ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 166

บทที่ 166 เหลวไหลเป็นจริงเป็นจัง

หยุนโล๋ชวนมองดูข้างนอก ลากโซ่กลับไปที่ด้านข้างอันหลิงหยุน นั่งลงและเริ่มร้องไห้ เพราะเสียใจกับการตายของตงเอ๋อ หยุนโล๋ชวนร้องไห้อยู่พักใหญ่

อันหลิงหยุนอยู่เคียงข้างจนกระทั่งหยุนโล๋ชวนหยุดร้องไห้ จึงฟังหยุนโล๋ชวนพูด: “ข้าฝันว่าอ๋องตวนปรากฏที่ห้องของข้า จากนั้นเขามาหาข้า ตรัสว่าชอบข้า

ปกติข้าไม่ชอบให้เขาเข้าใกล้ แต่ไม่รู้เพราะอันใด ในฟันเขาปฏิบัติต่อข้าไม่เหมือนปกติ มีความรู้สึกชอบเล็กน้อย

เขากับข้าเริ่มมีความรักใคร่ ข้ารู้สึกสติหลุดลอย……”

ใบหน้าหยุนโล๋ชวนแดงระเรื่อ เป็นเพราะอับอาย อันหลิงหยุนฟังออกถึงความหมายที่แฝงอยู่ จึงเข้าใจ

“เจ้าหมายความว่า วันนั้นเจ้านอนอยู่ จากนั้นมีคนเข้าไปที่ห้องเจ้า ทำเรื่องนั้นกับเจ้า เจ้าคิดว่าผู้นั้นคืออ๋องตวน ไม่ได้ปฏิเสธด้วยกำลังทั้งหมด? พอเจ้าตื่นมา เจ้าก็พบเรื่องของฉายฝู เจ้าจึงคิดว่า เจ้าทำเรื่องที่ผิดต่อศีลธรรมของสตรี?”

อันหลิงหยุนแยกแยะเบาะแส หยุนโล๋ชวนผงกศีรษะ

อันหลิงหยุนโมโหจนหัวเราะออกมา: “สิ่งที่เจ้าทำในความฝัน ไม่สามารถนำมาเป็นหลักฐานได้ จุดนี้เจ้าน่าจะรู้”

“แต่ข้าฝันถึงมันอย่างชัดเจน และมันเป็นเรื่องจริงมากในตอนนั้น ถ้าข้าหลับไปแล้วจริงๆ อ๋องตวนที่ข้าฝันถึงไม่ใช่อ๋องตวน นั่นก็หมายความว่าเป็นฉายฝูไม่ใช่หรือ ข้าแค่เข้าใจผิดคน แต่ข้าก็ทำเรื่องเช่นนั้นจริงๆ”

หยุนโล๋ชวนยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจ ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้

“เขียนสิ่งที่เจ้าพูด เรื่องอื่นข้าจัดการเอง” อันหลิงหยุนนำกระดาษและพู่กันให้หยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนร้องไห้พร้อมกับเขียนคำสารภาพจนจบ

อันหลิงหยุนชำเลืองมอง ตัวหนังสือแต่ละคำพูดเขียนขึ้นอย่างตั้งใจ ไม่มีเรื่องเท็จในนั้นเลย

แม้แต่เรื่องในความฝันยังพูดถึงอีกครั้ง

จะเห็นได้ว่าเด็กผู้หญิงนี่โง่จนน่าสงสารจริงๆ ถ้ารู้ว่าเมื่อคำสารภาพนี้ถูกนำออกไป อย่าตรัสว่าเกิดอันใดขึ้น คำพูดของคนน่ากลัว อนาคตของเด็กผู้หญิงคนนี้จะพังพินาศ

แม้ว่ากฎหมายทั้งหมดในที่นี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ผู้หญิง แต่ถ้าพูดอย่างตรงไปตรงมาผู้หญิงก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าสัตว์เดียรัจฉานมากนัก

เมื่อกระทำผิด ก็จะมีคนเกลียดนับพัน

ไม่พบจุดจบที่ดี

หยุนโล๋ชวนมีความฝันเรื่องพิศวาสความเป็นจริงแล้วไม่ได้มีอันใดเลย แต่ถ้าพูดออกมาก็จะกลายเป็นเรื่องร้ายแรง

อันหลิงหยุนหยิบสารภาพแล้วลุกขึ้นและจากไป

หยุนโล๋ชวนนั่งดูอันหลิงหยุนอยู่ข้างใน พูดพร้อมกับร้องไห้: “ตงเอ๋อทำกระไรดี?”

“วางใจเถอะ ตงเอ๋อไม่เป็นไร ข้าให้อาหยู่ดูอยู่ เจ้าวางใจได้แล้ว” อันหลิงหยุนบรรลุวัตถุประสงค์ ปัดป้องมือเตรียมจากไป

“อันใดรึ?”

หยุนโล๋ชวนใบหน้ามึนงง ยังไม่ตอบสนองกลับมา ไม่เข้าใจว่าอันหลิงหยุนพูดอันใด ในหัวเต็มไปด้วยคำว่าตงเอ๋อไม่เป็นไร

อันหลิงหยุนหยุดอยู่ข้างนอกครู่หนึ่ง กล่าว: “ตงเอ๋อสบายดี เจ้าสบายใจได้ ข้าแค่ต้องการให้เจ้าให้ความร่วมมือ พูดความจริงออกมา จึงโกหกเจ้า แต่ก็เพื่อตงเอ๋อด้วยเช่นกัน

เจ้าทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่ชั่วขณะไปก่อน เจ้าต้องได้ออกไป ข้าจะตรวจสอบ เพียงแค่ปัญหาของเรื่องเวลา”

อันหลิงหยุนจากไป ที่หน้าประตูเห็นเว่ยหลิงชวนโกรธเคือง เว่ยหลิงชวนชี้นิ้วด่าอันหลิงหยุน: “แม่ทัพอันรับใช้ประเทศด้วยความภักดี สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลียง เป็นชายชาตรีที่แข็งแกร่ง ให้กำเนิดคนอย่างเจ้าได้กระไร?”

“พ่อข้าให้กำเนิดข้า ก็ต้องเป็นความโชคดีของข้า เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรบกวนให้เจ้ามาพูด โจ่จงเจิ้นรีบไปดูองค์หญิงใหญ่ก่อนเถิด”

“หึ เมื่อองค์หญิงใหญ่ไม่เป็นอันใด ข้าจะดูเจ้ารับผิดชอบถึงผลที่ตามมา” เว่ยหลิงชวนชี้นิ้วด่าอันหลิงหยุนอย่างโกรธเคือง

อันหลิงหยุนหันหลังแล้วจากไป กล่าว: “อาหยู่ อยู่ที่นี่คอยดูพระชายารองหยุน ที่นี่สภาพแวดล้อมย่ำแย่ โจ่จงเจิ้นผู้นี้ใช้อำนาจมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัว หากเขาทำอันใดบางอย่างในขณะที่ผู้อื่นไม่ได้เตรียมตัว ข้าจะไม่สามารถอธิบายให้ไทเฮาฟังได้”

“พ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่ตอบกลับและมองไปที่อันหลิงหยุนเดินกร่างออกจากต้าจงเจิ้งย่วนอย่าเป็นกังวล

ออกจากประตูอันหลิงหยุนขึ้นรถม้า คนขับรถม้าพาอันหลิงหยุนส่งไปที่จวนอ๋องตวน

ลงจากรถอันหลิงหยุนไปหาอ๋องตัวนทันที

ขณะนี้อ๋องตวนยืนดูดอกไม้อยู่หน้าห้องโถง อันหลิงหยุนเข้ามาและเห็นอ๋องตวนจึงเยาะเย้ย: “ดูไม่ออกเลย อ๋องตวนจะอารมณ์ดีมากเพียงนี้ ณ ขณะนี้ ไฟหลังวังจะลุกหรือไม่้สูงถึงบนฟ้าอยู่แล้ว ยังสามารถชมดอกไม้ได้อย่างสบายใจ นับถือจริงๆ

กลับกันถ้าเป็นอ๋องเสียน ข้าคิดว่า เวลานี้เขากังวลไม่ใช่น้อยราวกับมดที่อยู่บนกระทะร้อน”

“ปากพระชายาเสียนช่างร้ายจริงๆ ด่าคนก็ไม่มีคำหยาบซะด้วย” อ๋องตวนหันมองอันหลิงหยุน หันเดินไปอีกฝั่ง ที่นั่นมีเก้าอี้ ถือโอกาสนั่งลง

แม้ว่าเขาจะไม่ประทับใจอันหลิงหยุน แต่เขาก็ไม่เบื่อเช่นกัน

ยังกระไรตอนนี้จวนอ๋องตวนแม้แต่แมลงวันก็ไม่เต็มใจที่จะบินเข้ามา ก็มีเพียงนางคนเดียวที่สามารถมาได้อย่างไม่สนใจ

อันหลิงหยุนถอนสายบัว: “อ๋องตวน”

กงชิงหยินตลก: “เจ้ามาไม้นี้ ข้าดูเจ้าทำความเคารพ ยังคิดอยู่ จะคิดบัญชีกับข้าอีกแล้วใช่หรือไม่”

“อ๋องตวน คำพูดนี้ข้าไม่ชอบฟังแล้ว ข้าเคยคิดบัญชีกับท่านเมื่อใดกัน?”

กงชิงหยินครุ่นคิด ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดจริงๆ

อันหลิงหยุนเห็นเขาเงียบ จึงนั่งลงด้วยตัวเอง

หยิบคำสารภาพของหยุนโล๋ชวนออกจากแขนเสื้อและส่งมอบให้กงชิงหยิน: “นี่คือคำสารภาพจากพระชายารองหยุน ท่านอ๋องลองดูเถิด”

กงชิงหยินหยิบคำสารภาพไปและเปิดดู ตกตะลึงครู่หนึ่ง

หันหน้ามองอันหลิงหยุน: “หมายความว่า วันนั้นฉายฝูแตะต้องพระชายารองหยุนแล้ว?”

อันหลิงหยุนอึดอัดใจ สมองนี้ช่างเป็นที่น่ากังวลจริงๆ

อันหลิงหยุนหยิบพู่กัน หมึกและกระดาษออกมา เพื่อความสะดวกต่อการเก็บคำสารภาพ พกติดตัวอยู่เสมอ

อันหลิงหยุนคิด แม้ว่านางจะเป็นหมอ แต่ก็สามารถเปิดร้านขายของชำได้ ขายของเล็กๆ น้อยๆ พู่กันหมึกกระดาษหินหมึก กระเป๋าเป้ก็ยังได้

คนสมัยก่อนจะใช้มือถือกระดาษปากกาและพู่กันหมึกเสมอเมื่อออกไปข้างนอก หากทำกระเป๋าเป้สะพายหลัง เชื่อว่าจะเป็นที่นิยมมาก

หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา อันหลิงหยุนเขียนไปพร้อมกับพูด: “ข้าพูดแค่รอบเดียว อ๋องตวนหากท่านไม่สามารถจำให้ดี นั่นมันเป็นเรื่องของท่านอ๋อง”

กงชิงหยินเงียบไม่พูด

อันหลิงหยุนกล่าวต่อ: “สมมุติ ชุนหงวางยาพิษที่บ่อน้ำ ตงเอ๋อตักน้ำกลับไปให้พระชายารองหยุนดื่ม พิษในน้ำนี้ไม่ใช่ยาพิษฆ่าคน เป็นเพียงแค่ทำให้เกิดภาพหลอน เพิ่มเข้าไปในปลุกอารมณ์ทางเพศ จากนั้นหลังจากดื่มยานี้จะมีจินตนาการเกี่ยวกับผู้ชายที่ชอบ”

นึกอย่างถี่ถ้วน อันหลิงหยุนนึกไม่ออก เรียกพ่อบ้าน พ่อบ้านดุอย่างละเอียดแล้วตกใจ

“เป็นรถม้าขององค์หญิงใหญ่พ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านมั่นใจมาก

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “แจ้งในครัว ต้องเตรียมผักดองไว้ ถ้าให้ดีเอาที่เสวยไม่ลง เตรียมรำพระกระยาหารอีกหน่อยก็ได้ อีกประเดี๋ยวจะเสวยพระกระยาหาร”

“พระชายา นี่ท่าน?”

“ไม่ต้องถาม ทำตามที่ข้าบอกก็พอ” อันหลิงหยุนโบกมือไล่พ่อบ้าน

พ่อบ้านไปจัดการอันหลิงหยุนเดินไปดูคนข้างนอก

ออกไปข้างนอกเดินไปที่ใต้รถม้า อันหลิงหยุนเดินไปรอบ ถาม: “ท่านป้าองค์หญิงใหญ่อยู่ข้างในใช่หรือไม่เพคะ?”

“ถ้าข้าไม่มา เจ้าก็ยังจะไปที่ต้าจงเจิ้งย่วนทำร้ายข้าใช่หรือไม่”

เสียงทุ้มและทรงพลัง อันหลิงหยุนฟังเสียงก็รู้ว่า คนผู้นี้รับมือได้ยากอยู่บ้าง

“เสด็จป้าใหญ่พูดอันใดเช่นนั้นเพคะ สะใภ้อยากไปเยี่ยมเยือนเสด็จป้าใหญ่ตั้งนานแล้ว ท่านอ๋องตรัสว่า เสด็จป้าใหญ่ยุ่งมาก และคนอย่างหม่อมฉันเป็นคนที่ขึ้นแท่นไม่ได้ กลัวว่าจะทำให้เสด็จป้าใหญ่ผิดหวัง สำหรับครั้งนี้ หม่อมฉันไม่ได้มุ่งเน้นไปที่เสด็จป้าใหญ่หม่อมฉันต้องจัดการคดี คนของต้าจงเจิ้งย่วนทำให้หม่อมฉันลำบากใจ หม่อมฉันจึงทำเช่นนั้น เดิมวันนี้ไปต้าจงเจิ้งย่วนต้องการขอโทษเสด็จป้าใหญ่ แต่ถูกโจ่จงเจิ้นขัดขวางเอาไว้ คิดถึงความบ้าบิ่นในวันปกติ จึงไม่กล้าบุ่มบ่าม ไม่อยากให้เสด็จป้าใหญ่ไม่เอ็นดูหม่อมฉัน ในเมื่อมาหาหม่อมฉันแล้ว หม่อมฉันมีความสุขมาก มีบางอย่างที่หม่อมฉันต้องการให้เสด็จป้าใหญ่ช่วยเป็นพยาน คิดไม่ถึงว่าในใจเสด็จป้าใหญ่ยังนึกหม่อมฉันอยู่นะเพคะ”

อันหลิงหยุนพูดอยู่ที่หน้าประตูทำให้ถางเหอที่เพิ่งเดินมากลัว นี่คือองค์หญิงใหญ่ พระชายาไม่คิดจะมีความสัมพันธ์ที่ดีแล้วหรือ

ถางเหอกลัว จึงไม่ได้เข้าใกล้

ฟังพระชายาหน้าด้านขนาดนั้น พูดคำพูดที่ไม่ตรงกับใจเหล่านั้น ถางเหอเหนื่อยแทนอันหลิงหยุน

ไม่สามารถคาดเดาพระชายาได้ นับว่าถางเหอได้พบอีกประสบการณ์หนึ่ง

อันหลิงหยุนรออยู่ครู่หนึ่ง เสียงขององค์หญิงใหญ่กงชิงเกาหยางดังมาจากรถม้า: “ข้าได้ยินมาเสมอ ว่าแม่ทัพอันให้กำเนิดบุตรสาวที่ทำให้คนเกลียดชัง ได้พบในวันนี้ เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ข้าได้เห็นแล้ว ปากดีเสียจริง

หรือว่า สิ่งที่แม่ทัพอันไม่พูด เจ้าได้พูดออกมาทั้งหมดแล้ว?”

ผ้าม่านของรถม้าเปิดออก ผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบสวมชุดคลุมสีม่วงที่งดงามเดินออกมา เว่ยหลิงชวนที่รออยู่นานรีบช่วยพยุง

เมื่อเห็นเว่ยหลิงชวนอันหลิงหยุนรู้สึกกระอักกระอ่วน เขาคงได้ยินสิ่งที่พูดเมื่อครู่ แต่เขาซ่อนตัวอยู่หลังรถม้าและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้น นางก็ไม่สังเกต มันเเสวยไปแล้ว!

กงชิงเกาหยางมองไปที่อันหลิงหยุนเมื่อลงจากรถม้า อันหลิงหยุนก็ตกใจเช่นกัน ตามด้วยเดินไปอย่างรีบเร่ง ถอนสายบัวต่อองค์หญิงใหญ่: “หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่……เออ……ไม่ใช่ เสด็จป้าใหญ่เพคะ”

กงชิงเกาหยางตะลึงครู่หนึ่ง ผ่านไปนานจึงถามขึ้น: "เหตุใดเจ้าแม้แต่ผู้ใดก็แบ่งไม่ถูก? ฟ้ามืดถึงเพียงนั้นแล้วหรือ?”

“เสด็จป้าใหญ่รู้อันใดหรือไม่เพคะ หม่อมฉันเกิดมาเคยเห็นเพียงหญิงงามสองคนที่ทำให้หม่อมฉันหลงใหล

คนหนึ่งคือเสด็จแม่ อีกคนคือเสด็จป้าใหญ่

เมื่อครู่เสด็จป้าใหญ่ลงมา หม่อมฉันดูผิดไปเพคะ”

ถางเหอยืนอยู่ไม่ไกล นี่ก็ยังสามารถพูดออกมาได้

พระชายาพูดจาเหลวไหลเป็นจริงเป็นจังจริงๆ