ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 192

อันหลิงหยุนไม่พูดอันใดต่อ หวางฮองไทเฮาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “ฮั๋วไท่เฟยนั้นฉลาด แม้แต่ข้าเองก็คิดว่านางฉลาด แล้วเจ้าคิดว่านางเป็นคนโง่หรือไม่?

มองไม่ออกได้กระไร?

ที่นางมีท่าทีหยิ่งผยองเช่นนั้น เป็นเพราะนางรู้ว่า หากนางไม่แสดงท่าทีหยิ่งผยองแล้วล่ะก็ นางคงจะอยู่ในวังแห่งนี้ต่อไปอีกไม่ได้

นั่นคือสิ่งที่นางเสแสร้งแกล้งทำ

เจ้าไปพูดยุแยงต่อหน้านาง หลอกใช้นาง นางก็เพียงแค่อายุมากแล้ว จึงคิดไม่ทัน

หากนางคิดขึ้นมาได้เมื่อไหร่ นางไม่มีวันให้อภัยเจ้าแน่

นางเองไม่ได้เห็นข้าอยู่ในสายตา”

ในที่สุดก็พูดทุกอย่างจนหมด หวางฮองไทเฮาทรงเตือนอย่างไม่พอพระทัยนัก

อันหลิงหยุนเข้าใจดี หวางฮองไทเฮาทรงเตือนให้นางระวังตัวเอาไว้สักหน่อย!

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ วันหลังหม่อมฉันจะไม่ไปยุแหย่ฮั๋วไท่เฟยอีก”

“อย่าความจำสั้นก็แล้วกัน” หวางฮองไทเฮามองที่เท้าเป็นสัญญาณว่าให้อันหลิงหยุนกลับไปนั่ง ตอนนี้เองอันหลิงหยุนจึงกลับไปนั่ง

หวางฮองไทเฮาเห็นอันหลิงหยุนเหม่อลอย อันหลิงหยุนเองก็ไม่กล้าพูดอันใด นั่งอยู่สักครู่ อันหลิงหยุนจึงจากไป

ตอนที่อันหลิงหยุนกำลังจะไป หวางฮองไทเฮาทรงตรัสถามว่า: “ไม่พาหมาจิ้งจอกหางสั้นไปด้วยหรือ?”

“ไม่เพคะ ให้จิ้งจอกน้อยอยู่เป็นเพื่อนเสด็จแม่เพคะ ตอนที่หม่อมฉันไม่อยู่ นางจะได้คอยระวัง หากเสด็จแม่ทรงเกิดเรื่องขึ้นหม่อมฉันจะได้รู้เพคะ”

หวางฉองไทเฮาทรงรู้สึกน่าขัน: “ทำไมเจ้าจึงไม่สงสัยแม่ล่ะ?”

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “บนโลกนี้มีคนเลวอยู่มากมาย เสด็จแม่เองก็เคยเป็นคนโหดเหี้ยมไร้หัวใจมาก่อน แต่หม่อมฉันรู้สึกว่า ขอเพียงแค่ทรงดีกับหม่อมฉัน ก็แสดงว่าไม่ใช่คนเลว”

“กลับไปเถอะ”

หวางฮองไทเฮาลูบจิ้งจอกน้อย และรู้สึกพอพระทัยอันหลิงหยุน ที่ไม่ใช่คนโง่เขลาแบบจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนทูลลาและเดินจากวังเฉาเฟิ่งมา

ไห่กงกงตามมาส่งอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเกิดความอยากรู้อยากเห็น: “กงกง เมื่อก่อนในวังนี้ยังมีกุ้ยเฟยท่านอื่นอีกหรือไม่? ในสมัยของฮ่องเต้องค์ก่อน”

“มีพ่ะย่ะค่ะ มีกุ้ยเฟยอยู่หลายพระองค์ แต่ว่ากุ้ยเฟยต่างถูกปลิดชีพตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงสวรรคตทั้งหมด”

ไห่กงกงรู้ดีว่าอันหลิงหยุนได้ยินอันใดมา จึงไม่คิดที่จะปิดบัง

รอบๆมีคนอยู่ ไห่กงกงจึงโบกมือ ทุกคนจึงถอยห่างออกไป

อันหลิงหยุนแปลกใจ: “เยอะขนาดนี้เลยหรือ?”

“พระชายาเสียน สิ่งที่ในวังไม่เคยขาดแคลนก็คือผู้หญิง ท่านลองดูฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ถึงแม้แต่เดิมจะมีเพียงฮองเฮา แต่เหล่าบรรดานางกำนัลเองก็รูปร่างหน้าตางดงาม

แต่ก่อน ที่วังหลังของฝ่าบาทก็มีคนอยู่”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ไห่กงกงยิ้ม: “พระชายาเสียน ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงสวรรคต ยู่กุ้ยเฟยและฉีกุ้ยเฟยก็ทรงมีพระครรภ์อยู่”

อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปมองกงกง: “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?”

ไห่กงกงยิ้ม: “พระชายาเสียน ในวังหลวงแห่งนี้ สิ่งที่พวกเราไม่เคยขาดก็คือเรื่องเล่า”

อันหลิงหยุนไม่พูดอันใด ไห่กงกงส่งอันหลิงหยุนถึงยังวังเฟิ่งหยี แล้วจึงหันหลังเดินจากไป

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองไห่กงกงที่เดินจากไป แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะคิด ในวังหลวงแห่งนี้เต็มไปด้วยการเข่นฆ่าจริงๆ

คนที่จะมีชีวิตอยู่ได้ล้วนดูเหมือนจะไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ฮ่องเต้องค์ก่อนเดิมทีก็มีทายาทไม่มากนัก แต่เขายังพระราชทานความตายให้แก่กุ้ยเฟยทั้งสอง

เหตุผลที่แท้จริงนั้นมิอาจทราบได้ แต่หลังจากนั้นก็มีเรื่องเล่าต่อกันมา

อันหลิงหยุนหยุดยืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันหลังเดิยกลับไปยังวังเฟิ่งหยี เมื่อเข้าประตูไปก็พบกับแม่นมซีที่กำลังรออยู่ เมื่อแม่นมซีเห็นอันหลิงหยุนก็ถวายความเคารพ

“แม่นมซีไม่ต้องมากพิธี” อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไป โดยมีแม่นมซีเดินตามมาทางด้านหลัง

“ฮ่องเต่เสด็จแล้ว ฮองเฮาทรงเชิญพระชายาเสียนไปร่วมเสวยพระกระยาหารเพคะ”

เมื่อพูดถึงเรื่องที่ต้องไปร่วมเสวยพระกระยาหารก็ทำให้อันหลิงหยุนพงะไปชั่วครู่ ในวังแห่งนี้ พระกระยาหารของใครล้วนกล้ากินทั้งนั้น เว้นเสียแต่พระกระยาหารของฮองเฮาที่นางไม่อยากกิน

ถึงแม้ความสามารถในการซ่อมแซมร่างกายของนางจะไม่เลว แต่ตอนนี้นางเองกำลังตั้งครรภ์อยู่ ถ้าหากไม่อาจถอนพิษให้เด็กในท้องได้แล้วล่ะก็ ก็คงจะเกิดปัญหาขึ้น

อันหลิงหยุนไปพบกับฮ่องเต้ชิงหยู่และเสินหยุนชู ด้วยจิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความวิตกกังวล

จุนฉูฉูหน้าแดง: “ไม่ได้เสวยอันใดนี่!”

ตอนนี้เอง ฮั่งไท่เฟยลุกขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่ง แววตาไม่ค่อยพอใจนัก: “เจ้าให้อ๋องตวนเสวยอันใดกันแน่?”

จุนฉูฉูตกใจ จึงรีบพูดว่า: “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ได้ให้อ๋องตวนเสวยอันใดจริงๆเพคะ”

“ไม่ได้เสวย แล้วทำไม่อ๋องตวนจึงเป็นเช่นนี้” ฮั๋วไท่เฟยมีสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก เดิมทีนางเองก็ไม่ชอบจุนฉูฉูอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งรังเกียจเข้าไปอีก

จุนฉูฉูรีบคุกเข่าลง: “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ได้ทำจริงๆ”

จุนฉูฉูพูดทั้งน้ำตา บางครั้งอันหลิงหยุนเองก็รู้สึกสงสารจุนฉูฉูเช่นกัน เดิมทีสามารถเป็นพระชายาที่อยู่อย่างสงบได้ แต่กลับมาทำเรื่องที่รนหาที่ตายเช่นนี้!

อันหลิงหยุนไม่สนใจจุนฉูฉู แต่กลับตรวจดูอาการของอ๋องตวน อ๋องตวนไอจนหน้าซีดอันหลิงหยุนเห็นว่าเขาเองก็คงจะเหนื่อย นอนอยู่บนเตียงแบบมีลมหายใจแต่ไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้ไม่ว่าอันหลิงหยุนจะขยับเขากระไร เขาก็ไม่ตอบสนอง

“อ๋องตวน ข้าขอดูปากของท่านหน่อย”

อันหลิงหยุนง้างปากของอ๋องตวนออก แล้วจึงมองเข้าไปด้านใน

เมื่อวางมือลง อันหลิงหยุนก็หันไปมองจุนฉูฉู: “เมื่อครู่ท่านให้อ๋องตวนเสวยรังนกใช่หรือไม่?”

“ใช่” จุนฉูฉูเอามือเช็ดน้ำตา นางพยายามระวังแล้ว หรือว่าเสวยรังนกก็ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?

อันหลิงหยุนมองนางกำนัล: “ส่งน้ำมาหน่อย”

นางกำนัลไปยกน้ำเข้ามา อันหลิงหยุนเทน้ำ แล้วนำมาล้างปากให้แก่อ๋องตวน อ๋องตวนไม่รู้สึกไม่สบายมากเท่าไหร่แล้ว อันหลิงหยุนวางถ้วยใบเล็กๆลง แล้วจึงพูดว่า: “ตอนนี้อ๋องตวนร่างกายอ่อนแอ มีของบางอย่างที่ไม่สามารถเสวยได้ รังนกจะทำให้ลำคอรู้สึกระคายเคือง หากอ๋องตวนนอนลงก็อาจจะทำให้อ๋องตวนสำลักได้ง่ายๆ”

จุนฉูฉูรู้สึกเสียใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้

แม้แต่กินรังนกก็ทำให้เจ็บป่วยได้!

ฉั๋วไท่ฟยแสดงสีหน้าเย็นชาอย่างไม่พอใจ: “แล้วจะทำอันใดได้อีก ยังไม่รีบออกไปคุกเข่าอีก เห็นเจ้าแล้วข้ารู้สึกรำคาญใจนัก ออกไปสิ”

จุนฉูฉูทำได้เพียงลุกขึ้น แล้วเดินออกไปคุกเข่าข้างนอก

ในใจนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!

อันหลิงหยุน เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!