ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 196

บทที่196 พบฮ่องเต้ชิงหยู่ในตอนกลางคืน

ขณะที่กำลังเดินกลับ อันหลิงหยุนยังคงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เรื่องที่ฮ่องเต้ชิงหยู่โดนยาพิษ กลายเป็นเรื่องหนักใจของนาง หากยังถอนพิษมิได้ นางก็ไม่สามารถอยู่เป็นสุขได้

“มีเรื่องอันใด? เดินก็ไม่ยอมเปิดตา หากเดินหน้าไปอีกนิดก็ชนเข้ากับกำแพงแล้ว” เสินหยุนเจ๋เตือนอย่างไม่ค่อยพอใจ อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้ระวังตัว จึงชนเข้ากับกำแพง ตาเห็นว่ากำลังจะชนกำแพง แต่ถูกเสินหยุนเจ๋ดึงเอาไว้ หัวจึงไม่ชนจนแตก

อันหลิงหยุนกลั้นหายใจ แล้วตบหน้าอก แล้วเงยหน้าขึ้นมาเสินหยุนเจ๋ด้วยความตกใจ

เมื่อถอยหลังเสร็จ อันหลิงหยุนก็ก้มหน้าลงกล่าวขอบพระทัย: “ขอบพระทัย”

เสินหยุนเจ๋มองอันหลิงหยุนด้วยความแปลกใจ: “ท่านเป็นอันใดกันแน่?”

“จวนอ๋องติดหนี้อยู่จำนวนหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะชดใช้คืนกระไรดี” อันหลิงหยุนพูดไปผ่านๆ ตอนนี้เรื่องเงินห้าหมื่นเหรียญได้กลายเป็นโล่กำบังให้แก่อันหลิงหยุน

ทุกครั้งที่มีเรื่อง นางก็จะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้าง

เสินหยุนเจ๋ทำหน้าเบื่อหน่าย: “จวนอ๋องเสียนของเจ้าเป็นตระกูลใหญ่โตร่ำรวย ทุกวันจวนอ๋องเสียนเปิดประตูก็ต้องใช้เงินหลายร้อยเหรียญ เทียบกับคนธรรมดามิได้ ท่านอ๋องเองทุกเดือนก็ใช้เงินหลายร้อยเหรียญ ในเมืองหลวงนี้ถือว่าเขามีเหรียญเงินมากที่สุดแล้ว

แต่ช่วงก่อนหน้านี้มีการระดมทุน จวนอ๋องเสียนก็ได้บริจาคเงินไปห้าหมื่นเหรียญ อีกทั้งยังลงนามในหนังสือสัญญากู้เงินห้าหมื่นเหรียญอีก

เมื่อคืนล่วงเกินองค์หญิงใหญ่ นางจึงทวงเหรียญเงินจากข้า แล้วข้ามีที่ไหนกัน?”

เสินหยุนเจ๋ผงะ จนถึงตอนนี้เพิ่งจะยอมพูด: “ข้าไปหาเหรียญเงินให้เจ้า”

อันหลิงหยุนรู้สึกงุนงง กำลังเตรียมที่จะปฏิเสธ แต่เสินหยุนเจ๋หันหลังเดินจากไปแล้ว

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองเสินหยุนเจ๋ และคิดที่จะตะโกนบอกกับเขาว่าไม่ต้องการให้เขาไปหาเหรียญเงินให้ แต่เสินหยุนเจ๋กลับเดินหายไปจนไม่เหลือแม้กระทั่งเงาเสียแล้ว

อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงกลับวังเฟิ่งหยีไปก่อน

ระหว่างทาง อันหลิงหยุนก็คิดถึงเรื่องพิษของฮ่องเต้ชิงหยู่ จึงลืมเรื่องของเสินหยุนเจ๋ไปเสียสนิท

เมื่อกลับถึงวังเฟิ่งหยี อันหลิงหยุนก็หยุดยืนอยู่ที่ประตูวังเฟิ่งหยีอยู่ครู่หนึ่ง จริงๆมิได้อยากที่จะออกไปหาเรื่องข้างนอก แล้วจึงกลับเข้าวังเฟิ่งหลงไป

แม่นมซีดูเหมือนจะมีหน้าที่คอยดูนางโดยเฉพาะ เมื่ออันหลิงหยุนเข้าไปก็เห็ยแม่นมซูยืนรออยู่ที่ประตู

“พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนพยักหน้า เตรียมตัวจะเดินเข้าไป

เดินไปได้สองสามก้าวก็เหมือนจะนึกอันใดออก จึงถามแม่นมซู: “แม่นมซู ก่อนหน้านี้มาวังเฟิ่งหยีไม่เคยพบท่าน ท่านเคยอยู่ที่วังไหนมาก่อนหรือ?”

แม่นมซูปิดปากเงียบสนิท อันหลิงหยุนจึงมิได้ถามต่อ

เมื่อกลับถึงห้องก็เริ่มวางแผนว่าจะไปตรวจสอบฮองเฮากระไรดี

เมื่อกินข้าวเย็นเสร็จ อันหลิงหยุนก็ไปพักผ่อน รอจนถึงกลางดึก อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้น

คืนนี้กงชิงวี่มิได้เข้าวัง อันหลิงหยุนจึงสามารถไปหาได้พอดี

เมื่อออกจากประตู อันหลิงหยุนก็ไปยืนมองอยู่ที่ประตูวังเฟิ่งหยีอยู่สุกครู่ ตอนนี้นางกำนัลสองคนกับขันทีอีกสองคนล้วนหลับกันหมดแล้ว

อันหลิงหยุนเดินไปดูที่ประตูวัง ประตูวังปิดอยู่ อีกทั้งด้านบนยังลงสลักประตูด้วย ขอเพียงแค่กองทัพวี่หลินที่อยู่ในวังไม่มาเดินลาดตระเวนแถวนี้ ก็คงจะไม่พบความผิดปกติ

แต่อันหลิงหยุนเองก็ต้องรีบสักหน่อย ถ้าหากถูกพบเข้าก็คงจะไม่ใช่เรื่องดี

เมื่อกลับจากประตูวังเฟิ่งหยี อันหลิงหยุนก็เข้าไปในตำหนักเฟิ่งหยี อันหลิงหยุนมีการเตรียมการเอาไว้นานแล้ว โดยได้ใส่ยานอนหลับลงไปในน้ำและพระกระยาหารทั้งหมด

อันหลิงหยุนเห็นว่าคนที่อยู่ในวังเฟิ่งหยีทั้งหมด ได้กินลงไปแล้ว จึงไปนอนหลับพักผ่อนอย่างวางใจ

ตอนนี้วังเฟิ่งหยีเงียบเสียจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นกระทบพื้นได้

อันหลิงหยุนถือโคมไฟเดินไปที่ห้องโถงใหญ่อันเงียบสงบ ทำให้รู้สึกวังเวงเล็กน้อย

แต่เมื่อเห็นว่าที่ประตูและด้านในมีนางกำนัลยืนอยู่หลายคน ก็รู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย

อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง ฮ่องเต่ชิงหยู่สวมใส่เสื้อด้านในสีขาว กำลังวางแผนจะออกไปข้างนอก

อันหลิงหยุนรีบก้มลงไปเก็บเข็มเงินที่หล่นอยู่บนพื้น เมื่อเก็บเสร็จจึงเดินตามออกไป

เมื่อออกไปด้านนอกก็เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่เดินอยู่ในลาน อันหลิงหยุนรีบเดินไปด้านหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจึงจับข้อมือของฮ่องเต้ชิงหยู่ นางต้องการที่จะตรวจดุอาการให้แก่ฮ่องเต้ชิงหยู่ แต่นางยังไม่ทัยจะได้สัมผัสมือของฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ เขายกมือขึ้นตบหน้าอันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง อันหลิงหยุนหันหลังเดินหลีกไป คิดที่จะเข้ามาหาจากทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะรอให้เข้ามาใกล้ ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็หันกลับไปตบอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนถอยหลัง ใกล้าเข้าใกล้ฮ่องเต้ชิงหยู่ สายตาของฮ่องเต้ชิงหยู่เริ่มปรับชัดขึ้น

“อันหลิงหยุน เจ้ากล้าลงมือกับข้าหรือ?” ฮ่องเต็ชิงหยู่น้ำเสียงเย็นชา อันหลิงหยุนยกโคมไฟสูงขึ้น แล้วมองดูอยู่สักครู่ ตาของฮ่องเต้ชิงหยู่มืดมน ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังอยู่ในความฝัน

“ฝ่าบาท” อันหลิงหยุนเรียกฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองตรงไปยังอันหลิงหยุนแต่มิได้พูดอันใด

อันหลิงหยุนลองเข้าใกล้ดู แต่ฮ่องเต้ชิงอยู่ก็ยังคงตกอยู่ในโลกส่วนตัวของเขา หันหลังแล้วเดินไปทางอื่น

อันหลิงหยุนเอาเข็มเงินออกมาถือไว้ แล้วซัดใส่ฮ่องเต้ชิงหยู่ แต่กลับกลายเป็นว่าฮ่องเต้ชิงหยู่สามารถหลบได้ เข็มเงินของอันหลิงหยุนจึงพุ่งไปในอากาศเปล่า นางจึงหันหลังกลับไปดูฮ่องเต้ชิงหยู่ทันที แต่กลาบเป็นว่าเมื่อนางหันหลังกลับพบว่าฮ่องเต้ชิงหยู่มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่ตีเข้าไปที่ไหล่ของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนถอยหลัง เกือบจะกระอักเลือด

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันหลังแล้วเดินไปทางวิหารบรรทมรอง นางจะตายในมือของฮ่องเต้ชิงหยู่มิได้

เมื่อถึงประตูก็เข้าไปด้านใน ฮ่องเต่ชิงหยู่ก็ตามมาที่วิหารบรรทมรองด้วย

อันหลิงหยุนปิดประตูห้อง คิดที่จะหลบซ่อนตัว ส่วนที่ไหล่ก็เจ็บจนชา

อันหลิงหยุนเหงื่อแตก

ประตูถูกเปิดออก ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินเข้ามาทางประตู อันหลิงหยุนอาศัยแสงสว่างของโคมไฟมองไป ฮ่องเต้ชิงอยู่เข้ามข้างในเรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนสูดหายใจหนึ่งครั้ง แล้วนำยาออกมาจากตัวหนึ่งเม็ด

ลุกขึ้นยืนจากที่มุม

อันใดจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่อาจหนีพ้นได้ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ตายก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

อันหลิงหยุนจึงเดินออกไป