ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 414

บทที่ 414 หยุนจิ่นล่วงหน้าไปก่อน

กงชิงวี่ไปเข้าเฝ้าในวังใกล้จะกลับมาแล้ว ตกเย็นจึงเริ่มเตรียมตัว หยุนจิ่นแต่งกายเป็นบุรุษมาถวายพระพรอันหลิงหยุนเพียงลำพัง ทั้งยังแต่งตัวเป็นพ่อค้าอีกด้วย

เมื่อเห็นหยุนจิ่นแต่งกายเช่นนั้น อันหลิงหยุนจึงรู้ได้ในทันทีว่านางคิดสิ่งใดอยู่

“เจ้าคิดจะปลอมตัวเป็นพ่อค้าไปขนส่งเสบียงอย่างนั้นหรือ”

“เรื่องนี้ข้ายังต้องหารือกับท่านอ๋องอีก ข้านำเสบียงไปไม่พอ แต่เตรียมเงินไปพอ ข้าจะคอยทยอยสั่งให้คนล่วงหน้าไปรับเสบียงแล้วแยกกันขนส่งตลอดทาง เช่นนี้ก็จะประหยัดกำลังคน ทั้งยังสามารถคุ้มกันเสบียงได้ตามจำนวนอีกด้วย

ก่อนแม่ทัพอันจะออกทัพ เมืองหลวงได้ส่งคนไประดมเสบียงแล้ว ทว่าในเวลาอันสั้นไม่อาจหาเสบียงได้มากถึงเพียงนั้น ที่ข้านำไปส่วนมากก็เป็นยากับเสื้อนวมไว้ใส่ยามหน้าหนาว ทว่ากว่าข้าจะไปถึงเสบียงก็คงจัดเตรียมได้พร้อมสรรพพอดี”

อันหลิงหยุนถูกหยุนจิ่นพูดจนพลอยเคลิ้มตามไปด้วย ข้างกายนางมีคนเช่นนี้อยู่ด้วย นางกลับไม่รู้เลย

“หยุนจิ่น ทุกอย่างก็เอาตามที่เจ้าว่าเถิด มอบเรื่องนี้ให้เจ้าจัดการข้าก็วางใจ จะอย่างไรเสียเจ้าก็คอยติดตามอยู่ข้างกายข้ามาหลายปี ท่านพ่อข้าก็เชื่อใจเจ้า หากเป็นเจ้าไปข้าก็วางใจ เพียงแต่ไปครั้งนี้อันตรายมากนัก เจ้าต้องระวังให้จงหนัก

ไม่ว่าจะเกิดอะไร ชีวิตสำคัญที่สุด ข้าเพียงหวังให้เจ้าปลอดภัยกลับมา หากเจ้าเป็นอะไรไปข้าคงกินไม่ได้นอนไม่หลับไปทั้งชีวิต

ส่วนเรื่องอื่น ท่านอ๋องตรัสว่าจะส่งคนไปกับเจ้าด้วย หากข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด”

“เจ้านาย ท่านอ๋องกล่าวได้ถูกต้องนัก หยุนจิ่นเพียงหวังว่าคนที่จะไปด้วยผู้นี้ จะเพียงมองหยุนจิ่นฉยๆ หากไม่ใช่เข้ามาแทรกแซงการทำงานของหยุนจิ่น ทั้งยังพร้อมจะเอาชีวิตหยุนจิ่นได้ทุกเมื่อด้วย เช่นนั้นถึงจะรับประกันได้ว่าเสบียงจะไม่ถึงช้ากว่ากำหนด”

“เรื่องนี้เจ้าวางใจได้ ข้าย่อมมีวิธีแน่”

อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้ตอบกงชิงวี่ก็ผลักประตูเข้ามา อันหลิงหยุนพลันลุกขึ้น ขณะที่หยุนจิ่นเองก็รีบตั้งท่าจะไปคารวะ “หยุนจิ่นคารวะท่านอ๋อง”

กงชิงวี่โบกไม้โบกมือ “ลุกขึ้นเถิด”

หยุนจิ่นลุกขึ้นแล้วเงยหน้ามองกงชิงวี่

กงชิงวี่แววตาราบเรียบ “ข้าเชื่อว่าแม่ทัพที่ดีย่อมต้องมีทหารกล้าเป็นบริวาร ในเมื่อพระชายารับเจ้ามารับใช้ข้างกาย ข้าย่อมต้องยอมรับความสามารถของเจ้าแน่

เพียงแต่เจ้าไปคราวนี้ ข้าก็มีจุดที่ไม่วางใจอยู่

หากก็เป็นไปตามที่เจ้าพูดว่าคนผู้นี้จะเพียงมองดูเท่านั้น และพร้อมจะเอาจะเอาชีวิตเจ้าได้ทุกเมื่อ แต่คนผู้นี้ก็พร้อมจะปกป้องเจ้าได้ทุกเมื่อเช่นกัน

ปู้เหวิน？

“พ่ะย่ะค่ะ”

ปู้เหวิน เข้ามาคุกเข่าลงกับพื้น แล้วก้มหน้าคำนับ

กงชิงวี่เอ่ย “วันนี้ ปู้เหวิน ทั้งห้าคนจะไปพร้อมกับเจ้าด้วย เพื่ออารักขาความปลอดภัย”

“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ หยุนจิ่นเองก็คิดเช่นเดียวกัน มีปู้เหวิน ไปกันตั้งหลายคน หยุนจิ่นก็วางใจแล้วเพคะ นอกจากนี้หยุนจิ่นยังพาคนไปด้วยอีกหลายคน แต่ขอท่านอ๋องได้โปรดดูให้แน่ใจด้วยว่าเขามีจุดประสงค์เช่นไรกันแน่ หยุนจิ่นได้พิษกู่จูซินราคาแพงมา วันนี้หยุนจิ่นจึงจะให้พวกเขากินมันเข้าไป ส่วนแมลงตัวเมียที่ใช้ควบคุมหยุนจิ่นจะให้เป็นท่านอ๋องเก็บรักษาไว้ หากพวกเขาเลี้ยงไม่เชื่องจะได้ตายด้วยน้ำมือท่านอ๋องไปซะ

เพียงท่านอ๋องโยนแมลงตัวเมียนั้นเข้ากองไฟ พวกเขาก็จะตาย

หยุนจิ่นหยิบกล่องฉาบเคลือบทองชั้นดีใบเล็กๆ ที่ด้านบนบุช่องเอาไว้ออกมาถือไว้ในมือ ก่อนจะน้อมประเคนให้ส่ง

อันหลิงหยุนเอื้อมมือไปหยิบมา ตัวกล่องพลันเริ่มสั่นสะเทือน อันหลิงหยุนจึงเกิดนึกขันขึ้นมา “ดูแล้วไม่ใช่แค่ของมีพิษเท่านั้นที่กลัวข้า แม้แต่หนอนพิษกู่ก็ยังกลัวข้าด้วย”

เมื่อเปิดกล่องออกอันหลิงหยุนถึงได้มองเข้าไปข้างในแวบหนึ่ง ก่อนจะเห็นแมลงตัวเมียกำลังคลานยั้วเยี้ยออกมา อันหลิงหยุนจึงปิดฝากล่องแล้วส่งให้กงชิงวี่ เมื่อถึงมือกิงชิงวี่หนอนพิษกู่ถึงได้สงบลง

ทันใดนั้นเอง คนอีกกลุ่มหนึ่งจึงได้ลงจากหลังคามา พวกเขาล้วนเป็นยังหนุ่มยังแน่น ทั้งเมื่อมองเผินๆ แล้วยังดูคล้ายคนธรรมดาทั่วไปอีกด้วย

“นี่เจ้านาย พวกเจ้ารีบเข้ามาคารวะเจ้านายทั้งสองเสียสิ”

คนทั้งหกคนจึงก้าวเข้ามาคารวะ “พวกเราคารวะเจ้านาย”

กงชิงวี่นัยน์ตาสงบนิ่งไม่ไหวติง เพียงหันไปพิจารณาคนทั้งหลายนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเห็นว่าพวกเขาล้วนรูปร่างสัณฐานดี ล้วนเป็นคนฝึกยุทธที่มีความสามารถ

“พวกเจ้ายอมกินหนอนพิษกู่หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็กินเถิด”

ทันทีที่กงชิงวี่ออกคำสั่ง พวกเขาก็หยิบเม็ดสีทองเล็กๆ ออกมาแล้วตั้งท่าจะกินเข้าไป

นางหันหลังกลับมามองครู่หนึ่ง ก่อนจะควบม้าห้อตะบึงจากไป

อันหลิงหยุนเดินออกมาจากในมุมมืด “หยุนจิ่นขี่ม้าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“เกรงว่าจะขี่เป็นตั้งนานแล้ว” กงชิงวี่นำคนหันหลังจากไป อันหลิงหยุนก็ได้แต่หันหลังกลับไปมอง ยังคงคิดไม่ตกว่าหยุนจิ่นทำไปเพราะใครกันแน่

ณ วังจิ่งซิ่ว

จุนเซียวเซียวยืนอยู่นอกวังจิ่งซิ่วพลางมองออกไปด้านนอก ทันใดนั้นเองสาวใช้ก็นำเสื้อคลุมเข้ามาให้ “พระนางเพคะ ทรงยืนเช่นนี้มาเจ็ดแปดวันแล้ว เสด็จกลับเถิดเพคะ”

“ยืนต่ออีกหน่อยไม่เป็นไรหรอก เจ้ากลับไปก่อนเถิด” จุนเซียวเซียวขยับเสื้อคลุมบนบ่าให้กระชับขึ้นก่อนจะเดินออกไป

สาวใช้จึงรีบวิ่งตามไปด้วย “พระนางเพคะ จะทรง...?”

“ข้าจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้านหลังหน่อย เจ้ากลับไปก่อน”

“ข้าน้อยไปเป็นเพื่อนพระนางด้วยเพคะ” สาวใช้คิดจะติดตามไปด้วย จุนเซียวเซียวจึงผละออกจากนางแล้วเดินจากไป

เมื่อเดินมาถึงสวนดอกไม้ด้านหลังจุนเซียวเซียวก็หยุดยืนอยู่หน้าต้นโบตั๋นสีขาวต้นหนึ่ง นางใจลอยจ้องมองดอกโบตั๋นสีขาวนั้น กระทั่งมีเสียงฝีเท้าดังแว่วมาทางด้านหลัง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของสวีกงกง “ฝ่าบาทเสด็จ เซียวกุ้ยเฟยรับเสด็จ”

จุนเซียวเซียวหันไปคุกเข่าลง “หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท”

“ลุกขึ้นเถิด ข้าแค่เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย กุ้ยเฟยเองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ”

“หม่อมฉันคิดถึงฝ่าบาทเพคะ จึงตั้งใจมารอฝ่าบาทที่นี่ ได้ยินว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาชมดอกไม้ทุกวันจึงได้มาเพคะ”

จุนเซียวเซียวคุกเข่าอยู่กับพื้นไม่ได้ลุกขึ้นมา

ฮ่องเต้ชิงหยู่กลับไม่ได้โทษนาง เพียงมองนางครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวลงไปพยุงจุนเซียวเซียวขึ้นมา ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยอันใดอีก เพียงเดินกลับวังจิ่งซิ่วกับจุนเซียวเซียวเท่านั้น

เรื่องนี้ดังไปถึงหูของฮองเฮาเสินหยุนชูอย่างรวดเร็ว ทว่านางกลับเพียงขยับวางกำยานแล้วยิ้มออกมาเท่านั้น

ในคืนนั้นฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงรั้งอยู่ที่วังจิ่งซิ่ว ไม่ได้ไปไหน