ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 234

บทที่ 234 ถูกหลอก

อันหลิงหยุนออกมาจากวัง กงชิงวี่เดินอยู่ข้างกาย สองผัวเมียเข้าใจซึ่งกันและกันได้อย่างดี

สวีกงกงเดินตามข้างกายอย่างไม่รีบร้อน เห็นอันหลิงหยุนกำลังจะจากไป สวีกงกงจึงกล่าวว่า “พระชายาเสียน ครั้งที่แล้วข้าน้อยได้ขอให้พระชายาเสียนช่วยตรวจสุขภาพ พระชายาเสียนยังจำได้หรือไม่!”

“จำได้ ข้าจะตรวจให้กงกงอีกครั้งหนึ่ง” สวีกงกงรีบยื่นมือมาให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตรวจเสร็จพูดไปสองสามประโยค ก็จากไปพร้อมกงชิงวี่

ทั้งสองคนออกจากวังก็เข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนก็หยิบเอากระดาษในมือที่สวีกงกงยัดให้มาเปิดดู

ดูจบส่งให้กงชิงวี่ กงชิงวี่ดูไปสักครู่ “ไม่พบอะไรเลย?”

“อืม” อันหลิงหยุนก็รู้สึกแปลกใจ ผู้ใดเป็นคนวางยากันแน่?

“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านั้นสงสัยว่าเป็นฮองเฮาตลอด แต่มีเรื่องหนึ่งที่แปลกมาก ตอนที่ท่ายอ๋องไปควบคุมการประหารข้ากับฝ่าบาท อ๋องตวน สวีกงกงสี่คนอยู่ในพระตำหนักจรุงจิต มีแค่เราสี่คน อาหารน้ำดื่มทุกอย่างข้าตรวจดูหมด ไม่มีพิษเลย

แต่ก่อนท่านอ๋องจะกลับมา ข้าตรวจอาการฝ่าบาท พิษของเขาเพิ่มมากขึ้น”

อันหลิงหยุนพูดถึงเรื่องนี้ กงชิงวี่มองไป แววตาสงสัยมาก “หรือว่าสวีกงกงจะเป็นคนวางยาพิษ?”

อันหลิงหยุนอึ้งไป “สวีกงกง?”

กงชิงวี่หันหน้าออกไป “หากไม่ใช่สวีกงกง ก็คงจะมีคนอยากใส่ร้ายสวีกงกง”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่สงสัยข้ากับอ๋องตวนหรือ?” อันหลิงหยุนแปลกใจ

“อ๋องตวนไม่ทำแน่ เจ้าก็ไม่ทำ”

อันหลิงหยุนฟังออกว่ามีความนัยแอบแฝงอยู่ “ถ้าอย่างนั้นตัวฝ่าบาทเองหรือ”

“หากหาไม่เจอว่าผู้ใดเป็นคนวางยาพิษ มันก็ไม่แน่ คงไม่ใช่ว่าสวรรค์เป็นผู้วางยา” กงชิงวี่กล่าวอันหลิงหยุนเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

รถม้ากลับมาถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า กงชิงวี่ไปตรวจสอบความเรียบร้อยของการเก็บงานเขื่อนตูฟางจู้น

อันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับเข้าไป มีคนร้องเรียก “พระชายาเสียนช้าก่อน”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองคนที่มา เป็นชายที่ค่อนข้างมีอายุ ห้าหกสิบได้ วิ่งมาจนเหนื่อยหอบ มาถึงตรงหน้าก็คุกเข่าลง

ไม่รอให้อันหลิงหยุนตอบสนองกลับมา อีกฝ่ายคุกเข่าบนพื้นแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา

“พระชายาเสียนเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตอยู่ ได้โปรดช่วยเจ้านายบ้านเราด้วยเถอะ” ชายผู้นั้นร้องไห้อย่างหนัก อันหลิงหยุนมองอาหยู่สักครู่

“เจ้าเป็นใครกัน?” อาหยู่ถามอีกฝ่าย

“ข้าคือพ่อบ้านตระกูลหลี่ที่อยู่นอกเมือง เจ้านายของข้าเป็นพ่อค้า เดิมทีสุขภาพร่างกายเขาแข็งแรง แต่นับตั้งแต่ฮูหลิงของเราจากไป เขาก็ซึมเศร้าลงไปทุกวัน วันนี้เขากินยาพิษเข้าไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ หาหมอมาหลายคนแล้ว พวกเขาล้วนบอกว่ามีแค่พระชายาเสียนเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้ ข้ารอพระชายาเสียนอยู่ตรงนี้สักพักหนึ่งแล้ว พ่อบ้านบอกข้าว่า พระชายาเสียนเข้าวังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ข้าขอร้องพระชายาเสียน ขอแค่ท่านช่วยเจ้านายของข้าให้รอดชีวิตได้ ข้ายินดีจะเป็นวัวเป็นควายเพื่อพระชายาเสียน”

“อาหยู่ เตรียมรถ เอากล่องยาของข้ามาด้วย”

“ขอรับ”

อันหลิงหยุนสั่งอาหยู่รีบหันกลับไปเตรียมตัว อันหลิงหยุนให้คนลุกขึ้นยืนก่อน อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้

“เจ้าไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้าจะไปดูให้”

อันหลิงหยุนรอจนรถม้ามาถึง ก็ขึ้นรถม้าไป อาหยู่บังคับรถม้า อีกฝ่ายนั่งอยู่ด้านข้างอาหยู่ ทั้งสามออกนอกเมืองไป

ออกจากเมืองหลวงสิบกว่าลี้ อันหลิงหยุนรู้สึกว่ารถม้าส่ายง่อนแง่นไปมาครั้งหนึ่งแล้วก็จอดลง

ด้านนอกรถม้าไม่มีเสียงใดๆ อันหลิงหยุนกล่าวถาม “อาหยู่?”

อาหยู่ไม่มีการตอบรับ อันหลิงหยุนเปิดผ้าม่านรถม้าแล้วชำเลืองมอง ด้านนอกรถม้าไม่มีคนเลย ไม่เห็นอาหยู่ คนที่เรียกนางมาก็ไม่เห็นเช่นกัน

แล้วข้างนอกก็ไม่มีหมู่บ้านอะไรด้วย อันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า มองไปยังรอบๆ

นางถือเข็มเงินไว้ในมือ มองสำรวจไปรอบๆ

บริเวณรอบๆเงียบสงัดมาก อันหลิงหยุนถาม “อาหยู่”

อาหยู่ไม่ตอบรับ ตรงกันข้ามมีคนอื่นเดินมาทางด้านนี้ ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นเข้า คนก็มาถึงตรงหน้านางแล้ว มีหกเจ็ดคนได้ ดูพวกเขาเหมือนขอทานหรือว่าเป็นใครกัน เสื้อผ้าที่ใส่ก็ขาดรุ่งริ่ง ดูไม่เหมือนคนดี

อันหลิงหยุนถาม “พวกเจ้าเป็นใครกัน?”

“เหอะๆ..........เราได้ยินว่าที่นี่มีสาวงาม นึกไม่ถึงว่าจะมีจริงๆ”

ปู้เหวินรีบให้คนไปแจ้งข่าว อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นรถม้า

อันหลิงหยุนนอนลง สีหน้าดูซีดเล็กน้อย

ปู้เหวินลงจากรถ ชี้ไปยังขอทานคนหนึ่งถามว่า “ใครใช้ให้เจ้ามา?”

ขอทานไม่พูด ส่ายหัวตลอด ปู้เหวินฟันกระบี่ลงไปหนึ่งที ขอทานเหลือหูแค่ข้างเดียว

ขอทานกุมหูที่มีเลือดออกไว้ตะโกนกรีดร้อง

ปู้เหวินถาม “ใครใช้ให้เจ้ามา?”

ขอทานตัวสั่น “ผู้ชายคนหนึ่งจ้างข้ามา แต่เขามากับผู้หญิงคนหนึ่ง......ผู้หญิงเป็นคนพูด”

“ผู้หญิงแบบไหน?”

“ผู้หญิงที่สวยมาก สวมเสื้อผ้า....สีเขียวอ่อน”

ปู้เหวินฟันกระบี่ไปที่มือข้างที่ขอทานกุมหูเอาไว้ ขอทานตัวสั่นเทา “อ๊ะ!”

“พูดให้ละเอียดหน่อย”

ขอทานลงไปนอนกลิ้งบนพื้น หลายคนล้อมตัวเขาไว้

ขอทานรู้สึกมีชีวิตอยู่ต่อก็ไร้ความหมาย ขอแค่ให้ได้ตายเร็วๆ “เป็นผู้หญิงที่ถูกตัดผมจนแหว่ง”

ปู้เหวินหันหลังกลับเข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเป็นใคร เสินหยุนเอ๋อ”

ปู้เหวินรีบพาอันหลิงหยุนกลับไป กงชิงวี่ได้รับข่าวกลับถึงจวนอ๋อง อันหลิงหยุนนอนเหงื่อแตกอยู่บนเตียง

หมอจวนโจวรีบร้อนจัดการทุกอย่างในเรือน ให้ยาอันหลิงหยุนกินไปจำนวนมากเพื่อปกป้องทารกในครรภ์ไม่ให้แท้ง

กงชิงวี่เข้าประตูมาหมอจวนโจวรีบคุกเข่าลง

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไร้ความสามารถ ลูก......”