ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 262

บทที่ 262 อ๋องเสียนโหดร้ายเหลือเกิน

เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนรู้สึกว่า คนๆนี้น่าเบื่อจริงๆ

“เรื่องเช่นนี้ท่านยังกล้าล้อเล่น ข้านึกว่าท่านโกรธเขาจริงๆ ตอนนี้ดีสิ ต่อจากนี้เขาก็ต้องมาหาเรื่องให้ข้าเดือดร้อน”

กงชิงวี่บูดหน้าบึ้งทันที: “ข้าคอยดู ถ้าเขายังกล้าอีก ข้าก็จะพาหยุนหยุนหลบหนีไป ให้เขาหาข้าไม่เจอ ให้เขาคิดถึงแทบตาย!”

กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนไปที่วังเฟิ่งหยี ทั้งสองคุยกันตลอดทาง ผู้คนสัญจรไปมาคิดว่าทั้งสองกำลังจะต่อสู้กัน เห็นพวกเขารีบคุกเข่าทันที

ดูเหมือนจะมีมือที่สามอยู่ในคำพูดของพวกเขา สำหรับคำว่าเขาถูกคาดเดาไปทั่วทั้งวัง ผู้ใดคือคนที่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่าง อ๋องเสียนและพระชายาเสียน

สีหน้าเสินหยุนชูดีขึ้นมากช่วงเดือนนี้ ฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่ที่นางของนางทุกวัน ตั้งแต่เกิดเรื่องกับอันหลิงหยุน ฮ่องเต้ชิงหยู่จะมาที่วังของนางวันละครั้ง มากไปกว่านั้นคืออยู่เคียงข้างนาง

แต่เมื่อคืน ฮ่องเต้ชิงหยู่ไปอยู่ที่จุนเซียวเซียว

เสินหยุนชูรู้ว่าอันหลิงหยุนมา รออยู่ตั้งนานแล้ว เตรียมชาและของว่างให้อันหลิงหยุน

แม่นมซีพาอันหลิงหยุนและกงชิงวี่เข้าไป ทั้งสองถวายบังคมเสินหยุนชู

“ข้าเป็นห่วงเจ้าอยู่ตลอด ได้ยินว่าเจ้าหลับแล้วหลับไม่ตื่น ทำให้อ๋องเสียนกังวลแย่เลย!” จ้องมองดวงตาเสินหยุนชูลึกลงไปเล็กน้อย แม้ปากจะบอกว่าห่วงใย แต่ด้วยการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีของอันหลิงหยุน นางก็ไม่ชอบอยู่ดี

หญิงที่สวยเกินไปมักจะทำให้ผู้คนอิจฉา และผู้หญิงที่ถูกผู้ชายรักและเอ็นดูมากเกินไปก็ทำให้น่ารำคาญเช่นกัน โดยเฉพาะในเวลาหญิงผู้นี้เฉลียวฉลาด ไม่มีอะไรที่ทำให้น่าโมโหไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว

เรื่องของเสินหยุนเอ๋อส่งผลกระทบต่อนาง แต่ในการวิเคราะห์ถึงแก่นแท้แล้วไม่ใช่ความผิดของเสินหยุนเอ๋อ ผู้หญิงมักจะหาคนที่สามารถเปรียบเทียบสูงต่ำได้

เปรียบเสมือนดอกไม้ที่สวยงาม เบ่งบานอยู่ด้วยกันเลี่ยงไม่ได้ที่แย่งชิงดีชิงเด่น

แต่ฮ่องเต้คิดว่าเหตุการณ์นี้ละเลยนางไป เป็นครั้งแรกที่ละเลยนางเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง

นางเป็นผู้หญิง จิตใจละเอียดอ่อน ในเรื่องนี้แน่นอนว่าต้นเรื่องไม่ได้เพียงเพราะอันหลิงหยุนคนเดียวเท่านั้น

“หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้วเพคะ ขอบพระทัยความห่วงใยของพระนางเพคะ” อันหลิงหยุนก้าวไปข้างหน้า: “หม่อมฉันตรวจดูให้พระนางเพคะ”

ในเมื่อมาเพราะคำเชิญ ก็อย่าพูดไร้สาระดีกว่า

เสินหยุนชูยื่นมือออกมา อันหลิงหยุนนั่งลงตรวจให้เสินหยุนชูอยู่ครู่หนึ่ง

“ช่วงนี้ฮองเฮาร่างกายแข็งแรงดีมาก วางใจได้เพคะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นและไม่พูดมาก ถวายบังคมลาออกจากวังเฟิ่งหยีกับกงชิงวี่

มองดูทั้งสองจากไป เสินหยุนชูบีบผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น

อันหลิงหยุนไปถึงวังสวยหัว สู้จิ่นรออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว เห็นอันหลิงหยุนรีบขึ้นหน้าถอนสายบัว: “ข้าน้อยถวายบังคมอ๋องเสียน พระชายาเสียน”

“ขึ้นเถิด” กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนเข้าไปในวังสวยหัว

จุนเซียวเซียวกำลังรออยู่ในลาน เห็นอันหลิงหยุนก็ถอนหายใจโล่ง

“พระนาง” อันหลิงหยุนอาสาเดินขึ้นหน้าก่อน จุนเซียวเซียวทักทายต้อนรับทันที

“เจ้าไม่เป็นแล้วใช่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่กงชิงวี่โดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วจึงไปดูจุนเซียวเซียว

“อ๋องเสียน”

แล้วจุนเซียวเซียวกก็ทักทายกงชิงวี่

กงชิงวี่ตอบกลับประโยคหนึ่ง: “เซียวผินไม่จำเป็นต้องสุภาพ ข้ายังมีเรื่องต้องไปจัดการ ให้หยุนหยุนตรวจให้เซียวผินไปก่อนเถิด”

“ได้”

จุนเซียวเซียวเป็นคนสุภาพและมีเหตุผล พาอันหลิงหยุนไปที่ห้องเพื่อนั่งตรวจ

อันหลิงหยุนเริ่มทำการสแกน แน่ใจว่าไม่มีอะไร ลุกขึ้นรายงานอาการที่ดี ถวายบังคมลาและจากไป

จุนเซียวเซียวก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย ส่งไปถึงที่หน้าประตู แล้วส่งทั้งสองด้วยสายตา

เดินไปไกลแล้วอันหลิงหยุนพูดขึ้น: “ท่านอ๋องคิดว่า เซียวผินคิดอย่างไรกับข้าเพคะ?”

ผู้หญิงในตระกูลจุนไม่ใช่คนที่นิ่งเฉย แต่ถ้าบอกว่าผู้ใดโดดเด่น ก็คงไม่ใช่พระชายาตวน”

“ดังนั้นนี่ก็ปลอม?”

“จริงปลอมข้าไม่อยากรู้ ข้าอยากให้หยุนหยุนมีสุขสบายดี”

“……”

อันหลิงหยุนไม่ได้เข้าไปพัวพันกับของจุนเซียวเซียว เพราะเรื่องของจุนเซียวเซียวไม่คุ้มค่าที่จะไปพันกัน

ไม่ว่าจุดประสงค์ของจุนเซียวเซียวเป็นอย่างไร นางไม่จนใจก็พอ

เป็นลูกเชื้อพระวงศ์ ดูแลหน้าที่ของตัวเองให้ดีพอ

อันหลิงหยุนรู้สึกเป็นทุกข์ไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป

“เสด็จแม่ ถ้าจะตีก็ตีหม่อมฉันเถิดเพคะ เป็นความผิดของหม่อมฉัน ไม่ควรโกรธเพราะเรื่องแต่งตั้งพระชายารอง สุดท้ายเครียดจนตายไป โชคดีที่อาจารย์หม่อมฉันกลับมา ช่วยหม่อมฉันเอาไว้

ท่านอ๋องก็แค่ไม่พอใจในชั่วขณะ จึงไม่พอใจฮ่องเต้เพคะ” อันหลิงหยุนจริงจังจริงใจ หวางฮองไทเฮาวางมือลง ครุ่นคิดสักครู่

“อาจารย์ของเจ้า?”

“เพคะอาจารย์ของหม่อมฉัน” อันหลิงหยุนพูดอะไรได้ มีคนนับไม่ถ้วนที่เห็นนางตาย และหมอหลวงในวังก็ตรวจดูแล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้ว่าศพนางกระตุก

หวางฮองไทเฮาจึงหยุดตี: “ยืนอยู่ตรงนี้ให้ดี รอข้าจัดการกับเจ้า”

หวางฮองไทเฮาหันไปที่หลังพระตำหนัก อันหลิงหยุนมองใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของกงชิงวี่ ตามไปที่ด้านหลังพระตำหนัก

หวางฮองไทเฮาถามถึงอาจารย์ของอันหลิงหยุน นางโกหกเพื่อให้ผ่านพ้นไป แล้วนำเสนอเครื่องสำอางของนาง

รู้ว่าหวางฮองไทเฮาชอบอะไร อันหลิงหยุนนำมาไม่น้อย

ขวดและกระป๋องเพียงพอสำหรับหารใช้มากกว่าหนึ่งเดือนหวางฮองไทเฮาก็ชื่อชอบมาก ให้ของบรรณาการชิ้นหนึ่งกับอันหลิงหยุน แล้ว ก็ส่งอันหลิงหยุนออกไป

กงชิงวี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูเจอนาง ก็พานางจากไป

หวางฮองไทเฮาหยิบขวดเล็กขวดหนึ่งขึ้นมาดู ไห่กงกงพูดหยอก: “ไทเฮา คราวนี้พอใช้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮาไม่สนเครื่องสำอาง แต่พูดว่า: “ช่วงนี้อย่าออกห่างจากข้าไปเที่ยวเตร่ที่ใด คนกลุ่มนี้ เงียบเกินไปมักไม่ดี

อ๋องเสียนโหดร้ายเหลือเกิน!”

ไห่กงกงครุ่นคิด: “ไทเฮา……”

“……โหดร้ายไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แค่ข้าไม่อยากให้เขาเริ่มโหดร้ายก่อนที่จะถึงเวลาที่ควรโหดร้าย เช่นนั้นไม่ดี

แต่เนื่องจากเขาโตแล้ว ประสบการณ์ก็ควรต้องมี

ภายใต้ปีกของแม่ไก่ ไม่สามารถบินเหมือนนกอินทรีได้ ข้าต้องการให้เขากลายเป็นนกอินทรีที่ทรงพลังที่สุดในท้องฟ้า”

“พ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงรีบตอบเห็นด้วย

หวางฮองไทเฮาจึงมีน้ำเสียงที่อ่อนลง: “อาไห่ เจ้าขึ้นมาช่วยข้าดู สิ่งเหล่านี้ ใช้อันใดก่อน?”

“ข้าน้อยรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!”