ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 366

บทที่ 366 หยุนโล๋ชวนเจ็บหนัก

หยุนโล๋ชวนเอนกายอยู่บนเตียง นางได้ยินเสียงคนกระโดดโลดเต้นอึกทึกอยู่ด้านนอกทว่าไม่ได้ใส่ใจนัก ยามนี้นางรู้สึกไม่สบายตัว ออกไปไม่ไหวทั้งยังไม่มีอารมณ์จะออกไปด้วย

แต่กว่าตงเอ๋อจะร้องเรียกนาง แม่นมเว่ยก็ถูกจุนฉูฉูจับตัวไปเอามีดจ่อคอเสียแล้ว

หยุนโล๋ชวนรีบรุดลงจากเตียง ยังไม่ทันได้สวมรองเท้าด้วยซ้ำ

หยุนโล๋ชวนเห็นจุนฉูฉูบังคับให้แม่นมเว่ยเข้ามาข้างในก็ตกใจ “จุนฉูฉู เจ้าช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้าทำร้ายแม่นมเว่ย รีบปล่อยนางซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!”

หยุนโล๋ชวนหยิบกระบี่ขึ้นชี้หน้าจุนฉูฉู ในท่าทีมีมาดแม่ทัพใหญ่

จุนฉูฉูแสยะยิ้ม ก่อนจะออกแรงกดมีดในมือขึ้นอีก “ก็เอาอย่างเจ้าไม่ใช่หรือไง”

“หากวันนี้เจ้าร่วมมือกับข้าแต่โดยดีก็พูดกันง่ายหน่อย แต่หากเจ้าไม่ยอม วันนี้นางก็ต้องตายด้วยน้ำมือข้า” จุนฉูฉูออกแรงขึ้นอีกจนลำคอของแม่นมเว่ยมีโลหิตไหลซิบออกมา

หยุนโล๋ชวนตวาดลั่น “เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ”

“ข้ามันบ้า อันหลิงหยุนก็ทำข้าเป็นบ้าไปแล้วคนหนึ่ง ยังมีเจ้าอีกคน ข้าไม่เหลือสติอันใดแล้ว หากไม่มีพวกเจ้า ข้าจะเดินมาถึงจุดนี้หรือ

ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ รอให้พวกเจ้าตายก่อน ข้าจะไปหาอันหลิงหยุน แล้วให้นางตายตามพวกเจ้าไป”

“ปล่อยแม่นมเว่ยซะ แล้วเอาฆ่าไปเป็นตัวประกันแทน” หยุนโล๋ชวนไม่อยากต่อปากต่อคำมากความ

จุนฉูฉูแค่นหัวเราะ “เจ้าก็ฆ่าตัวตายเสียสิ แล้วฆ่าจะปล่อยแม่นมเว่ย”

“จุนฉูฉู หากเจ้าทำร้ายแม่นมเว่ยข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่” หยุนโล๋ชวนถือกระบี่เดินเข้าไปหาจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเองก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากนัก นางเองก็อยากจบการต่อสู้ครั้งนี้เต็มที

เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนใช้มือซ้ายถือกระบี่นางจึงผลักแม่นมเว่ยออกไป หยุนโล๋ชวนรีบถลาเข้าไปรับแม่นมเว่ย จุนฉูฉูจึงได้โอกาสแทงนางเข้าที่แขนซ้ายหนึ่งแผล

ด้วยอารามเจ็บปวดหยุนโล๋ชวนจึงผละออกจากแม่นมเว่ย ดวงหน้านั้นฉาบเคลือบด้วยแววสังหาร “จุนฉูฉู วันนี้ข้าจะให้เจ้าตายด้วยน้ำมือข้า”

“เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะทำได้หรือไม่” จุนฉูฉูโจมตีกลับ หยุนโล๋ชวนใช้เท้าแตะพื้นก่อนจะเหินขึ้นกลางอากาศ แล้วโผเข้าไปโจมตีอีกฝ่ายทันที

จุนฉูฉูอ่อนแรงลงทุกที ยิ่งหอบหายใจก็ยิ่งปวดแปลบไปทั้งทรวงอก ขณะที่หยุนโล๋ชวนแม้ทั้งสองมือจะเจ็บร้าวจนแทบทนไม่ไหว หากก็ยังจับกระบี่แน่น หมายจะเอาชีวิตจุนฉูฉูให้ได้

นางยิ่งสู้ก็ยิ่งเลือดขึ้นหน้า จนพาดกระบี่ลงบนลำคอจุนฉูฉู คมกระบี่นั้นพร้อมเอาชีวิตคนทุกเมื่อ อีกฝ่ายจึงพลันหยุดมือลงทันที

ขณะเดียวกันนั้นเอง กงชิงหยินก็เดินเข้าประตูมาเห็นทั้งสองคนเข้าพอดี

“ท่านอ๋อง...”

หยุนโล๋ชวนไม่ทันได้เอ่ยคำใด จุนฉูฉูก็น้ำตาไหลพราก ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา

กงชิงหยินมองหยุนโล๋ชวน “ชวนเอ๋อ วางกระบี่ลงซะ”

หยุนโล๋ชวนกัดฟันกรอด ก่อนจะเขวี้ยงกระบี่ลงกับพื้นสุดแรง

นางหันกายไปมองอีกด้านหนึ่ง

จุนฉูฉูเหลือบไปมองกระบี่บนพื้น ทันใดนั้นก็ก้มลงไปหยิบกระบี่เข้าจ้วงแทงหยุนโล๋ชวนทันที

“ชวนเอ๋อ...”

อ๋องตวนรีบถลาไปขวางไว้ทันที หยุนโล๋ชวนจึงหันไปมองจุนฉูฉูเตรียมจะหลบการโจมตี ทว่าด้านข้างของนางเป็นแจกันดอกไม้ นางจึงชนแจกันเข้าโครมก่อนจะล้มลงตามลงไป

หยุนโล๋ชวนล้มทับเศษแจกันแตกละเอียดนั้นอย่างแรง

อ๋องตวนเตรียมจะถลาเข้าไปดึงร่างนางไว้ ทว่ากลับไม่ทันการณ์เสียแล้ว ทันใดนั้นนางก็พลันเกิดรู้สึกปวดแปลบที่ช่องท้องขึ้นมา

จึงได้แต่ใช้มือกดเอาไว้ ยามนี้นางเจ็บเสียจนดิ้นพล่านอยู่บนพื้น

“ชวนเอ๋อ” กงชิงหยินมองจุนฉูฉูที่ยังไม่วางกระบี่ จึงออกแรงถีบนางเข้าเต็มเปา จุนฉูฉูถูกถีบจนเซไปชนเข้ากับขอบโต๊ะ เจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง นางเอื้อมมือไปจับดูเห็นโลหิตข้นคลั่กไหลออกจากกระดูกซี่โครง ก่อนจะหันไปถลึงตามองกงชิงหยินด้วยสายตาเย็นเยียบ “กงชิงหยิน ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร”

หยุนโล๋ชวนกุมท้องดิ้นอยู่กับพื้น เลือดท่วมไปทั้งกาย ขาทั้งสองข้างมีโลหิตข้นหนืดไหลย้อยลงมา

เขาก้มหน้าลงพิศดวงหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของหยุนโล๋ชวน “ม้า!”

เมื่อมีคนจูงม้ามาหน้าให้ที่ประตู กงชิงหยินจึงรีบโผทะยานขึ้นหลังม้าทันที เมื่อขึ้นนั่งดีแล้วจึงเตรียมควบม้าออกตัวไป ขาทั้งสองข้างออกแรงเตะท้องม้า พร้อมตะโกนลั่น “ย๊า!”

ม้าพยศรู้คำสั่งผู้เป็นนายเป็นอย่างดี เชิดหน้าขึ้นส่ายไปมาก่อนจะห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ที่หน้าจนอ๋องเสียนมีพ่อบ้านยืนอยู่ก่อนแล้ว เขากำลังเตรียมจะออกไปซื้อของใช้สอยข้างนอก เมื่อเห็นว่ามีม้าพยศมาอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตกใจจนเสียขวัญ ไม่รู้ม้าศึกพยศใครกัน ไม่รู้หรืออย่างไรว่ากลางวันแสกๆ แบบนี้บนถนนมีคนเต็มไปหมด ยังคำรามไล่คนให้หลีกทางอีก ดูท่าคงไม่ใช่ม้าธรรรมดาๆ แล้วกระมัง

เมื่อมองดีๆ จึงได้เห็นว่าเป็นอ๋องตวนอุ้มคนเลือดท่วมตัวอยู่บนหลังม้า

เพียงชั่วพริบตาม้าตัวนั้นก็ควบเข้ามาอยู่ตรงหน้า คนเป็นพ่อบ้านตกใจเสียขวัญเสียจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

เมื่อม้าหยุดฝีเท้าลง อ๋องตวนก็กระโจนลงมาจากหลังม้า ทำเอาพ่อบ้านถึงกับตื่นตะลึงงัน แต่ไหนแต่ไรมาเขารู้เพียงว่ากำลังภายในของท่านอ๋องท่านแกร่งกล้านัก หากไม่รู้ว่าจะมีกำลังภายในที่ลึกล้ำถึงเพียงนี้

อ๋องตวนอุ้มหยุนโล๋ชวนพุ่งเข้าไปในจวนอ๋องเสียนแล้วตรงเข้าไปที่ลานโอวหลานทันที แต่เมื่อเข้าไปแล้วถึงได้รู้ว่าอันหลิงหยุนไม่อยู่ที่ลาน

พ่อบ้านรีบร้อนวิ่งตามเข้าไปทั้งที่ยังตกใจจนตัวสั่นงันงก

“ท่านอ๋องตวน พระชายาไปจวนท่านแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงหยินไม่ถามต่อให้มากความก็รีบวิ่งออกมาขึ้นม้าแล้วพุ่งไปหาอันหลิงหยุนที่จวนแม่ทัพทันที

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียกของกงชิงหยินก็ตกใจตื่น ครั้นพอออกมาแล้วเห็นสภาพหยุนโล๋ชวนก็ถึงกับตื่นตะลึง

“เร็วเข้า รีบเข้ามา”

อันหลิงหยุนรีบหลีกทางพลางเรียกกงชิงหยินเข้ามาข้างใน ก่อนจะตามเขาเข้าไป

กงชิงวี่เองก็ไม่คาดคิดว่าจะเห็นหยุนโล๋ชวนในสภาพนี้ จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง ร่างของหยุนโล๋ชวนถูกวางไว้บนเตียง อันหลิงหยุนรีบปฐมพยาบาลฉุกเฉินให้นางทันที อาการของนางในยามนี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนหยิบมีดขึ้นมาเล่มหนึ่ง เตรียมจะถ่ายเลือดออก กงชิงวี่จึงรีบก้าวไปหาอันหลิงหยุนแล้วฉุดมือนางไว้ไม่ให้นางทำอะไรเลยเถิด