ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 164

บทที่ 164 ปิดประตูให้สนิท

หมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าไปชุนหงก็สลบไป สลบนอนตาเหลือกไป

กงชิงหยินชำเลืองมอง แล้วตามเข้าไปในห้องของชุนหง

คนมาครบ หมาจิ้งจอกหางสั้นไปบนเตียง ใช้อุ้งเท้าเปิดผ้าห่มจากมุมหนึ่งออก มีช่องซ่อนอยู่ด้านล่างซึ่งมองเห็นได้ยาก อันหลิงหยุนขึ้นไปดู แล้วชี้: “อ๋องตวน เชิญ”

คนชิงหยินหาคนมา เขาไม่แตะต้องสิ่งเหล่านี้

คนรับใช้เปิดช่องลับออก พบถุงผ้าอยู่ในนั้นและมอบให้กงชิงหยิน จมูกอันหลิงหยุนไวต่อกลิ่น ของสิ่งนี้เป็นวัตถุดิบยา ได้กลิ่นก็เดินไปดู

หยิบมาดม อันหลิงหยุนกล่าว: “เป็นยาที่ทำให้สติฟั่นเฟือนชนิดหนึ่ง”

“……” กงชิงหยินไม่พูดอันใด มองไปยังหมาจิ้งจอกหางสั้นบนพื้น

อันหลิงหยุนเดินออกไปนอกห้อง เหลือบมองไปที่ชุนหงที่หมดสติไปในวัง แล้วเดินออกไป

ครั้งนี้หมาจิ้งจอกหางสั้นกลับไปที่ตำหนักเซี่ยวเฟิง หลังจากเข้าไปฉันก็พบเบาะแสในห้องของหยุนโล๋ชวนอย่างรวดเร็ว

อุ้งเท้าของหมาจิ้งจอกหางสั้นตบที่ใต้โต๊ะในห้องห้องนอน เงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุนด้วยดวงตากลมโตสีดำ

อันหลิงหยุนนั่งยองๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัว เช็ดที่พื้น แล้วดม

“กลิ่นเหมือนกัน?”

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงหยิน: “อ๋องตวนท่านดมดูเพคะ”

อ๋องตวนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาดมกลิ่นและส่งคืนให้อันหลิงหยุน

และแล้วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป: “แล้วกระไร คงไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นการกระทำของพระชายารึ?”

อันหลิงหยุนก็ทำอันใดไม่ได้ ปัดป้องมือ: “ท่านอ่องตวนพูดแบบนี้ได้โดยไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี ข้าก็ไม่มีอันใดจะพูด แต่ข้ายังไม่ได้บอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของพระชายาตวน เพียงแค่ถามอ๋องตวน สองสิ่งเหมือนกันหรือไม่?”

กงชิงหยินกุมมืออยู่ด้านหลัง: “ฉูฉูเป็นคนเอาแต่ใจในบางครั้ง ข้าเองก็ละเลย เรื่องนี้ข้ายินดีรับผิดชอบ”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “อ๋องตวนก็ยังรักและให้ความสำคัญกับภรรยามาก”

อันหลิงหยุนออกจากที่พักของหยุนโล๋ชวน เมื่อออกไปเขานำพู่กันกระดาษและหินหมึกรอให้ชุนหงตื่น

ตงเอ๋อและอาหยู่กลับมา อันหลิงหยุนให้คนปลุกชุนหงด้วยน้ำ ถามเรื่องยากับนาง

ชุนหงไม่พูด อันหลิงหยุนกล่าว: “เจ้าไม่พูด จะส่งเจ้าให้กับต้าจงเจิ้งย่วน ผลลัพธ์เจ้าคงรู้ดี จวนอ๋องตวนก็ปกป้องเจ้าไม่ได้ ข้ามีหน้าที่สอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด เจ้าไม่พูดก็ไม่เป็นอันใด ยังจะให้ข้ามาทำอันใดล่ะ?”

ชุนหงก้มหน้า ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า

นางไม่จำเป็นต้องภักดีต่อจุนฉูฉู จุนฉูฉูเป็นคนกระไร นางรู้ดีที่สุด

แต่ถ้าพูดออกมา คงต้องตายทั้งตระกูล

เรื่องนี้ นางหนีไม่พ้น

แม้จะไม่มีจุนฉูฉู ตระกูลจุนก็ไม่ปล่อยนางไว้แน่

ให้ตายชุนหงก็ไม่พูด อันหลิงหยุนหยิบพู่กัน: “ข้าเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่ผ่าน เจ้าดูเถิด”

อันหลิงหยุนบันทึกยาและเบาะแสที่พบบนพื้นเอาไว้ นำไปให้ชุนหงดู ชุนหงไม่พูดอันใดสักคำ อันหลิงหยุนถาม: “เจ้ายอมรับสิ่งเหล่านี้หรือไม่?”

ชุนหงมองกระดาษสีขาวตัวหนังสือดำอย่างเหม่อลอย แต่ก็ไม่ได้พูดอันใด

อันหลิงหยุนลุกขึ้น วางกระดาษขาวลง: “อ๋องตวน เชิญเพคะ นางไม่ยอมรับก็ดี แต่ท่านก็ได้เห็นแล้ว”

กงชิงหยินไม่ยอม อันหลิงหยุนกล่าวอย่าหมดหนทาง: “เรื่องนี้ ทหารผ่านศึกทั้งประเทศต้าเหลียงก็ออกมาแล้ว อ๋องตวนคิดว่าเขาสามารถผ่านมันไปได้หรือ

ไม่มีเลือดติดคอเมื่อวางมีดลง ก็ต้องตัดหนังออกไปชั้นหนึ่งออก”

“……” กงชิงหยินเงยหน้ามองอันหลิงหยุน เป็นเววังานมากจึงจับพู่กันลงนาม

อันหลิงหยุนก็ลงนามเช่นกัน ตามด้วยกงชิงวี่

ตงเอ๋อสะอื้น: “จวิ้นจู่ต้องการเป็นพระชายารองให้ดี แต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะใจดำเพียงนี้!”

อันหลิงหยุนมองไป จอมพยัคฆ์หญิง สมควรได้รับการยกย่องจริงๆ สาวใช้ก็กล้าวิพากษ์วิจารณ์ถึงท่านอ๋องแล้ว

แต่ก็แสดงให้เห็นสิ่งหนึ่ง ท่านอ๋องผู้นี้ ไร้ประโยชน์จริงๆ

อันหลิงหยุนหยิบหลักฐานและเก็บเอาไว้ เรียกอาหยู่: “มัดไว้”

อาหยู่ปฏิบัติตาม อันหลิงหยุนนั่งลงบอกตงเอ๋อให้นั่งลง ตงเอ๋อสูดน้ำมูก เดินไปที่ด้านข้างอันหลิงหยุนและนั่งลง อันหลิงหยุนวัดชีพจรให้นาง เริ่มการตรวจเพื่อดูสภาพร่างกายของนาง

“บอกข้าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่จะเกิดเรื่องกับพระชายารองหยุน ตำหนักเซี่ยวเฟิงมีผู้ใดมาบ้าง?”

ตงเอ๋อครุ่นคิด: “ไม่มีผู้ใจมาฝั่งเราเพคะ ขาดเหลืออันใดก็เป็นข้าน้อยที่ไปหา พ่อบ้านไม่สนใจพวกเราผู้คนของตำหนักเซี่ยวเฟิง

ข้าน้อยติดตามมากับจวิ้นจู่ แต่ในวังของเรามีเพียงข้าน้อยละจวิ้นจู่ หญิงรับใช้ที่ปรนนิบัติและแม่นมเดิมมีหกคน แต่ตั้งแต่ที่จวิ้นจู่ไปทานอาหารที่จวนแม่ทัพกลับมา ก็อพยพคนในวังไปหมดเพคะ

ในวังมีเพียงพวกเรา วันนั้นข้าน้อยออกไปตักน้ำ นอกจากนี้ก็ไม่มีผู้ใดเคยมา ข้าน้อยเป็นคนไปรับพระกระยาหารเองเพคะ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงหยิน: “อ๋องตวน ดูเหมือนว่าทางจวนอ๋องตวนของพวกท่าน ช่างน่ารันทดเสียจริง เรียกใช้ไม่ได้แม้แต่สาวใช้และแม่นม”

ตงเอ๋อยิ่งเสียใจ เช็ดน้ำตา: “ข้าน้อยจำไม่ได้ว่ามีคนเคยมา ตอนที่ข้าน้อยไม่อยู่ หากมีคนเคยมา จวิ้นจู่จะบอกกับข้าน้อย”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่มีคนมา มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจ้านายของเจ้าและเจ้า ปัญหาเกิดขึ้นตอนเจ้าไปตักน้ำข้างนอก เจ้าไปตักน้ำที่ใด?”

“ในบ่อน้ำเล็กๆ นอกประตู ไม่ไกลจากที่นี่ ไปกลับใช้เวลาเพียงครู่เดียว ที่จวนอ๋องตวน มีบ่อน้ำสำหรับดื่มในแต่ละวัง บ้างอยู่ที่สวนหลังวัง บ้างอยู่ที่หน้าประตู ของพวกเราอยู่ที่หน้าประตู ที่นั่นยังมีต้นไม้ต้นหนึ่งเพคะ”

“ข้าจะไปดู”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปข้างนอก ตงเอ๋อรีบวิ่งไป

อันหลิงหยุนให้อาหยู่ตักน้ำขึ้นมา ดมกลิ่น

“ได้รับการเจือจางในน้ำ ไม่น่ามาจากในบ่อน้ำ”

“ราชประสงค์ล่ะ?” คนพูดไม่ให้เกียรติ ไม่สนว่าเจ้าจะเป็นใคร

อันหลิงหยุนรับราชประสงค์มา อีกฝ่ายดูแล้วจึงหันกลับไปรายงาน

อันหลิงหยุนรออยู่เป็นเววังาน พระอาทิตย์จะขึ้นอยู่บนหัวอยู่แล้ว ก็ยังไม่มีผู้ใดออกมา อันหลิงหยุนจึงกลับไป

กลับถึงจวนอ๋องเสียนก็บ่ายแล้ว ใบหน้าที่ตากแดดของอันหลิงหยุนกลายเป็นสีแดง

นั่งลงและดื่มน้ำไม่น้อย และนอนหลับ

กงชิงวี่กลับมาในตอนดึก อันหลิงหยุนหลับไปแล้ว ไม่อยากที่จะรบกวน ไปบนเตียงกอดและจูบ

สามีภรรยาตื่นขึ้นมา อันหลิงหยุนออกไปอีกครั้งในตอนเช้า

ครั้งนี้อันหลิงหยุนไม่เคาะประตู เดินไปที่ประตูแล้วผลักประตูเข้าไป มาแต่เช้า ยังไม่มีผู้คน ประตูของต้าจงเจิ้งย่วนก็ไม่ได้ล็อกไว้

อันหลิงหยุนเข้าไปในประตูและมองไปรอบๆ หาสถานที่ดื่มน้ำ โยนยาลงไปหนึ่งกำมือ

โยนเอาไว้แล้วจากไป

กลับไปที่จวนอ๋องสียนพักผ่อนที่เรือนทั้งวัน กลางคืนก็มีคนมาหา

“พระชายา ข้างนอกมีคนมาหาเพคะ บอกว่าเป็นคนของต้าจงเจิ้งย่วน” หงเถารายงานอยู่ที่หน้าประตู

อันหลิงหยุนไม่ออกไป เป็นเวลาครึ่งชั่วยาม

กงชิงวี่ลงจากรถม้า ฉันเห็นรถม้าสองคันอยู่ที่หน้าประตูเรือนของตน ใต้รถม้ามีชายคนหนึ่งท่าทางเย็นชา

ตั้งใจจะเข้าไปหา กงชิงวี่ก็เหนื่อยมาก เรื่องในราชสำนักมากเเสวยไป เงินของตูฟางจู้นก็ต้องจัดการ

จำนวนเงินที่คาดไว้เดิมใช้เกือบหมดแล้ว ถ้ายังหาเงินไม่ได้ก็ต้องหยุดงาน

คนที่อยู่ใต้รถม้าดูคุ้นเคย กงชิงวี่ไปดูคนที่อยู่ใต้รถม้า: “เจ้าเป็นคนของต้าจงเจิ้งย่วน?”

“อ๋องซื่อเจิ้นความจำดี” เว่ยหลิงชวนสีหน้าหม่นหมอง รู้ว่าไม่มีความสุขตั้งแต่แรกเห็น

กงชิงวี่นึกถึงคนคนหนึ่ง คือโจ่จงเจิ้นเว่ยหลิงชวนของต้าจงเจิ้งย่วน เป็นผู้สืบทอดลำดับในอนาคต ผู้นี้ตรงไปตรงมาและไม่ยอมใคร

กงชิงวี่พูดได้แค่ว่าเคยพบเห็น

“โจ่จงเจิ้นมาที่จวนของข้ามีเรื่องอันใด?” กงชิงวี่ตั้งใจถามทั้งที่รู้

ใบหน้าเว่ยหลิงชวนเย็นชา: “ทำไมอ๋องซื่อเจิ้นไม่ไปถามพระชายาเสียนล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

“อือ……ข้าจะไปถาม” เชิญโจ่จงเจิ้นรอสักครู่

กงชิงวี่หันกลับที่จวนอ๋อง เข้าไปข้างและสั่งให้ปิดประตู

ประตูจวนอ๋องเสียนปิดสนิท เว่ยหลิงชวนโมโหจนใบหน้าซีด หันกลับไปที่ต้าจงเจิ้งย่วน