ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 376

บทที่ 376 ลงโทษจวนราชครู

อ๋องตวนเอาพู่กันและหมึกมาเขียนใบเป็นหนี้ให้อันหลิงหยุนหนึ่งใบ อันหลิงหยุนมองแวบหนึ่ง รับไปเก็บเอาไว้ ทั้งสองไปวังเฉาเฟิ่งพร้อมกัน

ระหว่างทางอันหลิงหยุนพูดเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำต่อไปให้อ๋องตวนฟัง อ๋องตวนถาม “เจ้ารับประกันหรือว่าข้าจะไม่ตาย”

“หากอ๋องตนสามารถเพิ่มจำนวนอีกหนึ่งหลักหลังตัวเลขห้าแสน ข้ารับประกันได้เลยว่าอ๋องตวนและพระชายาตวนจะมีลูกชายในปีหน้าแน่นอน”

อันหลิงหยุนเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น อ๋องตวนชะงักเท้า “จริงหรือ”

อันหลิงหยุนพยักหน้าทั้งที่อาจเป็นไปได้ยาก “แน่นอน”

“เช่นนั้นก็ดี เรื่องนี้ถือว่าตกลง ข้าจะเพิ่มจำนวนให้อีกหนึ่งหลัก ”พูดจบอ๋องตวนก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที เหมือนเด็กน้อยสามขวบที่ถูกหลอกล่อให้ดีใจ ดีใจจนเหมือนจะบินได้

อันหลิงหยุนที่อยู่ข้างหลังมองอ้าปากตาค้าง เช่นนี้ก็ได้หรือ

ที่แท้ บุรุษที่ตกอยู่ในห้วงความรักนั้นล้วนไม่มีสมอง

มาถึงวังเฉาเฟิ่ง อันหลิงหยุนและอ๋องตวนเข้าเฝ้าตามลำดับ หวางฮองไทเฮาที่ไม่ได้เจออันหลิงหยุนเป็นเดือนเห็นท้องของนางโตขึ้นไม่น้อย อารมณ์ก็ย่อมดีขึ้นไม่น้อย

ดูแล้วเด็กคงจะตัวโตไม่เบา

“พระชายาเสียนกำลังตั้งครรภ์ หักโหมไม่ดี ลุกขึ้นมานั่งเถอะ”

หวางฮองไทเฮาให้สัญญาณ ไห่กงกงรีบจัดเตรียมเก้าอี้มาหนึ่งตัว อันหลิงหยุนขอบพระทัยและนั่งลงข้างล่างหวางฮองไทเฮา

อ๋องตวนยังยืนอยู่ข้างล่าง วันนี้ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และฮองเฮาต่างก็อยู่พร้อมหน้า ทั้งสองนั่งอยู่อีกฝั่ง ทำให้ยิ่งดูโดดเด่นขึ้น

ฮั่วไท่เฟยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองแล้วเหมือนจะไม่สบายป่วยหนักไม่เบา แต่อันหลิงหยุนเห็นแววตาสีนิลแวววาวของนาง คิดว่าคงจะทำเช่นนี้เพื่อให้ฮุหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงดูเท่านั้น

ฮูหยิงแก่เอ่ยขึ้นว่า “ฮ่องเต้เพคะ เรื่องการแต่งงานของชวนเอ๋อ ขอให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินใจด้วยเพคะ จวนกั่วกงของเราทั้งใหญ่น้อยจะซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณไม่น้อย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกลำบากใจ ที่นี่เป็นตำหนักเฉาเฟิ่ง ให้เขาตัดสินไม่เท่ากับตัดสินแทนเสด็จแม่หรือ

“ท่านฮูหยิงแก่ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่มีเหตุผลที่คนนอกจะช่วยตัดสินได้ ต้องดูที่พระชายาตวนและอ๋องตวนทั้งสองคนด้วย

อีกทั้งนี่ยังไม่ใช่ตอนที่ทั้งสองยังไม่แต่งงานกัน”

“ฮ่องเต้เพคะ ชวนเอ๋อต้องการหย่าอย่างถูกต้องที่สุด แต่อ๋องตวนไม่ยอม แต่การกระทำของเขา เรื่องไหนบ้างที่ไม่บังคับให้ชวนเอ๋อตาย ให้ข้าน้อยมองชวนเอ๋อไปตายกับตาเช่นนี้ ข้าน้อยทำไม่ได้

ฮ่องเต้ หากวันนี้ชวนเอ๋อไม่สามารถหย่าได้ ข้าน้อยก็คงทำได้เพียงตายเพื่อพิสูจน์ความจริงเท่านั้น”

ฮูหยิงแก่ทำท่าจะคุกเข่าลง

เมื่อเห็นฮูหยิงแก่จะคุกเข่าลง อันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากว่า “ฮูหยิงแก่ ช้าก่อน”

ทุกคนต่างมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้ตัวว่าเสียมารยาท คุกเข่าลงคำนับ “ลูกกังวลว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ขอเสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ ฮองเฮาโปรดให้อภัยด้วยเพคะ”

อยู่ในราชสมัยนี้ สิ่งที่อันหลิงหยุนไม่พอใจที่สุดคือการคุกเข่าคำนับ ทำไมกัน นางเข้าๆออกๆพระราชวังยังเทียบกับราษฎรธรรมดาไม่ได้

หากเป็นพวกเขา คนที่ไม่ได้พบเจอกับราชวงศ์ ก็ลดการคำนับลงได้ไม่น้อย

หวางฮองไทเฮาประคองอันหลิงหยุนให้ลุกขึ้น “ลุกขึ้นเถอะ ตัวเจ้าหนัก อย่าเอาแต่คุกเข่า เห็นเจ้าลำบากเช่นนี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าขอสั่งให้เจ้า ก่อนถึงกำหนดคลอด เจ้าไม่ต้องคุกเข่าคำนับข้าอีก ”

“ ข้าก็ด้วย”ฮั่วไท่เฟยพูดสมทบ

“ข้าก็ไม่ต้อง”

“ข้าก็ละเว้นด้วย”

ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และฮองเฮาต่างก็ละเว้นแล้ว อันหลิงหยุนก็สบายใจ

ถ้าเช่นนี้ เห็นทีการคุกเข่าครั้งนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า

อันหลิงหยุนกล่าวขอบพระทัยแล้วก็มองไปยังฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงที่อยู่ด้านล่าง นางค่อยๆเอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยิงแก่ เรื่องหย่าในวันนี้ ใช่ความคิดของพระชายาตวนหรือไม่”

“แน่นอน หากชวนเอ๋อเต็มใจจะอยู่ นางว่าอย่างไรก็อย่างนั้น”

ฮูหยิงแก่จวนกั๋วกงคิดเองว่า ยังไงหยุนโล่ชวนก็คงใจแข็งต้องหย่าแน่นอน

กงชิงหยินมองไปทางหยุนโล๋ชวน “ชวนเอ๋อ ข้ารู้ว่าข้าทำร้ายจิตใจเจ้า แต่ข้าไม่เคยพูดเลยว่า ข้าชอบเจ้า

ข้าไม่อยากเสียหน้า ยอมรับว่าข้านั้นมีตาหามีแววไม่ มองจุนฉูฉูผิดไป

ข้ารู้แต่แรกแล้วว่า จุนฉูฉูนางเป็นคนไม่ดี

นางทำร้ายพระชายาเสียนครั้งแล้วครั้งเล่า ยังจะทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อหน้าข้า ยังต้องการให้ข้ากับน้องอ๋องเสียนผิดใจกัน ข้าไม่พูด ที่ข้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรเลย เพียงแค่ไม่มีใจอยากจะทำร้ายผู้ใด ข้าจึงทำได้เพียงไม่รู้ไม่เห็น

สิ่งที่ข้าไม่เต็มใจอยากยอมรับมากที่สุด คือความรู้สึกดีๆที่ข้ามีต่อชวนเอ๋อ ความดีของชวนเอ๋อข้ารับรู้ในใจมานานมากแล้ว

เพียงแต่ตัวข้าเองก็เดาใจของชวนเอ๋อไม่ออก

ข้าเป็นคนใฝ่หาคนที่สมบูรณ์แบบ หวังว่าจะได้คนที่ข้าถูกใจที่สุด จุนฉูฉูข้าชอบนาง ข้าคิดว่านางเป็นคนที่ข้าใส่ใจที่สุด

แต่ข้าเพิ่งมารู้ทีหลัง ความงามของนางเป็นสิ่งที่ข้าคิดว่าสมบูรณ์แบบ เพราะฉะนั้นนางอยู่ข้างกายข้า ข้ามองว่าเป็นเรื่องสมควรที่สุดแล้ว ข้ายอมรับ ข้าชอบนาง

แต่สิ่งที่ข้าชอบนางนั้นเป็นความดีของนาง นางรู้ผิดชอบชั่วดี มีความดีงาม

แต่เมื่อนางอยู่ต่อหน้าข้า ทุกๆครั้งที่ข้าหลับ จะคอยดูถูกข้า ทุบตีข้า ใจข้าเหมือนกำลังมีเลือดไหล ข้ารู้สึกทรมานมาก ”

“อะไรนะ”ฮั่วไท่เฟยโมโหขึ้นมาทันที

สีหน้าของหวางฮองไทเฮาดูไม่ได้ทันที

แม้แต่อันหลิงหยุนเองก็โมโหจนแสดงออกมาทางสีหน้า

พระชายาคนนี้ฉวยโอกาสที่ท่านอ๋องหลับทุบตีเขา เป็นโทษใหญ่หลวงนัก อย่าว่าแต่นางคนเดียวเลย คนทั้งตระกูลจุน ก็ต้องได้รับโทษด้วย ตอนนี้จุนฉูฉูก็ไม่อยู่แล้ว แต่เหมือนตระกูลจุนก็ไม่อาจหลีกหนีโทษทัณฑ์ไปได้