ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 496

บทที่ 496 มีแมลงอยู่ในท้อง

ทุกคนพากันมองอันหลิงหยุน จนในที่สุดซ่างซูเจิ้งก็เดินเข้ามาหานาง "พระชายาคงรู้ว่าพี่ชายข้าเจ็บป่วยที่ตรงไหนกระมัง"

"ย่อมต้องดูออกแน่ แต่ข้าก็เพียงแต่ดูเท่านั้น จึงเห็นแค่อาการปวดท้องของเขา ส่วนที่เหลือข้าก็ยังไม่อาจแน่ใจได้" อันหลิงหยุนเอ่ยเรียบๆ นางเห็นคนตรงหน้าหลังค่อม ช่วงท้องถูกบีบให้แคบเล็ก แม้ว่าใบหน้าจะยังเปื้อนยิ้ม ทว่าอาการหลังค่อมที่บั้นเอวของเขา เป็นสาเหตุให้ช่วงเอวของเขาหดยื่นมาด้านหลังมานานนับปี นางถึงได้พูดออกไปเช่นนั้น

ซ่างซูเจิ้งรีบบอกให้ทุกคนออกไปก่อน ก่อนจะเชิญอันหลิงหยุนเข้ามา "ชื่อเสียงเรื่องการรักษาของพระชายา ข้าน้อยได้ยินมานานแล้ว ขอพระชายาช่วยตรวจดูอาการให้พี่ชายข้าน้อยด้วยเถิด"

"ย่อมได้ เพียงแต่ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะถามสักหน่อย หากซ่างซูเจิ้งยอมบอกข้าตามความจริง ข้าก็รับปากว่าจะรักษาให้ ไม่เพียงรักษาเท่านั้น แต่ยังจะรักษาให้หายด้วย

หากข้ารักษาโรคนี้หายภายในครึ่งปี เขาจะอายุยืนขึ้นอีกห้าปี หากใต้เท้าซ่างซูดูแลเขาอย่างดี เชื่อว่ากระทั่งแปดปีสิบปีก็ไม่ใช่ปัญหา"

"ไม่ทราบว่าพระชายาอยากถามเรื่องใด" ซ่างซูเจิ้งมองนายท่านใหญ่แล้วก็พาให้รู้สึกกังวลยิ่งนัก

"เข้าไปพูดข้างในเถิด" อันหลิงหยุนมองไปยังห้องโถงกลางของเรือนนอก ซ่างซูเจิ้งถึงได้สั่งให้คนช่วยกันอุ้ม นายท่านใหญ่ เข้าไปข้างใน ก่อนจะเชิญอันหลิงหยุนกับหยุนโล๋ชวนตามเข้าไปข้างใน

ทุกคนทยอยนั่งลง ซ่างซูเจิ้งนั่งลงข้างๆ นายท่านใหญ่ พร้อมกับกุมมือเขาไว้ สีหน้าท่าทางของนายท่านใหญ่ ดูราวกำลังจะร้องไห้ "เจ้าอย่ามาเหลวไหล!"

"พี่ใหญ่ท่านวางใจเถิด ข้ารู้ดี ข้าไม่มีทางทำผิดทำนองคลองธรรมแน่ คำสอนของท่านข้ายังจำได้ขึ้นใจเสมอ"

ซ่างซูเจิ้งมองอันหลิงหยุน "พระชายามีเรื่องอะไรเชิญกล่าวได้เลย หากข้าน้อยสามารถช่วยได้ และไม่ได้เป็นเรื่องผิดศีลธรรม ข้าน้อยยินดีบอกด้วยความสัตย์จริง"

"ไม่รีบร้อน ให้ข้าลองตรวจดูก่อน หากข้ารักษาไม่ได้เล่า" อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปหา นายท่านใหญ่ ก่อนจะจับชีพจรบนข้อมือเหี่ยวย่นของเขาแล้วเริ่มตรวจดู

อันหลิงหยุนมองนายท่านใหญ่ ครู่หนึ่ง "เมื่อก่อนท่านเคยลงไปจับในน้ำใช่หรือไม่"

"ใช่แล้ว" นายท่านใหญ่ พยักหน้า ทำเอาซ่างซูเจิ้งตะลึงพรืด

"ตอนยังหนุ่ม ผู้พี่ของข้าน้อยลงไปจับปลาในน้ำอยู่บ่อยๆ ทว่าเรื่องนี้น้อยคนนักจะรู้ พระชายาได้ยินเรื่องนี้มาจากที่ใดกัน"

"มิกล้าได้ยินมาจากที่ใดหรอก ข้าจะไปได้ยินเรื่องของคนอายุขนาด นายท่านใหญ่ ได้อย่างไร คาดว่านายท่านใหญ่ ไม่ได้ออกจากจวนไปไหนด้วยกระมัง" อันหลิงหยุนดึงมือกลับมา แล้วหันไปมองหยุนโล๋ชวน "ชวนเอ๋อ เจ้ากลับไปเอากล่องยาข้าที่จวนแม่ทัพมาที ข้าจะเขียนข้อความให้เจ้าแผ่นหนึ่ง เจ้าเอาแถบกระดาษนี้ให้หมอในจวนแม่ทัพ ให้เขาช่วยเหลือ และให้หมอในจวนมาที่นี่ด้วย"

"ได้" หยุนโล๋ชวนรับคำ อันหลิงหยุนจึงเขียนเทียบยาให้นาง นางรับเทียบยาเรียบร้อยแล้วจึงตรงไปที่จวนแม่ทัพทันที

ในตอนนั้นเอง อันหลิงหยุนถึงได้เอ่ยขึ้น "โรคนี้ของนายท่านใหญ่ เป็นมานานหลายปีแล้ว น่าจะติดมาจากในน้ำ ทั้งยังทำให้ลำไส้และกระเพาะเกิดปัญหา เป็นผลให้ท้องร่วงและอาเจียน คงมีท่านหมอเคยมาดูอาการแล้วสั่งยาหม้อให้ แต่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น ทุกครั้งพอกินยาแล้วก็ทุเลาลง แต่พอหยุดยาแล้วก็เป็นเช่นนี้ ทั้งยังร้ายแรงขึ้นกว่าเดิมใช่หรือไม่"

"ใช่ เป็นเช่นนั้น"

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "เป็นแมลง"

อันหลิงหยุนเห็นนายท่านใหญ่อึ้งไป ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าก็รู้สึกเช่นกันว่าอะไรบางอย่างอยู่ในท้องของข้า เหมือนกับมันกำลังกัดข้าอย่างไรอย่างนั้น"

"ของสิ่งนี้จะทำให้รู้สึกคลื่นไส้อาเจียน แน่นอนว่าเป็นโทษต่อร่างกาย มีแมลงบางชนิด เป็นพยาธิอยู่ในตัวงู กบ และในท้องปลา

หากปรุงสุกแล้วก็ยังพอว่า แต่ถ้าหากยังดิบก็ไม่แน่แล้ว ข้าดูอาการนายท่านใหญ่แล้วคิดว่าเป็นไปได้มากว่าจะติดเชื้อจากสิ่งนี้เข้าแล้ว"

คนผู้นี้ก่อกรรมทำชั่วสารพัด สักวันข้าน้อยจะต้องกราบทูลฮ่องเต้แน่ ไม่ว่าใครก็ขวางข้าน้อยไว้ไม่ได้"

อันหลิงหยุนหรี่ตาลงเล็กน้อย "มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ เรื่องคอขาดบาดตายเช่นนี้ไม่มีใครสนใจเลยหรือ"

"ก๊กกู๋ใหญ่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของฮองไทเฮา ฝ่าบาททรงกตัญญูต่อไทเฮานัก ใครจะกล้าเล่า" ซ่างซูเจิ้งยิ่งพูดก็ยิ่งมีโทสะ "หากรู้อย่างนี้ ข้าน่าจะให้เขาเป็นคนรับใช้ไปชั่วชีวิต!"

อันหลิงหยุนนึกขัน "เป็นชั่วชีวิตนั่นคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อมีก๊กกู๋ใหญ่คอยหนุนหลัง เป็นได้แค่ไม่กี่วันก็คงได้เลื่อนขั้นขึ้นแล้วล่ะ เพียงแต่ซ่างซูเคยถูกหลอกเช่นนี้ ยามนี้คงรู้สึกไม่ยินยอมอยู่กระมัง"

"ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ข้าน้อยก็ยังรู้สึกไม่อยากยอมรับ อยากจะจัดการเขา แต่ก็จนใจที่เป็นคนไม่มีอำนาจบทบาทใดพอจะทำอะไรได้เหมือนก๊กกู๋ใหญ่"

"มิใช่เช่นนั้นหรอก ถึงอย่างไรก็ย่อมต้องมีผู้เป็นครอง ใต้เท้าซ่างซูท่านรู้หรือไม่ว่าเฉาเหวินกับก๊กกู๋ใหญ่มีความสัมพันธ์อันใดกัน"

"เขาเรียกก๊กกู๋ใหญ่ว่าท่านลุง เรื่องอื่นข้าก็ไม่รู้แน่ชัด คิดว่ามารดาของเขาน่าจะเป็นคนของจวนกั๋วจิ้วกระมัง" ซ่างซูเจิ้งก็ใช่ว่าจะรู้ไปเสียทุกอย่าง ทว่าเรื่องที่รู้ก็ได้บอกอันหลิงหยุนไปหมดแล้ว

ในตอนนั้นเองหยุนโล๋ชวนก็พาหมอจากจวนแม่ทัพมาถึงพอดี อันหลิงหยุนจึงเรียกให้เข้ามา ก่อนจะเริ่มเปิดกล่องยาออก

พอเปิดกล่องยาออกก็เห็นยาเม็ดที่มีสารประกอบในกลุ่มเบนซินอยู่ด้วย อันหลิงหยุนนึกดีใจกับความสามารถในการคาดเดาล่วงหน้าของตัวเองยิ่งนัก เดิมทีตอนเอายาใส่กล่องนางก็ไม่ได้คิดจะใส่มันเข้ามาด้วย ทว่าในคราวสุดท้ายนั้นนางไม่ทันได้ห่วงอะไรมากมายแล้ว เห็นอะไรก็หยิบอันนั้น ของพวกนี้ล้วนเป็นของที่ใส่เข้ามาตอนเก็บข้าวของ นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะได้ใช้แล้ว

อันหลิงหยุนหยิบยาออกมาสองเม็ด แล้วสั่งให้คนเอาน้ำมาถ้วยหนึ่ง จากนั้นก็เอายาลงไปละลายในน้ำ เพียงครู่เดียวก็ละลายจนหมดมองไม่เห็นสิ่งใดแล้ว

อันหลิงหยุนประเคนให้ นายท่านใหญ่ ดื่ม "ท่านดื่มก่อนเถิด ยานี้ต้องดื่มอย่างต่อเนื่องในชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่เพียงไม่นานอาการเจ็บปวดของท่านก็จะบรรเทาลง และอีกประเดี๋ยวข้าจะฉีดยาให้ท่านเข็มหนึ่ง"