ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 425

บทที่ 425 เซียวกุ้ยเฟยมาแล้ว

หยุนโล๋ชวนโกรธจนตอนนี้เริ่มมีอาการง่วงแล้ว

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หยุนโล๋ชวนจึงนอนขดตัวอยู่ข้างกายอ๋องตวนแล้วผลอยหลับไป

ตอนนี้อ๋องตวนเพิ่งตื่น เมื่อลืมตาขึ้นมา อ๋องตวนยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของโล๋หยุนชวน จิตใจครุ่นคิดวนไปมา ตลอดการเดินทางแม้นจะมีความยากลำบากมากมาย แต่ว่าเขากลับรู้สึกดีใจมาก เดิมทีเขายอมทำตามที่น้องสามบอกให้รีบกลับไป ระหว่างทางน้องสามขอเปลี่ยนตัวให้เขากลับไปแล้วให้น้องสามมาแทน แต่ว่าเขาอดใจไม่ได้ จึงติดตามมาดื้อๆ

ตลอดการเดินทางน้องสามทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ เมืองหลวงไม่มีคนอยู่ หากเกิดเหตุอันใดขึ้น การกระทำของพวกเขาในตอนนี้อารมณ์ประมาณว่าเพื่อผู้หญิงยอมทิ้งทุกอย่าง ทว่าเขาไม่สนใจหรอก

อ๋องตวนพลิกตัวขึ้นมา แกะกระดุมเสื้อของหยุนโล๋ชวน พร้อมจูบลงตรงกลางหน้าผากของหยุนโล๋ชวน

กำลังจะจูบต่อ หยุนโล๋ชวนพลันลืมตาตื่นขึ้นมา อ๋องตวนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าเริ่มแดงนิดๆ

หยุนโล๋ชวนมองดูอ๋องตวนราวกับว่ากำลังฝันอยู่ “ท่านอ๋อง ท่านจะทำอะไร?”

“ชวนเอ๋อ ข้าจะยอมทำตามที่เจ้าขอหนึ่งอย่างดีไหม?” อ๋องตวนค่อยๆทำทีละเล็กทีละน้อย

หยุนโล๋ชวนนึกถึงเรื่องที่นางจะขออยู่ต่อโดยพลัน จึงรีบพยักหน้าตอบรับ “ขอบคุณ ท่านอ๋องที่ทรงเมตตา”

“แต่ว่าข้ามีเรื่องให้เจ้าทำ”

“แลกเปลี่ยนเหรอ?” หยุนโล๋ชวนรู้สึกดูแคลนอ๋องตวน เรื่องแค่นี้เองยังจะมาขอแลกเปลี่ยน

อ๋องตวนยิ้มกรุ้มกริ่ม “ชวนเอ๋อจะไม่ตอบตกลงก็ได้ ข้าจะลงไปเดี๋ยวนี้”

“……ช้าก่อน……” เพื่อให้ได้อยู่ที่นี่ต่อ จะให้ทำอะไรหยุนโล๋ชวนก็ยอม นางดึงรั้งอ๋องตวนไว้

อ๋องตวนยกมุมปากขึ้นสูง “ข้าคิดถึงผู้หญิง”

“หา?”

หยุนโล๋ชวนหน้าแดงก่ำ “ที่นี่ไม่มีผู้หญิง แล้วท่านอ๋องจะให้ข้าไปหาที่ไหน?”

“ไม่ต้องหา ก็อยู่ตรงหน้านี้แล้วไง” หัวใจของอ๋องตวนเต้นรัวแรง

หยุนโล๋ชวนเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก “ข้าเหรอ?”

“ชวนเอ๋อ ฉลาดจัง” พลันอ๋องตวนจูบที่แก้มของหยุนโล๋ชวนอย่างบางเบา แล้วถอยออกมา หยุนโล๋ชวนจับเสื้อของอ๋องตวนไว้แน่นด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง

“ท่านอ๋อง แบบนี้ไม่ได้ ข้า…… เออ……”

ไม่รอให้หยุนโล๋ชวนได้เปิดปากพูด กงชิงหยินอดใจรอไม่ไหวจนโน้มตัวเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของหยุนโล๋ชวน จูบจนในหัวของหยุนโล๋ชวนขาวโพลนว่างเปล่า นางจ้องมองใบหน้าของกงชิงหยินด้วยใจเหม่อลอย หัวใจสั่นไหวเป็นระลอก เหมือนโดนไฟช็อตอย่างนั้น

กงชิงหยินถอยห่างเพียงครู่เดียว “ชวนเอ๋อ ข้ายอมทำตามที่เจ้าขอหนึ่งอย่าง แต่เจ้าต้องมอบร่างกายนี้ให้ข้า ถึงแม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเรา แต่เมื่อสองครั้งที่แล้วล้วนเกิดขึ้นตอนที่ชวนเอ๋อไม่ได้สติ ข้าต้องการชวนเอ๋อตอนมีสติ ดีไหม?”

“ไม่……ไม่……ไม่ได้” ใบหน้าหยุนโล๋ชวนแดงเหมือนลูกแอปเปิ้ล พูดจาติดๆขัดๆ แต่ในหัวของนางกลับว่างเปล่า ไม่รู้จะทำอะไรดี

อ๋องตวนเสยคางของหยุนโล๋ชวนขึ้นมาเบาๆ “ข้าทรมาน อดจนใจจะขาดแล้ว”

หยุนโล๋ชวนมองดูอย่างเฉื่อยช้า “ท่านอ๋อง……ไม่สบายหรือ?”

“……ไม่สบาย คงเป็นไข้ใจ” กงชิงหยินรีบสกัดจุดหยุนโล๋ชวนไว้ ตอนที่หยุนโล๋ชวนรู้ตัวก็ไม่ทันเสียแล้ว ได้แต่มองดูกงชิงหยินถอดเสื้อผ้าออก และถอดของนางด้วย เสื้อผ้าทั้งสองชุดปิดปกคลุมตัวพวกเขาไว้ พวกขยับเขยื้อนร่างกายภายใต้เสื้อผ้า จนกระทั่งการสกัดจุดของนางคลายออกเอง พวกเขาก็ยังไม่หยุดขยับตัว

เมื่อสงบลง หยุนโล๋ชวนกระพริบตา ข้างกายนางคืออ๋องตวนที่นอนหายใจเหนื่อยหอบ และมือของนางถูกนิ้วมือของอ๋องตวนกุมเอาไว้แน่น

หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าทำไม นางจึงถามว่า “ท่านยังคงคิดถึงจุนฉูฉูไหม?”

อ๋องตวนกุมมือแน่น นำมือของหยุนโล๋ชวนมาทาบที่อก “ไม่ใช่ไม่คิดถึง แต่คือจำได้เสมอ”

หยุนโล๋ชวนหันหน้าไปทางอื่น ใบหน้าแดงก่ำ กงชิงหยินกุมมือของหยุนโล๋ชวนขึ้นมาจูบทีหนึ่ง “ข้าให้สัญญากับชวนเอ๋อว่าข้าจะลืมนาง และข้าสัญญากับชวนเอ๋อ นับจากวันนี้ไป ข้าจะเป็นท่านอ๋องที่ดีและเป็นคนที่มีประโยชน์”

จุนเซียวเซียวสวมชุดคลุมทับไว้ทั้งตัว หมวกที่สวมทับไว้ได้ถอดออกตอนที่นางเดินเข้ามาทางประตู

ในเวลานี้จุนเซียวเซียวสวมใส่ชุดกระโปรงพลิ้ว บนหัวมีปิ่นปักผมประดับไว้ ใบหน้าไร้การแต่งแต้มเครื่องสำอางใดๆ

“พระนาง เชิญ” อันหลิงหยุนสบตาแม่ทัพอัน แล้วเชิญจุนเซียวเซียวนั่งลง

จุนเซียวเซียวมิกล้าใช้สิทธิเหนือกว่า จึงกล่าวเชิญแม่ทัพอันด้วยตัวเอง “แม่ทัพอันเชิญนั่ง”

แม่ทัพอันไม่ใช่คนขี้เล่นตัว จึงพูดตอบไปว่า “พระนางเชิญ” เมื่อพูดจบแม่ทัพอันก็เดินไปนั่งทางด้านบน ส่วนอันหลิงหยุนและจุนเซียวเซียวนั่งอยู่ด้านข้างคนละฝั่ง

ภายในกระโจมไม่มีคนอื่น อันหลิงหยุนไม่รอช้า พลันถามไปว่า “พระนางมาถึงที่นี่ มิทราบว่ามีพระราชโองการหรือไม่?”

“ไม่มีพระราชโองการ ข้าทูลขอความเมตตา หากเรื่องนี้กระทำไม่สำเร็จ ข้าจะไม่ยอมกลับไป เพราะข้ารู้สึกผิดต่อฮ่องเต้และไม่มีหน้ากลับไปอีก” จุนเซียวเซียวสีหน้านิ่งเงียบ การพูดการจาดีกว่าเมื่อก่อน

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร จุนเซียวเซียวลุกขึ้นยืนและหันไปยังทิศทางฝั่งแม่ทัพอัน “ท่านแม่ทัพ ด้วยสถานะของข้าไม่อำนวยให้ข้าคุกเข่าได้ ข้าขอถวายการคำนับต่อท่านแม่ทัพตรงนี้” ขณะที่จุนเซียวเซียวกำลังพูดนางกางแขนออก แล้วประสานมือเข้ามาวางอยู่เหนือคิ้ว พลันโค้งตัวคำนับแม่ทัพอัน

แม่ทัพอันรีบยกมือขึ้นมา “เซียวกุ้ยเฟยไม่จำเป็นต้องทำถึงเพียงนี้ เซียวกุ้ยเฟยมีเรื่องอันใดก็พูดมาตามตรงเถอะ ถึงแม้จะเป็นพระกระแสรับสั่งของฮ่องเต้ นั่นก็หมายถึงเป็นตัวแทนของฮ่องเต้ วันนี้กระหม่อมย่อมน้อมรับบัญชา”

“ท่านแม่ทัพ ความจริงฮ่องเต้ไม่ได้รับสั่งให้ข้ามาหรอก ข้าร้องขอฮ่องเต้มาเอง ฮ่องเต้เพียงแค่สงสารข้า กลัวว่าข้าจะสูญเสียพ่อไป จึงอนุญาตให้ข้ามาที่นี่ได้ เพื่อจะได้เจอหน้าพ่อข้าสักครั้ง และโน้มน้าวให้เขากลับใจ”

ขณะที่จุนเซียวเซียวพูดน้ำตาพลันไหลลงมา อันหลิงหยุนสบตาแม่ทัพอัน เรื่องนี้นางไม่สามารถตัดสินได้ พ่อของนางต่างหากที่จะต้องตัดสินใจเอง

แม่ทัพอันไม่รอช้า พร้อมพูดไปว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นั้นเจ้าก็ไปเถอะ”

“ขอบคุณท่านแม่ทัพที่เมตตา”

แม่ทัพอันเรียกตัวเสินหยุนเจ๋มา ให้เสินหยุนเจ๋พาหยุนเซียวเซียวไปพบจุนเจิ้นตง รอคนจากไปแล้ว แม่ทัพอันไม่ลืมไล่ให้อันหลิงหยุนรีบไปพักผ่อน อันหลิงหยุนกลับรู้สึกว่านอนไม่หลับ

เมื่อขึ้นไปนอนลงบนเตียง อันหลิงหยุนถามแม่ทัพอันว่า “ท่านพ่อ ฮ่องเต้มีใจคิดจะสั่งเก็บจุนเจิ้นตงไหม?”