ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 337

บทที่337 หนีไม่สำเร็จ

“หัวหน้า ตอนนี้ฉันเป็นแม่ที่มีลูกหลายคนแล้ว คุณจะมาทำลายความบริสุทธิ์ของฉันไม่ได้ หากฉันกับคุณกลายเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ฉันเจอเขาก็ต้องตายสถานเดียว ถึงตอนนั้นคุณก็……”

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าพูดแบบนี้มันแปลกๆ

เธอไม่ควรให้ความหวังซูมู่หรง พูดไปแบบนี้ก็หมายความว่าให้ความหวัง

แต่จะพูดอะไร อันหลิงหยุนก็ไม่รู้อีก

“ทำไมไม่พูดต่อล่ะ?” ซูมู่หรงเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน จ้องหน้าเธอ ความไม่พอใจแล่นขึ้นในดวงตาของเขา อันหลิงหยุนรู้ดีกว่าสู้เขาไม่ไหว จึงไม่กล้าพูดอะไรโดยภาระการณ์

ซูมู่หรงโมโห: “เรียกผมว่ามู่หรง”

“หัวหน้า คือฉัน……” อันหลิงหยุนยังพูดไม่จบ ซูมู่หรงก็จับคางของเธอ เธอรีบหุบปาก ไม่กล้าพูดอะไร

ดวงตาของซูมู่หรงจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง

“ถ้าไม่อยากให้ผมทำสิ่งที่มันแย่เกินไป ก็ยอมเป็นคนของผม ผมรอวันนี้รอมานานมาก ในหนึ่งที่ผ่านมาผมเสียใจมาโดยตลอด ที่คืนนั้นไม่ได้ทำแบบนั้น ถ้าผมทำไปแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเสียใจทีหลัง ก่อนที่คุณจะมา ผมคิดอยู่ทุกวันทุกคืน หากคุณกลับมาอีกครั้ง ก็เป็นเพราะความเห็นใจจากพระเจ้าที่มีต่อผม ผมจะไม่พลาดโอกาสนี้”

“หัวหน้า แบบนี้มันทำให้ฉันลำบากใจ ฉันแต่งงานมีลูกแล้ว คุณก็ยังกดดันฉันอยู่แบบนี้ แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากโจร ทำแบบนี้มันจะดีจริงๆ เหรอ?” อันหลิงหยุนพยายามไม่ยั่วโมโหซูมู่หรง แต่วันนี้ซูมู่หรงก็ไม่อยากพลาดโอกาสไปแบบนี้

“เพื่อให้ได้คุณมา ไม่มีอะไรดีหรือไม่ดี ผมไม่เชื่อ ว่าผมจะสู้เขาไม่ได้ ยุคโบราณที่ล้าสมัยนั้น มีดีกว่าที่นี่ตรงไหน?

ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทำแค่เรื่องบนเตียงได้เท่านั้น พวกเขาไม่ใช่แค่มีเมียหลายคน ความคิดของพวกเขาก็มีปัญหา

พวกเขาถือศักดินามาก พวกเขาไม่มีวันให้เกียรติผู้หญิง ผมไม่ใช่แบบนั้น ผมจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี”

อันหลิงหยุนอึดอัดใจ เธอไม่เห็นว่าซูมู่หรงจะให้เกียรติผู้หญิงตรงไหน ซุมู่หรงก็ทำได้แค่พูด ที่ผ่านมาเธอถูกปฏิบัติเหมือนเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการฝึกฝน ในสายตาของซูมู่หรงเหมือนเธอไม่ใช่คน

ตอนนี้เขาพูดเรื่องพวกนี้ ก็ไม่กลัวว่าจะกลืนน้ำลายตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ เธอจะคัดค้านอย่างแน่นอน

“หัวหน้า คุณเป็นหัวหน้าของฉัน คุณทำเรื่องแบบนี้มันถูกกฎระเบียบ”

“กฎระเบียบล้วนเป็นสิ่งที่คนกำหนดขึ้น ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนไม่สามารถพูดชนะซูมู่หรงได้ ทำได้เพียงหุบปากเอาไว้

ซู่มู่หรงก้าวเข้ามาใกล้ อันหลิงหยุนถอยหลัง

ซูมู่หรงเข้าใกล้อย่างต่อเนื่อง อันหลิงหยุนถอยหลังต่อเนื่อง

กระทั่งเธอถอยติดกำแพง มือของซูมู่หรงวางพาดอยู่ข้างหูเธอ ตามมาด้วยท่าเอามือยันกำแพงเข้าใกล้ เธอตกใจตะโกน: “อย่า!”

ซูมู่หรงกัดฟัน: “คุณกล้าปฏิเสธ ผมจะขืนใจคุณ!”

สายตาของอันหลิงหยุนมองซูมู่หรงอย่างเย็นเฉียบดูถูกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“หัวหน้า ถ้าคุณจะทำแบบนี้ ฉันทำได้แค่ตายคามือของคุณ คุณลงมือเลย” อันหลิงหยุนเบือนหน้าหนี เธอจนหนทางแล้ว

นึกถึงความป่าเถื่อนและโหดเหี้ยมของกงชิงวี่ ถ้าเธอทำอะไรที่ทำให้เขาเสียใจจริงๆ เขาคงจะทำลายเธอจนแหลกลาญเป็นชิ้นๆ

แทนที่จะรอให้กงชิงวี่ทำลายเธอจนแหลกลาญเป็นชิ้นๆ เธอลงมือเองจะดีกว่า

สีหน้าซูมู่หรงนิ่ง: “คุณจะหักหลังผม เพื่อเขา?”

“หัวหน้า นี่ไม่ใช่การหักหลัง นี่คือความซื่อสัตย์ที่ฉันมีต่อเขา เขาก็จะซื่อสัตย์ต่อฉันเช่นกัน เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว”

“……”

มือของซูมู่หรงผ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ตามด้วยเขาเอามือออกจากกำแพงข้างหูอันหลิงหยุน

และแล้วก็มีคนหนึ่งโผล่ออกมา กระทืบฝ่ายตรงข้าม

อันหลิงหยุนลุกขึ้น มองดูซูมู่หรงไล่ต่อสู้กับฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายตรงข้ามถูกตีจนไม่สามารถยืนนิ่งได้สลบล้มลงไป

ซูมู่หรงเดินไปข้างหน้า หยิบอิฐที่พื้นฟาดอีกฝ่าย อันหลิงหยุนก็ไม่รู้สึกหวาดกลัว สำหรับซูมู่หรงแล้วอย่าว่าแต่ศัตรูเลย แม้แต่คนกันเอง ก็ทำแบบนี้ประจำอยู่แล้ว

ซูมู่หรงขว้างก้อนอิฐหันไปมองอันหลิงหยุน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วบความไม่พอใจ: “คุณหนีเหรอ?”

“……” อันหลิงหยุนกระอักกระอ่วน: “ฉันออกมาเดินเล่น”

“งั้นก็อย่าเดินไปไหนอีก ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง ก็อย่าโทษผม” ซูมู่หรงเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน จับมืออันหลิงหยุน แล้วหันเดินไป

ระหว่างทางที่อันหลิงหยุนถูกพากลับไป ก็ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

เมื่อเข้ามาในหอนอนอันหลิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจ หากเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางออก!

แต่คิดหาวิธีจากไปจะไปไหนได้?

“เข้าไปนอนข้างใน เตียงนี้คุณนอนข้างในผมนอนข้างนอก แค่คุณไม่หนี ผมก็จะไม่แตะต้องคุณ!”

ซูมู่หรงพูดได้อย่างใจกว้างมาก อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือกจึงนอนลง

แต่เธอไม่สามารถนอนได้อย่างสบายใจ อย่างที่บอกคำพูดของผู้ชายเชื่อไม่ได้ ถ้าเชื่อก็โง่แล้ว

แต่เธอก็เป็นคน ไม่นานก็ง่วงซะแล้ว ง่วงแล้วก็ต้องนอนหลับ หลังจากหลับไปอันหลิงมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเธอ เธอลืมตาขึ้น ก็เห็นซูมู่หรงกำลังเคลื่อนไหวอยู่ข้างกายเธอ เธอตกใจไม่เบา รีบลุกขึ้นนั่ง

“อย่าตื่นตระหนก ผมแค่นอนไม่หลับ” น้ำเสียงซูมู่หรงนุ่มนวลมาก อันหลิงหยุนตกใจเขาแทบตาย ใบหน้าของเขาอ่อนโยนมาก ความรู้สึกมากมายในดวงตา อันหลิงหยุนยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกกลัว ยิ่งดุก็ยิ่งอยากหนีไป

ในขณะที่ซูมู่หรงเอื้อมมือไปจับอันหลิงหยุน มีคนคนหนึ่งออกมาจากประตู ยังถือปืนกระบอกหนึ่งในมือ สิ่งที่เลงไปที่ซูมู่หรงก็คือปืน อันหลิงหยุนไม่มีเวลาคิด เข้าไปขวางโดยตรง และแล้วกระสุนของอีกฝ่าย ก็ยิงเข้าไปที่ร่างกายเธอโดยตรง

เธอล้มลงในอ้อมแขนของซูมู่หรง ด้วยความเจ็บปวด!