ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 481

บทที่ 481 ช่วยจนเลือดหมดตัวก็ช่วยไว้ไม่ได้

อันหลิงหยุนเดินออกมาจากด้านในเพื่อไปทำเค้ก ทั้งสองคนต่างไม่พูดไม่จา ซูมู่หรงทำเพียงแค่มองดูกล่องที่อยู่ในห้อง แล้วรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“เด็กๆชื่ออะไรกันบ้าง?”

“ยังไม่ได้ตั้งชื่อ ที่นั่นเขาไม่รีบตั้งชื่อให้เด็กกัน บางคนอายุสองสามขวบแล้วก็ยังไม่มีชื่อ แต่เขาบอกว่าให้รอให้ครบ 100 วัน”

อันหลิงหยุนทำไปพลางพูดไปพลาง

“ชื่อเล่นล่ะ?”

“เจ้าใหญ่ถึงเจ้าห้า......”

อันหลิงหยุนสองจิตสองใจ: “หัวหน้า ต่อไปคุณเองก็มีลูกหลายๆคนเหมือนกันสิ เมื่อเป็นพ่อแม่คนแล้ว ถึงจะเข้าใจถึงความสำคัญของครอบครัว”

ซูมู่หรงทำเพียงแค่นิ่งเงียบไป ที่ที่ขาดคนที่ตัวเองรักไป ไม่ว่าจะให้อะไรแก่เขาก็ไม่มีค่าสำหรับเขาทั้งนั้น

ไม่นานเค้กก็ทำเสร็จ อันหลิงหยุนจุดเทียน ถามซูมู่หรงว่าอายุเท่าไหร่แล้ว ถึงได้รู้ว่ากลับมาครั้งนี้เขามีอายุเพิ่มขึ้นอีกหลายปีแล้ว นั่งสองนั่งลงและพูดคุยกันเล็กน้อย

อันหลิงหยุนรอจนกระทั่งซูมู่หรงหลับนางจึงจากไป

ครั้งนี้เวลาของอันหลิงหยุนมีมากพอ นางพยายามคิดที่จะนำของทุกอย่างกลับไปให้หมด แล้วนางก็กลับไป

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น แล้วจึงลุกขึ้นนั่ง บนพื้นกงชิงวี่กำลังอุ้มลูกอยู่หนึ่งคนแกว่งไปแกว่งมา แกว่งพลางบ่นพลางว่า: “หยุดร้องได้แล้ว พวกเจ้าออกแรงกับข้ามีประโยชน์อะไรกัน ข้าไม่ใช่แม่ของพวกเจ้าเสียหน่อย ดูสิคลอดพวกเจ้าออกมาแล้วแต่กลับไม่สนใจ ทำให้พวกเจ้าคิดถึงนาง แต่นางกลับนอนหลับใหลอยู่ ไม่รู้ว่าไปเที่ยวถึงไหนกัน ทำให้พ่อโมโหจริงๆ รอให้นางกลับมาก่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อจะจัดการนางเอง”

อันหลิงหยุนลงมาจากเตียง: “ส่งมาให้หม่อมฉันเถอะเพคะ”

กงชิงวี่โกรธ: “นี่เจ้า......”

ทันทีที่กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นอันหลิงหยุนยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม เขารู้สึกตกใจมาก กว่าจะรู้สึกตัว อันหลิงหยุนก็เดินเข้ามาหากงชิงวี่แล้วอุ้มลูกไปเรียบร้อยแล้ว ตบลูกเบาๆพลางพูดว่า: “อย่าไปฟังพ่อของเจ้าพูดเหลวไหล เป็นเพราะหัวใจของแม่ได้รับความเสียหาย มีเลือดไหลเวียนไม่เพียงพอ ทำให้เหนื่อยจนเป็นลมหมดสติไป จะต้องพักฟื้นสักระยะ บวกกับที่ลุงของพวกเจ้า ซึงก็เป็นอาจารย์ของแม่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ยังไม่ได้รับการรักษา แม่จึงต้องไปดูสักครั้ง จึงได้กลับมาช้า!”

“ไอ้เลวนั่นตายแล้วหรือ?” พอกงชิงวี่ได้ฟังก็รู้สึกโมโห

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่อย่างไม่สบอารมณ์นัก: “ท่านอ๋อง ไม่มีอย่างอื่นจะพูดหรืออย่างไรเพคะ?”

“ไม่มี!”

ในใจของกงชิงวี่กังวลเรื่องที่หัวใจของอันหลิงหยุนได้รับความเสียหาย แต่เมื่อได้ยินเรื่องของซูมู่หรงก็รู้สึกโมโหขึ้นมา จึงไม่ได้ถาม

อันหลิงหยุนหันมองหนึ่งครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มรู้สึกผิด จึงไม่ได้สนใจเขาอีก จากนั้นจึงพาลูกไปนอนบนเตียง วางลง แล้วค่อยๆทยอยอุ้มคนอื่นขึ้นมาตบเบาๆ ตบเบาๆแล้วทุกคนต่างก็ดีใจ ไม่ร้องไห้อีกแล้ว เมื่ออันหลิงหยุนหอมแก้มก็ยิ่งดีใจกันเข้าไปอีก จึงอ้าปากเล็กๆแล้วยิ้มออกมา

เด็กๆต่างเริ่มเล่นสนุกกันขึ้นมา อันหลิงหยุนจึงได้หันไปมองกงชิงวี่แล้วพูดขึ้นมาว่า: “ท่านออกไปดูข้างนอกหน่อยว่า ที่ในลานมีสิ่งของวางอยู่หรือเปล่า ตอนที่หม่อมฉันกลับมาได้เตรียมของเอาไว้ไม่น้อย ไม่รู้ว่านำกลับมาด้วยได้หรือไม่ เป็เพราะมีจำนวนมาก หม่อมฉันจึงไม่อาจพกติดตัวมาได้ ถ้าหากนำกลับมาได้ ท่านช่วยย้ายเข้ามาไว้ในห้องหน่อยนะเพคะ”

เมื่อกงชิงวี่ได้ยินว่ามีของ ก็รีบหันหลังเดินออกไป

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าจะพูดเช่นไรดี อยู่ที่นั่นถึงแม้จะพูดไม่ได้ว่าเป็นของที่ดี แต่เมื่อมาถึงที่นี่ เขากลับสนอกสนใจเป็นอย่างมาก

เมื่อออกไปถึงด้านนอก กงชิงวี่ก็เห็นกล่องที่หล่นกองรวมกันอยู่ มีทั้งกล่องเล็กกล่องใหญ่รวมๆแล้วประมาณสิบกว่ากล่อง

จริงๆแล้วในลานก็มีคน เพียงแต่กล่องเหล่านี้ปรากฏขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด อีกทั้งเทปที่แปะอยู่ด้านบนก็ดูแปลกตา จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ มีเพียงอาหยู่ที่ได้ยินว่ามีเสียงของท่านอ๋องและพระชายาพูดคุยกันในห้อง ก็รู้สึกดีใจ และไม่ได้เข้าไปรบกวน

ตอนนี้เองกงชิงวี่เดินออกมา อาหยู่จึงได้เข้าไปรายงาน

กงชิงวี่ย้ายกล่องทั้งหมดเข้าไปไว้ในห้อง ดีที่ห้องมีขนาดใหญ่ จึงสามารถจุได้

เดิมทีอาหยู่ตั้งใจที่จะช่วย แต่ตอนกลางคืนเขาไม่กล้าเข้าไป กงชิงวี่เองก็ไม่อนุญาตให้เขาแตะต้องตามอำเภอใจ

กงชิงวี่นำส้อมมา แล้วตักคำเล็กๆยื่นให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนกินเค้ก แล้วจึงยกมือขึ้นหยิบมาเล็กน้อย แล้วยื่นเข้าปากกงชิงวี่: “ท่านอ๋องลองชิมดูสิเพคะ ว่าแบบนี้หวานขึ้นไหม?”

กงชิงวี่ยากที่จะอดใจไหว ถึงแม้จะไม่หวาน เขาก็เต็มใจที่จะบอกว่าหวาน

กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุนไว้แล้วกินเค้ก อันหลิงหยุนเขย่งปลายเท้าขึ้น แล้วเอามือคล้องคอกงชิงวี่ไว้ แล้วจูบ

กงชิงวี่ส่ายหัวไปมา แล้วจึงอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นเตียง

ตอนนี้เด็กๆที่อยู่บนเตียงทั้งห้าคน ต่างก็ปิดตานอนหลับไปหมดแล้ว เหมื่อนกำลังจะบอกผู้ใหญ่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขา ให้แสดงความรักกันให้เต็มที่

เมื่อเสร็จกิจ อันหลิงหยุนก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่นางไม่ได้ง่วงนอน เพียงแต่อยากให้กงชิงวี่กอดเอาไว้ไม่ต้องขยับไปไหนก็เท่านั้น กงชิงวี่ใช้มือโอบเบาๆ แล้วลูบบนตัวของอันหลิงหยุน ทนไม่ไหวที่จะต้องปล่อยมือ ถึงแม้อันหลิงหยุนจะมีเหงื่อออก อยากที่จะปลีกตัวออกไป แต่เขาก็เดินตามราวกับกลัวว่าของอันเป็นที่รักจะหายไป เห็นอยู่ชัดๆว่าเหนื่อยจนตาจะปิดแล้ว ก็ยังอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้น แล้วพลิกตัวมามองคนที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ในอ้อมกอด แล้วจึงรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาต่อ

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ รู้สึกว่าตรงนั้นมีอะไรผิดปกติมาตลอด!

“ท่านจะทำอะไร ทำไมถึงได้ลุกขึ้นอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่เพิ่งเสร็จกิจหรอกหรือ?” อันหลิงหยุนเกรงว่าเป็นเพราะเรื่องนี้จะทำให้ร่างกายของกงชิงวี่ได้รับความเสียหาย จึงรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย

กงชิงวี่ก้มลงจูบหน้าผากของอันหลิงหยุน เสียงหายใจหอบเล็กน้อย

“ตอนที่ช่วยคน เอาเลือดให้เขาดื่มแล้วใช่หรือไม่?” เดิมทีกงชิงวี่คิดเอาไว้ว่าจะค่อยพูดในวันพรุ่งนี้ แต่เขาก็คิดว่าเรื่องนี้จะรอช้าไม่ได้เช่นกัน

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ: “ท่านอ๋องทรงทราบได้อย่างไรเพคะ?”

“ตอนที่ข้าอุ้มหยุนหยุนเข้าไปในรถม้า บนข้อมือของหยุนหยุนมีรอยแผลเกิดขึ้น มีเลือดไหลออกมาจากข้อมือของหยุนหยุน ข้าจึงรีบนำเข้าปากเพื่อดื่ม แต่เลือดพวกนั้นเหมือนน้ำเปล่าก็ไม่ปาน ไม่มีรสชาติเลยแม้แต่น้อย หลังจากดื่มไปแล้วร่างกายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา”

จริงๆแล้วกงชิงวี่รู้สึกสงสัยอยู่ในใจ และนี่ก็คือสิ่งที่เขารู้สึกเป็นกังวล

ถ้าหากใช้เลือดที่นั่นจริงๆ ร่างกายที่อยู่ที่นี่ก็ได้รับผลกระทบด้วย ไม่แน่ว่าหากวันนั้นเลือดหมดตัว ก็อาจจะช่วยคนไว้ไม่ได้!