ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 174

มีคนไม่พอใจแล้วเดินออกไป กงชิงวี่ไปคุยกับกงชิงหยิน ：“พี่รองเพคะ ทำไมท่านเพิ่งมาก็ทำให้หยุนหยุนของข้าไม่พอใจ ถ้านางไม่พอใจข้าก็ไม่พอใจด้วย พี่รองเป็นผู้ชายที่ได้เสวยอิ่มไม่เหมือนข้าที่เสวยไม่อิ่มเลย？”

กงชิงหยินขี้เกียจใส่ใจ พูดออกมาตรงๆว่า：“อาการของฉูฉูไม่ดี หลังจากที่โดนเสด็จป้าใหญ่ตี อาการไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้อากาศก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้อน เริ่มมีแผลพองขึ้นมาแล้ว ข้าได้เรียกหมอในจวนมาหลายคนแล้ว แต่ฉูฉูไม่ยอมให้พวกเขาดู เพราะว่าหมอเป็นผู้ชายทั้งหมด ไม่มีผู้หญิง ตรงจุดนั้นไม่สามารถให้คนอื่นดูได้ ข้าเลยนึกขึ้นได้ก็เลยมาที่นิ่

“พี่รองกลับไปดีกว่า ตรงจุดนั้นหมอในจวนช่วยดูไม่ได้อยู่แล้ว แต่หยุนหยุนก็ดูไม่ได้ ข้าก็ไม่ยินยอม”

ก่อนที่กงชิงวี่จะมาถึงเขาคิดว่าจะมารับหยุนโล๋ชวนกลับไปเสียอีก คิดไม่ถึงว่าที่มาเพราะเรื่องนี้ ต้องไม่พอใจแน่นอนอยู่แล้ว

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก ไปปลอบใจหยุนหยุนดีกว่า ไม่เช่นนั้นกลางคืนต้องหาที่นอนอีก

กงชิงหยินหดหู่ใจ ยืนอยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมออกไป พ่อบ้านแก่เลยมาเชิญให้เขาออกไป

“อ๋องตวนกลับไปดีกว่า”

“……” อ๋องตวนทำอันใดไม่ได้เลย จึงยอมกลับจวนอ๋องตวนโดยดี

จุนฉูฉูซีดเซียวไปมาก และเมื่อเขาเห็นกงชิงหยินกลับมา เขาก็ลุกขึ้นอย่างฝืนใจ：“นางไม่มาหรือ？”

กงชินหยินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจุนฉูฉู นั่งลงแล้วกุมมือจุนฉูฉูไว้：“ข้าจะไปอีก ถ้านางไม่มาข้าก็จะเข้าวัง ข้าไม่เชื่อว่านางจะไม่มา”

จุนฉูฉูส่ายหัว：“นางไม่มาแน่นอน ถ้าจะมาก็มานานแล้ว”

“ฉูฉู ข้าไม่สนใจ ให้หมอในจวนมาดูอาการของเจ้าเถิด ”

กงชิงหยินจนปัญญาได้แต่ขอร้องจุนฉูฉู แต่สุดท้ายจุนฉูฉูก็กลับส่ายหัว

“หม่อมฉันจะไม่เป็นเช่นนั้น ยอมตายเสียดีกว่า” จุนฉูฉูหมอบลง ไม่ยอมให้หมอในจวนช่วยนางรักษา

ช่วงก่อนที่นางเป็นลมหมอในจวนเคยช่วยนางรักษา นางก็รู้สึกไม่พอใจ นางเกลียดคนพวกนั้น

กงชิงหยินไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่รอพร้อมไปกับจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในห้องทดลอง อยู่ข้างในเริ่มทำการทดลองแต่ละอย่าง หลักๆคือเข็มฉีดยาที่ทำจากทองแดงของนางได้หล่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งนางได้เริ่มทำการผลิตแล้วด้วย สำหรับเข็มที่เคยใช้แล้วนางจะนำกลับมาใช้อีก นำมาหลอมแล้วหล่อเป็นเข็มฉีดยาใหม่ การฆ่าเชื้อก็จะกลายเป็นเรื่องง่าย

“หยุนหยุน”

กงชิงวี่รู้อยู่แล้วว่าอันหลิงหยุนต้องอยู่ในห้องทดลอง แต่เขาเข้าไปไม่ได้ จึงได้แต่เคาะประตูอยู่ด้านนอก

ห้องทดลองได้ทำการระเบิดไปเมื่อครั้งที่แล้ว และได้สร้างใหม่ให้แข็งแรงทนทานกว่าเดิม รอบๆหล่อด้วยแผ่นเหล็ก ด้านในติดด้วยไม่ไผ่ อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน สวยงามและโอ่อ่า

“เข้ามาเถอะ ไม่ได้ล๊อค。”อันหลิงหยุนกำลังทำการเก็บ

กงชิงวี่ผลักประตูเข้ามา อันหลิงหยุนหันไปดูกงชิงวี่：“ท่านอ๋อง”

“อ๋องตวนได้กลับไปแล้ว”กงชิงวี่ปิดประตูแล้วเดินไปหาอันหลิงหยุน อันหลินหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ จากนั้นนำแข็มฉีดยาสิบอันใส่เข้าไปในลังยา ข้างในนั้นนางได้ทดลองโดยการผ่านการกลั่นเพนิซิลินออกมาหลายอันและมีน้ำเกลือหนึ่งขวดกับน้ำตาลองุ่นหนึ่งขวด นางเตรียมไว้ถ้ามีโอกาสจะทำการทดลองดู

กงชิงวี่กอดนางจากด้านหลัง：“ข้าทำตัวได้ดีไหม？”

“ท่านอ๋องท่านไม่รู้สึกหรือว่าการกระทำของอ๋องตวนนั้นแย่มาก？”อันหลิงหยุนไม่คิดยังดี ยิ่งคิดยิ่งโกรธ

หยุนโล๋ชวนถึงยังกระไรก็เป็นถึงฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่ง ในสายตาของเขายังมีกฎหมายอยู่อีกหรือไม่

ตอนแรกจะกลับเขาไม่เห็นด้วย มาตอนนี้นางอยู่ที่นิ่เขาก็ไม่มารับ หยุนโล๋ชวนควรทำอย่างไรดี？

กงชิงวี่ส่ายหัว：“ข้าไม่รู้ และข้าก็ขอไม่ยุ่งด้วย ”

อันหลิงหยุนคิดแล้วมันก็ใช่ เขาก็ยุ่งอันใดไม่ได้

“จวนอ๋องถ้าจะต้องเลี้ยงคนเพิ่มอีกคนก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้าเช่นนั้นก็ตามนั้นเถอะ。”อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คาดหวังว่าอ๋องตวนจะมารับหยุนโล๋ชวนกลับไป ในเมื่อไม่กลับไป ก็พักเสียที่นิ่เลย

“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปเมืองหลวงเดินดู เจ้าไม่ใช่เคยพูดว่าจวนอ๋องตวนได้ทำการค้ามากมาย ข้าก็อยากทำการค้า ไม่เช่นนั้นค่าใช้จ่ายเยอะขนาดนี้ ยังติดค้างเงินอยู่ห้าหมื่นกว่ายังกระไรก็ต้องคืน

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรกนางจะไม่พูดในสิ่งที่ทำไม่ได้หรอก

อย่างนี้ก็เหมือนยกหินมาทับขาตัวเองไม่ใช่หรือ？

อันชิงวี่พาอันหลิงหยุนออกไปนอกจวน ไปเดินดูรอบๆตลาดที่ผู้คนพลุกพล่าน อันหลิงหยุนสนใจอยู่สามร้าน ที่ตั้งดีมาก แต่ขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่

กงชิงวี่ถามขึ้นว่า：“พระชายาจะค้าขายอันใดหรือ？ถึงแม้ว่าจะค้าขายได้กำไร แต่เวลาสั้นแค่นี้ คิดจะหาเงินให้ได้ห้าหมื่นกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ถ้าจะเปิดร้านขายเสื้อผ้า ก็ไม่รู้ว่าจะหาช่างเย็บที่เก่งได้หรือไม่？ ” อันหลิงหยุนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

กงชิววี่รู้สึกน่าขัน ：“ข้านึกว่า พราะชายาจะเปิดร้านยา ทำไมกลายเป็นจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าล่ะ？”

“ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ข้าจะหาเงินก็เพื่อที่จะหาให้กับตัวเอง ถ้าท่านอ๋องต้องการใช้ ต้องขอยืมกับข้า” อันหลิงหยุนพูดอย่างติดตลก

อังชิงวี่ถามขึ้นว่า：“ของพระชายาก็เหมือนของข้าไม่ใช่หรือ？”

อันหลิงหยุนส่ายหัว：“มันไม่ใช่นะ”

อันหลิงหยุนหันกลับไปดูร้านตรงนั้น ร้านค้าก็ไร้ราคา เจ้าของก็ไม่เอา เอาโฉนดออกมาดูแล้ว อันหลิงหยุนตัดสินใจเอาเลย ร้านค้าราคาสองพันกว่าให้ไปสองพันสองร้อยกว่า เขียนสัญญาซื้อขายเรียบร้อย นางก็ได้กลายเป็นเจ้าของแล้ว ใช้เวลาช่วงบ่ายของทั้งวันได้ทำการรับซื้อร้านไปสามร้าน อันหลิงหยุนก็กลับไปพักผ่อนในตอนกลางคืน

มีคำสั่งลงไป ร้านค้ามอบให้ถางเหอเป็นผู้ดูแล เขียนรายการมาหนึ่งแผ่นกระดาษ ถางเหอดูแล้วรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย พราะชายาจะเปิดร้านหาเงินจริงๆด้วย

แต่ดูจากร้านค้าทั้งสามร้านของพราะชายาแล้ว เหมือนว่าจะไม่สามารถทำกำไรได้

“น้องสาม ถึงแม้เจ้าจะไม่ชอบพวกข้า ก็ไม่ควรเอาของชิ้นนี้มาขู่พวกข้า มันเป็นอาวุธลับชัดๆ ทำไมเจ้าไม่เอามีดมาด้ามหนึ่งเลยล่ะ” กงชิงหยินโกรธจนหน้าเขียว

กงชิงวี่วางเข็มฉีดยาลงบนโต๊ะเสียงดัง และอธิบายอย่างช่วยไม่ได้：“ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันช่วยชีวิตได้ แต่สิ่งที่พระชายาพูดนั้นเป็นความจริง นางบอกว่าใช้ของชิ้นนี้ฉีดเข้าครั้งหนึ่ง ก็จะไม่เป็นไรแล้ว ข้าได้ บอกให้พวกเจ้าฟังแล้ว ถ้าพวกเจ้าเชื่อข้าจะให้คนไปตามพระราชามา แต่ถ้าไม่เชื่อ ก็แล้วแต่นะ”

。

“เป็นไปไม่ได้ ของชิ้นนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าจะทำร้ายข้า ก็ไม่ควรเอาสิ่งนี้มาขู่ข้า ” จุนฉูฉูน้ำตาไหลออกมา ฉูฉูมองไปที่กงชิงวี่อย่างน่าสงสาร นางยังคงมีความหวังว่ากงชิงวี่จะกลับใจ ดวงตาของนางเศร้าและเสียใจ ไม่ว่าใครก็ต้องใจอ่อนเป็นแน่

แต่สำหรับกงชิงวี่แล้ว กลับไม่มีค่าอันใดเลย

“พวกท่านไม่เชื่อข้าก็ช่วยไม่ได้ พระชายาบอกข้ามาเช่นนี้ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะ” กงชิงวี่ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว สะบัดแขนเสื้อแล้วใส่ไว้ข้างหลัง ไม่ชายตามองจุนฉูฉูด้วยซ้ำ จุนฉูฉูไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย คนที่เขาต้องเผชิญคือกงชิงหยิน

จุนฉูฉูร้องไห้เสียใจ จับไปที่หน้าอกหมอบไปที่พื้นร้องไห้ขึ้นมา กงชิงหยินเลยต้องเดินเข้าไปดู

“ฉูฉู พวกเราลองดูกันไหม？”กงชิงหยินก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

จุนฉูฉูผลักกงชิงหยิน：“ออกไป！”

กงชินหยินโดนผลักถอยหลังเกือบล้มลงไป กงชิงวี่สีหน้ามืดมนทันที：“สามหาว！”

จุนฉูฉูตกตะลึง ส่วนกงชิงหยินก็ตกตะลึงเช่นกัน

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา มองไปที่กงชิงหยินแล้วเดินไปพยุงกงชิงหยินให้ลุกขึ้น หันหน้ามองไปที่จุนฉูฉู ：“เรื่องของจวนอ๋องตวนเป็นเรื่องของพวกเจ้า ข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยว แต่เจ้าอยู่จวนอ๋องเสียนของข้าแล้วทำเช่นนี้ คือคิดว่าข้าตายไปแล้วใช่ไหม？”

จุนฉูฉูตกใจมองไปที่กงชิงวี่：“เสด็จพี่วี่……”

“ไม่ต้องเรียกข้า นับตั้งแต่วันที่เจ้าแต่งงานเข้าไปที่จวนอ๋องตวนแล้ว ข้ากับเจ้าก็คือน้าสะใภ้ เจ้าคือพระชายาตวน ไม่ว่าเรื่องอันใดก็ต้องยึดอ๋องตวนเป็นหลัก

ปัญหาในบ้านระหว่างสามีและภรรยา ข้าไม่สามารถยุ่งเกี่ยวได้ แต่ออกมาเจ้ากล้าผลักอ๋องตวน ในสายตาเจ้ายังมีประเทศต้าเหลียงอยู่ไหม？”

“ข้า……”

นชิชูน้ำตาไหลเป็นทาง

กงชิงหยินดึงกงชิงวี่ออก：“เจ้าไม่ต้องยุ่ง ข้ายินยอมเอง

อ๋องตวนอุ้มจุนฉูฉูขึ้นมา แล้วเดินออกไป

กงชิงวี่โมโหกลับไปทีห้อง เมื่อเข้าไปข้างในแล้ววางเข็มฉีดยาไว้บนโต๊ะเสียงดังโป้ง

อันหลิงหยุนที่นอนหลับแล้ว โดนเขาทำให้ตกใจจนตื่นขึ้นมา