ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 30

บทที่30หัวใจของกษัตริย์ยากคาดเดา

นึกถึงจุนฉูฉูที่ต้องการชีวิตของกงชิงวี่มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งนางก็อดกังวลขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่นางมองเข้าไปในรอยแยกของประตูไม่เห็นก็แล้วไปพอเห็นแล้วนางก็กดโมโหขึ้นมาไม่ได้กงชิงวี่ทำมันขึ้นมาได้จริงๆ

เมื่อเปิดประตูเข้าไปอันหลิงหยุนก็รีบพุ่งเข้าไปทันที

ถางเหอคิดจะหยุดยั้งแต่กลับสายเกินไป

ความชื่นชมที่มีต่ออันหลิงหยุนเมื่อก่อนหน้านี้สูญสลายไปในทันที

ถึงแม้จะมีใจให้ท่านอ๋องแต่ก็ควรรู้ว่าท่านอ๋องไม่ชอบถูกผู้อื่นควบคุมซ้ำนางที่เป็นผู้หญิงขี้หึงหวงโมโหร้ายหากเป็นแบบนี้ต่อไปช้าเร็วจะต้องถูกท่านอ๋องประทานความตายให้แน่

การปรากฏตัวของอันหลิงหยุนทำให้กงชิงวี่ที่อยู่ในห้องโถงตะลึงนิ่งไปเล็กน้อย

หลังจากเห็นชัดว่าผู้มาเป็นใครใบหน้าของเขาก็มืดคล้ำเขาเอ่ยคำรามอย่างโมโห"ใครใช้ให้เจ้าเข้ามา?"

ผู้หญิงคนนี้บ้าบิ่นเกินไป!

ถางเหอไร้คำพูดจะเอ่ยและไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

อันหลิงหยุนกวาดตาดูจากนั้นจึงยิ้มเย็นและมองดูจุนฉูฉูที่เพิ่งจะแต่งตัวเรียบร้อย

ดวงตาของนางกวาดมองกงชิงวี่ที่เปลือยกายครึ่งบนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเหยียดหยาม

นางกังวลกับความเป็นความตายของเขาแต่เขากลับมาทำสิ่งนั้นกับผู้คน

“พระชายาอย่าได้เข้าใจผิดข้าแค่ช่วยท่านอ๋องเสียนใส่ยาเท่านั้นคนในวังมือไม้ไม่ระมัดระวังข้าอดไม่ได้จึงเข้าช่วยเหลือ”

สีหน้าของจุนฉูฉูแสดงความลำบากใจออกมานางลุกขึ้นและเดินมายังหน้าเตียงเผชิญหน้ากับอันหลิงหยุนเห็นชัดว่ากำลังยั่วยุ

เดิมอันหลิงหยุนไม่ต้องการจะเอ่ยปากแต่ในใจของนางก็ยังมีสิ่งนั้นที่กำลังกระสับกระส่ายอยู่ราวกับว่าไม่ยินยอมพร้อมใจอย่างยิ่ง

ดังนั้นนางจึงเอ่ยเย้ยหยันสองสามคำ"นี่คือวังหลวงไม่ว่าพระชายาตวนจะกระหายมากแค่ไหนก็สมควรจะรอให้อ๋องเสียนดีขึ้นก่อนออกไปจากประตูวังแล้วตัดสินใจอีกทีไม่งั้นหากถูกคนเห็นเข้าจะคิดไปได้ว่าชายหญิงตัวคนเดียวอยู่ภายในห้องด้วยกันต่อให้จะทำอะไรลงไปจริงหรือว่าไม่ได้ทำอะไรแต่ผ่านสวนพลัมก็อย่าได้ยื่นมือไปจับหมวกผู้เห็นเข้าจะคิดไม่ดีเรื่องราวแพร่ออกไปคงไม่ดีเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อตอนที่ข้าเข้ามาเสื้อผ้าของพระชายาฉู่นั้นก็ไม่เรียบร้อยซ้ำบนตัวของอ๋องเสียนก็มีรอยแดงปรากฏขึ้นหากเกิดเรื่องขึ้นจริงพระชายาลำบากคงไม่ต้องเอ่ยถึงแม้กระทั่งตวนอ๋องหรือตระกูลจุนก็คงต้องลำบากไปด้วยเช่นกันดังนั้นจึงได้แต่ขอให้พระชายาทรงโปรด...อดทนอีกสักนิด”

“เจ้า....”

ถางเหออยู่ในสถานการณ์จุนฉูฉูโกรธจนใบหน้าแดงก่ำขึ้นมา

“ท่านอ๋องเสียน...”

จุนฉูฉูหันไปมองกงชิงวี่ทั้งน้ำตาตอนนี้ดวงตาของกงชิงวี่ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธอันหลิงหยุน

“ไสหัวไปให้ข้า!”

“หม่อมฉันทูลลา!”

อันหลิงหยุนถวายบังคมใบหน้าแสดงความสงบและเฉยชาที่เห็นได้ยากยิ่งอันหลิงหยุนเดินจากไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะหันหลับมามอง

จุนฉูฉูสมใจอันหลิงหยุนก็ยังเป็นอันหลิงหยุนคนนั้นมีเพียงแค่เท่านี้เอง

ถางเหอรีบตามไปกลัวว่าอันหลิงหยุนจะไปพูดเรื่องไม่ดีอะไรเข้า

ตอนนี้ท่านอ๋องเสียนจะทำผิดพลาดไม่ได้อีกต่อไป

“เสียนอ๋องพระชายาเข้าใจผิดเป็นความผิดของฉู่ฉู่ฉู่ฉู่จะไปอธิบาย....”

จุนฉูฉูเอ่ยด้วยน้ำตาคลอกงชิงวี่ส่ายหัว"กลับไปเถอะ"

“เช่นนั้นท่าน...”ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจุนฉูฉูรู้สึกได้ถึงร่องรอยความห่างเหินนางก้าวเข้าไปใกล้เขาอีกสองก้าวด้วยความไม่ยินยอมแต่กลับถูกกงชิงวี่ตัดบท

“ข้าไม่เป็นอะไรอย่าทำให้รถม้าต้องเสียเวลารอ”

กงชิงวี่จัดการสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยจากนั้นจึงมองออกไปยังนอกประตูตำหนักผู้หญิงคนนี้เหตุใดถึงได้มาเร็วนัก?

จุนฉูฉูมองดูสายตาของกงชิงวี่ในใจรู้สึกเกลียดชังล้ำลึกอันหลิงหยุนที่แท้แล้วเจ้าใช้วิธีใดกันแน่ถึงทำให้เขาเริ่มสนใจเจ้าได้แล้ว!

จุนฉูฉูถอนตัวออกไปกงชิงวี่ค่อยๆนอนลงอย่างช้าๆรอจนกระทั่งผ่านไปสองชั่วยามเขาก็ยังไม่เห็นมีผู้ใดเข้ามาเขาจึงลุกขึ้นมาจากเจียงและนั่งลงอยู๋ครู่หนึ่งก่อนจะต้องนอนลงไปอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

ในเวลานี้อันหลิงหยุนกำลังขอเข้าเฝ้าที่พระตำหนักจรุงจิตจิตใจของถางเหอรุ่นร้อนดั่งไฟเผานี่นางจะไปฟ้องร้องงั้น

เมื่อเรื่องนี้เข้าถึงหูของฝ่าบาทสถานการณ์ของเสียนอ๋องจะต้องยิ่งย่ำแย่ไปกว่านี้อีกแน่

“พระชายามีเรื่องอะไรสมควรคุยกันดีๆท่านอ๋องแค่เลอะเลือนไปชั่วขณะเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด"ถางเหอเอ่ยโน้มน้าวอันหลิงหยุนในยามปกติแล้วอันหลิงหยุนจะต้องโวยวายก่อเรื่องอย่างแน่นอนแต่วันนี้กลับแปลกออกไปนางสงบอย่างยิ่ง

สวีกงกงเดินออกมาจากด้านในเมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้น“พระชายาโปรดตามข้าน้อยมา!”

“ลำบากงกงแล้ว”อันหลิงหยุนพูดอย่างสุภาพและติดตามสวีกงกงไปยังพระตำหนักจรุงจิต

ถางเหอคิดจะห้ามแต่ก็ไร้หนทาง

มองดูคนเดินเข้าไปเขาก็รีบร้อนหมุนตัวกลับไปยังตำหนักบรรทมร้องหากงชิงวี่

ชายเบื้องหน้าผู้นี้ช่างน่ากลัวอย่างยิ่งเกรงว่าเขาคงมีความคิดที่จะทำเช่นนี้มานาน

“ล้วนแล้วแต่ฝ่าบาทมีพระบัญชา!”

สีหน้าของฮ่องเต้ชิงหยู่ดีขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นจึงหันไปเรียกคน“ใครก็ได้”

“ข้าน้อยมาแล้ว”

สวีกงกงผู้เป็นคนสนิทของฮ่องเต้ชิงหยู่รีบร้อนเดินเข้ามาจากด้านนอก

ฮ่องเต้ชิงหยู่นำขวดขนาดเล็กส่งให้สวีกงกง“นำไปมอบให้เสียนอ๋องมองดูเขากินมันลงไป”

“พ่ะย่ะค่ะ”

สวีกงกงรับขวดยาเอาไว้และเดินออกไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่เหม่อไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเอ่ย“บอกแก่เสียนอ๋องว่านี้เป็นของบำรุงร่างกายเขาควรรับมันไว้ด้วยความปีติ!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

สวีกงกงหันตัวจากไป

ในใจของอันหลิงหยุนหัวเราะหยัยฮ่องเต้โหดเหี้ยมไร้ใจนับเป็นเรื่องจริง

ต่อให้ความสัมพันธ์พี่น้องจะดีมากเพียงใดแต่มันก็ดีแค่เพียงเปลือกนอกเท่านั้น

กงชิงวี่ก็นับว่าโชคร้ายเช่นกันเรื่องที่ต้องมาเจอกับจุนฉูฉูก็แล้วไปยังต้องมาเจอฮ่องเต้ชิงหยู่ผู้นี้อีก

หลังจากที่สวีกงกงไปแล้วฮ่องเต้ชิงหยู่ถึงค่อยเอ่ยถามขึ้น"ของวันนี้จัดมาหรือยัง?”

อันหลิงหยุนหยิบออกมาจากกระเป๋า

ฮ่องเต้ชิงหยู่เอ่ย"ในเมื่อมันเป็นยารักษาโรคก่อนหน้านี้สุขภาพของพระชายาเสียนฮ่องก็อ่อนแอเช่นนี้เจ้าก็จงใช้มันพร้อมกันข้าจะดีเสียกว่า”

อันหลิงหยุนไม่แปลกใจในเวลานี้ผู้ที่น่ากลัวที่สุดในวังหลวงแห่งนี้คงเป็นฝ่าบาทผู้นี้แล้ว

เขาเป็นถึงโอรสสวรรค์ผู้สูงส่งแต่กลับไม่สามารถให้กำเนิดบุตรธิดาของตนเองได้เกรงว่าคนทั้งใต้หล้าจะยกให้เขาเป็นขันทีที่แท้จริงไปตั้งนานแล้ว

แต่สุขภาพของฝ่าบาทเช่นเขาไม่อนุญาตให้ผู้ใดเอ่ยถึงพอนานวันเข้าในใจก็เริ่มผิดเพี้ยนไปขึ้นมาวันนี้ที่กระทำเรื่องราวเช่นนี้ลงไปล้วนเป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดแน่ใจว่าในใจของอาจจะไม่ได้อยากรักษาโรคให้หายเร็วเข้าแล้วแต่เป็นการทำให้ผู้ชายทั้งใต้หล้ากลายเป็นเช่นเขาแทนกลายเป็นขันทีไม่สามารถมีบุตรธิดาได้!

แม้ว่าอันหลิงหยุนจะคิดเช่นนั้นแต่กลับไม่กล้าชักช้าแต่อย่างใดก็ใครใช้ให้นางเรียกเขาว่าฝ่าบาทเล่าตอนนี้จึงได้แต่ตอบรับเท่านั้น“เพคะ”