ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 118

บทที 118 ไม่ไป

“ไปแล้วก็ดี อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรขวางหูขวางตาอีก เกลียดจริงๆ ท่านปู่ ข้าอยากทานข้าวกับพี่สาวพระยาชาเสียน ท่านขออ๋องเสียนให้พี่สาวพระชายาเสียนออกมาทานข้าวเถอะ เรื่องนี้เป็นเพราะข้า หรือว่าจะให้ข้าไปนั่งสำนักผิดกับพี่สาวด้วย” หยุนโล๋ชวนดึงแขนเสื้อของอันกั๋วกงเพื่ออ้อนวอน

อันกั๋วกงจึงพูดว่า: “อ๋องเสียน เรื่องนี้จะโทษพระชายาไม่ได้ ขอให้เชิญพระชายาออกมารับประทานอาหารร่วมกันเถอะ ไม่เช่นนั้นข้าเองก็ไม่มีหน้า ที่จะอยู่ทานอาหารมื้อนี้ต่ออีกแล้ว”

“ในเมื่อกั๋วกงขอร้อง ข้าก็จะยอมทำตาม”

กงชิงวี่มองพ่อบ้านที่ยืนอยู่ที่ประตู: “ไปเชิญพระชายามา บอกนางว่าอันกั๋วกงขอร้องแทนนาง ให้นางรีบมาขอบคุณ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านรีบไปเชิญอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเข้ามาเพิ่งจะนั่งลง ที่ประตูก็มีคนมา จึงลุกขึ้นแล้วเดินตามกลับไปอีก

เมื่อเข้ามาแล้ว อันหลิงหยุนก็หันไปถอนสายบัวให้แก่อันกั๋วกง แล้วกล่าวขอบคุณ แล้วหันไปทักทายอันกั๋วจิ้ว แล้วจึงไปนั่งลงข้างๆกงชิงวี่

กงชิงวี่รีบยื่นมือไปจับมือของนาง เพื่อให้ความอบอุ่น: “หนาวหรือไม่?”

“ไม่หนาวเพคะ”

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกหนาวจริงๆ เดินไปเดินกลับก็ร้อนแล้ว หนาวอะไรกัน?

“ถ้าไม่หนาวก็ทานข้าวกันเถอะ”

กงชิงวี่วางมือลง แล้วจึงทานข้าว

อันหลิงหยุนนั่งทานข้าวอยู่ข้างๆเขา หยุนโล๋ชวนมองดูก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย จึงเปิดปากพูดว่า: “ท่านปู่ ข้าอยากแต่งกับอ๋องเสียน ไม่อยากแต่งกันอ๋องตวนผู้นั้น ท่านก็เห็นว่าเขาไม่มีอนาคต ไม่เหมาะสมกับข้าเลย”

อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก จึงเงยหน้าขึ้นมองอันชิงวี่ซึ่งใบหน้าไร้ความรู้สึก คิดไปคิดมาคงไม่ได้จริงจังอะไร คงจะเป็นแค่คำพูดล้อเล่นธรรมดา

แต่อันหลิงหยุนก็ไม่มีวันยอมรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในจวนอ๋องเสียน ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เลว ก็ไม่ได้

บนโลกนี้อะไรก็แบ่งได้ ยกเว้นผู้ชายไม่สามารถแบ่งกันได้ ไม่แบ่งก็ดี เพราะถ้าหากแบ่งแล้ว ก็จะต้องเกลียดแค้นกันไปตลอด

เรื่องนี้นางรู้ดีแก่ใจ จึงไม่สามารถใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่นได้อย่างเด็ดขาด

อันกั๋วกงผงะไปชั่วครู่: “เหลวไหล ห้ามพูดเหลวไหล ทานข้าว”

“อ่อ”

ถือว่าหยุนโล๋ชวนเชื่อฟัง รู้ว่าเรื่องที่จะต้องเป็นพระชายารองของอ๋องตวนนั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจ แต่กลับหันมาประจบอันหลิงหยุน ถามอันหลิงหยุนว่าสามารถมาเป็นแขกของจวนอ๋องเสียนบ่อยๆได้หรือไม่ อันหลิงหยุนจะไม่รับปากก็ไม่ได้

เมื่อทานข้าวเสร็จก็ส่งแขก อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อย จึงทุบต้นคอ เตรียมที่จะกลับห้อง กงชิงวี่ดึงนางจากทางด้านหลัง แล้วย่อตัวลงอุ้มนางขึ้นมาแล้วเดินไป

อันหลิงหยุนรีบมองรอบๆ หงเถาลุ่ยหลิ่วรีบก้มหน้า อาหยู่เองก็ไม่กล้ามอง กงชิงวี่เดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึงลานโอวหลาน แล้วจึงกลับไปที่ห้อง ปิดประตูลง หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะตามหลังเข้าไป แค่เมื่อมาถึงประตู หัวก็เกือบกระแทกจนแตก

หมาจิ้งจอกหางสั้นตกใจจนหันกลับมา แล้วไปมุดอยู่ที่เท้าของอาหยู่ แล้วปีนขึ้นทางขากางเกงของอาหยู่อย่างรวดเร็ว ขึ้นไปอยู่ในอ้อมแขนของอาหยู่ แล้วมุดอยู่ในอ้อมกอดเขา

อาหยู่ก้มหน้ามอง หมาจิ้งจอกหางสั้นตัวนี้ตีสนิทเก่งจริงๆ

อาหยู่อถ้มหมาจิ้งจอกหางสั้น ไปยืนเฝ้ายามอยู่อีกทางด้านหนึ่ง ส่วนหงเถาลุ่ยหลิ่วก็พักผ่อนอยู่ที่ห้องปีกทางด้านข้าง เวลาเช่นนี้หากพวกนางไม่ไป ก็จะต้องกลายเป็นส่วนเกินอย่างแน่นอน

“อาหยู่ ออกไปไกลๆหน่อย”

เสียงของกงชิงวี่ดังออกมาจากในห้อง อาหยู่จึงอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นไปพักผ่อนที่ห้องปีกอีกทางด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนถูกวางลงบนเตียง พอลุกขึ้นก็ถูกกดลงไปอีก

“ท่านอย่าเข้ามามั่วซั่ว ข้าเหนื่อยแล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำ” อันหลิงหยุนใช้เท้า กงชิงวี่ก็กดเท้าของนางเอาไว้

“ถึงแม้พระชายาจะนอน แต่ข้าก็ต้องการที่จะฝึก จ่ายเบี้ยเลี้ยงและเสบียงของกองทหารไม่สายไป วันนี้ไม่เหมือนวันอื่น ข้าจะต้องขยันสักหน่อย”

“หน้าไม่อาย!”

“อืม” กงชิงวี่มือเท้าอยู่ไม่นื่ง ถอดเสื้อผ้าด้านบนของอันหลิงหยุนออกหมด ถูกสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทั้งหมดดึงดูด จึงดึงมือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุนที่ปิดบังเอาไว้อยู่ออก เขาต้องการที่จะเผด็จศึก

กลางคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน อันหลิงหยุนรู้สึกว่านี่คงจะเป็นบทลงโทษ

นางกอดกงชิงวี่ด้วยความเมื่อยล้า แล้วก็ด่าว่าไร้มนุษยธรรม จากนั้นจึงหลับไป

เช้าตื่นขึ้นมา อันหลิงหยุนก็กลับไปศึกษาสมุนไพรที่ห้องของตนเอง นางต้องเตรียมยาเล็กน้อยให้แก่เสินหยุนชู

อันหลิงหยุนทำไปพลาง ก็รู้สึกโศกเศร้าไปพลาง รู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ

แน่นอนว่าเสินหยุนชูนั้นน่าสงสาร แต่จุนเซียวเซียวเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์ ทั้งสองฝ่ายต่างถูกทำร้ายด้วยกันทั้งคู่ จุนเซียวเซียวต้องรับโทษตาย แต่เสินหยุนชูเองต้องกินยาตั้งครรภ์ปลอม ก็มีผลต่อสุขภาพไม่น้อย

ถึงแม้จะได้เด็กคนนี้มา ก็อายุไม่ยืน อาจจะบั่นทอนอายุไปถึงสิบปียี่สิบปี

กงชิงวี่ไปที่ห้องอาหาร อันหลิงหยุนถามขึ้นมาจากทางด้านหลัง: “ท่านมีเรื่องอะไรให้ต้องโกรธนักหนา ไหนตกลงกันแล้วว่าจวนอ๋องให้ข้าเป็นคนดูแล แค่ข้าให้อาหยู่ขับรถม้าออกนอกเมืองไปหาสมุนไพรเป็นเพื่อนข้า ก็ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

“ยังจะกล้าพูดอีก?”

กงชิงวี่หันกลับมาทันที หน้าของเขาเย็นชาเหมือนเกล็ดน้ำแข็ง อันหลิงหยุนเกือบจะต่อยออกไป อันหลิงหยุนหยุดลงแล้วจึงพูดว่า: “ข้าเองที่ให้อาหยู่ไปเป็นเพื่อนข้า ท่านไล่อาหยู่เช่นนี้ แล้วต่อไปใครจะกล้าเชื่อฟังคำสั่งข้า ข้าต้องดูแลจวนอ๋อง ท่านทำเช่นนี้เท่ากับชักชวนให้พวกเขาไม่ฟังข้า”

“ข้าไม่อยู่เจ้าก็ออกไปเพ่นพ่านข้างนอก ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตายอยู่ข้างนอกจะเป็นยังไง? แล้วยังจะกล้ามาทวงคำมั่นสัญญาพวกนี้จากข้าอีก เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่ตีเจ้านะ!”

กงชิงวี่ยกมือขึ้นแล้วตบลงไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนทำหน้านิ่ง

อันชิงวี่กำมือ แล้วสะบัดมือลง หันหลังให้กับอันหลิงหยุน ความโกรธค่อยๆทุเลาลง

หงเถาลิ่วหลุ่ยยืนตัวสั่นอยู่ในลาน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

หาพระชายาไม่เจอ ทำให้ท่านอ๋องโกรธเป็นอย่างมาก จะส่งพวกนางไปที่ หอหมื่นบุปผา

อันหลิงหยุนยื่นมืออกไปดึงแขนเสื้อของกงชิงวี่: “ครั้งนี้หม่อมฉันผิดไปแล้ว”

กงชิงวี่ดึงมืออันหลิงหยุนออก: “อยู่ให้ห่างจากข้าหน่อย”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว: “ข้าอยากหาตุ๊กแก ของสิ่งนั้นสามารถช่วยชีวิตไว้ได้”

กงชิงวี่ถาม: “ช่วยชีวิตใคร?”

“ข้าอยากพูดแต่ไม่สามารถพูดที่นี่ได้ ท่านเชื่อข้าหรือไม่?” อันหลิงหยุนรู้สึกว่า ควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้กงชงวี่ฟังเพื่อปลอบโยนเขา

“ไปให้พ้น!”

กงชิงวี่เดินมุ่งหน้าไปทางลานโอวหลาน อันหลิงหยุนเห็นเขาเดินจ้ำอ้าวไป แล้วจึงก้มหน้ามองอิฐหินที่อยู่บนพื้น นางกลิ้งไม่เป็นสักหน่อย!

อันหลิงหยุนหันหลังเดินออกจากจวนอ๋องเสียนไป ถึงแม้เรื่องวันนี้นางจะเป็นคนผิด แต่นางก็รับท่าทางที่กงชิงวี่ขับไล่นางไปไม่ได้

อันหลิงหยุนออกมาจากประตูก็เห็นอาหยู่อุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นนั่งคุกเข่าอยู่

“จิ้งจอกน้อย”

อันหลิงหยุนเรียกหมาจิ้งจอกหางสั้น หมาจิ้งจอกหางสั้นปลีกตัวออกมาจากอาหยู่ทันที แล้วจึงปีนขึ้นทางขากางเกงของอันหลิงหยุนไปอยู่ในอ้อมกอด แล้วอันหลิงหยุนจึงมุ่งหน้ากลับจวนแม่ทัพ