ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 121

บทที่ 121 สามีภรรยาห้ามยุ่งเกี่ยวกัน

หลังจากเข้าประตูแล้ว อันหลิงหยุน ก็ไปพบฮูหยิงแก่ วันนี้ฮูหยิงแก่ดูดีขึ้นมาก เมื่อเห็นหน้าอันหลิงหยุนแล้วก็พยักหน้าให้น้อยๆ

อันหลิงหยุนเข้าไปดูอาการให้นางก่อน

“วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก หากใช้ยาต่อไป อีกในหนึ่งเดือนท่านก็จะดีขึ้น ก็ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ก็สามารถควบคุมเอาไว้ได้” อันหลิงหยุนมองไปที่ลุ่ยหลิ่ว ลุ่ยหลิ่วใส่หน้ากากที่อันหลิงหยุนเตรียมไว้ และเข้าไปดูแลด้วยตัวเอง

“สิ่งนี้จะช่วยได้กระไร?” ฮูหยิงแก่ไม่ยินยอม กลัวว่าจะติดต่อไปยังคนอื่น

อันหลิงหยุนเอ่ย "ในเมื่อข้ามาแล้ว ย่อมมิอาจเพิกเฉยได้ ข้าเป็นหมอ ท่านเป็นคนป่วย ดังนั้นท่านต้องเชื่อฟังข้า”

“ได้”

ฮูหยิงแก่เหลือบมองไปที่ซือคงเสี้ยงที่ยืนอยู่กุมมือประสานกันอยู่ที่ประตูด้วยความรู้สึกล้ำลึก

ซือคงเสี้ยงหันหลังกลับและออกไปข้างนอก เมื่อวานอันหลิงหยุนไปสอบถามมาแล้ว พวกเขาสามีภรรยาไม่มีบุตรธิดา ช่างน่าสงสารอย่างยิ่ง ดังนั้นถึงได้ตกต่ำมาถึงจุดนี้

เกิดเรื่องขึ้น แม้กระทั่งความหวังเพียงเล็กน้อยยังไม่มี

ช่วงเช้าใกล้จะผ่านพ้นไป หน้าประตูจวนของซือคงเสี้ยง มีคนกลุ่มหนึ่งมาเยือน เกิดเป็นเสียงดังวุ่นวายขึ้นมา

อันหลิงหยุนกำลังคุยกับฮูหยิงแก่อยู่ หงเถาที่อยู่ด้านนอกก็วิ่งเข้ามา “พระชายา ท่านอ๋องมาที่นี่แล้วเพคะ"

“นี่ออกจะไม่ดีอยู่บ้างแล้ว จะจับข้าไม่เห็นจะต้องมาด้วยตัวเอง” สีหน้าของอันหลิงหยุนอึมครึม นี่มันมากเกินไปแล้ว

“ไม่ใช่ ท่านอ๋องเสด็จมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ ราวกับว่ากำลังมาหาท่านซือคงเสี้ยง” หงเถาคิดเช่นนี้

อันหลิงหยุนแปลกใจ หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะมมีส่วนเกี่ยวข้องกับซือคงเสี้ยง?

ซือคงเสี้ยงเป็นรองเสนาบดีกรมโยธาธิการแต่เดิมอยู่ภายใต้ความดูแลของกรมโยธาธิการ แต่เขาถูกลดตำแหน่งเพราะเรื่องเขื่อนตูฟางจู้น หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้น?

หลิงหยุนและฮูหยิงแก่พูดคุยสองสามคำและเดินไปที่ประตูเพื่อดู แต่นางไม่ได้ออกไป ทำแค่เพียงมองดูจากตรงประตูเท่านั้น

กงชิงวี่สวมชุดของราชสำนัก ดูออกว่าเขามายังที่นี่ทันทีหลังจากออกมาจากวัง แม้กระทั่งรองเท้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน

คนที่อยู่ด้านหลังเขาเหล่านั้น ล้วนอยู่ในชุดราชสำนักเช่นกัน บ่งบอกว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก

ในเวลานี้ กงชิงวี่กำลังพูดอะไรบางอย่างกับซือคงเสี้ยง แต่ใบหน้าของซือคงเสี้ยงนั้นเยือกเย็นอย่างยิ่ง และดูไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้แต่อย่างใด ยากนักที่กงชิงวี่จะมีความอดทนเช่นนี้ เขาเอ่ยพูดต่อ แต่ซือคงเสี้ยงทำเพียงแค่ขับไล่ผู้คนออกไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเช่นเดิม

กงชิงวี่กำลังคิดจะออกไป แต่มองเห็นอาหยูที่กำลังรอคนอยู่

อาหยูรีบเข้าไปพบเขา กงชิงวี่หันกลับไปมองเจ้าหน้าที่ที่ตามมา และมองไปยังห้องตรงด้านหนึ่ง สีหน้าของอันหลิงหยุนสลดลง และเดินออกไปอย่างหมดหนทาง

“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนย่อตัวคำนับ กงชิงวี่เอามือไพล่หลังและยืนตัวตรง ท่าทางสง่างาม แต่ความสงสัยในดวงตาของเขานั้นชัดเจนอย่างยิ่ง

“ทำไมพระชายาถึงได้ออกมาอีกแล้ว?” คุมเอาไว้ไม่อยู่แล้ว?

"ทูลท่านอ๋อง เมื่อวานหม่อมฉันบังเอิญพบกับน้องชายผู้หนึ่งด้านนอก เห็นเขากำลังร้องห่มร้องไห้จึงได้ตามมาดู จากนั้นจึงพบกับฮูหยิงแก่ของจวน ทั้งตัวของนางกำลังติดเชื้อวัณโรค ดังนั้นจึงได้มาดู” อันหลิงหยุนตอบตามความเป็นจริง

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในห้อง “ข้าจะไปดู”

“เชิญท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนเปิดทางให้เขา ซือคงเสี้ยงยกมือขึ้นคิดที่จะห้าม แต่กงชิงวี่กลับก้าวเข้าไปก่อนแล้ว

ระหว่างทางเขามองดูอันหลังหยุนที่อยู่ข้างกาย แต่อันหลังหยุนไม่ได้เอ่ยพูดอะไร

ถ้านางช่วยเหลือ นั่นแปลว่าช่วยคนอย่างมีเป้าหมาย หากนางไม่ช่วย เขาก็ดูคล้ายจะรับมือลำบากอย่างยิ่ง

เมื่อเข้าไปในห้อง หงเถาและลุ่ยหลิ่วก็รีบน้อมตัวคำนับ

อันหลิงหยุนนำหน้ากากมาให้กงชิงวี่ “ท่านอ๋องโปรดสวมมันเอาไว้”

“ไม่จำเป็น ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” กงชิงวี่เดินไปพบฮูหยิงแก่ และทักทายนาง

“สวัสดีฮูหยิน”

ฮูหยิงแก่มองไปที่กงชิงวี่และกล่าวว่า "ร่างกายคนชราไม่สะดวก อ๋องเสียนโปรดอภัย”

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ข้าแค่ถือโอกาสมาดู คิดซะว่าข้าเป็นเหมือนคนอื่นๆ ก็พอ”

กงชิงวี่นั่งลงทันที และเอ่ยอย่างลำบากใจ "แต่เดิมข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้ อีกทั้งยังไม่รู้เรื่องบางอย่างของราชสำนักเบื้องบน เรื่องของเสนาบดีสำนักตรวจสอบราชการนั้นข้าเองก็รู้สึกผิดอย่างยิ่ง ฮู่หยินโปรดรักษาตัวให้ดี ข้าจะคิดหาหนทาง จัดการตำแหน่งให้เสนาบดีสำนักตรวจสอบราชการและฮูหยิน”

“ขอบพระทัยเสียนอ๋อง”

ฮูหยิงแก่กล่าวขอบคุณ กงชิงวี่เองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาลุกขึ้นและออกไปข้างนอกโดยไม่พูดอะไรอีก

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะมองแผ่นหลังของเขาที่จากไปด้วยความแปลกใจ คนๆนี้ช่างที่น่าสนใจจริงๆ

เข้าใจอย่างยิ่ง แต่เมื่อเขายิ่งเข้าใจ เรื่องนี้กลับยิ่งยากที่จะจัดการ

หลังทานอาหารเย็นเสร็จอันหลิงหยุนก็ค่อยออกจากจวนซือคง

นางออกจากจวนและขึ้นรถม้า จากนั้นจึงตรงกลับไปยังจวนอ๋องเสียน

ในเวลานี้เองกงชิงวี่กำลังยืนรออยู่ที่ประตู อันหลิงหยุนเมื่อเห็นเขา ก็รีบเข้าไปกุมมือของเขาเอาไว้ และทำการตรวจสอบเขาทันที

เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้ติดเชื้อนางก็ยังไม่ค่อยวางใจ นางหยิบยาลูกกลอนสำหรับป้องกันโรคขึ้นมาและป้อนให้กับเขา ถึงค่อยรู้สึกโล่งใจ

“ท่านอ๋อง หรือเรื่องที่ท่านพบจะเกี่ยวข้องกับเรื่องน้ำ?” อันหลิงหยุนถามเขา กงชิงวี่จับมือนางเอาไว้

“หากวันนี้ไม่มีความดีของพระชายา ข้าคงต้องใช้ไม้อ่อนหว่านล้อม วันหนึ่งไปหาเจ็ดแปดครั้ง ภายในสามวัน ข้าก็จะสามารถบอกซือคงเสี้ยงให้ไปได้ด้วยอารมณ์และเหตุผล แต่วันนี้ คงไม่ดีนักที่ข้าจะไปอีกครั้ง”

กงชิงวี่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ถ้าอย่างนั้นท่านก็ยังคงไปต่อของท่าน ข้าก็ไปของข้า พวกเราไม่ยุ่งเกี่ยวกัน” อันหลิงหยุนกอดแขนของกงชิงวี่เอาไว้ และพิงลงบนตัวเขา

กงชิงวี่หยุดนิ่งชั่วครู่ จากนั้นจึงมองไปที่ด้านซ้ายและขวา หงเถาลุ่ยหลิ่วรีบถอนตัวออกไปทันที อาหยูเองก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เขารีบหันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ว

“ช่างไม่ละอาย” จนกระทั่งคนจากไป กงชิงวี่ก็ประณามนาง

อันหลิงหยุนหดหู่ "ท่านกอดข้าเอาไว้ท่ามกลางที่สาธารณะ อีกทั้งยังไม่พูดถึงเรื่องที่ท่านทั้งดึงทั้งหยุดข้าเอาไว้ ข้ากอดท่านข้าก็ไม่อายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นข้าเองก็ไม่ได้กอดตัวท่านเอาไว้ ข้าก็แค่กอดแขนท่านเท่านั้น ท่านกำลังคิดอะไรอยู่กัน?”

"ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี สตรีเดิมก็ควรสงวนกิริยาไว้บ้าง จะมาจู่โจมกอดผู้อื่นก่อนต่อหน้าคนอื่นได้กระไร? " กงชิงวี่เอาเหตุผลมาพูด

อันหลิงหยุนได้ยินเพียงไม่กี่คำเท่านั้นคือ ผู้ชายเป็นใหญ่

เมื่อออกมาจากประตูก็เห็นซือคงเสี้ยงกำลังเหม่อลอยอยู่ในสวน ท่าทางดูแตกต่างออกไป

“นายท่าน”

อันหลิงหยุนเริ่มทักท่านก่อน ซือคงเสี้ยงหันมามองนางอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าสมควรขอบคุณท่าน เป็นท่านที่ทำให้ภรรยาของข้าไม่ต้องทนลำบากขนาดนั้นอีกแล้ว”

"ข้าเป็นหมอ นี่เป็นเพียงหน้าที่เท่านั้น นายท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจ” อันหลิงหยุนเอ่ยเสียงเรียบ

ซือคงเสี้ยงหัวเราะ "แต่ในปีที่ผ่านมานี้ กลับไม่มีหมอสักคนที่เข้ามา”

อันหลิงหยุนฟังเข้าใจอย่างชัดเจน เขาคิดว่าการปรากฏตัวของนางมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง

“นั่นเป็นเพราะพวกเขาโชคไม่ดี ข้าเชื่อว่า การกระทำในวันนี้ คือพรที่จะส่งไปยังท่านพ่อในอนาคต สวรรค์มีเมตตาต่อทุกสรรพสัตว์ และจะต้องอวยพรให้แก่ตัวข้าด้วยอย่างแน่นอน อีกทั้งตัวข้าเองก็เพียงแค่หวังอยากให้ท่านพ่อของข้ามีอายุยืนยาวไร้ความกังวล”

ซือคงเสี้ยงไม่ได้ตอบ อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาไม่เชื่อ นางเองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นจึงหันหลังหลับและเดินไปที่ประตู

ออกจากประตูไปอันหลิงหยุนก็ทันไปคำนับให้แก่กงชิงวี่ จากนั้นจึงตรงไปขึ้นรถม้าและจากไปทันที

คนที่ตามมารู้สึกค่อนข้างแปลกใจ สามีภรรยาคู่นี้ผลัดกันมา

พระชายาอยู่ในนั้นตั้งนาน เหตุใดจึงไม่มีข่าวอะไร?

กงชิงวี่ยังคงรอต่อไป ซือคงเสี้ยงเดินไปที่ประตูและมองออกไปข้างนอก

ช่วย เขาเคยเอ่ยไปแล้วว่าจะไม่เข้าไปลำบากแรงใจกับเรื่องของราชสำนักอีก ไม่ช่วย เขาก็จะได้เห็นภรรยาของเขาดีขึ้นมาด้วยตัวเอง

ซือคงเสี้ยงกลับไป ฮูหยิงซือคงเอ่ย “นายท่าน ท่านดูขาของข้าสิ”

ฮูหยิงซือคงขยับขา จากนั้นจึงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า นางลุกจากเตียงและลงมายืน แม้ว่ามือทั้งสองของนางจะยังจับขอบเตียงเอาไว้ แต่นางก็ยืนได้แล้ว

สีหน้าของซือคงเสี้ยงตกตะลึง "ฮูหยิน! เจ้าสามารถลงมาได้แล้วหรือ?”

"ใช่!” ฮูหยิงซือคงน้ำตาซึม เป็นเวลาสามปีแล้ว ในที่สุดนางก็ลงมาได้ นางเคยคิดว่าทั้งชีวิตนี้นางจะต้องเป็นเช่นนั้นไปตลอดเสียแล้ว

ซือคงเสี้ยงรีบเดินไปตรงหน้าฮูหยินของตน จากนั้นจึงประคองฮูหยิงซือคงเอาไว้และเช็ดน้ำตาให้นาง

"นายท่าน ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากทำงานให้กับราชสำนักอีกต่อไป เป็นพวกเขาที่รังแกท่าน แต่พระชายาช่วยพวกเราเอาไว้ ท่านจงถือเสียกว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจนางเถอะ”

ซือคงอดไม่ได้ที่จะร้องขอ ซือคงเสี้ยงรู้สึกลำบากใจ “ข้าไม่ใช่ไม่ช่วย แต่เมื่อคิดคิดมาก็โมโห นางมาที่นี่เพราะวางแผนเอาไว้แล้วล่วงหน้า หากไม่ใช่เรื่องเขื่อนตูฟางจู้นนางจะมาที่นี่หรือ?”

“นายท่าน แต่ข้ากลับคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ” ฮูหยิงซือคงรู้สึกว่าอันหลิงหยุนไม่ได้เป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นนั้น

"ใครจะรู้? " ซือคงเสี้ยงช่วยประคองภรรยาของเขานั่งลง สองสามีภรรยาก็นั่งลงบนเตียงอย่างเหม่อลอย

อันหลิงหยุนออกมาจากจวนแล้วก็ยังไม่ได้กลับไปทันที นางคิดจะไปหาตุ๊กแก

แต่เมื่อคิดว่าออกไปแล้วอาจจะต้องลำบากอาหยูอีก นางจึงไล่อาหยูกลับไป และออกไปด้วยตัวเอง

ลุ่ยหลิ่วไม่กล้าที่จะฝ่าฝืน ดังนั้นจึงได้แต่เข้าไปห้ามอาหยูเอาไว้ จากนั้นอันหลิงหยุนจึงแต่งตัวเป็นผู้ชายและออกไปนอกเมือง เพื่อตามหาตุ๊กแก

ระหว่างทางอันหลิงหยุนมักจะรู้สึกว่ามีคนติดตามนาง แต่เมื่อนางมองย้อนกลับไปก็ไม่เห็นใคร เมื่อเวลาผ่านไปนางก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ นางมีความรู้สึกไวมาโดยตลอด คราวนี้จะต้องไม่ผิดพลาดแน่ แต่เป็นใครที่ตามมานั้น นางกลับยังไม่พบ

ที่ริมน้ำ อันหลิงหยุนหยุดลง นางรู้สึกได้ถึงคนที่อยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็หันกลับมาและมองไปไม่ไกล มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น อีกทั้งนางก็รู้จักเขา