ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 138

บทที่ 138 พบปะกันที่จวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว และอ๋องตวนยังอยู่ข้างตัว อันหลิงหยุนเพิ่งจะรู้สึกสับสน

จะเชิญกงชิงหยินเข้าไปดีหรือว่าไม่เชิญดี

“อ๋องตวน” อันหลิงหยุนหยุดเดิน

กงชิงหยินเงยหน้าขึ้นมอง มาถึงจวนแม่ทัพอย่างไม่รู้ตัว

“ขอบคุณอ๋องตวนที่ส่งข้ากลับมา หากอ๋องตวนไม่มีธุระที่ไหน เชิญเข้าไปนั่งในจวนก่อน เชื่อว่าท่านพ่อข้าคงจะดีใจไม่น้อย” อันหลิงหยุนตั้งใจยกแม่ทัพอันขึ้นมา ก็เพราะอยากให้กงชิงหยินจากไป

แต่ว่ากงชิงหยินยืนสักพัก ก้าวเท้าเข้าจวนแม่ทัพไป

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าสลดยิ่งนัก คนๆนี้สมองไม่ดีจริงๆนั่นแหละ เชิญพอเป็นพิธียังฟังไม่ออก

คนในจวนแม่ทัพออกมากันแต่เช้า เห็นกงชิงหยิน รู้สึกประหลาดใจคนๆนี้เข้ามาได้กระไร เขาเป็นใคร

ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านออกมาก่อน เกือบจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

พ่อบ้านรู้จักกงชิงหยิน พอเห็นกงชิงหยินก็ก้าวออกมาคำนับทันที

ไม่ว่าแม่ทัพอันจะมีเรื่องผิดใจอันใดกับอ๋องตวน มันก็เป็นเรื่องของแม่ทัพอันกับอ๋องตวน พวกเขาซึ่งเป็นคนรับใช้ก็ควรทำตามหน้าที่ของตัวเอง

“อ๋องตวนมาเยือน นับเป็นเกียรติต่อจวนแม่ทัพอย่างสูง เชิญอ๋องตวน ข้าน้อยจะไปรายงานต่อท่านแม่ทัพ”

พ่อบ้านกำลังเตรียมตัวจะไปรายงานแม่ทัพอัน เงยหน้าเห็นอันหลิงหยุน รู้สึกแปลกใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้าพบกับอ๋องตวนระหว่างทางที่กลับมา เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องกับข้าเลยส่งข้ากลับมา ไปเชิญท่านพ่อมาพูดคุยที่ห้องโถงด้านหน้า บอกว่าอ๋องตวนมา”

“ขอรับ” พ่อบ้านไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น แต่สิ่งที่คุณหนูพูดก็คือความถูกต้อง

อันหลิงหยุนเดินไปหน้าอ๋องตวน เชิญอ๋องไปที่ห้องโถงด้านหน้า

เป็นครั้งแรกที่กงชิงหยินมาที่จวนแม่ทัพ ก่อนหน้านั้นผ่านทางนี้ก็แค่มองผ่านๆ จวนแม่ทัพใหญ่โต และยิ่งใหญ่อลังการมากพอ

เดิมทีแม่ทัพอันเคยช่วยฮ่องเต้ชิงหยู่หลายครั้ง ในตอนนั้นทั้งสองยังเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน แม่ทัพอันปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ด้วยชีวิต ทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่รอดพ้นจากอันตรายมาได้

แม่ทัพอันออกรบตั้งแต่เหนือจรดใต้เพื่อปกป้องประเทศต้าเหลียง ปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ บาดเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า มีครั้งหนึ่งเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดตรงหน้ากองทัพทั้งสองฝ่าย

ฮ่องเต้ชิงหยู่ปฏิบัติต่อแม่ทัพอันอย่างดี เป็นที่รู้กันทั้งประเทศต้าเหลียง

รูปปั้นสิงโตใหญ่คู่ที่อยู่หน้าบ้าน เดิมที่เป็นสิงโตใหญ่สองข้างหน้าประตูวัง เป็นเพราะแม่ทัพอันเห็นแล้วบอกว่าชอบ วันที่สองก็ส่งมาให้เขาเลย

เรื่องนี้เป็นที่รู้โดยทั่วกัน

แม้ว่าจวนแม่ทัพจะไม่หรูหรางดงามเหมือนจวนอ๋องตวน แต่ก็ดูอลังการที่สุดเท่าที่กงชิงหยินเคยเห็นมา

เข้ามาในจวนแม่ทัพกงชิงหยินมีแต่ความชื่นชม

อันหลิงหยุนตามอยู่ข้างกงชิงหยิน อารมณ์เต็มไปด้วยความเศร้าหมองขุ่นมัว

ถึงแม้อ๋องตวนกับนางจะไม่ได้เป็นศัตรูกัน แต่ก็มีเรื่องผิดใจกันอยู่บ้าง แต่ดูท่าทางอ๋องตวนตอนนี้ดูผ่อนคลายสบายอารมณ์ คงลืมไปแล้วแน่นอน

มาถึงห้องโถงด้านหน้าอันหลิงหยุนเชิญให้กงชิงหยินนั่งลง คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ อันหลิงหยุนนั่งจิบชาช้าๆอยู่ตรงนั้น กงชิงหยิงเพิ่งจะสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้ ถึงแม้อันหลิงหยุนจะไม่ได้เรียบร้อยอย่างจุนฉูฉู แต่เวลาดื่มชา เวลานั่งก็ดูเรียบร้อยดี

หลังจากที่เป่าชาแล้ว ก็ดื่มไปคำหนึ่ง อันหลิงหยุนก้มหน้าลงเริ่มคิดเรื่องต่างๆ

ดวงตาดำสนิทสว่างขึ้น ใจลอยจ้องไปที่ถ้วยชาในมือ ราวกับว่านอนหลับไปแล้วอย่างงั้น

ตอนที่แม่ทัพอันมาถึง ห้องโถงด้านหน้าเงียบจนดูแปลก ยิ่งตอนที่แม่ทัพอัน มองสายตาที่กงชิงหยินมองอันหลิงหยุน ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างไม่มีสาเหตุ

มองหยุนหยุนของเขาต้องไม่มีเรื่องดีแน่

แม่ทัพอันมองไปยังพ่อบ้านครู่หนึ่ง ส่งสัญญาณว่าให้ไปหากงชิงวี่

พ่อบ้านพยักหน้า หันหลังรีบร้อนออกไป

พ่อบ้านให้คนไปยังจวนอ๋องเสียน หันมาสั่งการ ถ้าอ๋องเสียนมาแล้ว ให้เขาไปที่ห้องโถงด้านหน้า

แม่ทัพอันกระแอมไอ อันหลิงหยุนมือสั่น ถ้วยชาในมือเกือบจะหล่นลงไป แต่ถ้วยชายังไม่หล่นลงไป แต่ลวกโดนอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนรีบวางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ เอามือเข้าปาก แล้วเป่าสองครั้ง

กงชิงหยินกำลังมองอันหลิงหยุน แม่ทัพอันเดินเข้าไปหาแล้ว

“หยุนหยุน เป็นอันใดบ้าง?”

แม่ทัพอันลนลานเหมือนเด็ก รู้สึกกังวลอย่างมาก

ตอนแรกอันหลิงหยุนร้อนแทบจะทนไม่ไหว แต่ตอนนี้กลับกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “ไม่เป็นอันใดแล้ว เดี๋ยวข้าจะทายาเอง ท่านพ่อไม่ต้องตกอกตกใจไป ไม่เจ็บหรอก”

กงชิงหยินนึกไปถึงครั้งที่แล้วจุนฉูฉูก็โดนลวกที่มือเหมือนกัน แต่ฉูฉูปวดไปหลายวัน ร้องไห้ตลอด หลังจากนั้นยังลงโทษคนรับใช้ที่ทำงานไม่เป็น เรื่องนี้ถึงยอมให้ผ่านไปได้

เป็นพระชายาของอ๋องเหมือนกัน ฉูฉูกับอันหลิงหยุนแตกต่างกันมากจริงๆ ที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่สังเกตเห็น?

แม่ทัพอันก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ปกติยิ่งใหญ่เกรียงไกร แม่ทัพอันผู้ที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เวลานี้น้ำตาคลอเบ้า ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมา

“เป็นเพราะพ่อไม่ดีเอง”

แม่ทัพอันรู้สึกผิด เช็ดน้ำตาออก

อันหลิงหยุนช่วยเช็ดน้ำตาให้แม่ทัพอันซะเลย “ท่านพ่อ ข้าก็ไม่ได้เป็นอันใดแค่โดนลวกนิดเดียวเอง ยังอันใดข้าก็เป็นถึงลูกสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านมาร้องไห้แบบนี้ กลายเป็นเด็กสาวไม่เอาไหนแล้ว ท่านพ่อ ท่านร้องไห้แบบนี้ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะหรือ?”

“ใครอยากจะหัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะไป” แม่ทัพอันเช็ดหน้าเช็ดตานึกบางอย่างได้ หันหลังตะโกน “ยังไม่เรียนหมอจวนมาอีก พวกเจ้าไม่เห็นเหรอคุณหนูบาดเจ็บ?”

คนรับใช้รีบร้อนหาหมอจวน ตอนที่หมอจวนมาถึงมืออันหลิงหยุนก็บวมเป่งขึ้นสูงแล้ว เมื่อหมอจวนเห็น ทำเอาหลายคนตกใจจนต้องรีบหาวิธีรักษา

อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องเล็กเท่าเมล็ดถั่ว ถูกพวกเขาพูดจนเป็นเรื่องใหญ่เกินจริง ทำเหมือนว่านางไปสนามรบ บาดเจ็บสาหัสจนรักษาไม่หายอย่างงั้นแหละ

อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนสักครู่ หยิบเอากล่องยาของหมอจวน ค้นหาดูข้างในสักพัก ขณะที่ทุกคนพิจารณาว่าควรจะรักษาอันหลิงหยุนยังอันใด อันหลิงหยุนก็เจอยาที่ใช้สำหรับโดนน้ำร้อนลวกหนึ่งกล่อง เปิดออกมาดมดู แน่ใจในส่วนผสมแล้วจึงใช้นิ้วเกลี่ยขึ้นมา เริ่มทายาที่แผลโดนลวกของนาง

กงชิงวี่เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา นี่ก็คืออันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนนำผ้าพันแผลออกมา ค่อยๆพันทีละชั้น ลุ่ยหลิวมองอย่างเป็นกังวล พวกหมอไร้ความสามารถ

“พระชายา ข้าเอง”

มองเห็นอันหลิงหยุนเตรียมจะฉีกผ้าพันแผล ลุ่ยหลิวทนดูต่อไปไม่ได้ รีบร้อนวิ่งเข้าไป พันแผลโดนลวกของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองดูพวกหมอจวนที่กำลังหารือเรื่องที่จะรักษาแผลโดนลวกของนางอย่างใจเย็น

การเป็นห่วงจะทำให้วุ่นวาย ที่หมอจวนเหล่านี้เช่นนี้เพราะห่วงนาง อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจอันใดมากนัก

กงชิงวี่นึกบางอย่างออก หันไปทางแม่ทัพอัน “ท่านพ่อตา”

“อืม”

แม่ทัพอันลุกยืนขึ้น “เจ้าคุยกับเขาต่อเถอะ ข้ามองยังอันใดก็ไม่ถูกชะตา”

พูดจบแม่ทัพอันก็ออกไป

กงชิงวี่มองแม่ทัพอันที่จากไปครู่หนึ่ง หันหน้ามามองกงชิงหยิน “พี่รองวันนี้ทำไมมีเวลามาถึงจวนแม่ทัพ?”

“เจ้าคงจะไม่ได้คิดว่า ข้ามาหาเรื่องหรอกนะ?” กงชิงหยินดีใจไม่ออก มือไขว้หลังเตรียมจะจากไป

กงชิงวี่กล่าวว่า “พี่รองเข้าใจผิดแล้ว ในเมื่อมาถึงแล้ว พรุ่งนี้ท่านก็จะแต่งพระชายารองแล้ว อีกหน่อยคงจะต้องยุ่งมาก จะออกมาเดินเล่นอย่างวันนี้ก็คงจะไม่อิสระขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อพบกันแล้วก็ไม่ต้องไปหาวันดีที่ไหนอีก เราสองคนก็ไม่ได้ดื่มสุราด้วยกันมาสักพักหนึ่งแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ”

อ๋องตวนลังเลสักครู่ มีใจอยู่ต่อ แต่เขาก็กล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แม่ทัพอันไม่ชอบหน้าข้า ข้าไปดีกว่า”

“อยู่ต่อเถอะ ท่านพ่อตาเป็นคนพูดง่าย ท่านกับข้าไปที่เรือนหยุนหยุนก็พอ

ลุ่ยหลิว ไปเตรียมอาหารส่งไปทางนั้น” กงชิงวี่สั่งทันที เหลือบมองไปที่อันหลิงหยุนเชิญกงชิงหยินออกไปทางประตู กงชิงหยินเลยตามออกไป

อันหลิงหยุนออกจากประตูตามไป ลุ่ยหลิ่วสั่งให้ห้องครัวเตรียมสุราอาหาร กงชิงหยินกับกงชิงวี่เดินอยู่ข้างหน้า อันหลิงหยุนเดินตามอยู่ข้างหลัง

“จวนแม่ทัพพื้นที่กว้างขวาง ถึงแม้ว่าทิวทัศน์ในจวนแม่ทัพจะสู้จวนอ๋องของเราไม่ได้ แต่ก็ยิ่งใหญ่อลังการที่สุดในเมืองหลวงนี้แล้ว ดูมีพลังกว่าจวนของเจ้ากับข้า” กงชิงหยินทำเหมือนนับสมบัติ พูดคุยอย่างอิสระตลอดทาง

กงชิงหยินนึกขำ “จำได้ว่าเจ้าไม่ได้ชอบนาง?”

“คนเรามันเปลี่ยนกันได้ พี่รองก็ไม่ได้ชอบนางเหมือนกันนี่ ตอนนี้ก็ไม่ได้รังเกียจอันใดนางแล้ว?” กงชิงวี่กล่าวขำขัน

กงชิงหยินสีหน้าเย็นชา “ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นชอบได้หรอก คนแบบนาง.......” คำพูดมาถึงปาก กงชิงหยินกลืนมันกลับเข้าไป

ไม่พูดดีกว่า อย่าหาเรื่องหาให้ตัวเองดีกว่า

ถึงลานหน้าเรือนอันหลิงหยุนกงชิงหยินมองสำรวจไปรอบๆ สุราอาหารมาถึงทั้งสามก็นั่งลง อันหลิงหยุนบอกนางไม่หิว ลุกขึ้นกลับไปพักผ่อน กงชิงหยินกับกงชิงวี่ก็ดื่มเหล้ากันไป

อันหลิงหยุนรู้สึกเบื่อหน่าย นั่งไปครู่เดียวก็หลับไปเลย

กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนหลับแล้ว จึงถามกงชิงหยินว่า “พี่รองไม่อยากแต่งพระชายารอง?”

กงชิงหยินดื่มเหล้าไปหนึ่งจอกไม่ได้ตอบอันใด