ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 455

บทที่ 455 ตรวจรักษาโรคให้กั๋วจิ้วน้อย

หลังจากจัดการเรื่องของพ่อค้าเร่เสร็จ อันหลิงหยุนก็กลับจวนแม่ทัพ แม่ทัพอันและกงชิงวี่ต่างก็ตามกลับไปอย่างสงบเสงี่ยม อันหลิงหยุนเดินไปได้ระยะหนึ่ง ก็หันกลับไปมองทั้งสองพลางเอ่ยถามว่า: "ทำไมพวกท่านต้องไปเดินตามอยู่ข้างหลังล่ะ?"

"เงินของพ่อหมดเกลี้ยงแล้ว ก็ต้องเดินเศร้าใจอยู่ข้างหลังนี่สิ ไม่มีหน้าจะไปเดินอวดโอ้อยู่ข้างหน้าหรอก" แม่ทัพอันครุ่นคิดอยู่นาน กว่าเขาจะคิดประโยคนี้ขึ้นมาได้ ทำให้อันหลิงหยุนโกรธจนต้องหัวเราะออกมาเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่: "แล้วท่านอ๋องล่ะ?"

“ ท่านพ่อตาอยู่ข้างหลัง ถ้าข้าไปอยู่ข้างหน้ามันไม่เหมาะสม!”

“ท่านยังจะพูดอย่างนี้อยู่อีก พวกท่านไปเดินข้างหน้าเถอะ ทำหน้าเหมือนคนที่ถูกรังแกไปได้”

"... " กงชิงวี่จึงยอมไปเชิญแม่ทัพอัน ทั้งสามคนจึงค่อยกลับไปพร้อมกัน

แม่ทัพอันไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ก้าวเดินฉับๆ อย่างรวดเร็วกลับไปที่จวนแม่ทัพ ด้วยรีบร้อนอยากจะเห็นหน้าหลานชาย

ตลอดทาง สองคนสามีภรรยาไม่ได้พูดอะไร เมื่อใกล้จะถึงจวนแม่ทัพ อันหลิงหยุนถามว่า "ก่อเรื่องราววุ่นวายถึงเพียงนี้ ฝ่าบาทจะทรงละเว้นพวกเราหรือเพคะ?"

"ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?" กงชิงวี่สีหน้าไม่พอใจ เขาไม่ได้มีความคิดที่ว่า จะยอมปล่อยเสินหยุนชูไปอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนเห็นว่าเขาไม่มีความสุข จึงไม่ได้พูดอะไรอีก กลับไปที่จวนแม่ทัพยังไม่ทันเข้าประตู ก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดอยู่ข้างใน

"ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่? มามอบของขวัญหรือ?" แต่ไหนแต่ไรมา แม่ทัพอันก็พูดจาตรงๆเป็นขวานผ่าซาก กั๋วจิ้วน้อยมาเยี่ยมเยียนเด็ก ๆ ปกติแล้วต้องนำของขวัญติดไม้ติดมือมาด้วย

กั๋วจิ้วน้อยส่ายหัว: "ข้าไม่ได้มาส่งของขวัญ เป็นเพราะวันนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ทั้งหมอหลวงหมอจวนต่างก็ตรวจดูหมดแล้ว แต่ก็ไม่ตรวจไม่พบอะไรเลย จึงได้มาที่นี่เพื่อตรวจดูอาการเสียหน่อย คิดอยู่ว่า ทักษะทางการแพทย์ของพระชายาเสียนสูงส่งถึงเพียงนี้ คงสามารถช่วยข้าได้ "

“ไม่ใช่ว่าในจวนกั๋วจิ้ว ก็มีหมอเลื่องชื่ออยู่หรอกหรือ?” กงชิงวี่อารมณ์ไม่ดี เห็นใครก็ระบายโทสะใส่ไปหมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกั๋วจิ้วน้อย

กั๋วจิ้วน้อยก็จนใจทำอะไรไม่ถูก เห็นได้ชัดว่า เขาเป็นคนที่ถูกลากลงน้ำไปด้วยแท้ๆ แต่ตอนนี้เขากลับเป็นเหมือนคนริเริ่ม ก่อเรื่องสร้างปัญหา จนทำให้พวกเขาขุ่นเคืองแทนเสียแล้ว

"ข้ามาพบพระชายาเสียน เจ้าจะไม่พอใจอะไรขนาดนั้น ข้าไม่ได้มาพบเจ้าเสียหน่อย" ใบหน้าของกั๋วจิ้วน้อยบูดบึ้ง เขาเห็นหน้ากงชิงวี่ยิ่งขัดลูกนัยน์ตา เขาเป็นกั๋วจิ้ว เป็นน้าแท้ๆด้วยซ้ำ ไม่ได้ใหญ่หรือเล็กไปกว่ากงชิงวี่

อันหลิงหยุนจึงเอ่ยขึ้นว่า: "ขอพูดอย่างไม่ปิดบังนะเพคะ อีกครู่ข้ากับท่านอ๋องกำลังจะไปต้าจงเจิ้งย่วน ไม่ทราบว่า ท่านกั๋วจิ้วน้อยไม่สบายตรงไหน พอจะบอกอาการได้หรือไม่ ข้าจะพยายามให้การรักษาอย่างสุดความสามารถ”

"โรคนี้จะว่าไปแล้วค่อนข้างคลุมเครือ ไม่ทราบว่า ข้าจะขอพูดคุยเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?" กั๋วจิ้วน้อยสีหน้าแลดูลำบากใจ

อันหลิงหยุนกล่าวว่า "กั๋วจิ้วน้อยเชิญด้านในเพคะ"

“ได้”

กั๋วจิ้วน้อย เดินตามอันหลิงหยุนเข้าไป ทั้งสองหาที่เงียบๆนั่งลง อันหลิงหยุนวางมือบนข้อมือของกั๋วจิ้วน้อย และเริ่มทำการตรวจสอบ

"ที่นี่ไม่มีคนนอก ดังนั้นข้าก็ขอไม่ปิดบังเถอะนะ ฝ่าบาททรงมีพระประสงค์ให้อ๋องเสียนกลับไป"

อันหลิงหยุนมองกั๋วจิ้วน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาในทันที การที่เขามาที่นี่ อันหลิงหยุนก็พอจะรู้ว่าเพราะอะไร ยิ่งเขาพูดแบบนี้ในเวลานี้ เป็นปกติที่นางไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างไร นางก็เป็นหมอ ....

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนไม่พูดอะไร กั๋วจิ้วน้อยจึงพูดต่อ: "ฮองเฮาทำร้ายคนเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่ถึงอย่างไร นางก็เป็นผู้หญิงของฮ่องเต้

อ๋องเสียนชี้เป้าฮองเฮาต่อหน้าฝ่าบาท พระองค์ไม่ได้สืบสาวเอาความ นี่ก็นับว่าพระองค์ทรงยอมถอยให้ในฐานะของฮ่องเต้แล้ว

อ๋องเสียนยังคิดชี้โทษตายให้ฮองเฮา นี่มันก็. ... "

"กั๋วจิ้ว ท่านต้องการให้ข้าเกลี้ยกล่อมท่านอ๋องเรื่องนี้ ให้เข้าวังไปขอพระราชทานอภัยโทษจากฝ่าบาท?" อันหลิงหยุนไม่อยากทำอะไรที่มันซับซ้อน เพียงพูดประโยคเดียวตัดหนทางหวางหวยอันไม่ให้ไปต่อ

หวางหวยอันคิดจะเก็บมือกลับ แต่อันหลิงหยุนรั้งมันไว้ไม่ยอมปล่อย

หวางหวยอันแปลกใจ: "พระชายาเสียน นี่จะทำอะไร?"

"การตรวจโรคก็คือการตรวจโรค การขออภัยก็คือการขออภัย ขอถามก่อนว่า ท่านจะทำสิ่งไหนก่อน?”

หวางหวยอันยอมนั่งลง: "เขาบอกว่าในไตข้ามีก้อนหิน"

"ดูเหมือนว่าหมอจวนคนนี้ ก็เป็นบุคคลที่น่าทึ่งอยู่ไม่น้อย ณ ที่แห่งนี้ยังสามารถตรวจวินิจฉัยออกมาได้ ช่างหาได้ยากยิ่ง" อันหลิงหยุนเคาะมือตัวเอง แสดงท่าทางให้หวางหวยอันส่งมืออีกข้างมาให้นาง

อันหลิงหยุนรู้ดีว่า หมอที่นี่ไม่ค่อยได้เห็นนิ่วมากนัก คนที่สามารถมองออกได้ ล้วนเป็นบุคคลที่มีฝีมือร้ายกาจ แต่เพราะเหตุใดจึงไม่รักษา นั่นยังต้องตรวจสอบพิสูจน์กันไป

อันหลิงหยุนเริ่มการสแกน ตรวจซ้ำใหม่อีกรอบ พบว่าหวางหวยอันไม่เพียงแต่มีก้อนนิ่ว หัวใจของเขาก็ไม่ดี ทั้งยังเป็นหัวใจพิการแต่กำเนิด ไม่เพียงแค่นั้น นิ่วในร่างกายเขายังมีถึงสี่ก้อน การกำจัดนิ่วทำได้ง่าย แต่การทำงานของไตเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยดี ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าแย่!

อันหลิงหยุนปล่อยมือ: "หัวใจของท่านไม่ดีตั้งแต่เกิดใช่หรือไม่?"

"... " หวางหวยอันผงะไปชั่วครู่: "ใครบอกเจ้ากัน?"

“ไม่ใช่ท่านอ๋องแน่นอน ดูเหมือนว่า ท่านอ๋องก็คงไม่รู้เรื่องนี้กระมัง” อันหลิงหยุนเพียงแค่คาดเดา ตามคาด หวางหวยอัน แสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างอธิบายไม่ได้บนใบหน้าของเขาขึ้นมาทันที

"โรคนี้มีเพียงมารดาของข้าเท่านั้นที่รู้ นางบอกว่า นางก็ไม่อาจแน่ใจว่า ข้าเป็นโรคอะไรหรือไม่ แต่ข้ามักจะรู้สึกเจ็บที่หัวใจ หายใจลำบากบ่อยๆ หมอจวนเป็นผู้เชี่ยวชาญ ที่มารดาของข้าได้เชิญให้มารักษาข้าโดยเฉพาะ

ข้าไม่รู้แน่ชัดว่าเพราะเหตุใด ตั้งแต่เกิดมาร่างกายจึงได้อ่อนแอเช่นนี้ มารดาของข้ากลัวว่าจะมีผู้อื่นล่วงรู้ จึงไม่กล้าบอกใครทั้งสิ้น จนกระทั่งตอนนี้ ไทเฮาก็ยังไม่ทรงทราบเรื่องนี้ ยิ่งไม่มีทางบอกอ๋องเสียน

ข้ารับหน้าที่เป็นหัวหน้าสายสืบ ในหน่วยสืบความลับแห่งเมืองหลวง พูดตามเหตุผลแล้ว หัวหน้าสายสืบควรต้องให้คนอย่างอ๋องเสียนไปทำหน้าที่ มีความลับมากมายที่เข้าไปพัวพันแล้ว อาจตกอยู่ในอันตราย เกิดเรื่องได้ง่ายๆ คนไม่เป็นวรยุทธจะทำได้อย่างไรกัน?

แต่ข้าไม่อาจฝึกวรยุทธได้ ตั้งแต่ยังเด็ก มารดาของข้าบอกผู้คนว่าข้าขี้เกียจ ไม่ชอบเคลื่อนไหว เรื่องนี้จึงพอหลบสายตาผู้คนไปได้

ไทเฮาทรงไม่วางพระทัยให้คนอื่นดูแลหน่วยสืบความลับ จึงให้ข้าเป็นคนทำ "

“ เช่นนั้นเวลาท่านป่วย มีแค่ตัวท่านกับมารดา รวมถึงคนในจวนเท่านั้นที่รู้?”

"หมอจวนก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นโรคหัวใจ อันที่จริง มารดากับข้าก็ไม่แน่ใจ หากข้าไม่ได้ยินที่เจ้าพูด ข้าคงคิดว่า เป็นเพราะร่างกายอ่อนแอมาโดยตลอด โรคหัวใจก็เป็นเพียงแค่ข้อสงสัย

หมอจวนบอกว่า ส่วนใหญ่ที่ข้าเป็นแบบนี้เพราะร่างกายอ่อนแอ ส่วนจะใช่หรือไม่ใช่นั้น ข้าก็เพิ่งมารู้เอาตอนนี้เช่นกัน "