ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 236

บทที่ 236 ถามหาความผิดที่จวนเฉินเสี้ยง

อันหลิงหยุนฝันเห็นซูมู่หรง หน้าของซูมู่หรงดูเลือนราง และหายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็เริ่มออกรบ ทั้งยังเข้าไปในป่า เจอกับการฝึกที่หฤโหด ทั้งยังร่วมทำภารกิจที่สุดแสนจะอันตราย

อันหลิงหยุนนอนไปหนึ่งวันถึงจะตื่นนอน พูดละเมอตลอด

ตอนที่นางตื่นนอน ก็เป็นวันที่สองแล้ว

อันหลิงหยุนขยับตัว รู้สึกว่าอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง ลืมตาขึ้นดู กงชิงวี่กอดนางไว้นี่เอง

กงชิงวี่นอนหลับไป หนวดเคราก็ยาวออกมาแล้ว กระทั่งผมก็ดูยุ่งนิดหน่อย เสื้อผ้าก็ยังไม่เรียบร้อย

มองไปสักพักอันหลิงหยุนก็ลูบไล้หน้ากงชิงวี่ กงชิงวี่ลืมตาดูคนที่ตื่นอยู่ในอ้อมแขน เก็บแขนกลับมากล่าวถาม “รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

อันหลิงหยุนเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนกงชิงวี่ “ข้าฝัน ฝันเห็นผู้คนมากมาย พวกเขาตายหมด เหลือข้าแค่คนเดียว ช่างน่ากลัวนัก!”

กงชิงวี่แปลกใจ “หรือว่าที่ผ่านมาเจ้าไม่กลัว?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้าไปมา “เมื่อก่อนข้าไม่กลัว”

“.......เพราะอะไร?”

“ข้าก็ไม่รู้ ไม่เคยนึกกลัวมาก่อน แต่อยู่ที่นี่ข้ากลัวขึ้นมาแล้ว”

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนสักพัก ลุกขึ้นอุ้มอันหลิงหยุนไปอาบน้ำ ให้คนมาเก็บกวาดห้อง หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จอันหลิงหยุนก็นอนพักผ่อน

หมอจวนโจวดูแลอันหลิงหยุนด้วยตัวเอง อาหารทุกอย่างก็ตรวจสอบด้วยตัวเอง เขากลัวอันหลิงหยุนจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ เขาคงหมดปัญญาจะอธิบายอะไรได้

กงชิงวี่กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปก่อน อันหลิงหยุนถามเขาว่าจะไปไหน เขาบอกว่าไปคิดบัญชีบ้านตระกูลเสิน อันหลิงหยุนรู้ดีว่ากงชิงวี่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ดังนั้นเลยไม่ได้ห้ามเขา

เสินหยุนเอ๋อเดินไปเดินมาอยู่ในห้องส่วนตัว นางกลัวจะตายอยู่แล้ว

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป?” หญิงรับใช้เสี่ยวช่วยเห็นว่าสองวันมานี้เสินหยุนเอ๋อเดินไปเดินมาในห้องส่วนตัวของนาง เวลานี้ฮูหยิงหายดีแล้ว แต่ที่เรือนยังต้องการคนดูแลรับใช้อยู่ ปกติมักจะเห็นคุณหนูไปดูแลรับใช้ฮูหยิง แต่สองวันมานี้กลับไม่เห็นเลย

“เจ้าอย่ามากวนใจข้า ออกไปซะ” เสินหยุนเอ๋อได้ยินมาว่าอันหลิงหยุนบาดเจ็บ บาดเจ็บตรงไหนอย่างไรนางไม่รู้ แต่อันหลิงหยุนบาดเจ็บแน่นอน

สองวันมานี้จวนอ๋องเสียนวุ่นวายไปหมด ได้ข่าวว่าอาหยู่ยังคุกเข่าอยู่ในลาน

ส่วนพวกคนที่นางหาไป เวลานี้ไม่รู้ว่าตายไปแล้ว หรือว่าถูกจับไปแล้วกันแน่

ถ้าอย่างนั้นคนต่อไปต้องเป็นนางแน่นอน นางจะทำอย่างไรดี?

กงชิงวี่นำคนตรงไปยังหน้าประตูจวนเฉินเสี้ยง หยุดเงยหน้ามองขึ้นไปยังแผ่นป้ายจวนเฉินเสี้ยงครู่หนึ่ง ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน ด้านหลังมีคนติดตามอยู่หลายคน

คนของจวนเฉินเสี้ยงดูท่าไม่ดีรีบร้อนหลบออกไป

กงชิงวี่เดินตรงไปเข้าประตู แต่เขาไม่ได้ไปที่ห้องโถงด้านหน้า และก็ไม่ได้ด้านหลังจวนเฉินเสี้ยงที่เป็นเรือนพักผ่อน แต่เขาตรงไปยังเรือนของเสินหยุนเอ๋อ

พอถึงหน้าประตูเรือนกงชิงวี่หยุดเดิน ผู้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็รีบเข้าไปทันที

คนในจวนเฉินเสี้ยงตกใจขวัญผวา ต่างพากันถอยหลังหลบไปด้านหนึ่ง

ต่างก็รู้กันว่าอ๋องเสียนเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ก็เป็นครั้งแรกที่อ๋องเสียนมาก่อเรื่องที่จวนเฉินเสี้ยง

เสินหยุนเอ๋อถูกคนลากออกมาจากห้องส่วนตัว ถูกมัดไว้ด้วยเชือกแล้วลากออกมาข้างหน้า เสินหยุนเอ๋อตกใจกลัวมาก พอเห็นกงชิงวี่ก็กลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว

คนข้างหน้าลากนางเดินไป นางยืนไม่มั่นคงล้มลงไปกับพื้น ถูกลากออกไปทั้งอย่างนั้นจนถึงลานหน้าเรือน เสื้อผ้าก็ขาดหมด

คนในจวนเฉินเสี้ยงวิ่งไปแจ้งเรื่องเฉิงเสี้ยงฮูหยินตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่าเฉิงเสี้ยงฮูหยินยังไม่หายดี ยังออกมาไม่ได้

ตอนนี้เฉิงเสี้ยงก็ไม่ในจวนเฉินเสี้ยง แม่ทัพใหญ่ไม่อยู่ เฉิงเสี้ยงฮูหยิงไม่เป็นอะไรแล้วเขาจึงรีบไปยังชายแดนก่อน

ในจวนเฉินเสี้ยงตอนนี้เหลือแค่เสินหยุนเจ๋ ที่เพิ่งได้รับข่าว

เสินเฉิงเสี้ยงตกใจจนเหงื่อแตก “อ๋องซื่อเจิ้นช้าก่อน เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้อ๋องซื่อเจิ้นลงมือ ตระกูลข้าโชคร้าย สั่งสอนลูกสาวได้ไม่ดี ไม่กล้ารบกวนอ๋องซื่อเจิ้น ข้าจะลงมือด้วยตัวเองเป็นการขอขมาต่ออ๋องซื่อเจิ้น”

กงชิงวี่ไม่ได้สนใจ เสินเฉิงเสี้ยงสั่ง “เด็กๆ นำแส้ม้ามา”

คนรับใช้รีบนำแส้ม้ามาให้

กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านข้างโบกมือให้ เสินหยุนเอ๋อถูกปล่อยตัว ลุกขึ้นไปหาเสินเฉิงเสี้ยง คุกเข่ากอดข้าเสินเฉิงเสี้ยงแล้วร้องไห้ “ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ลูกสาวรู้ถึงความผิดแล้ว ท่านอย่าตีลูกสาวเลย ท่านช่วยขอร้องแทนลูกด้วยเถอะ”

“เจ้ายังมีหน้ามาขอร้องอีก เจ้าทำให้ข้าอับอายขายหน้าไปหมดแล้ว หากข้าไม่ตีเจ้า ผิดต่อพระชายาเสียน

พระชายาเสียนดูแลแม่เจ้า ช่วยแม่ของเจ้า เป็นผู้มีพระคุณใหญ่หลวงของจวนเฉิงเสี้ยง เจ้ากลับไปทำร้ายนาง วันนี้ไม่ตีเจ้าให้ตาย ไม่อาจตอบแทนบุญคุณและความเมตตากรุณาของพระชายาเสียนได้”

เสินหยุนเอ๋ออึ้งไป เงยหน้าขึ้นมองเสินเฉิงเสี้ยง “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวแท้ๆของท่านนะ”

“หากเจ้าเป็นลูกสาวแท้ๆข้า เจ้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้ จวนเฉิงเสี้ยงถูกเจ้าทำลายหมดแล้ว”

“ท่านพ่อ.....อันหลิงหยุนรังแกข้า หากไม่ใช่นาง ตำแหน่งพระชายาเสียนต้องเป็นของลูก ลูกเจ็บใจนัก”

เสินเฉิงเสี้ยงเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กกล้าได้ “เจ้าคนไม่ได้เรื่อง วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย”

คนรับใช้นำแส้ม้ามาให้เสินเฉิงเสี้ยง เสินเฉิงเสี้ยงฟาดแส้ลงไปหนึ่งครั้ง เสินหยุนเอ๋อกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เสินเฉิงเสี้ยงเฆี่ยนตีต่อ เฆี่ยนจนกระทั่งเนื้อตัวเสินหยุนเอ๋อแตกยับ ทนไม่ไหวสลบไป

เสินเฉิงเสี้ยงโยนแส้ม้าทิ้งไปด้านหนึ่ง มองไปทางกงชิงวี่ “อ๋องเสียน ข้าต้องขอโทษท่านด้วย ลูกสาวอกตัญญูคนนี้ทำให้ข้าโมโหยิ่งนัก อีกเดี๋ยวข้าจะเข้าวังไปเข้าเฝ้า ขอรับโทษกับฮ่องเต้เอง”

“เฉิงเสี้ยง ข้ายอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หากมีครั้งหน้า อย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยมก็แล้วกัน” กงชิงวี่กล่าวจบเดินจากไปอย่างไม่พอใจ ผู้ติดตามของเขานำกระบี่โม่เยไปด้วย

เสินเฉิงเสี้ยงมองแวบเดียวไปที่เสินหยุนเอ๋อ กล่าวด้วยความโกรธ “ลากนางออกไป เรียกหมอจวนมาดู ครึ่งเดือนนี้ดูนางไว้ให้ดี หากนางกล้าออกจากจวน ก็ตีขานางให้หัก”