ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 179

บทที่ 179 ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง

เมื่อหยุนโล๋ชวนฟื้นขึ้นมา เห็นอ๋องตวนก็เลยรู้สึกแปลกใจ

ดื่มเหล้าเมาแล้วฝันไปหรือ

นั่งสักพัก หยุนโล๋ชวนพูดขึ้นว่า “ข้าดื่มเยอะไป จนฝันเห็นท่านหรือ”

อ๋องตวนดูโกรธจนเห็นได้ชัด แล้วพูดขึ้นว่า “ใช่หรือ”

บรรยากาศดูเยือกเย็น หยุนโล๋ชวนจึงหยิกไปที่มือของตัวเอง ก็รู้สึกเจ็บนี่ ไม่กล้าแล้ว

“อยู่ดี ๆ ออกไปดื่เหล้าทำไมกัน เจ้าคือพระชายารองนะ ลืมสถานะของตัวเองไปแล้วหรือ”

“……”หยุนโล๋ชวนอยากจะเถียงกลับไป แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะ จึงทำได้แค่ก้มหน้า

อ๋องตวนโมโหขึ้นมา ก็อยากจะด่า แต่เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนก้มหน้าคอตกเหมือนกับปลาตาย เลยด่าไม่ออก

ทั้งสองคนอยู่แบบนั้นกันพักหนึ่ง จากนั้นหยุนโล๋ชวนก็ลุกขึ้น เตรียมตัวทำความเคารพ “ท่านอ๋อง”

อ๋องตวนขึ้นตรงพร้อมด้วยมือทั้งคู่ไขว้หลังไว้ “อืม”

“เลิกกับข้าเถอะ”

อ๋องตวนถึงกับตะลึง หยุนโล๋ชวนเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ “ท่านไม่ได้ชอบข้า ไม่รับข้ากลับไป ยังให้ข้าอยู่ที่จวนอ๋องเสียนอีก ข้าเองก็ไม่สามารถกลับไปขอเงินที่ตำหนักกั๋วกงได้ และเงินของข้าที่จวนอ๋องตวนนั้น ซึ่งก็ไม่มีใครส่งมาให้ข้า ตอนนี้ข้าเองก็ไม่มีเงินแล้ว หากอยู่ที่จวนอ๋องเสียนต่อไปที่นี่คงไม่เหลืออันใดแน่ ถึงมันจะไม่ใช่วิธีที่ดีก็เถอะ”

“……”

อ๋องตวนคิดว่า หากจะเลิกกับนางไป เขาเองก็ไม่ต้องปล่อยให้นางโดดเดี่ยวอยู่แบบนี้

แต่ก็ไม่คิดว่า แบบนี้มันจะเป็นเหตุผลที่ดีพอ

เวลาเพียงชั่วครู่ ไม่ทราบว่าจะตอบกลับกระไร

“พระชายาสุขภาพเพิ่งจะดีขึ้น ข้าเองอยากจะให้นางมารับเจ้า” อ๋องตวนพูดออกไปด้วยความเป็นห่วงความรู้สึกของนาง ที่จริงแล้วไม่เคยพูดถึงเรื่องที่จะรับนางกลับไปเลย

หยุนโล๋ชวนเองก็ไม่ใช่คนโง่ ครุ่นคิดอยู่สักพัก “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นข้าจะรอ”

อ๋องตวนมองหยุนโล๋ชวนกระไร้หนทางที่ช่วย และมีความรู้สึกทนไม่ได้ จากนั้นเลยพูดขึ้นว่า “เมื่อข้ากลับไปแล้ว จะมาเจ้าตัวเจ้ากลับไปให้เร็วที่สุด”

“……” หยุนโล๋ชวนไม่ตอบ

ได้แค่มองดูบรรยากาศในบริเวณ “ท่านอ๋อง ถ้าไม่มีเรื่องอันใด ก็เชิญกลับเถอะ”

“ข้ายังต้องเสวยข้าวที่นี่อีก”

“หรือ”

หยุนโล๋ชวนก็เพิ่งคิดได้ จะอยู่ที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะว่าเขาเป็นอ๋อง ไปเยี่ยมเยือนจวนอื่น เพื่อพูดคุยและเสวยข้าวนั้นก็เป็นเรื่องที่ควรอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนบอกให้คนไปเชิญอ๋องตวน หยุนโล๋ชวนเองไม่อยากจะไป เพราะดื่มพอและเสวยไปเยอะมากแล้ว ไม่อยากจะขยับแล้ว

แต่อันหลิงหยุนอยากจะให้นางมาเป็นเพื่อน จึงได้ไปที่ห้องพระกระยาหาร

เมื่อเห็นอ๋องจงชิน หยุนโล๋ชวนเองก็เตรียมทำความเคารพ “อ๋องจงชินเป็นกระไรบ้างคะ”

อ๋องจงชินเองก็รู้สึกแปลกใจ “เจ้าคือโล๋ชวนหรือ”

“ใช่ค่ะ”

“เมื่อก่อนเจ้าคอยตามตื้อข้ามาก เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้กระไรกัน”อ๋องจงชินยังไม่ทราบว่า หยุนโล๋ชวนแต่งกับอ๋องตวนแล้ว และตอนนี้ก็เป็นพระชายารอง

“นางคือพระชายารองของข้า”อ๋องตวนพูดขึ้นทันใด

อ๋องจงชินรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัดเจน จ้องไปที่หยุนโล๋ชวนแล้วถามขึ้นว่า “เป็นไปได้กระไร”

หยุนโล๋ชวนเองก็รู้สึกอึดอัด กัดที่ริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

อ๋องจงชินดูมีสีหน้าที่ไม่ทราบเรื่อง ก่อนหน้านี้ที่อยู่ร้านเหล้านั้นดูไม่ออก แต่ตอนนี้ดูออกแล้วกลับยิ่งต้องตกใจ

อ๋องจงชินพูดออกมาว่า “แต่เมื่อครู่เจ้ายัง”

“อ๋องจงชินเชิญ”กงชิงวี่เชิญอ๋องจงชินไปนั่ง อ๋องตวนเองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร โดยเฉพาะที่อ๋องจงชินนั้นนั่งอยู่ข้าง ๆ กับหยุนโล๋ชวน

“โล๋ชวน ที่ตำหนักกั๋วกงเป็นกระไรบ้าง”เมื่ออ๋องจงชินนั่งลงแล้วก็ได้ถามขึ้น

หยุนโล๋ชวนพยักหน้า “ก็ดีค่ะ อ๋องจงชินนานแล้วนะที่ไม่ได้ไป ท่านปู่ชอบพูดถึงอยู่บ่อย ๆ”

“ใช่หรือ”อ๋องจงชินเองดูมีท่าทีที่ผิดหวัง ที่เห็นแววตาของหยุนโล๋ชวนนั้นดูเศร้า ๆ

ทุกอย่างนั้นอันหลิงหยุนต่างก็ได้เห็นหมด อ๋องตวนเองก็เห็นเหมือนกัน

เมื่อหลังจากที่เสวยข้าวเสร็จหวังว่าจะได้ส่งอ๋องจงชินและอ๋องตวนกลับ แต่คาดไม่ถึงว่าอ๋องจงชินไม่อยากจะกลับ อ๋องตวนเองก็ไม่กลับ

อันหลิงหยุนเองก็ไม่เข้าใจ ว่าเกิดอันใดขึ้น

หยุนโล๋ชวนส่งอ๋องจงชินที่ด้านหน้า แต่อ๋องจงชินที่กำลังคุยกับหยุนโล๋ชวนที่ในลานนั้น ไม่ได้มีทีท่าว่าอยากจะกลับ

แล้วก็ไม่ทราบว่ากำลังพูดถึงอันใดกัน แต่คิดว่าทั้งสองคนนั้นดูสนิทสนมกัน

อ๋องตวนยืนอยู่ข้าง ๆ กับกงชิงวี่แล้วมอง เกรงว่าจะโกรธจนเสียหัว สีหน้าดูบึ้งตึงแล้วมองจ้องทั้งสองคนนั้น

อันหลิงหยุนเองก็สัมผัสได้ ว่าอ๋องตวนนั้นกำลังจดจ้องที่หยุนโล๋ชวน

เพราะว่าเป็นห่วง จึงรู้สึกโกรธ

แต่ว่าเขาเองนั้นกลับชอบจุนฉูฉูเป็นอย่างมาก แล้วทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย

อันหลิงหยุนเองบางครั้งก็ไม่ค่อยจะเข้าใจผู้ชาย ถ้าได้แต่งแล้วจะชอบหรือไม่

“พรุ่งนี้ข้าอยากไปเยี่ยมท่านกั๋วกงคนก่อนหน่อย เจ้าจะกลับไปหรือไม่”อ๋องจงชินถาม

หยุนโล๋ชวนสีหน้าเริ่มแดง ก้มหน้าลง นางนั้นคงไม่กล้าที่จะกลับไปหรือก

แต่ว่าอ๋องตวนมองออกว่า นั้นมันเป็นการที่นางรู้สึกอาย

จากนั้นอ๋องก็เดินไปหาหยุนโล๋ชวนกับอ๋องจงชิน เห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธจัด

หากไม่แต่งเป็นพระชายารองของเขา หากถ้าเมื่อก่อนอ๋องจงชินอยู่ที่จวน สงสัยพวกเขาทั้งสองคนคงจะได้แต่งงานกันแล้ว

อันหลิงหยุนจึงมองกงชิงวี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างแปลก ๆ “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่ามันเกิดอันใดขึ้นหรือ”

กงชิงวี่เองก็อารมณ์ไม่ดี เพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

“รถม้าของข้า เจ้านั่งไม่ได้แล้วหรือ” อ๋องตวนโกรธจัด

หยุนโล๋ชวนเลยปล่อยเลยตามเลย แทบจะไม่สนใจ

อันหลิงหยุนนั้นคิดว่าอ๋องตวนกับกงชิงวี่นั้นมีนิสัยที่เหมือน ๆ กัน แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

อันหลิงหยุนเมื่อเห็นทุกคนกลับไปแล้ว จากนั้นก็กลับไปยังห้องตัวเอง พอเข้าประตูไปก็รอให้กงชิงวี่เรียกนาง แต่พอเข้าไปแล้ว กงชิงวี่กลับไม่พูดอันใด ได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น

พออันหลิงหยุนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมา กงชิงวี่ก็ยังคงนั่งอยู่บนเตียง

หากเป็นปกติล่ะก็ เมื่อนางอาบน้ำเสร็จคงจะเข้ามาหาแล้ว แต่วันนี้กลับดูแปลกไป

อันหลิงหยุนเปิดผ้าคลุมออกให้กว้าง ๆ แล้วนั่งลง จากนั้นกงชิงวี่เลยถามขึ้น “รักษาได้หรือไม่”

“……”อันหลิงหยุนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ควรจะตอบหรือไม่ตอบดี ถ้าหากตอบไปก็เป็นการยอมรับว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่นั้นอยู่ได้ไม่นานแล้ว หากไม่ตอบ ก็พอจะยังมีวิธีอื่น

ที่เขาถามนั้น มันเป็นลองเชิงหรือกระไร

แต่สุดท้ายแล้วกงชิงวี่ก็อดไม่ได้ เมื่อเห็นอันหลิงหยุนไม่ตอบสักที กงชิงวี่จึงได้ยอมรับ

“วันนี้ข้าไม่ได้เข้าวังหรือก เพราะประตูวังปิดไว้ เขาไม่อยากเจอกับข้า” กงชิงวี่เองก็หมดหนทาง รอตั้งสองชั่วโมง อีกอย่างฮองเฮาอารมณ์ไม่ดี ฝ่าบาทเลยไปคอยปลอบใจนาง เลยไม่มีเวลามาพบข้า

ข้ออ้างแบบนี้ เขาจะเชื่อหรือไม่

อันหลิงหยุนถอนหายใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปปลดผ้าให้กับกงชิงวี่

“อาบน้ำนอนเถอะ หม่อมฉันคิดว่า จะพูดหรือไม่พูดก็เหมือนกัน” อันหลิงหยุนเองก็ดูงุนงง

กงชิงวี่เงยหน้ามองที่อันหลิงหยุน มือทั้งสองข้างจับตัวของอันหลิงหยุนไว้ แล้วก็ขยับเข้าไปนิดชิบ เพื่อสูดดมเอากลิ่นหอม ๆ จากตัวของนาง “ข้านี่ ช่างไร้ความสามารถเสียจริง”

“ไม่ใช่ท่านอ๋องไร้ความสามารถหรือกค่ะ ท่านอ๋องแค่ใจร้อนไปหน่อย หากต้องการที่จะพบฝ่าบาท กระไรก็ได้พบ แต่แค่ตอนนี้ท่านอ๋องอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่านั้นเอง ซึ่งพบฝ่าบาทไม่ได้นั่นมันก็เป็นเรื่องปกติค่ะ”

อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าให้กงชิงวี่ จากนั้นกงชิงวี่จับที่ข้อมือของนางไว้ แล้วยกขึ้นมาดูอย่างละเอียด ๆ “นี่ทำไปเพื่อข้าหรือว่าทำไปเพื่อฝ่าบาท”

“ช่วยทั้งคู่”อันหลิงหยุนเองก็ไม่อยากที่จะปิดบังกงชิงวี่ นางเองก็เป็นห่วงกงชิงวี่มาก แต่ก็สงสารฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่ไม่น้อย

เขาเป็นถึงราชาที่สูงส่ง แต่กลับต้องโดนคนอื่นมาลอบทำร้ายเอาเสียง่าย ๆ

ถ้าหากเขาอายุถึงร้อยปี อันหลิงหยุนเองคงจะไม่รู้สึกไม่ดีอย่างนี้ ครั้นทีแรกเมื่อทราบว่าเขานั้นมีเหตุที่ต้องจากไปก่อนวัยอันควร อันหลิงหยุนก็แทบจะรับไม่ได้

เขานั้นไม่เคยทำเรื่องที่ไม่ดีใด ๆ มา ในตอนที่ครองราชย์อยู่นั้นก็เป็นพระราชาที่ดี แต่ว่าต้องพบกับชะตากรรมที่ต้องจากไปก่อนวัย ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ “ตั้งแต่เด็ก ข้าเป็นคนขี้เกียจ พอโตมาจึงติดเป็นนิสัย ซึ่งแต่ไหนแต่ไรมาข้านั้นก็ไม่ชอบที่จะอ่านหนังสือ หรือฝึกเขียนตัวอักษรเลย ถึงแม้นว่าเสด็จแม่บังคับกระไรก็ไม่ยอมทำตาม

และตัวอักษรที่นางสอนให้ข้าทราบเป็นตัวแรกนั้น คือคำว่า ฟ้า

ข้าถามนางว่าอันใดคือฟ้า นางบอกว่า ก็คือผืนแผ่นดินที่มีไว้สำหรับเราได้เดินกระไร และยังพูดอีกว่า ถ้าเป็นทั้งบู๊และบุ๊นก็สามารถทำให้เรามีความมั่นคงได้ทั้งชีวิต

ในตอนนั้นข้าเองยังเด็กอยู่มากเลยไม่เข้าใจ และในทุก ๆ วันนางจะอุ้มข้าไปยังตำหนักของนาง เพื่อสอนให้ข้าทราบจักตัวอักษร

หากเมื่อนางกลับมาจากสนามรบ เรื่องแรกที่จะทำ ก็คือมาหาข้า

ไม่ว่าใคร จะกล่าวว่านางกระไร ข้าเองก็เชื่อว่า นางนั้นใส่ใจต่อข้าเป็นอย่างมาก”

กงชิงวี่เปิดใจพูดกับอันหลิงหยุน จากนั้นก็ปลดสายรัดตัวของอันหลิงหยุนออก แล้วก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้านั้นออกด้วย