็นผลที่นางหวังไว้