ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 148

บทที่148 ผู้หญิงของข้าห้ามถอดกางเกงคนอื่น

“ข้ามาช่วยเจ้าตอบ ที่จริงเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์” อันหลิงหยุนพูดแปลกๆ ทำให้ทุกคนตกตะลึง

อันหลิงหยุนพูด “ถ้าข้าพูดไม่ผิด หลังจากที่เจ้าแต่งงานแล้วเจ้าเคยมีลูกกับสามีหนึ่งคน แล้วแท้ง”

ฉาวเหม่ยเหรินรีบแย่งพูด “เรื่องนี้ข้าไม่เคยบอกใคร พระชายารู้ได้กระไร?”

อันหลิงหยุนค่อยๆพูด “ข้าเป็นหมอ ร่างกายเจ้าเป็นกระไรข้าดูออก ตอนที่เจ้าแท้ง เลือดไหลออกมาไม่หมด ในท้องเจ้ายังมีทารกที่สิ้นพระชนม์ ของสิ่งนี้มันอยู่ในท้องตลอด มีผลกระทบต่อการที่เจ้าจะตั้งครรภ์อีก แล้วมันก็กลายเป็นโรค โรคนี้ จะโตขึ้นตามกาลเวลา และมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นท้องของเจ้า

สามีเจ้าไม่อยู่ เจ้าเสียใจจนป่วย และโรคนี้ก็เติบโตอย่างรวดเร็ว โรคนี้ทำให้ประจำเดือนไม่ปกติ ประจำเดือนก็ไม่มา

เจ้านึกว่าตั้งครรภ์ หมอหลวงในจวนก็ดูไม่สามารถบอกได้ ในชีพจรเจ้าก็เหมือนตั้งครรภ์”

ฉาวเหม่ยเหรินได้ฟังก็ร้องไห้เสียงดัง แม่ทัพรองฉาวก็เหมือนโดนฟ้าผ่า ร้องไห้ตาม

อาหยู่อ้าปากตาค้าง นี่ยังสามารถมองออก

อันหลิงหยุนให้อาหยู่นำกระดาษกับพู่กันมา จดบันทึกสิ่งที่นางพูด คนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนี้ต้องปั๊มลายมือทุกคน

ตอนนี้ร่างกายเจ้าอ่อนแอ เพื่อไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ข้าจะเข้าเมืองไปเชิญหมอหลวงฮู๋กับหมอหลวงอีกคน และหมอหลวงในจวนซ่างซู มาทำการผ่าตัดให้เจ้า นำก้อนเนื้อร้ายในท้องออกมา ถ้าล่าช้าเจ้าอาจสิ้นพระชนม์ได้”

“พระชายาทำตามที่คิดไว้เลย ข้าไม่กลัว”

“อืม ข้าจะใส่ยาชาให้เจ้า รับรองว่าเจ้าจะไม่เจ็บ แต่การผ่าตัดนี้อาจมีอันตรายถึงชีวิต เจ้าต้องทบทวนให้ดี แต่ไม่ว่าจะเป็นหรือสิ้นพระชนม์ ถ้าเอาของสิ่งนั้นออกมาจากท้องเจ้า ความจริงก็จะปรากฏ”

“พระชายา ข้าไม่กลัว”

ฉาวซื่อมองไปทางรองแม่ทัพฉาว นางยืนยันมั่นใจ

อันหลิงหยุนก็เดินออกไป เข้าวังรายงานด้วยตัวเอง ฮ่องเต้ชิงหยู่ให้สวีกงกง หมอหลวงฮู๋กับหมอหลวงอีกคนไปด้วยกัน

หมอในจวนซ่างซูสองคน หมอในจวนอ๋องเสียนสองคน เพื่อทำการผ่าตัดให้ฉาวเหม่ยเหรินด้วยกัน

หมอในจวนอ๋องเสียนมีความนิ่งและใจเย็น พวกเขาทุกคนร่วมมือกันเป็นผู้ช่วยอันหลิงหยุน คนหนึ่งสั่งการ กลัวจะมีคนทำให้งานพระชายาเสียหาย

ได้คลุกคลีกับพระชายา หมอในจวนทุกคนต่างก็เคยชิน อย่าว่าแต่เรื่องผ่าท้องเสร็จ ถึงจะต้องผ่าสมองพวกเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ

หมอหลวงทุกคนเฝ้ามองอันหลิงหยุนเอาสิ่งของกลมๆออกจากท้องฉาวเหม่ยเหริน เหมือนเป็นก้อนเนื้อ มีพื้นผิวสีแดงสด นำมาวางไว้ในถาดขนาดเท่าหัวคน น่ากลัวจริงๆ

อันหลิงหยุนรีบเย็บแผล รีบห้ามเลือดให้ฉาวเหมยเหริน

เพื่อต้องการให้ฉาวเหม่ยเหรินรีบฟื้น ได้เอายาให้ฉาวเหม่ยเหรินกินก่อน ยานั้นมีเลือดของนาง

เย็บเสร็จแล้ว ได้เอานางไปพักผ่อน อันหลิงหยุนเดินไปตรงหน้าของสิ่งนั้น แล้วพูด “ของสิ่งนี้ห้ามให้ฮ่องเต้ดู เพราะในสองตำหนักต่างมีคนตั้งครรภ์ จะทำให้กระทบกระเทือนได้”

อันหลิงหยุนเข้าใจ ที่ตรงนี้เชื่อถือสิ่งเหล่านี้มาก ถ้าไม่ระวัง พวกเขาอาจตั้งข้อหานาง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นนางก็มีความผิดแน่นอน

หมอหลวงคิดว่ามีเหตุผล อันหลิงหยุนได้เล่าขั้นตอนการเกิดของก้อนเนื้อร้าย หมอหลวงได้กลับไปรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้มีราชโองการอภัยโทษฉาวเหม่ยเหริน อนุญาตให้นางออกจากจวนซ่างซู ฉาวหมั่งฆ่าคนเพราะมีปัญหา ลงโทษโบยหนึ่งร้อยทีแล้วกลับบ้านได้

จวนซ่างซูควบคุมดูแลไม่ดี ไม่ตรวจสอบก็จะใช้โทษสิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้ตำหนิ แล้วลดขั้นซ่างซูหลี่สองระดับ ตอนนี้เหมือนว่างงาน

จากนั้นเรื่องนี้ก็ผ่านไป

อันหลิงหยุนอาบน้ำแต่งตัวในบ้าน สองสามวันผ่านไปจึงได้เข้าวังกับกงชิงวี่

ฮ่องเต้ก็ได้ซักถามสองสามข้อ แต่ฮองเฮานี่ซิ เรียกตัวไปถามเป็นการส่วนตัว

สองคนเดินเล่นในสวนวังเฟิ่งหยี เสินหยุนชูถาม “ในท้องเป็นเนื้องอกจริงหรือ?”

“ทูลฮองเฮา เป็นเรื่องจริง” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ เสินหยุนชูด้วยเหตุใดสนใจเรื่องนี้จัง เพราะอันใด

หรือว่าเขารู้เรื่องของนาง?

“ข้าแค่แปลกใจ เจ้าด้วยเหตุใดเก่งขนาดนี้?” เสินหยุนชูเดินไปคุยไป อันหลิงหยุนบอกนางมีอาจารย์เก่ง เพียงแต่อาจารย์บอกถ้า

ไม่แต่งงาน ห้ามเอาวิชาออกมาใช้ ข้าก็เลยไม่กล้าขัดขืน

พูดหลอกลวงเสร็จอันหลิงหยุนก็กลับไป

ออกจากวังเฟิ่งหยีอันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่กำลังรอนาง สูดลมหายใจลึกๆแล้วเดินไป กงชิงวีจับมือนางไปเคารพหวางฮองไท เฮา สองคนเสวยพระกระยาหารเสร็จถึงกลับ

หวางฮองไทเฮาก็แปลกใจเรื่องของฉาวเหมยเหริน ถามหลายครั้ง

ในที่อันหลิงหยุนก็โล่งอก เหมือนได้ไปสู้รบกลับมา กว่าจะเตรียมออกจากวังได้ก็มีคนตะโกนเรียก

“พระชายาเสียน” อันหลิงหยุนคุ้นเคยเสียงนี้ หันตัวกลับไป หยุนโล๋ชวนกำลังเดินมา ตามหลังกงชิงหยิน

อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิงวี่ “วันนี้นางต้องกลับบ้านแม่ไม่ใช่เหรอ?”

“ต้องหกวันพระชายารองถึงจะกลับบ้าน พวกเขาเข้าวังรินน้ำชาฮั๋วไท่เฟยให้อยู่ต่อ คงอยู่หลายวัน” กงชิงวี่อธิบาย

หยุนโล๋ชวนกับกงชิงหยินเดินมาถึง หยุนโล๋ชวนยิ้มให้ “พระชายาเสียนด้วยเหตุใดรีบกลับ?”

อันหลิงหยุนคิด นางคงไม่ได้กลับแล้ว

“ใช่ พวกข้าจะกลับแล้ว”

“พอดีเลย พวกข้าก็จะกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นกลับด้วยกันดีกว่า” หยุนโล๋ชวนพูดดี อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวัง ด้วยเหตุใดบังเอิญอย่างนี้

“ในเมื่อพวกเจ้าก็จะออกวัง ก็ไปด้วยกัน”

กงชิงวี่หันกลับมาจับมืออันหลิงหยุนออกวัง กงชิงหยินก็เดินอยู่ข้างหลัง แต่หยุนโล๋ชวนไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นก้างขวางคอ

วิ่งไปหาอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนฟังหยุนโล๋ชวนพูดบ่นไม่หยุด ไม่รู้จะตอบกระไร

ผ่านไปสักพักอันหลิงหยุนก็พูด “พวกเรานั่งรถม้ามากัน พระชายารองค่อยๆเดินนะ พวกข้าไปก่อน”

อันหลิงหยุนกลัวหยุนโล๋ชวน พูดไม่รู้จบ ก็เหมือนป๊อบคอร์น เสียงดังป๊อกแป๊กไม่หยุด

พอเห็นรถม้าพูดสองสามคำก็รีบขึ้นรถ กลัวหยุนโล๋ชวนจะลากนางลงจากรถม้า

“ท่านไม่เป็นไรแล้ว”กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความชื่นชม สองคนนั่งใกล้กัน

กงชิงหยินลุกขึ้นขยับตัว ไม่เจ็บแล้ว

หมาจิ้งจอกหางสั้นมุดเข้ามาอ้อมกอดอันหลิงหยุน กลัวเกิดอุบัติเหตุ เมื่อกี้นางหลบทัน มิเช่นนั้นก็มีเคราะห์แน่นอน

หยุนโล๋ชวนตอนแรกรู้สึกละอายใจ พอเห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ก็รีบคลานไปหา

“หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?” หยุนโล๋ชวนเบิกตากว้าง เหมือนหมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าสิง

อันหลิงหยุนก้มมองหมาจิ้งจอกหางสั้นไม่ยอมออกไป คงจะรังเกียจมาก

“พี่สาวให้หมาจิ้งจอกเล่นกับข้าซิ” หยุนโล๋ชวนพูดดีด้วย อันหลิงหยุนเลยจำใจเอาหมาจิ้งจอกน้อยให้หยุนโล๋ชวน

ค่อยๆอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นแล้วไปนั่งอีกทาง ลูบเบาๆ “หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?”

กงชิงหยินมองอย่างไม่พอใจ แล้วพิงนอนอยู่บนรถม้า รถม้าถึงหน้าประตูจวนอ๋องตวน กงชิงหยินลงรถก่อน

หยุนโล๋ชวนเอาหมาจิ้งจอกหางสั้นคืนให้อันหลิงหยุน กลับจวนอ๋องตวนอย่างไม่มีทางเลือก

คนไปแล้วอันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้น แปลกใจ “อ๋องตวนก็ไม่ได้รังเกียจพระชายารองนี่”

“ฮึ!” กงชิงวี่ไม่แยแสอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองเขาด้วยความแปลกใจ และไม่เข้าใจ

บรรยากาศในรถม้าแปลกๆ อันหลิงหยุนรู้สึกอยู่ๆก็โดนลูกหลงอีกแล้ว

กลับถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างล่างรถม้าไม่พูดอันใด ปกติจะพูดให้นางระวัง วันนี้ไม่พูด แต่ยื่นมือให้นางจับ

อันหลิงหยุนคิดเขาจะโกรธอันใดขนาดนี้ นางไม่ทันระวังล้มลงไป กงชิงวี่ตกใจหน้าซีดเผือก รีบคว้านางขึ้นมาไว้อ้อมกอด

หมุนไปรอบหนึ่งถึงหยุด

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านโกรธเรื่องอันใด?”กงชิงวี่ยังไม่หายตกใจ “ผู้หญิงของข้า จะไปถอดกางเกงผู้ชายอื่นได้กระไร?”

อันหลิงหยุนอึ้งไปชั่วขณะ “เพราะเรื่องนี้?”

“ลงรถม้าก็ระวังตัวหน่อย ข้าตกใจหมด” กงชิงวี่พูดจบใช้แรงอุ้มอันหลิงหยุน หันตัวดึงนางกลับ

“แต่หม่อมฉันจะดูขาอ๋องตวนนี่ ไม่ถอดกางเกงจะดูกระไร อยู่ที่ภพหม่อมฉัน อย่าว่าแต่ถอดกางเกงเลย ต้องถอดทุกอย่าง

เลย” อันหลิงหยุนถ้าไม่พูดให้คนตกตะลึงจะไม่ยอมเลิกรา จากที่เริ่มหายโมโหหน่อยตอนนี้ก็เพิ่มเป็นทวีคูณ

“หุบปากซะ!” ไม่อยากฟังนางพูด สีหน้ากงชิงวี่ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ที่โกรธจนจะบ้าสิ้นพระชนม์ ก็เลยหยุดพูด!

ถึงห้องก็กระชากหลายที กระชากเสื้อผ้าออกให้คนเอาอ่างอาบน้ำมา อันหลิงหยุนหลบอยู่ตรงไม้กั้นห้อง อ่างน้ำเตรียมเสร็จนางค่อยลงไปอาบ

กงชิงวี่หน้าดำคร่ำเครียด จัดการนางไปรอบหนึ่งก็ไม่หายโกรธ

อันหลิงหยุนเหนื่อยจนหลับๆตื่นๆ ก็เลยไม่สนใจ