ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 283

บทที่ 283 นางอยากฆ่าคน

ทั้งสองคุยกันตลอดทาง นี่เป็นครั้งแรก ที่อันหลิงหยุนได้พบสตรีสักคนที่เป็นแบบนี้ นางไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงสิ่งใด ๆทั้งสิ้น ก็สามารถเข้ากับคน ๆ นี้ได้อย่างสบายใจ

อันหลิงหยุนรู้ตัวดีว่า ตนไม่ใช่คนประเภทที่คบกับใครก็ได้ โดยไม่พิจารณาอะไรเลย แต่ไม่ใช่กับป๋ายสู้สู้

ป๋ายสู้สู้ยังคงต้องการคนช่วยประคองในยามขึ้น และลงจากรถม้า อันหลิงหยุนจึงลงจากรถไปก่อน อาหยู่ต้องคอยร้องบอกให้นางระมัดระวัง

อันหลิงหยุนรู้โดยธรรมชาติ ว่านางควรระมัดระวังให้มาก แต่นางอดเป็นห่วงป๋ายสู้สู้ไม่ได้

ป๋ายสู้สู้ จับข้อมือของอันหลิงหยุนขณะลงมาจากรถ ทั้งสองคนเอาแต่อยู่ในสภาพ เจ้ามองมาข้ามองไปกันอยู่อย่างนั้น อันหลิงหยุนนั้นตกตะลึง ป๋ายสู้สู้เองก็ตะลึง

ทั้งสองมองหน้ากัน ป๋ายสู้สู้ถามว่า "เจ้าตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ?"

“ เจ้าถูกพิษอย่างนั้นหรือ?”

การแสดงออกของทั้งสอง ช่างเหนือความคาดหมาย แต่อาหยู่ที่อยู่ห่างออกไปอีกด้าน กลับรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่า พวกนางช่างร้ายกาจอะไรเช่นนี้

อันหลิงหยุนช่วยพยุงป๋ายสู้สู้ลงจากรถ แม้ว่าป๋ายสู้สู้ในยามนี้ ทั้งขาทั้งเท้าล้วนเดินเหินไม่สะดวก แต่ก็ไม่กล้าให้อันหลิงหยุนช่วยพยุงแล้ว กลับเกาะยึดรถม้าเป็นที่พยุงตัว เพราะกลัวว่าจะทำให้อันหลิงหยุนลำบาก

อันหลิงหยุนไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ รีบคว้าจับข้อมือของป๋ายสู้สู้ เพื่อเริ่มการตรวจสอบวิเคราะห์อาการ นางอยากรู้ว่าป๋ายสู้สู้ถูกพิษอะไรกันแน่

พิษต้องมีแน่ๆ แต่อันหลิงหยุนตรวจหาไม่ได้ว่ามันคือพิษอะไร รู้เพียงว่าพิษได้เข้าสู่หัวใจ และไม่สามารถยับยั้งเอาไว้ได้แล้ว

“ เจ้าถูกวางยาได้อย่างไร เจ้าเป็นถึงลูกหลานสายตรงในตระกูลหมอเทวดา ไม่ควรเป็นเช่นนี้ได้แท้ๆ?” อันหลิงหยุนไม่คาดคิดว่า ที่ป๋ายสู้สู้ไม่ได้รับความรักในชีวิตที่ผ่านมา เป็นเพราะนางถูกพิษ ไม่ใช่เพราะสามีไร้ยางอายคนนั้นของนางไปเสียทั้งหมด

กลับกัน ป๋ายสู้สู้สัมผัสตรวจวัดชีพจรของอันหลิงหยุน เอ่ยช้าๆเหมือนตกอยู่ในภวังค์ว่า “ไม่ใช่เด็กเพียงคนเดียวนี่?”

“หา!?”

อันหลิงหยุนตัวแข็งไปชั่วขณะ: "เจ้าพูดอะไร?"

ป๋ายสู้สู้ยิ้มอย่างมีความสุข: "แล้วก็ไม่ใช่สองคน"

"อะไรนะ?"

ครั้งนี้อันหลิงหยุนยิ่งไม่กล้าเชื่อเข้าไปทุกทีๆแล้ว

แม้ว่านางจะไม่แน่ใจ ว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง อีกทั้งเด็กก็ยังเล็กมาก แต่จะหนึ่งหรือสองหรือมากกว่านั้น นางจะไม่รู้ได้อย่างไร?

การตรวจวิเคราะห์ของนางแม่นยำเสมอมา เป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจไม่พบว่ามีกี่คน

นอกจากนั้น ยังไม่ใช่หนึ่งหรือสอง อาจเป็นไปได้ว่ามีถึงสามหรืออาจถึงสี่?

นั่นไม่ใช่กลายเป็นแม่หมูไปแล้วหรอกหรือ!?

แต่เมื่อต้องเปรียบเทียบกัน ระหว่างเรื่องที่นางตั้งครรภ์ลูกกี่คน อันหลิงหยุนกลับรู้สึกกังวล เรื่องพิษของ ป๋ายสู้สู้มากกว่า

"บอกข้ามาว่าใครวางยาพิษเจ้า แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่ามันคือพิษชนิดใด ข้าจะช่วยแก้พิษให้เจ้าเอง จะต้องแก้ได้อย่างแน่นอน"

ป๋ายสู้สู้ส่ายหน้า: " ไม่จำเป็นแล้ว ก่อนที่ข้าจะเจอมู่มิง ข้ายังอยากจะฝืนตัวเองให้ผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านั้นแล้วมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ใช่เพื่อร่างกายที่ชำรุดใช้การไม่ได้นี้ของข้า แต่เพื่อให้ได้พบเจอมู่มิงสักครั้ง เพื่อขอโทษนาง ได้เอ่ยคำว่าขอโทษสักครั้งก็พอ”

“แต่เมื่อได้พบหน้ากัน จู่ๆข้าก็เกิดรู้สึกว่า คำขอโทษเพียงคำเดียวไม่อาจแก้ปัญหาอะไรได้เลย

ไม่สู้ให้ทุกอย่างมันเป็นไปเช่นนี้ รอเมื่อข้าตายจากไป ให้นางโกรธแค้นชิงชังข้าก็ดีอยู่แล้ว "

"เจ้าพูดจาเหลวไหล หากเจ้าตาย มู่มิงต้องเสียใจมากเป็นแน่ เจ้าเห็นว่าปกติแล้ว นิสัยนางออกจะโอหังถือดี เหมาะหรือที่จะห่วงใยใครสักคนถึงเพียงนั้น หากเจ้าตายไปจริงๆ แล้วนางไม่สามารถกลั้นโทสะได้ ไม่แน่ว่าอาจบุกไปหาอ๋องจวิ้นเสี้ยว เมื่อถึงเวลานั้น กลายเป็นสร้างหายนะครั้งใหญ่ เกี่ยวโยงไปถึงพ่อแม่ของนางด้วยจะทำอย่างไร?”

“เจ้าตายไป เจ้าจะสามารถตายตาหลับได้อย่างนั้นหรือ?”

"จะตายตาหลับหรือไม่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ มู่มิงพูดถูก อ๋องจวิ้นเสี้ยวไม่ใช่คนดี เขาโกหกข้า ทำร้ายข้า เดิมทีเขาก็ไม่ได้จริงใจต่อข้าอยู่แล้ว มู่มิงบอกข้าอย่างนั้นตั้งแต่แรก ข้าก็ยังไม่ยอมฟังนาง ตอนนางจากไปนางเป็นห่วงข้าเพียงใด ข้าก็รู้อยู่เต็มอก แต่ข้ากลับไม่ยอมไปส่งนาง”

“มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าก็ต้องอยู่ต่อไปอย่างไร้ตัวตนให้ได้"

เรื่องในจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวนั้น อันหลิงหยุนอยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว นางก็ต้องหาหลักฐานมายืนยันให้ได้ด้วย

มือของนางไม่อาจยืดออกได้ยาวขนาดนั้น เช่นเดียวกับมู่มิง ที่ได้แต่ยืนมองป๋ายสู้สู้ในสภาพนั้นอย่างอับจนหนทาง  ไม่ใช่ว่านางไม่อยากสนใจ แต่นางไม่อาจหาหนทางช่วยเหลืออะไรได้จริงๆ

แต่ไหนแต่ไรมา บรรดาราชนิกูลล้วนไม่อาจรับมือได้โดยง่าย ก๊กกู๋ใหญ่คือใคร? ฮูหยินกั๋วจิ้วคือใคร? ยังไม่กล้าเอาตัวเข้าไปยุ่งด้วย นับประสาอะไรกับแค่นาง

จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวด้านหนึ่งคือจวนอ๋องหก จวนอ๋องหกใหญ่โตกว้างขวาง เขาครอบครองพื้นที่เกินครึ่งบนถนนสายนี้ แม้ว่าเขาจะไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการในราชสำนัก อีกทั้งชื่อเสียงของเขาก็ไม่ค่อยดีนัก แต่จวนอ๋องหกก็เหมือนกับจวนอ๋องอื่น ๆ ตลอดมาไม่เคยขาดแคลนเงินทอง

ไม่ต้องพูดถึงเงินที่ฝ่าบาทประทานให้ มันย่อมเป็นไปไม่ได้ ที่พวกเขาจะนั่งกินนอนกิน รอเวลาตายไปวันๆ

ราชวงศ์ไม่อนุญาตให้พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่มีตำแหน่ง แต่ก็ไม่อาจให้พวกเขาไม่ทำมาหากินได้ มีวิธีการมากมาย เช่นเก็บค่าเช่าที่ทำนา หรือทำธุรกิจการค้าการขายก็ย่อมทำได้

ดังนั้นความกว้างใหญ่ไพศาลของจวนอ๋องหก จึงเป็นสิ่งที่คนธรรมดา ทำได้เพียงแหงนหน้ามองขึ้นไปเท่านั้น ถนนทั้งสายนี้ จวนอ๋องหกตั้งอยู่ตรงกลางในตำแหน่งที่ดีที่สุด หันหน้าไปทางพระราชวังอันทรงอำนาจสูงสุดขององค์จักรพรรดิ ทั้งสองด้านคือจวนของอ๋องชินจงและจวนของอ๋องจวิ้น เป็นตระกูลใหญ่โตมีลูกหลานมากมาย ทายาทสายตรงที่เกิดจากเมียหลวง หากนับไปก็มากกว่าห้าหรือหกคนแล้ว อ๋องจวิ้นเสี้ยวนับเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่ไม่อยู่ในสายตา

อ๋องจวิ้นเสี้ยวแห่งจวนอ๋องหก นับตามลำดับแล้วอยู่ลำดับที่สี่ เป็นอ๋องจวิ้นที่กำเนิดจากเมียหลวง

ทว่าจวนของเขาอยู่ติดกับจวนอ๋องหก ซึ่งแสดงให้เห็นว่า อ๋องหกปฏิบัติกับบุตรชายคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนยืนอยู่ข้างนอก มองเห็นป๋ายสู้สู้เดินงกๆเงิ่นๆเข้าไป เงาแผ่นหลังอันซูบผอมบอบบางของนางเสียดแทงเข้าไปในดวงตาจนรู้สึกเจ็บปวดเหลือจะกล่าว

ในสถานที่แห่งนี้เดิมทีก็ไม่ได้มีความอบอุ่นมากนัก ผู้หญิงที่อ่อนโยนเช่นป๋ายสู้สู้ ก็เปรียบเสมือนดอกไม้ป่าที่ไร้คนให้พึ่งพาช่วยเหลือ ต้องเผชิญกับสถานการณ์ยากลำบาก อยู่ท่ามกลางสายลมสายฝนที่ยากจะทานทนได้ แต่ก็ยังเหยียบย่ำลงไปบนร่างอันซวนเซ ง่อนแง่นใกล้ตายของนางอย่างไร้ความปรานี

ไม่อาจฝืนทนได้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง อันหลิงหยุนยืนอยู่นอกรถม้า และบีบมือของตัวเองแน่น ไม่เต็มใจ ไม่ยินยอม ฝืนสะกดจิตใจอันโกรธเคืองแทบคลั่งเอาไว้!

เมื่อเห็นประตูจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวปิดลง อันหลิงหยุนหันกายไปมองทางอาหยู่: "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบให้ข้าอย่างดีที่สุด ข้าไม่เชื่อ ว่าข้าจะไม่สามารถกำจัดพวกเขาได้!"

หลิงหยุนตัดสินใจปะทะกับกับอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว ไม่ใช่บอกไว้ว่าจับได้หนึ่ง ก็ให้ส่งมาตัดโค่นทิ้งหรอกหรือ เช่นนั้นนางจะตัดโค่นอ๋องจวิ้นเสี้ยวทิ้งไปเสีย

ตั้งแต่อันหลิงหยุนมาที่นี่ นางไม่เคยคิดที่จะทำร้ายใครมาก่อนเลยสักครั้งแต่วันนี้.......

นางอยากฆ่าคน!