ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 238

บทที่ 238 ท่านอ๋องคิดมากแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไปหาจุนเซียวเซียว เสินเฉิงเสี้ยงได้รับข่าวก็รู้แล้วว่า เสินหยุนเอ๋อได้ทำลายตระกูลเสินไปแล้ว

จุนเซียวเซียวไม่ได้พบหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่มาสักพักหนึ่งแล้ว

เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกแปลกใจไม่น้อย รีบร้อนให้การต้อนรับ

คืนนั้นฮ่องเต้ชิงหยู่ประทับที่วังสวยหัว

เสินหยุนชูไม่ได้หลับทั้งคืน นั่งอยู่บนเตียงมองไปทางประตูตลอด จนที่สุดแล้วฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ไม่ได้มา

“พระนางควรพักผ่อนแล้วเพคะ”

แม่นมซีเข้ามาหน้าประตู คำนับ หยิบเสื้อตัวหนึ่งมาคลุมให้จุนเซียวเซียว

เสินหยุนชูดึงเสื้อมาคลุม มือหล่นไปที่มือของแม่นมซี ทั้งเย็นและหนาวเหน็บ

แม่นมซีมองไปที่เสินหยุนชู “พระนางถนอมพระวรกายด้วย”

เสินหยุนชูส่ายหน้า “ที่ผ่านมา ข้าคิดมาตลอดว่า ข้าจะไม่ถือสาได้ เพราะว่าข้าก็รักเขา

แต่ว่าตั้งแต่ที่เขาไปทางนั้น มีผู้หญิงคนอื่น ข้าถึงได้รู้ว่า ข้าทำไม่ได้

แม่นมซีรวบเสื้อคลุมให้เสินหยุนชู หันหลังไปเทน้ำร้อนให้เสินหยุนชูแก้วหนึ่ง “พระนาง ดื่มน้ำหน่อยเถอะ”

เสินหยุนชูเงยหน้ามองแม่นมซี “ข้าอยากไปดู เจ้าไปดูกับข้า”

“เพคะ”

เสินหยุนชูออกมาจากวังเฟิ่งหยีไปยังพระตำหนักจรุงจิต ยืนอยู่ตรงหน้าพระตำหนักจรุงจิตสักครู่ นอกจากกงกงและนางกำนัลที่อยู่เวรแล้ว ไม่พบคนอื่น

แม่นมซีถาม “พระนาง ยังไปอีกหรือไม่?”

“เวลายังเช้าอยู่ ไปดู”

เสินหยุนชูเดินไปทางวังสวยหัว แม่นมซีตามอยู่ข้างหลัง

ทั้งสองไปถึงหน้าวังสวยหัว ประตูวังยังปิดอยู่

แม่นมซีเดินไปดูหน้าประตู ในวังก็ยังเงียบอยู่

แม่นมซีหันกลับมา ไม่ได้ตอบอะไร

เสินหยุนชูยืนอยู่สักครู่ “สวีกงกงล่ะ?”

ที่สุดแล้วก็ยังไม่ตายใจ

แม่นมซีหันหลังกลับไป เดินจนถึงหน้าประตูวังแล้วเคาะประตู

ไม่นานก็มีคนออกมาจากข้างใน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นสวีกงกง

เห็นแม่นมซีสวีกงกงก็รู้ว่าฮองเฮามา รีบออกจากลาน รีบร้อนน้อมทักทายเสินหยุนชู มองไปรอบๆไม่มีคน “พระนางทำไมท่านถึงมาได้? แม่นมซี เร็วเข้า ส่งพระนางกลับวัง”

แม่นมซีจึงหันหลังกลับไป ส่งเสินหยุนชูกลับไป

ตลอดทางที่เดินมา เสินหยุนชูปวดเศียรเวียนเกล้า แข้งขาอ่อนแรง

แม่นมซีประคองเอาไว้ ฟังเสินหยุนชูกล่าว “เวลาราชกิจเช้าก็ผ่านไปแล้ว ไม่ไปที่พระตำหนักกังคุน แต่ยังอยู่ที่นั่น

หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยปล่อยให้ล่าช้าจนถึงเวลานี้”

แม่นมซีมองไป “พระนาง ถนอมพระวรกายด้วย”

เสินหยุนชูพยักหน้า “ราชวงศ์ไร้ซึ่งความปรานี ข้ามันลืมตัวไปเอง แม่นมซี.......”

“พระนาง.......”

“กลับเถอะ!”

“เพคะ!”

วังฮั๋วหยาง

ฮั๋วไท่เฟยแปลกใจ “เมื่อคืนฮ่องเต้ประทับที่วังสวยหัว?”

แม่นมเว่ยกล่าวว่า “เป็นเช่นนั้นเพคะ ตอนเช้าก็ไม่ได้ออกว่าราชกิจด้วยเพคะ”

“เป็นเรื่องแปลกใหม่จริงๆ นี่ฮ่องเต้เปิดใจแล้ว หรือว่ามีอะไรผิดปกติ?” ฮั๋วไท่เฟยจัดดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน รู้สึกมึนงงไม่เข้าใจ

แม่นมเว่ยก็ไม่รู้จะตอบยังอันใดดี

กลับเป็นฮั๋วไท่เฟย กล่าวว่า “แม่นม เมื่อวานให้เจ้าไปถามเรื่องนั้น เจ้าถามมาหรือยัง?”

“ถามแล้ว” แม่นมเว่ยรีบร้อนตอบ

“ว่าอย่างไรบ้าง?”

“แม่นม วันนี้ฉูฉูตั้งใจจะไปรับพระชายารองหยุนอยู่พอดี ได้รับจดหมายจากในวัง ก็เลยยังไม่ได้ไป ถ้ายังอันใดแม่นมรออยู่ที่นี่ก่อน ฉูฉูไปรับพระชายารองหยุนกลับมา” จุนฉูฉูกล่าวเรียบๆ

แม่นมเว่ยถาม “ได้มีการแจ้งไปล่วงหน้าหรือไม่”

“แจ้งแล้ว แจ้งไปเมื่อคืนนี้ เรื่องนี้กำหนดการเอาไว้แล้ว” จุนฉูฉูพูดปด เพราะไม่ห่วงว่าหยุนโล๋ชวนจะพูดออกมา

แม่นมเว่ยก็ไม่มีเจตนามาทำให้จุนฉูฉูลำบากใจ จึงกล่าวว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ เชิญพระชายาไปเถอะ ข้าน้อยจะรออยู่ที่นี่”

“ได้ แม่นมรอสักครู่” จุนฉูฉูหันหลังออกจากจวนอ๋องตวนไป พาคนไปที่จวนอ๋องเสียน

ร่างกายอันหลิงหยุนยังไม่หายดี แต่นางรู้สึกแค่ว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง แค่กระทบพลังชีวิตเท่านั้นเอง

เมื่อคืนกงชิงสี่นำเครื่องรางม้วนเหล็กมาให้กับนาง นางรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์อะไร แต่ในเมื่อเป็นของพระราชทานของฮ่องเต้คนก่อน ต้องรับเอาไว้อยู่แล้ว เก็บเอาไว้เผื่อได้ใช้

ดื่มซุปขาหมูไปนิดหน่อย อันหลิงหยุนเตรียมจะพักผ่อน

นางค่อนข้างเหมือนอยู่ไฟหลังคลอด คงจะอ้วนขึ้นไม่น้อย

พ่อบ้านเข้ามาจากด้านนอก “ท่านอ๋อง พระชายา พระชายาตวนมา บอกว่าจะมารับพระชายารองหยุน”

อันหลิงหยุนแปลกใจ วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือ?

“ท่านอ๋อง ท่านยินแล้วใช่หรือไม่?” อันหลิงหยุนสงสัย จุนฉูฉูหรือจะดีขนาดนี้?

กงชิงวี่กล่าวว่า “นางมาได้ผิดจังหวะพอดี ตอนเช้าข้าได้ยินว่าพระชายารองหยุนออกไปแล้ว”

“.........”

อันหลิงหยุนนั่งลง “ท่านอ๋อง ไม่ใช่ว่ารู้อยู่แล้วว่าพระชายารองหยุนไม่อยู่ เลยตั้งใจมา?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้าจะไปดู และส่งคนไปตามหาพระชายารองหยุน” ถึงแม้กงชิงวี่จะไม่ได้ขาดแคลนเรื่องอาหาร แต่ถึงยังอันใดก็ไม่เต็มใจที่จะสนใจเรื่องในจวนอ๋องตวน

พระชายารองอ๋องตวน พักอยู่ที่จวนอ๋องเสียนของพวกเขาตลอด ถือเป็นเรื่องอะไรกันแน่?

กงชิงวี่เดินถึงหน้าประตูแล้วหยุดลง หันหลังไปทางอันหลิงหยุน “หยุนหยุนคงไม่ได้สงสัยข้า?”

มือของอันหลิงหยุนถือกล่องบ๊วยเปรี้ยวเอาไว้ กำลังจะเอาเข้าปาก ถูกกงชิงวี่หันกลับมาพูดแบบนั้นเกือบจะทำหล่นลงพื้นไปไม่ได้กิน

อันหลิงหยุนรับบ๊วยเปรี้ยวไว้แล้วเอาเข้าปาก ดวงตาทั้งคู่ของนางมองไปที่กงชิงวี่ชั่วขณะ “ท่านอ๋องคิดมากไปแล้ว!”

กงชิงวี่ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป แต่เขามองดวงตาคู่นั้นของอันหลิงหยุน ทำไมรู้สึกไม่มั่นใจเลย