ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 124

บทที่ 124 การมาเยือนสองสามีภรรยาซือคง

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุน "นิสัยของเสด็จพี่ข้ารู้ดีอย่างยิ่ง เขาไม่ใช่คนที่พวกเจ้าเห็น ถึงจะสูงส่งแค่ไหนก็คือมนุษย์ผู้หนึ่ง พวกเราสุดท้ายแล้วก็คือพี่น้อง เขาดีกับข้าไม่น้อย เพียงแต่ไม่มีใครรู้"

กงชิงวี่ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมอะไรและอันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้ถามต่อ

“เช่นนั้นท่านอ๋องอย่าเพิ่งใจร้อน หม่อมฉันคิดว่า ผ่านไปอีกไม่กี่วัน ซือคงเสี้ยงจะมาหาพวกเราเอง เมื่อถึงเวลานั้นทุกอย่างก็จะเป็นไปตามธรรมชาติ” อันหลิงหยุนเอ่ยรับประกันเต็ม

กงฉิงวี่ประหลาดใจ "ได้กระไร?” 

"ตอนนี้มันยากที่จะพูด เพียงแต่ข้าคิดว่า เรื่องเขื่อนตูฟางจู้นนั้นสุดท้ายแล้วก็คือเรื่องบาดใจของซือคงเสี้ยง เขาสูญเสียตำแหน่งเสนาบดีกรมโยธาธิการไปให้แก่คนเบื้องบน มาวันนี้เป็นเพราะเรื่องเขื่อนตูฟางจู้นทำให้เรื่องเก่าๆ ถูกหยิบยกขึ้นมาอีกครั้ง และวกกลับไปถึงเขา เช่นนี้เขาจะต้องลังเลแน่

อีกทั้งเรื่องนี้กระไรก็ทำให้เขาต้องใส่ใจอยู่ดี ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ความเดือดร้อนของประชาชนตาดำๆ นั้นก็ยังเป็นเรื่องที่เขาใส่ใจอยู่ 

ถ้าเขาไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้จริงๆ ทุกวันนี้เขาคงไม่หน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นนี้ 

หม่อมฉันบังเอิญไปยังจวนซือคงของพวกเขา แต่พวกเขาก็สามารถโยนหม่อมฉันออกมาได้ เขาสามารถวางเรื่องร่างกายของภรรยาลงมานานหลายปีได้ เหตุใดจึงต้องมาใส่ใจทุกเมื่อเชื่อวันขนาดนี้ 

นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาลังเล แต่เขากำลังลังเลอะไรอยู่? ท่านอ๋องทรงทราบหรือไม่? "

"ข้าลืมไปได้กระไรกัน” กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหัวเราะเบาๆ 

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุนอย่างประเมิน “ข้าควรคิดได้เร็วกว่านี้” 

“ท่านอ๋องคิดได้แล้ว” 

“ซือคงเสี้ยงได้รับความไม่เป็นธรรม เขาเองก็ได้พักไปแล้วครู่หนึ่ง แต่เมื่อราชสำนักมีเรื่อง ออกคำสั่งให้เขากลับมา เขาเองต่อให้มีอีกหลายศีรษะก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง ข้าที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทน แค่ออกหนังสือให้เขากลับมาก็เป็นอันเพียงพอแล้ว” ทำ

เพียงแต่ว่า เขาจะต้องได้รับการเลื่อนระดับขึ้นไปอีกขั้น” 

อันหลิงหยุนชื่นชมเขาอย่างสุดซึ้ง เพียงแค่เอ่ยหนึ่งประโยค กงชิงวี่ก็เข้าใจทันที

เขาเป็นคนฉลาดอย่างที่คิด

เมื่อเห็นว่าหลิงหยุนยังคงยืนยิ้ม กงชิงวี่ก็เดินเข้าไปหานางและเอ่ย "ดูเหมือนว่าข้าจะเก็บภรรยาผู้เยี่ยมยอดมาได้คนหนึ่ง พระชายาอยู่บ้านพักผ่อนสักหลายวันหน่อยจะดีกว่า อย่าได้ไปที่นั่นอีกเลย” 

“ท่านอ๋อง ท่านมีความคิดในใจแล้ว?” อันหลิงหยุนก็คิดได้แล้วเช่นกัน

"นั่นย่อมแน่นอน พระชายาเอ่ยเตือนข้า หรือเข้าจะไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้กัน?” 

“ท่านอ๋องปราดเปรื่องยิ่ง” อันหลิงหยุนย่อตัวคำนับ

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นและเอ่ย "อาหยู"

“ท่านอ๋อง” อาหยูรออยู่ด้านนอกตั้งนานแล้ว 

ไม่กี่วันต่อมา จวนซือคง

คนรับใช้ยืนอยู่ด้านหนึ่ง สองมือสอดประสานในแขนเสื้อ เขาก้มหน้าลง สีหน้าปวดร้าว

ฮูหยิงซือคงเอ่ยถาม “ข้างนอกพูดเช่นนั้นจริงหรือ” 

“ไม่ผิดแน่” 

คนรับใช้เอ่ยถึงอันหลิงหยุน

สีหน้าของฮูหยิงซือคงหดหู่ลง “นายท่าน” 

ซือคงเสี้ยงถาม "เจ้าพูดมาอีกที เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” 

คนรับใช้เอ่ย "คนข้างนอกพูดว่า พระชายาเสียนทำงานไม่สำเร็จ ถูกเสียนอ๋องจัดการ วันนี้ห้ามมิให้ออกจากจวน อยู่ในจวนเพื่อทบทวนตน ซ้ำยังไม่ให้ทานอาหารสามมื้อ วันหนึ่งทานอาหารได้เพียงมื้อเดียว” 

“อาหารมื้อเดียวจะเพียงพอได้กระไร?” ฮูหยิงซือคงอดรนทนไม่ไหว

"เจ้าจงไปสอบถามอีกครั้ง หาตัวคนในจวนอ๋องเสียนมาสอบถาม นี่คือเงินเล็กๆ น้อยๆ เจ้าจงนำไปและไปสืบข่าวมา” ซือคงเสี้ยงลุกขึ้นและหยิบเงินเล็กน้อยออกจากเสื้อผ้าของเขา

เงินนี่ไม่ได้ได้มาอย่างง่ายดาย เป็นเขาที่ออกไปตกปลาและแลกมันมา แต่เดิมคิดอยากจะเอามันไปใช้ในการซื้อยาบำรุงให้ภรรยา แต่ก่อนที่เขาจะได้ใช้มัน อันหลิงหยุนก็มาเสียก่อน ดังนั้นจึงได้แต่เก็บไว้ 

คนรับใช้หยิบเงิน และรีบวิ่งออกไป

อาหยูเห็นแต่ไกลว่ามีคนกำลังมุ่งหน้ามายังจวนอ๋องเสียน เขากลับเข้าไปในจวนและเอ่ยเรื่องนี้กับถางเหอ จากนั้นถางเหอจึงรีบเรียกคนจากในจวนให้ออกไปทันที

แม่นมในจวนเดินออกไปทางตลาด คนรับใช้เห็นก็รีบตามไป

คนรับใช้แสร้งทำเป็นรีบเดิน และชนแม่นม แม่นมเกือบจะล้มลง ของในมือของนางตกลงบนพื้น

คนรับใช้รีบก้มลงเก็บ “ข้าจะชดใช้ให้ท่าน เมื่อครู่ข้ารีบเดินไปหน่อย”

แม่นมว่าง่าย นางหัวเราะหี่หี่ "ไม่เป็นไร เจ้ายังเด็กรีบเร่งเดินเป็นเรื่องปกติ ครั้งหน้าจงระมัดระวัง” 

"ขอรับ” 

คนรับใช้ไม่ได้เดินไปไหน เขาตามแม่นมไป ส่วนแม่นมเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไร กลับเป็นคนรับใช้ที่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามแม่นมว่านางกำลังจะไปทำอะไร แม่นมหันไปมองรอบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปซื้อแกลบ”

"ท่านจะซื้อแกลบไปทำอะไร ท่านแต่งตัวเช่นนี้ ยังเลี้ยงหมูอยู่อีกหรือ?” 

"ไม่มีหมูหรอก แต่ให้เจ้านายของพวกเราทาน” แม่นมเอ่ย

คนรับใช้แปลกใจ "ตระกูลใหญ่อย่างพวกท่าน เจ้านายยังกินแกลบด้วยหรือ”

“ก็ไม่ใช่เช่นนั้น....” 

แม่นมลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่ใช่อย่างนั้น นายหญิงบ้านข้าทำงานไม่ราบรื่น เจ้านายของข้าแต่เดิมก็ไม่อยากจะเจอหน้านางดังนั้นจึงมอบหมายงานแย่ๆ ให้ หากนางทำได้ดี ก็จะให้นางดูแลจัดการงานบ้าน แต่ถ้าหากนางทำได้ไม่ดี เช่นนั้นก็จะให้นางต้องลดอาหารลงไปสองมื้อต่อวัน และลดตำแหน่งพระชายาลง” 

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” คนรับใช้แสร้งทำหน้าประหลาดใจ

แม่นมพยักหน้า "ใครใช้ให้เจ้านายของเราไม่ชอบนายหญิงเล่า นี่ถือเป็นการสร้างปัญหาอย่างหนึ่งให้นาง” 

“เช่นนั้นแกลบนี่เอาไปทำอะไร?” 

"ให้นายหญิงของข้ากิน เจ้านายของข้าโกรธอย่างยิ่ง แต่เดิมเห็นนางเข้าออกบ้านนั้นได้ก็คิดว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นไปด้วยดี ซ้ำยังยอมอยู่ในห้องนางต่อเพราะเรื่องนี้อีกด้วย แต่นางกลับบอกว่าเรื่องนี้นางไม่ทำแล้ว และจะไม่ไปยังบ้านนั้นอีก เจ้านายบ้านข้าก็เลยโกรธอย่างยิ่ง และต้องการให้นางกินแกลบ” 

กงชิงวี่เอ่ยเสียงเรียบ อีกทั้งยังไม่ได้ขอให้คนไปเรียกอันหลิงหยุนมา

ฮูหยิงซือคงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า "ท่านอ๋อง ข้าน้อยอยากขอบคุณพระชายาต่อหน้า ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะช่วยประสานได้หรือไม่” 

"ฮูหยินพูดเรื่องอะไรกัน เหตุใดข้าจึงจะไม่ช่วยประสานให้ท่าน แต่ช่วงนี้พระชายาต้องลมหนาว หากมองมาเกรงว่าจะติดเชื้อ เช่นนี้เปลี่ยนเป็นวันหน้ายังคงดีกว่า ข้าจะเป็นคนพานางไปยังจวนท่านเอง เวลานั้นฮูหยินค่อยขอบคุณนางต่อหน้าก็ยังไม่สาย” 

กงฉิงวี่หลบเลี่ยงมากจนฮูหยิงซือคงเริ่มสงสัยอยู่ในใจ

ไม่ยอมให้พบ ย่อมต้องมีเรื่องอะไรแน่ 

ฮูหยิงซือคงไม่ได้กล่าวอะไรต่อไปอีก ซือคงเสี้ยงเองก็เตรียมตัวจะจากไป จู่ๆ หงเถาก็วิ่งมาจากหน้าประตูด้วยสีหน้าตื่นตระหนก นางไม่ได้มองดูทางให้ดี ดังนั้นจึงเตะเข้าที่กรอบประตูและล้มลง

อีกทั้งนางยังร้องไห้อ้อนวอน “ท่านอ๋องโปรดละเว้นพระชายาเถิดเพคะ นางหิวจนเป็นลมไปแล้ว” 

ฮูหยิงซือคงลุกขึ้นยืนทันที สีหน้าของนางซีดขาว 

กงชิงวี่วางถ้วยชาลงด้วยสีหน้าสงบ เขาลุกขึ้นและเอ่ย "อย่าพูดเรื่องไร้สาระ"

“ท่านอ๋อง พระชายาเป็นลมไปแล้วจริงๆ” 

หงเถาลุกขึ้นนั่งคุกเข่าบนพื้น นางก้มหน้าร้องไห้ 

ซือคงเสี้ยงค่อยเอ่ยขึ้นมา “ท่านอ๋อง พระชายาหิวจนเป็นลมได้กระไร?” 

ใบหน้าของกงชิงวี่เย็นชา และไม่เอ่ยตอบในทันที

หงเถาเงยหน้าขึ้นเห็นซือคงเสี้ยง นางรีบเช็ดน้ำตา จากนั้นจึงเปลี่ยนคำพูด “เมื่อครู่ข้าน้อยนอนหลับจนเลอะเลือนไป ท่านอ๋องข้าน้อยจะกลับไปเดี๋ยวนี้” 

“ไปเถอะ” กงชิงวี่ยืนไพล่หลัง สีหน้าไม่พอใจ

ฮูหยิงซือคงทนมองไม่ไหวอีกต่อไป

"อ๋องเสียน ข้าขอเจอพระชายาหน่อยได้หรือไม่” 

กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "พระชายาอยู่ในสวนหลังบ้าน มากับข้าเถอะ"

กงชิงวี่ก้าวเดินไปไม่กี่ก้าว ฮูหยิงซือคงรีบตามไปทันที นางยังเดินไม่ถนัดนักแต่ก็รีบติดตามไป 

กงฉิงวี่ส่งสายตาในระหว่างทาง ให้หยูไปที่สวนหลังบ้านโดยเร็ว

อาหยูรีบไปที่สวนหลังบ้านทันที ฮูหยิงซือคงยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ ดังนั้นจึงรีบเดินมากขึ้น 

จนกระทั่งมาถึงลานโอวหลาน อาหยูก็ตะโกนใส่ชายคนหนึ่ง "ยังไม่รีบอีก อีกเดี๋ยวท่านอ๋องจะมาแล้ว บอกให้พวกเจ้าเปิดประตู เหตุใดจึงใช้การไม่ได้เช่นนี้?” 

ปกติแล้วแม่กุญแจนี้เปิดง่ายอย่างยิ่ง เหตุใดวันนี้จึงเป็นเช่นนี้?” คนเปิดประตูบ่นพึมพำ ส่วนลุ่ยหลิ่วและหงเถากำลังร้องไห้อยู่ด้านหนึ่ง

อาหยูหมดความอดทน "ร้องทำไม พวกเจ้าร้องไห้เช่นนี้ กลัวคนจะไม่รู้หรือไงว่าพระชายาหิวจนเป็นลม?” 

ฮูหยิงซือคงเห็นเช่นนี้ ก็ไม่มีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกต่อไป