ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 358

บทที่ 358 หยุนหล่อชวนทิ้งสามี

แรกเริ่มทั้งสองสามีภรรยาไม่ตบ ภรรยาของพ่อบ้านร้องไห้น้ำตาท่วมหน้า แม้นางจะเป็นแค่ข้ารับใช้แต่กำเนิด แต่พ่อบ้านเป็นคนที่ฮั่วไท่เฟยเชื่อใจมากที่สุด ถือได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เคยช่วยเหลือฮั่วไท่เฟยไว้ แต่ไหนแต่ไรฮั่วไท่เฟยก็ปกป้องไว้ตลอด คนของนางไม่ให้ใครรังแกเด็ดขาด

ฮั่วไท่เฟยเป็นเพราะว่าตอนนั้นอ๋องตวนออกจากวังต้องเลือกพ่อบ้าน และเพื่อได้ดูแลอ๋องตวนบ้าง พ่อบ้านคนนี้มีความจงรักภักดี แต่ก็ใช่ว่าจะเชื่อถือเขาได้ทั้งหมด

จึงมอบสาวใช้ข้างกายที่รู้ใจให้กับพ่อบ้าน พ่อบ้านย่อมทะนุถนอมเป็นอย่างมาก

ภรรยาของพ่อบ้านตั้งแต่แต่งเข้ามา ไม่เคยลำบากเลยแม้แต่นิดเดียว คนนอกไม่รู้ แต่ทุกปีฮั่วไท่เฟยก็มีพระราชทานรางวัลมาให้ ภรรยาพ่อบ้านได้รับมากที่สุด บางครั้งยังให้แม่นมเว่ยหรือแม่นมคนอื่นๆมาคุยเล่นเป็นเพื่อนนางที่จวน

คนของฮั่วไท่เฟย ไม่มีเหตุผลที่จะดูแลไม่ดี

การกระทำของจุนฉูฉูวันนี้ ภรรยาพ่อบ้านน้ำตาท่วมหน้า นางไม่ได้ร้องไห้ที่ถูกตบตี นางร้องไห้เพราะทั้งสองสามีภรรยาถูกกระทำเหยียดหยามเช่นนี้

ใจของพ่อบ้านเหมือนถูกมีดกรีด เขาไม่เคยให้ภรรยาต้องได้รับความเจ็บปวดมาก่อน ในใจรู้สึกเกลียดชังจุนฉูฉูขึ้นมา

จุนฉูฉูมองพวกเขาที่ไม่ยอมลงมือ ก็เรียกให้สาวใช้มาตีภรรยาพ่อบ้าน ใช้ไม้ตี ตีหลายครั้งจนมุมปากมีเลือดไหล แม้พ่อบ้านจะขอร้องก็ไม่เป็นผล สุดท้ายก็ได้แต่ลงมือเอง

ภรรยาแม่บ้านไร้เรี่ยวแรง กำลังตีอยู่จู่ๆก็เป็นลมไปแล้ว จุนฉูฉูให้คนสาดน้ำให้ตื่นแล้วตีต่อไป

จากนั้นพ่อบ้านก็โขกหัวคำนับ “พระชายาไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยสมควรตาย ไว้ชีวิตเมียข้าน้อยด้วยเถอะ”

“ข้าไว้ชีวิตเจ้า ใครจะไว้ชีวิตข้า”จุนฉูฉูยกสายตามองไปทางพ่อบ้านแวบหนึ่ง ยังไม่หายโกรธ ใช้เท้าถีบพ่อบ้าน

“ถ้าเจ้าไม่ตี ก็ให้คนอื่นตี จวนนี้คนเยอะ คนละหนึ่งฝ่ามือ ก็คงต้องใช้สักสองชั่วยาม”

พ่อบ้านรู้สึกกังวลจนหัวจะหงอกแล้ว เขาตีเอง

。

ภรรยาแม่บ้านรู้สึกหายใจลำบาก มองพ่อบ้านที่ถูกทำโทษอย่างทนไม่ได้ ลุกขึ้นไปชนกับโต๊ะ เลือดไหลจนสลบและหมดลมหายใจในที่สุด

“อ๊า”

พ่อบ้านร้องอย่างเจ็บปวด กอดภรรยาจนบ้าไปแล้ว เขาร้องไห้อยู่ในลานบ้าน สะเทือนไปทั้งจวนอ๋องตวน

จุนฉูฉูเพิ่งจะลุกยืนขึ้น

หมอจวนก็ถูกทรมานไม่น้อย รีบวิ่งไปดูอาการของภรรยาพ่อบ้าน มองด้วยตาเปล่าก็รู้แล้วว่าไม่ไหวแล้ว

“พ่อบ้านเอ๋ย เจ้ารีบให้คนไปตามท่านอ๋องมาเถอะ ไม่เช่นนั้นก็ไปหาพระชายาเสียน ขอเพียงแค่นางสามารถยุ่งเรื่องนี้ได้ เกรงว่าท่านอ๋องกลับมาจะทำให้นางสถานการณ์ยิ่งแย่ลง หรือไม่ก็พวกเราต่างก็ตายคามือนาง ”

พ่อบ้านรู้สึกเกลียดจุนฉูฉูเข้ากระดูกดำ พยักหน้า “เร็วเข้า รีบไปเชิญพระชายาเสียน บอกว่าในจวนของเรามีเรื่องถึงชีวิตแล้ว หากนางไม่มา……”

พ่อบ้านรู้สึกวิตกกังวล พลันนึกถึงจี้หยกบนคอของภรรยา เปิดเสื้อแล้วเอาจี้หยกออกมา ส่งให้กับหมอจวน “นี่คือของที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้กับฮั่วไท่เฟยแล้ว เพื่อให้อ๋องตวนเข้าวังได้สะดวกเมื่อเกิดเรื่อง ด้านหลังนี้เป็นรอยประทับของราชวงศ์ เจ้ารีบไปหาพระชายาเสียน นางเห็นแล้วต้องมาแน่”

หมอจวนรีบไปทันที ไม่เช่นนั้นเขาก็ต้องตายเช่นกัน เอาจี้หยกรีบวิ่งออกไป

หมอจวนวิ่งไปถึงจวนอ๋องเสียนแล้วคุกเข่าลง คุกเข่าคลานไปข้างใน ทำเอาพ่อบ้านจวนอ๋องเสียนตกใจจนสั่น นี่มันหมอจวนของจวนอ๋องตวนนี่นา เขาบอกเอง

ถือจี้หยกของฮ่องเต้ไว้

“ตายล่ะ พระชายาของพวกเราไม่อยู่ เจ้ามาผิดเวลาแล้ว”พ่อบ้านได้ยินว่าจวนอ๋องตวนมีเรื่อง แต่ท่านอ๋องและพระชายาต่างก็ไม่อยู่

หมอจวนไม่เชื่อ จวนอ๋องตวนและจวนอ๋องเสียนเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน พ่อบ้านบอกไม่อยู่เขาไม่เชื่อ

“พระชายาเสียน พระชายาเสียน ……”

หมอจวนคุกเข่าตะโกน ทำเอาพ่อบ้านไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ท่านอย่าตะโกน อย่าตะโกน……”

พ่อบ้านห้ามปราม หมอจวนยิ่งเบ่งเสียงตะโกนดังขึ้น “พระชายาเสียนช่วยด้วย ช่วยชีวิตด้วย……”

หมอจวนตะโกนขนาดนี้ ไม่ได้ตะโกนให้พระชายาเสียนออกมาได้ กลับเป็นอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนที่ออกมาแทน

ทั้งสองนอนตื่นออกมาแล้ว คิดไว้ว่าจะกินอะไรสักหน่อย ก็ได้ยินเสียงคนโหวกเหวกอยู่ที่ลานบ้าน อ๋องตวนได้ยินเสียงก็นึกคุ้นหู พาหยุนโล๋ชวนเดินออกมาดูข้างนอก

“เรื่องอะไรทำไมต้องร้องตะโกนขนาดนี้”กงชิงหยินสีหน้าไม่พอใจ รู้สึกว่าจวนอ๋องเสียนช่างไม่มีกฎระเบียบเสียจริง เช้าขนาดนี้ก็มีคนกลุ่มหนึ่งโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง

พ่อบ้านรีบทำตามคำสั่ง หมอจวนจ้าวเอาจี้หยกให้พ่อบ้าน พ่อบ้านไปเชิญถางเหอ

หยุนโล๋ชวนก้าวเท้าไปที่ประตู อ๋องตวนเห็นนางรีบร้อนเดิน ก็ตะโกนบอกว่า “ช้าหน่อย”

พอได้ยินหยุนโล๋ชวนก็รู้สึกโมโห หันไปมองอ๋องตวนอย่างดุดัน “ล้วนเป็นเพราะท่าน ”

อ๋องตวนยืนอึ้ง รีบเดินเข้าไปหาหยุนโล๋ชวน พูดว่า “ไป”

เช่นนี้หยุนโล๋ชวนจึงตามกลับไปที่จวนอ๋องตวน เดินเข้าไปก็เห็นใบหน้าของทุกคนต่างก็บวมเบ่ง สีหน้าของเขายิ่งอยู่ยิ่งไม่น่าดู หยุนโล๋ชวนเห็นแล้วก็รู้สึกโมโห ร้องขึ้นอย่างโกรธเคือง “จุนฉูฉู เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้”

หยุนโล๋ชวนไปยังลานด้านหลังซึ่งเป็นที่อยู่จองจุนฉูฉู พอถึงหน้าประตูก็เตะประตูออก อ๋องตวนสีหน้าขาวซีด “เจ้าทำตัวให้มันดีๆหน่อย”

หยุนโล๋ชวนโมโหหันหน้าไปมอง “วันนี้ข้าจะสั่งสอนนางไม่สนกฎเกณฑ์อะไรทั้งนั้น ใครใช้ให้นางสร้างเรื่องชั่วร้ายขนาดนี้”

กงชิงหยินไม่พูดอะไร หยุนโล๋ชวนหมุนตัวเดินไป เขาเดินตามไปอย่างกังวลใจ

เห็นหยุนโล๋ชวนโมโหมาก เขารู้สึกห่วง

จุนฉูฉูได้ยินเสียงของหยุนโล๋ชวน เดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นกงชิงหยิน จูนฉูฉูขำ “ท่านอ๋องกลับมาแล้ว”

“……”

กงชิงหยินไม่เอ่ยอะไร หยุนโล๋ชวนหยิบไม้ขึ้นมาตี พอเห็นนางตีคนอื่น กงชิงหยินรีบเดินไปหานาง กล่าวขึ้นอย่างโมโห“วางลงเดี๋ยวนี้”

จุนฉูฉูยิ้มเย็น เผชิญหน้าหยุนโล๋ชวน ในตาคือความได้ใจ

หยุนโล๋ชวนเดือดดาล ยกขาเตะไปทางอ๋องตวน อ่องตวนจับข้อเท้าของนางไว้ กลังนางหกล้ม มือประคองที่เอว แล้วค่อยปล่อยเท้า นางตกอยู่ในอ้อมอกของกงชิงหยิน สายตาประสานกัน หยุนโล๋ชวนเดือดจนทะลุเพดาน “ข้าจะหย่ากับท่าน”

“เหลวไหล เจ้ากล้าหรือ”กงชิงหยินโมโห ใช้แรงกำที่ข้อมือ

หยุนโล๋ชวนใช้แรงดิ้นรน “หากไม่ได้ ข้าก็จะทิ้งสามี”

“……”อ๋องตวนสีหน้าหมองหม่นลงทันที