ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 241

บทที่241 ที่บ้านมีเมียที่ดุร้ายมักต้องทนทุกข์ทรมาน

หยุนโล๋ชวนเดินไปถึงหน้าประตูมองเห็นอ๋องตวนยืนอยู่ นึกว่าอ๋องตวนเดินผ่านมาพอดี

“อ๋องตวน”โค้งตัวคำนับ แล้วเตรียมตัวเดินกลับเข้าไป

อ๋องตวนสำรวจหยุนโล๋ชวนชั่วขณะ：“ช่วงนี้เจ้าออกไปนอกบ้านทุกวัน เจ้าไปไหนหรือ？”

อ๋องชินจงถูกขังไว้ในคุกนานแล้ว ร่างกายไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้หยุนโล๋ชวนจึงออกจากจวนแล้วไปเยี่ยมทุกวัน ไปเช้า เย็นกลับ

อยากเอ่ยถึงอ๋องชินจงอยู่ แต่คำพูดถึงปากหยุนโล๋ชวนก็กลืนมันเข้าไป เพราะรู้ว่าอ๋องตวนไม่ชอบอ๋องชินจงอยู่แล้วเลยไม่เอ่ยถึงเพราะไม่อยากสร้างปัญหา

“ออกไปเพราะมีธุระ ท่านอ๋องมีธุระอะไรหรือ？”หยุนโล๋ชวนไม่ชอบทะเลาะกับอ๋องตวน ส่วนใหญ่จะให้ความร่วมมือเสียมากว่า

อ๋องตวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ ที่วังมีคนมา พระชายามารับเจ้าแต่เจ้าไม่อยู่ ข้าเลยมารับเจ้ากลับโดยเฉพราะ กลับไปกับข้าเถอะ”

หยุนโล๋ชวนคาดคิดไม่ถึง แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกประหลาด ฮั๋วไท่เฟย(ไท่เฟย คือตำแหน่งพระสนม)ต้องให้แม่นมมาแน่เลย จวนอ๋องตวนถึงเป็นกังวลเช่นนี้

หยุนโล๋ชวนรู้ดี ว่าจะพักอยู่ที่จวนอ๋องเสียนไปตลอดก็คงไม่เหมาะสม จึงตอบตกลง

“ท่านอ๋องรอข้าก่อน ข้าขอไปเก็บของสักครู่”

เมื่อหยุนโล๋ชวนพูดจบก็ไปที่ตำหนักจู๋หยุนทันที เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวแล้วพาตงเอ๋อออกมาด้วยกัน

เมื่ออ๋องตวนเห็นคนออกมา จึงพากลับไปที่จวนอ๋องตวนพร้อมกัน

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูของจวนอ๋องตวนแล้ว เห็นคนกำลังเก็บก้อนอิฐอยู่ สีหน้าของอ๋องตวนเปลี่ยนไปทันที ยืนอยู่หน้าประตูมองก้อนอิฐจนเหม่อลอย

หยุนโล๋ชวนรู้สึกประหลาดใจ：“ทำไมช่างคุ้นตาขนาดนี้ ทำไมมันเหมือนก้อนอิฐที่หน้าห้องโถงของจวนอ๋องเสียน？”

อ๋องตวนกัดฟันกรามโกรธ แล้วเดินเข้าไปข้างใน

หยุนโล๋ชวนเดินตามเข้าไปในวังหลังอย่างประหลาดใจ อ๋องตวนพูดว่า：“ไปห้องโถงดูแม่นมเว่ยเดี๋ยวนี้ แล้วบอกว่าพระชายาเป็นคนรับเจ้ามา ข้าจะไปดูนางก่อน”

“เพค่ะ”

หยุนโล๋ชวนไปที่ห้องโถงทันที ส่วนอ๋องตวนนั้นไม่ได้ไปหาจุนฉูฉูที่วังหลัง แต่ไปที่ห้องเก็บเงิน

“ท่านอ๋อง”เมื่อเสมียนบัญชีเห็นอ๋องตวนจึงรีบออกมาต้อนรับทันที

อ๋องตวนถาม：“เมื่อกี้ได้มีการเอาเงินออกไปใช่ไหม

เสมียนบัญชีนึกว่าเป็นความต้องการของอ๋องตวน เพราะว่ามันค่อนข้างเยอะ ตอนนี้อ๋องตวนมาถามอีก จึงตอบตามความจริงไปทุกอย่าง

“พ่ะย่ะค่ะ มีคนมาเอาเงินไป”

“เท่าไหร่？”

“หกหมื่นตำลึง”

เสมียนบัญชีให้คำตอบ

สีหน้าของอ๋องตวนซีดลงทันที เมื่อนึกถึงคำพูดของพ่อบ้านจวนอ๋องเสียน มีผู้หญิงกระทำการเหลาะแหละต่ออ๋องเสียน ยังมีอิฐที่อยู่ตรงหน้าประตูอ๋องตวนอีก ？

มาวันนี้เงินโดนหลอกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ความจริงทำไมต้องเอาเงินเพื่อทำการปิดปากด้วย？

อ๋องตัวหันกลับเสมียนบัญชีถามขึ้น：“ ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรหรือ？”

“ไม่มีอะไร เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ”

เมื่ออ๋องตวนเดินออกไปถึงหน้าประตูพูดว่า：“เรื่องที่ข้ามาที่นิ่ไม่ต้องบอกพระชายากับพ่อบ้านนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ ”

อ๋องตวนออกมาแล้วก็ไปที่วังหลัง ไม่ได้เข้าไปข้างใน สั่งคนให้ไปรายงานจุนฉูฉูว่าเขาได้รับหยุนโล๋ชวนกลับมาแล้ว

จุนฉูฉูจึงบังคับร่างกายที่ปวดร้าวทรมานของนาง ออกมาจานลาน

เมื่อเห็นอ๋องตวนจุนฉูฉูรีบเดินเข้าไปหา โค้งตัวคำนับ：“ท่านอ๋อง”

คนกลับมาแล้ว อยู่ที่ห้องโถง เจ้าไปหานางเถอะ”

อ๋องตวนหันกลับไปที่ห้องโถง จุนฉูฉูไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรผิดปรกติ เดินตามหลังอ๋องตวนไปห้องโถง

อ๋องตวนกังวลพูดอะไรไม่ออก ในใจกระวนกระวาย

กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องโถง หยุนโล๋ชวนทำตามกลยุทธ์ที่เหมาะสมของเจ้าบ้าน ต้อนรับแม่นมเว่ยอย่างสุภาพ

แม่นมเว่ยตอนนี้รู้สึกได้ว่า ถึงแม้หยุนโล๋ชวนจะมาจากตระกูลลูกหลานของนักรบ แต่เมื่อเทียบกับจุนฉูฉูแล้ว กลับยิ่งเหมาะสมที่จะเป็นพระชายาอ๋องตวนมากกว่า

ถ้าถึงเวลานั้นอ๋องตวนกับท่านกลายเป็นศัตรูกัน ท่านคิดว่าท่านจะทำยังไงดี？”

กงชิงวีรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ตั้งสติได้เขามองอันหลิงหยุนอย่างซาบซึ้ง：“ไม่ว่ายังไง ข้าต้องขอขอบใจหยุนหยุนมาก เรื่องเช่นนี้ข้าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก

ก่อนหน้านี้อยู่ที่จวนของพวกเรา นางเคยทำเช่นนี้แล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่านางจะใช้วิธีเดิมอีก เพราะฉะนั้นถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาอีก

ครั้งต่อไปข้าจะไม่ชะล่าใจอีก”

อันหลิงหยุนจึงปล่อยชิงวี่ไม่เอาเรื่องอีก แต่ถามขึ้นว่า“ท่านไม่ได้มีใจให้นางจริงๆหรือ？”

“ข้าจำนางไม่ได้แล้วจริงๆ ในสายตาของข้า นางเป็นพระชายาของอ๋องตวน สำหรับเรื่องที่ผ่านมา……”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนอย่างระวัง：“ข้าพูดไปแล้วหยุนหยุนเจ้าอาจจะไม่เชื่อ สำหรับข้านั้น ก่อนจะเจอหยุนหยุน ผู้หญิงก็เป็นแค่ผู้หญิง การแต่งงานกับจุนฉูฉูก็แค่ความเหมาะสมเท่านั้น

ข้ากับนางโตมาด้วยกัน ตามหลักก็ต้องแต่งงานอยู่แล้ว

อีกอย่างข้าก็ไม่เคยคิดอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน

แต่มาวันนี้ ถ้าไม่ให้หยุนหยุนแก่ข้า ข้าก็ไม่ยินยอมเหมือนกัน”

“คำพูดหวานๆ”อันหลิงหยุนนั้นชอบฟังมาก แต่เสียดายคำพูดที่น่าฟังนางก็กังวลกลัวโดนหลอกเหมือนกัน

กงชิงวี่ลุกขึ้น กลับไปนอนต่อถ้าไม่เชื่อเขาก็ไม่อยากพูดมันอีก

อันหลิงหยุนเดินไปแล้วนั่งลง เห็นกงชิงวี่สีหน้าไม่ค่อยดี รู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย：“ร่างกายไม่สบายหรือ？”

“มีบ้างเล็กน้อย รู้สึกยังมีอาการเจ็บอยู่”กงชิงวี่แช่อยู่ในน้ำหลายชั่วยาม ร่างกายที่ว่าแข็งแรงก็ทนไม่ไหว เขาไม่พูด ไม่ออกมา เพราะกลัวนางโกรธทำให้นางเสียสุขภาพ

มาตอนนี้รู้สึกเสียดาย ถ้ายอมพูดคำอ่อนโยนตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้！

อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าเขาออก เอายามา เพื่อทาให้เขา

“หยุนหยุน อีกหน่อยข้าจะระวังให้มากกว่านี้！”

ทาไปทามาก็หลับไป แต่ในปากก็พึมพำออกมาว่าอีกหน่อยจะระวังตัวให้มากกว่านี้

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น คนได้หลับไปแล้ว

แต่เมื่อเห็นมือของเขาจับเสื้อผ้าของนางไว้ ยังไม่ยอมปล่อยออกง่ายๆ