ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 461

บทที่ 461 แม่นมเว่ยวางยา

หยุนโล๋ชวนรู้สึกอยากร้องไห้ เมื่อคิดถึงทุกคืนที่กงชิงหยินช่างขยันขันแข็งในการทำเรื่องอย่างว่า บอกว่าอยากให้นางมีลูกในเร็ววัน นางรู้สึกน้อยใจนัก ไม่ใช่น้อยใจเพื่อตัวเอง แต่น้อยใจแทนกงชิงหยิน

พยายามขนาดนี้ ที่แท้ก็สูญเปล่า

อ๋องตวนดันหยุนโล๋ชวนออก เช็ดน้ำตาให้นาง มองไปทางอันหลิงหยุน “เจ้าพูดต่อเถอะ”

“ดอกจื่อเจียมีฤทธิ์ในการคุมกำเนิด แต่ต้องตากดอกจื่อเจียเสียก่อน แล้วบดเป็นผง กินยาพร้อมเหล้าเหลืองจึงจะมีผล อีกทั้งยังต้องเริ่มกินตั้งแต่หลังคลอด ทุกวันวันละหนึ่งครั้ง ติดต่อกันเจ็ดวัน

อ๋องตวน ท่านเข้าใจความหมายของข้าหรือไม่ ”

สีหน้าของอ๋องตวนไม่น่าดูเอาซะเลย “หมายความว่า ยานี้จะหยุดไม่ได้ ต้องกินทุกเดือน คนพวกนี้ไม่รู้ว่าให้ชวนเอ๋อกินยานี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดว่าคงเป็นตอนที่ชวนเอ๋อแท้ง คงกินตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา……”

“เป็นไปไม่ได้ ตอนที่พระชายาตวนแท้งนั้นอยู่ที่จวนแม่ทัพ แม้ข้าจะไม่ได้……”

อันหลิงหยุนชะงักไป

“เช่นนี้ ในจวนแม่ทัพก็ต้องมีคนแทรกซึมอยู่”อันหลิงหยุนรู้สึกว่าก็มีโอกาสเป็นไปได้

อ๋องตวนส่ายหัว “ไม่ได้อยู่ที่จวนแม่ทัพ น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงที่เจ้าสลบไป ตอนนั้นข้ากับชวนเอ๋อยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ข้ากับชวนเอ๋อ……”

อ๋องตวนเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ “หากยานี้ได้ผล จวนแม่ทัพก็น่าสงสัยจริงๆ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าหยุนโล๋ชวน จับชีพจรให้นางใหม่อีกครั้ง ปรากฏว่ายาที่สะสมในตัวเข้มข้นมาก เห็นชัดว่าได้วางยานี้นานแล้ว

อันหลิงหยุนปล่อยมือหมุนตัวเดินไปมาในห้อง นางยกมือขึ้นนับ อ๋องตวนหน้าดำคร่ำเคร่ง “นี่เจ้าเป็นหมอรักษาคนหรือหมอดูกันแน่”

อันหลิงหยุนมองอ๋องตวนอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่อยากดูก็ไม่ต้องดู ”

อ๋องตวนหุบปากลงทันที เพื่อรักษาหยุนโล๋ชวนแล้วก็ไม่กล้าแหย่อันหลิงหยุน ได้รับยามาเป็นเวลานาน เขากลัวจะมีผลกระทบต่อร่างกายหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนปล่อยมือ “ข้าคิดออกแล้ว มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ”

“ใคร”

หยุนโล๋ชวนสีหน้าตื่นเต้น อ๋องตวนกับกงชิงวี่กลับไร้คำพูด

หยุนโล๋ชวนมองทุกคน นิ่งอึ้งไปทันที “แม่นมเว่ย”

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ไม่พูดอะไร แต่สีหน้าอ๋องตวนกลับเย็นชาดุจน้ำแข็ง

หยุนโล๋ชวนพูด “ตอนที่ข้าแท้งนั้นเป็นแม่นมกับตงเอ๋อที่ดูแลข้า แต่ตงเอ๋อนั้นไม่ทำร้ายข้าแน่นอน และยังมีช่วงหนึ่งที่ตงเอ๋อถูกท่านอ๋องพาออกไป ข้าไม่ได้คลุกคลีกับตงเอ๋อ แต่แม่นมเว่ยนั้นอยู่ข้างกายข้าตลอด แม่นมเว่ยดูแลข้าทุกเรื่อง นางให้ข้ากินอะไรข้าก็กิน”

“เหล้าเหลืองล่ะ ฤทธิ์ของดอกจื่อเจียคือการคุมกำเนิด แต่หากไม่กินพร้อมเหล้าเหลืองก็ไม่เป็นผล”อันหลิงหยุนถาม

“เหล้าเหลืองข้าจำไม่ได้ แต่แม่นมเคยให้ข้าดื่มน้ำที่ทำให้ร่างกายอบอุ่น นางบอกข้าว่า ถ้าอยากให้ร่างกายฟื้นฟูโดยเร็ว ก็ต้องดื่มน้ำแกงอบอุ่นร่างกาย น้ำแกงเป็นสีเหลือง มีขิงอยู่ในนั้นด้วย ข้าถามว่าอะไร แม่นมก็บอกว่าเป็นน้ำขิง ไม่กี่เดือนมานี้ข้าก็ดื่มมาตลอด นางบอกว่าต้องดื่มทุกเดือน ยังบอกว่าเสด็จแม่ได้มอบหมายเป็นพิเศษ ข้าก็ไม่ถามอีก”

“เช่นนั้นก็ถูกต้องแล้ว สีของเหล้าเหลืองนั้นเป็นสีเหลือง แต่ขิงสามารถทำให้รสชาติเผ็ดได้ ไม่สามารถลิ้มรสได้ว่าเป็นเหล้า พระชายาตวนต้องถามแน่ ว่าทำไมจึงมีกลิ่นเหล้า แม่นมเว่ยก็คงต้องพูดว่า นี่เป็นน้ำแกงอบอุ่นร่างกาย อย่างน้อยก็ต้องมีเหล้าสำหรับอบอุ่นร่างกายบ้าง ส่วนใบสั่งยาของหมอหลวงแม่นมเว่ยคงต้องบอกอย่างเป็นพิธีไปว่าไม่ทราบแน่ชัด”

“ใช่แล้ว”หยุนโล๋ชวนนึกออกแล้ว

อันหลิงหยุนหมุนตัว：“เห็นทีแม่นมเว่ยคงถูกคนอื่นข่มขู่ เรื่องนี้ต้องเข้าวัง แต่อย่าทำให้ฮองเฮาและฮ่องเต้ตื่นตระหนกเป็นอันขาด หวังว่าจะสามารถรักษาชีวิตของแม่นมเว่ยไว้ได้ ถ้านางสามารถบอกคนที่บงการอยู่เบื้องหลังได้ยิ่งดี หากไม่พูดก็แล้วไปเถอะ ราชนิกุลทำงานเฉียบขาด แม่นมเว่ยเป็นคนเก่าแก่ของฮั่วไท่เฟย คงไม่ทำร้ายผู้อื่นโดยไร้เหตุผล เช่นนั้นก็ต้องทำเพราะมีเรื่องอะไรเป็นแน่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าอ๋องชินจงเป็นคนของราชนิกุล หมอในจวนของเขาเองก็น่าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง”

อ๋องตวนลุกขึ้น “ข้าจะเข้าวัง พวกเจ้าก็ไปด้วยกันเถอะ”

“อ๋องตวน เรื่องของแม่นมเว่ยข้าคิดว่าควรปล่อยนางไปสักครั้ง เพื่อป้องกันการแหวกหญ้าให้งูตื่น ”อันหลิงหยุนเอ่ยปากหยุดยั้ง

“แล้วชวนเอ๋อเล่า ”อ๋องตวนไม่วางใจ

“พิษนี้หากเดือนหน้าไม่ได้กินเข้าไปอีก ร่างกายจะค่อยๆฟื้นตัว ส่วนเรื่องให้กำเนิดลูกนั้น ยังมีเวลาอีกมากไม่ต้องรีบร้อน แต่หากว่ามีจริงๆ อย่าได้บอกใครเด็ดขาด เพื่อป้องกันคนคิดร้าย ข้าว่า อ๋องชินจงนั้นมีจุดประสงค์เดียว ก็คือแยกท่านกับพระชายาตวน เช่นนั้นไม่สู้แผนซ้อนแผน ปลดพระชายาตวน ให้พวกเขาคิดว่าทำสำเร็จแล้ว อย่างนี้จึงจะ……”

“ไม่รู้ ท่านอ๋องระวังตัวด้วย”

กงชิงวี่หัวเราะ หมุนตัวเดินออกจากจวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนไปพักผ่อน กงชิงวี่กลับมาตอนกลางดึก พอเข้ามาทั้งตัวก็เต็มไปด้วยไอเย็น อันหลิงหยุนขยับตัวเล็กน้อย กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ แล้วก็นอนลงในอ้อมอกของอันหลิงหยุน มือคู่นั้นกอดอันหลิงหยุนไว้เอาหน้าไปแนบหน้านาง เดิมคิดว่าจะพักผ่อนแล้ว เสื้อผ้าของอันหลิงหยุนก็ถูกปลดออก

“ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องส่งเสบียงน้ำอสุจิอีกหรือ”

“มีเรื่องต้องพูด เลยจ่ายทีเดียว”

อันหลิงหยุนไม่พูดแต่อยากหัวเราะ นอนราบเสนอกายให้กับกงชิงวี่ ในห้องมืดมากกงชิงวี่จึงถือตะเกียงขึ้นหนึ่งดวง แสงไม่ค่อยสว่างนัก แต่ก็พอที่จะสำรวจผิวเนื้อของอันหลิงหยุนทุกกระเบียดนิ้ว ที่ทำให้กงชิงวี่รักไม่คลายได้

“หลุงหยุน เจ้าอยู่ที่นั่นร่างกายเจ้าเป็นอย่างไร”กงชิงวี่ลูบไล้ไปพลางถามไปพลาง อันหลิงหยุนตอนนี้รู้สึกร้อนวูบวาบ นางกลั้นเสียงไว้ ดวงตาปิดเป็นเส้นตรงนานแล้ว

เทียบกับกงชิงวี่ที่เอาแต่ใจ อันหลิงหยุนย่อมทำไม่ได้ นางไม่อยากให้ลูกๆถูกรบกวนจนตื่นด้วยเรื่องนี้ ช่างน่าอายนัก

แต่ยิ่งเป็นอย่างนี้ กงชิงวี่ยิ่งได้ใจใหญ่

อันหลิงหยุนส่ายหน้า หายใจแรง“เหมือนกัน”

ร่างกายของกงชิงวี่ร้อนระอุขึ้นมา อันหลิงหยุนตกใจจนตื่น มองสิ่งหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาเหมือนชายที่ถูกกระตุ้นด้วยบางสิ่งบางอย่าง ตกใจจนคิดถอยหนี

“อย่านะ”

อันหลิงหยุนอยากจะบ้าตาย

“ข้าจะทำ”

“ท่าน……”อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้พูด ปากก็ถูกปิดสนิทแล้ว