ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 397

บทที่ 397 หอกข้างแคร่ (ภยันตรายที่ซ่อนอยู่ภายใน)

ผู้คนมากมายที่อยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ กับการแต่งตัวของคนเหล่านั้นเขาปรับตัวได้อย่างรวดเร็วอีกทั้งยอมรับแล้ว

อันหลิงหยุนเจอแผนกจิตเวช และตรงไปพบแพทย์ด้านนั้น

หมอทำหน้าลำบากใจ มองกงชิงวี่แล้วก็ถามคำถามเล็กน้อย

“คุณชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้ว?”

“กงชิงวี่ อายุสิบเก้า”

หมออึ้งไป นี่ดูเหมือนอายุสิบเก้า?

ดูแล้วแววตาดูเฉียบคมกว่าคนอายุสามสิบอีก

“เขาคือสามีฉัน ตั้งแต่เดือนที่แล้วเขาก็เริ่มนอนไม่หลับ ครอบครัวอาเจ็ดเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เขาก็เริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ ฉันตรวจดูแล้ว เขาเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ คุณช่วยฉันดูหน่อย โรคซึมเศร้ามียาเฉพาะที่มีประสิทธิภาพไหม?” ครั้งนี้อันหลิงหยุนไม่คิดจะไปห้องทดลอง ห้องทดลองก็ไม่มียาเฉพาะทางที่มีประสิทธิภาพพิเศษสำหรับรักษาโรคซึมเศร้าได้ สู้มาหาในโรงพยาบาลดีกว่า

หมอพูดว่า “หมอจะสั่งยารักษาโรคซึมเศร้าให้พวกคุณ แต่ก็ยังหวังว่าพวกคุณจะเข้ารับการบำบัดทางจิต ถึงแม้โรคแบบนี้จะไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หาย แต่ก็ทำให้คนตายได้”

“ขอบคุณค่ะ!”

อันหลิงหยุนเหมือนฝันไปเลย หยิบใบสั่งยาแล้วก็ไปซื้อยา

เดินถึงด้านล่างมองไปที่ชื่อยาแล้ว ก็โยนทิ้งถังขยะไป

กงชิงวี่ไม่เข้าใจ “ทำไมถึงโยนทิ้งล่ะ?”

“เป็นเพียงแค่ยาธรรมดา ช่วยอะไรไม่ได้เลย แถมผลข้างเคียงก็เยอะด้วย ต้องใช้ของนำเข้า แต่สถานที่ทั่วไปน่าจะไม่มี ถึงแม้จะมี เราก็ไม่มีปัญญาใช้ เพราะไม่มีเงิน”

“ข้ามีเงิน” กงชิงวี่หยิบถุงเงินออกมาจากตัวถุงหนึ่ง อันหลิงหยุนนับถือจริงๆ หยิบเอามาใส่คืนเขาไป

“เงิน(ก้อน)ไม่มีค่าที่นี่ ครั้งหน้าต้องเอาทองมา”

แล้วกงชิงวี่ก็หยิบถุงออกมาอีก ควักทองออกมาจากข้างในหนึ่งตำลึงให้อันหลิงหยุน “ทองข้าก็มี”

สีหน้าอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปในทันที!

ถึงจะมีทองแล้วอันหลิงหยุนก็ไม่กล้าใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไปทั่ว ลากกงชิงวี่หาที่ซ่อนตัวเอาไว้ก่อน

กงชิงวี่ทำหน้าภาคภูมิใจใจ “ข้าก็ไม่ทำให้อับอาย?”

“ไม่ใช่เรื่องอายหรือไม่อาย ท่านไม่บัตรประจำตัวประชาชน ตรวจสอบออกมาท่านจะถูกเอาตัวไปเป็นหนูทดลอง(หนูขาวตัวเล็ก)” อันหลิงหยุนตั้งใจขู่กงชิงวี่ หน้ากงชิงวี่เต็มไปด้วยความแปลกใจ หนูทดลอง(หนูขาวตัวเล็ก)คืออะไร? หนูหรือ?

อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่นั่งลง ตั้งใจอธิบายโดยละเอียด

กงชิงวี่รู้ว่าคนที่นี่ป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่พอใจอย่างมาก “มีหรือที่ข้าจะให้พวกเขาแตะต้อง?”

“ท่านอ๋อง ยังจำที่ข้าบอกได้ไหม คนที่นี่เขาไม่คุกเข่ากัน?”

กงชิงวี่พยักหน้า “จำได้”

“งั้นก็ดี ท่านต้องฟื้นความจำอย่างละเอียด ว่ามีความเข้าใจในโลกอนาคตมากน้อยแค่ไหน?”

กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เข้าใจแบบครึ่งๆกลางๆ”

“อืม ถือว่าจริงใจพอสมควร” อันหลิงหยุนรู้สึกว่า กงชิงวี่รู้จักตัวเอง(ประเมินตัวเองได้ถูกต้อง)ดีมาก เป็นคนที่ถ่อมตนมากเกินไป

“ท่านอ๋อง ข้าจะพูดกับท่าน เราต้องรีบหายาให้ได้ แล้วก็รีบกลับไปโดยเร็ว ไม่งั้นหากเกิดเรื่องกับท่าน ข้ากลับไปยังจะมีความหมายอะไร”

อันหลิงหยุนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด กงชิงวี่ก็ใช้ประโยชน์ได้มาก พยักหน้ารับเชื่อฟังราวกับเด็กๆ “หยุนหยุนพูดถูกแล้ว”

อันหลิงหยุนใช้เวลาสามชั่วโมงในการเผยแพร่สภาพแวดล้อมในสังคมปัจจุบันให้กงชิงวี่อย่างเต็มที่ และกฎในการดำเนินชีวิต

แล้วก็เอาเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมมาให้กงชิงวี่เปลี่ยน

ใส่หัวกระสุนครั้งแรก กงชิงวี่รู้สึกไม่คุ้นเคย อันหลิงหยุนกลับรู้สึกว่าดูเป็นชายชาตรี(ดูแมน)มาก

ใส่เสื้อผ้าเสร็จกงชิงวี่มองไปที่กระจกสักพัก ชี้ไปที่กระจก “ข้าจะเอากระจก กลับไปอย่าลืมเอาไปด้วย”

“ท่านอ๋อง ข้าสามารถพาท่านกลับไปได้ ข้าก็ต้องกราบไหว้เทวดาฟ้าดินแล้ว” ตอนนี้อันหลิงหยุนเป็นกังวลว่าจะสามารถพากงชิงวี่กลับไปได้หรือไม่

“ข้าจะเอาไปด้วย” กงชิงวี่ชอบกระจกตรงหน้ามาก และยังมีความรู้สึกพิเศษต่อมันอย่างมาก

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา “ท่านอ๋องชอบกลับไปจะทำให้ท่าน”

“จริงหรือ?”

“จริงๆ” อันหลิงหยุนยืดอกรับประกัน กงชิงวี่ถึงไม่ไปยุ่งกับกระจกบานนั้นอีก

“หัวหน้า คุณเป็นเพียงหัวหน้าของฉันค่ะ”

“หากข้าฆ่าเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”

กงชิงวี่ก้มลงไปเก็บปืนที่อยู่บนพื้น เหนี่ยวไกชี้ไปทางซูมู่หรง

ซูมู่หรงถาม “คุณใช้ปืนเป็นเหรอ?”

“ไม่มีอะไรที่ข้าไม่เป็น”

อันหลิงหยุนคางแทบหลุด(อ้าปากค้าง) เป็นคนต้องถ่อมตน!

ซูมู่หรงเดินมาข้างหน้า “ถ้างั้นคุณก็ยิงเถอะ ทันทีที่คุณยิง ผมก็ชนะแล้ว ชาตินี้หยุนหยุนจะไม่ให้อภัยคุณ และคุณก็จะไม่มีทางได้อยู่กับหยุนหยุน”

“เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้า?”

ปลายเข็มกับข้าวสาลี(เปรียบทั้งสองฝ่ายเก่งมากเผชิญหน้ากันและไม่หลีกทางให้กัน) ถือว่ามวยถูกคู่

อันหลิงหยุนไม่ลำบากใจ เลือกข้างทันที “หัวหน้า ท่านอ๋องฆ่าคุณแล้ว บางทีฉันอาจจะโกรธเขาไปสักพัก แต่สุดท้ายฉันก็จะให้อภัยท่านอ๋องแล้วครองรักกับเขาตลอดไป”

“คุณพูดอะไร?” ใบหน้าอ่อนเยาว์ของซูมู่หรงโกรธจนบูดบึ้ง เขาอยากบีบอันหลิงหยุนให้ตายนัก

อันหลิงหยุนไม่ปกปิดความรักที่มีต่อกงชิงวี่แม้แต่น้อย กอดแขนกงชิงวี่แล้วมองไปทางซูมู่หรง “หัวหน้า ฉันบอกคุณไปนานแล้ว ว่าฉันแต่งงาน มีลูกแล้ว ฉันกับสามีของฉันเรารักกันมาก คุณไม่เชื่อเอง ครั้งนี้ตั้งใจพาเขามาให้คุณดู ขอบคุณที่คุณช่วยอบรมสั่งสอนมาหลายปี”

“พูดไร้สาระ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คู่ควรกับคุณ”

“แต่ฉันชอบก็เพียงพอแล้ว”

“ตอนนี้ผมจะใช้ปืนใหญ่ระดมยิงเขา”

“เป็นอย่างงั้นดีที่สุด เราจะได้ตายพร้อมกันหมด”

“คุณ......” ซูมู่หรงโมโหเกือบจะอกแตกตาย กงชิงวี่เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ข้างกาย อารมณ์ก็ไม่ได้ดีไปถึงไหน

ผู้หญิงคนนี้ทำเช่นนี้ เขากลับไม่มีโอกาสฆ่าหัวหน้าคนนั้นของนางแล้ว

แต่เก็บเอาไว้สุดท้ายก็จะกลายเป็นหอกข้างแคร่!