ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 129

บทที่ 129 ท่านอ๋องขี้หึงต้องการยึดทรัพย์

อันหลิงหยุนมองกลับไปที่อาหยูที่กำลังตื่นตระหนก อาหยูนิ่งงันไป 

นี่ยังเป็นพระชายาอยู่หรือเปล่า?

พระชายาสูญเสียความทรงจำไปแล้ว?

เสินหยุนเจ๋ชอบพระชายา?

คู่รักในวัยเยาว์?

พระชายาเคยชอบเสินหยุนเจ๋มาก่อน?

แต่งงาน?

เช่นนั้นท่านอ๋องก็ไม่จำเป็นหรอกหรือ?

สมองของอาหยูยุ่งเหยิง เขาลืมเรื่องของตัวเองไปจนหมด แต่กลับกังวลว่าท่านอ๋องจะทำร้ายพระชายาโดยไม่ได้ตั้งใจ

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปและปิดประตูลง

กงชิงวี่ยืนอยู่หน้าเตียงด้วยใบหน้าที่เย็นชา ดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีด "เสินหยุนเจ๋พูดเช่นนั้นจริงๆ หรือ? "

อันหลิงหยุนพยักหน้า “หม่อมฉันแค่สงสัย ว่าหม่อมฉันเคยตกปากรับคำที่จะแต่งงานกับเขาจริงหรือไม่ ในเมื่อเขาเองก็มีท่าทีไม่เลวต่อข้า ส่งปิ่นปักให้ อีกทั้งยังส่งหม่อมฉันกลับบ้าน เขาดูไม่เหมือนคนที่กำลังเสแสร้ง” 

"ไร้สาระ พระชายาของข้า ต้องส่งให้เขาหรือไงกงชิงวี่ชี้ไปที่ประตูและถามด้วยความโกรธ

หลิงหยุนพูดอย่างแปลกใจ "แต่เขาบอกว่าเขากลับมาเพื่อสู่ขอข้า ข้าเองก็ตกลงรับปากว่าจะแต่งงานกับเขา นี่คงไม่ใช่เรื่องที่จะเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลได้?” 

“ถ้าเขากล้า ข้าจะหักขาของเขา” กงชิงวี่เดินก้าวสองสามก้าวไปยังตรงหน้าของอันหลิงหยุน ท่าทางน่ากลัวอย่างยิ่ง ราวกับเสือร้ายกินคนที่กำลังหิวโหยมาครึ่งปี ถ้ามันไม่กินก็ต้องตาย ดังนั้นมันย่อมสู้ทุกทางเพื่อที่จะได้กินคนผู้นั้น

อันหลิงหยุนยังคงทำตัวเดือดร้อน “แต่เขาบอกว่าพวกเราเหมาะสมกันที่สุด ล้วนเป็นผีเน่าโลงผุของเมืองหลวง ชื่อเสียงฉาวโฉ่ไม่มีใครเทียบ” 

“เสินหยุนเจ๋!” กงชิงวี่กัดฟันแน่น เขาโกรธจนแทบตายแล้ว 

อันหลิงหยุนกล่าวต่อ "เขายังบอกด้วยว่า หากท่านไม่ต้องการข้าแล้ว เขาต้องการ อีกทั้งยังไม่รังเกียจ เขาจะพาข้าออกเดินทางไปยังใต้หล้า กลายเป็นคู่สามีภรรยากัน เป็นคู่สวรรค์สร้าง” 

“ข้าจะฆ่าเขา” กงชิงวี่ชี้ไปที่ประตู มือของเขากำลังสั่น เขาก้าวไปที่ประตูด้วยความโกรธและคิดจะไปตามหาเสินหยุนเจว๋ 

อันหลิงหยุนเอ่ยต๋อ "แต่เขายังบอกอีกว่า หากข้าไม่มีความสุข ให้ไปหาเขา”

กงชิงวี่หันมาและจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยความโกรธ "เจ้ากล้า? "

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่อยู่ครู่หนึ่ง

"หม่อมฉันผิดไปแล้ว ท่านอ๋องโปรดให้อภัย อย่าได้ถือโทษอาหยู รวมถึงท่านถางและพ่อบ้าน พวกเขามีจิตใจ หม่อมฉันเข้าใจดี

พ่อบ้านไม่มีลูก เขาต้องการรักษาอาซิว อาหยูนับถืออาซิวเหมือนพี่ชาย เขาไม่สามารถเห็นอาซิวตายไปแบบนี้ได้ สูญเสียน้องสาวไปก็เกินกว่าจะรับได้แล้ว เขาเอาชนะความเสียใจและยอมรับพระชายาที่ฆ่าน้องสาวของเขา ไม่เพียงแต่ไม่ทำร้ายข้า แต่ยังคอยปกป้องข้าทุกวัน สำหรับอาหยูแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง

มาวันนี้เขายังต้องยอมรับการตายของพี่ชายที่แสนดี เขาไม่มีทางรับไหว จะต้องตายตามไปด้วยแน่

ท่านถางมีความภักดีและกล้าหาญ เห็นแก่พ่อบ้านและอาหยู เขาไม่ลังเลที่จะทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคืองและเสี่ยงตนเองเข้าช่วย ถึงได้เป็นเช่นนี้

ท่านอ๋องเคยคิดหรือไม่ หากวันนี้เป็นท่านอ๋องเกิดเรื่อง พวกเขาก็จะไม่สนใจไยดีเลยสักนิด

หัวใจของผู้คนมีค่าที่สุด เมื่อเวลาผ่านไป

คนฐานะเช่นท่านอ๋อง สิ่งที่ต้องการคืออะไร? 

ก็แค่จิตใจของคน

หากท่านอ๋องเกิดเรื่อง พูดจาไม่น่าฟัง เงินจะมีประโยชน์อะไรกัน เกรงว่าแม้แต่ภูเขาเงินภูเขาทองก็ไม่มีใครกล้ารับไป

แต่จิตใจของผู้คนแตกต่างกัน และจิตใจของผู้คนรอบข้างล้วนมีคุณค่า

เพื่ออาซิวแล้ว ท่านถางและอาหยูสามารถบุกน้ำลุยไป นี่หมายความว่ากระไร? 

เพื่อความชอบธรรม พวกเขาสามารถสละทุกสิ่งได้

แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นข้าที่รับผิดเพียงผู้เดียว แต่ท่างถางและอาหยูเองก็ย่อมรู้ดีว่าท่านอ๋องจะไม่ทำร้ายข้า ดังนั้นจึงได้กล้าทำเช่นนี้ 

และพวกเขาย่อมต้องรู้เช่นกันว่าท่านอ๋องทรงพระปรีชา ย่อมมองออกถึงเรื่องทั้งหมดได้ตั้งนานแล้ว 

ท่านอ๋องจะต้องจัดการกับพวกเขาอย่างแน่นอน แต่พวกเขาก็ยังต้องทำ ซึ่งแสดงว่าพวกเขาเป็นคนที่มีหลักคุณธรรม

อาซิวไม่มีประโยชน์กับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเป็นภาระ แต่พวกเขาก็ยังปฏิเสธที่จะยอมแพ้ แม้ว่าอาซิวจะใกล้ตายและไม่มีทางรอด แต่พวกเขาก็เต็มใจที่จะเสี่ยง

ท่านอ๋อง เคยคิดหรือไม่ อาซิวในวันนี้อาจจะเป็นกลายเป็นท่านอ๋องในภายหลัง หากท่านอ๋องเป็นเช่นนั้น พวกเขาแม้ตัวตายก็ยอมที่จะปกป้องท่าน

พ่อบ้านเป็นชายชรา เขาไม่มีบุตรชาย ท่านอ๋องเห็นว่าเขาไม่มีผลงานแต่ก็ทำงานหนักไม่น้อย โปรดกรุณาเขาเถอะ เหลือทางรอดให้เขา! "

“พระชายาพูดจนตัวข้าถึงกับซาบซึ้ง คงเป็นเช่นนั้นจริงๆ ข้ากลับนึกว่า หากมีวันหนึ่ง ตัวข้ากลายเป็นเช่นอาซิว พระชายาจะทำเช่นไร?” กงชิงวี่รู้สึกเย็นชาอยู่บ้าง แต่เวลานี้ยามมองอันหลิงหยุนกลับดูล้ำลึกขึ้นมาอยู่หลายส่วน 

อันหลิงหยุนไม่ได้หลีกเลี่ยง "หากยังมีความหวังแน่นอนว่าย่อมไม่ยอมแพ้ แต่ถ้าหากไร้ความหวังแล้ว บางทีข้าอาจจะไปยังสถานที่อันไกลโพ้นแทน กระไรคนก็ตายไปแล้ว สองคนก็คือตาย มิอาจเอาอะไรมาทดแทนได้” 

ใบหน้าของกงชิงวี่เป็นสีเขียวคล้ำ เขากัดฟันเอ่ย “ข้านึกอยากจะตีเจ้าให้ตายนัก!”

อันหลิงหยุนกลับไม่กลัวเขา "ท่านอ๋องตัดใจลงมือก็ย่อมได้ หม่อมฉันก็แค่พูดตามความจริง หากท่านอ๋องอยากรู้จริงๆ หม่อมฉันถามท่านอ๋อง หากหม่อมฉันเป็นอาซิว ท่านอ๋องจะไม่ใส่ใจไยดีหม่อมฉันหรือไม่?” 

กงชิงวี่ตกตะลึง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าต้องเป็นเช่นนั้น หากเป็นซูมู่หลง เขาไม่มีทางไม่ใส่ใจนางแน่ แต่เขาจะพิจารณาปัญหาจากมุมมองของหัวหน้าว่าจะช่วยหรือไม่

ดังนั้นสิ่งที่นางพูดก็คือความจริง

กงชิงวี่เอ่ย “พระชายาเป็นสตรี จะเทียบกับข้าได้กระไร สามีคือท้องฟ้า เมื่อไม่มีท้องฟ้าแล้ว เข้าย่อมเป็นม่าย!”

"ช่างเป็นคำพูดอัปมงคล ตายดีมิสู้อยู่ต่ออย่างลำบาก หากท่านอ๋องขอร้องให้ข้ามีชีวิตอยู่เพียงเพื่อท่านเท่านั้น หม่อมฉันคงไม่สามารถทำได้” อันหลิงหยุนพูดตามความจริง

ใบหน้าของกงชิงวี่สงบนิ่ง "แล้วเมื่อไหร่จะทำได้? "

"นั่นขึ้นอยู่กับความปรารถนา และความจริงใจของท่านอ๋องต่อหม่อมฉัน ในยามที่เวลาและสถานที่ที่ล้วนบรรจบเหมาะสม” 

"หึ เวลาและสถานที่ที่บรรจบเหมาะสม โกหกข้าได้เป็นฉากๆ” ในใจของกงชิงวี่เต็มไปด้วยความซับซ้อน เขาเข้าใจความหมายของอันหลิงหยุนดี

ใบหน้าของกงชิงวี่เคร่งเครียด “ทำไมถึงได้เย็นเช่นนี้?” 

อันหลิงหยุนถอยกลับ กงชิงวี่ก็เดินตามเข้าไป เขาฉีกเสื้อคลุมของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้ ด้านในของนางสวมเอี้ยมและกางเกงนาน ก่อนจะทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวที่มีกระดุมหน้าท้อง

“ใส่เช่นนี้แล้วออกไปด้านนอก?” สีหน้าของกงชิงวี่น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ 

อันหลิงหยุนพูดขึ้นทันที "ข้าไม่มีเวลาเปลี่ยน"

"ได้ยินเสียงพ่อบ้านร้องไห้หลังอาหารเช้า? พระชายาใส่ชุดเช่นนี้ทานอาหารช่างดีเสียจริง!” กงชิงวี่กัดฟันแน่น เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้า จนอันหลิงหยุนได้แต่ต้องซ่อนตัวอยู่หลังฉากบังลม

"คุกใต้ดินเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น ท่านอ๋องอย่าได้ใกล้เข้ามา รอข้าอาบน้ำเสร็จแล้วจะไปปรนนิบัติท่าน" อันหลิงหยุนซ่อนตัวอยู่หลังฉากและตะโกนออกมา

กงชิงวี่โมโหจนฉากบังลมพังลง 

อันหลิงหยุนตกใจจนรีบไปซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง

กงชิงวี่ต้อนอันหลิงหยุน "เจ้าจะทำให้ข้าโมโหตายหรือ?” 

“……ท่านอ๋อง!” 

อันหลิงหยุนโผเข้าหาเขาและกอดกงชิงวี่เอาไว้ กงชิงวี่คิดจะผลักนางออก แต่มือของนางกอดเขาเอาไว้แน่น 

“ท่านอ๋อง ข้าหนาว!” 

“……” มือที่คิดจะผลักออกของกงชิงวี่เปลี่ยนเป็นกระชับแน่น เขาโอบนางเข้ามา 

“เตรียมอ่างอาบน้ำ” กงชิงวี่ตะโกนด้วยความโกรธ อาหยูรีบลุกขึ้นยืนทันที ในขณะที่หงเถาและลุ่ยหลิ่วเองก็ยืนรออยู่ข้างนอกตั้งนานแล้วด้วยความกังวล

เดิมคิดว่าครั้งนี้พระชายาคงจะโชคร้ายแน่แล้วไม่มากก็น้อย ไม่กลับยังคงไร้อันตรายใดๆ อีกครั้ง

อ่างอาบน้ำเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว เมื่อหงเถาและลุ่ยหลิวเข้าไป อันหลิงหยุนก็กำลังถูกกงชิงวี่กอดเอาไว้ในอ้อมอก นางนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้านวม

อันหลิงหยุนคิดว่าครั้งนี้ร่างกายคงจะไม่ช่วยนางแล้ว นางกำลังจะเป็นหวัด 

ดูเหมือนว่าระบบร่างกายของนางต้องการอะไร ดังนั้นจึงไม่ช่วยเหลือนาง นางรู้สึกได้หนาวไปทั้งร่างจนตัวสั่น

กงชิงวี่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว "ข้าอภัยให้พวกเขาไปไม่ได้” 

อันหลิงหยุนหดตัวเข้าไปที่อ้อมอกของกงชิงวี่และปล่อยเสื้อผ้าของเขาออก นางคิดว่าเขายังหนุ่มแน่นกำยำดังนั้นเวลาโมโหจึงช่างทำให้คนขวัญเสียอย่างยิ่ง

กงชิงวี่ก้มหน้ามองนาง มือของอันหลิงหยุนสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของกงชิงวี่และถูด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตน กงชิงวี่เปิดเสื้อผ้าของตนออกและโอบอันหลิงหยุนไว้ในอ้อมแขน

"ท่านอ๋อง อ่างอาบน้ำพร้อมแล้ว"

"ถอยออกไปเถอะ"

"เพคะ" หงเถาและลุ่ยหลิวล่าถอยออกไป กงชิงวี่ปลดเสื้อผ้าของอันหลิงหยุนออก จากนั้นจึงวางนางลงในอ่างน้ำ

เนื่องจากพิษไข้ อันหลิงหยุนจึงเริ่มควบคุมร่างกายของตนจากอาการป่วยไม่ได้

ในขณะที่นอนอยู่ในอ่างน้ำ อันหลิงยุนก็เริ่มเพ้อ