ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 512

บทที่ 512 ในจวนมีไส้ศึก

กลับจากเรือนของหวังฮัวเอี้ยน อันหลิงหยุนไปดูลูกๆทั้งหลาย แม่ทัพอันอุ้มเจ้าใหญ่ด้วยสีหน้าหม่นหมอง

อันหลิงหยุนถาม “ท่านพ่อเป็นห่วงพวกเขาหรือ”

“ไม่ใช่แค่เป็นห่วง ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยก็ใกล้จะให้กำเนิดแล้ว ฮองเฮาก็ตั้งครรภ์แล้ว แต่ว่าพวกเขาไม่ไปหาฮ่องเต้ลงมือในวัง แต่มาที่จวนอ๋องเสียน ในนี้เองก็คงจะไม่ธรรมดา”แม่ทัพอันรู้ทันคน อันหลิงหยุนรู้ดีกว่าใคร ท่านพ่อของนางนั้นฉลาดแต่ไม่แสดงตน ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องหลอกลวงกันไปมาในราชสำนัก แต่ไม่ใช่เพราะมองไม่ออกมองไม่ขาดแน่นอน

พ่อของนางเป็นแม่ทัพ แม่ทัพยอมสละชีพในสนามรบ แต่ไม่ยอมตายบนความขัดแย้งของราชสำนัก พ่อนางไม่ได้ล้อเล่น หากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวพันกับเด็กๆเหล่านี้ พ่อนางคงไม่สนใจเรื่องพวกนี้

“ท่านพ่อพูดถูฏ เรื่องนี้เกรงว่าคงจะไม่ธรรมดา ท่านอ๋องตรวจสอบเรื่องราชนิกุลอยู่ข้างนอก เวลานี้พวกเขาก็มีเรื่องมากพอจนไม่อาจสนใจอย่างอื่น ทำไมยังให้คนมาที่จวนอ่องเสียน ต้องมีคนข้างหลังวางแผนไว้ล่วงหน้าอย่างแน่นอน ”

อันหลิงหยุนคิดได้นานแล้ว เพียงแต่ยังไม่พูด

แม่ทัพอันไม่พูดอะไรอีก วางเจ้าใหญ่ลงลุกขึ้นพูดว่า “พ่อจะเข้าวัง ไม่ต้องห่วงพ่อ”

“ท่านพ่อ เรื่องนี้จะทำฮ่องเต้ตกพระทัย”

“ลองเข้าวังดูก่อน หากเป็นเรื่องในวัง พ่อก็คิดไม่ออกแล้ว”แม่ทัพอันพูดจบแล้วก็จากไป

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปส่งที่หน้าประตู

พ่อบ้านรีบเดินตามออกไป กลับมาอันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ที่เตรียมตัวจะพักผ่อน สองสามีภรรยาประสานตากัน ให้ทุกคนไปพักได้

ปิดไฟแล้วกงชิงวี่ก็ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า อันหลิงหยุนมองไปยังเด็กๆที่ต่างก็ดวงตาเปิดกว้าง อันหลิงหยุนถาม “พวกเจ้าไม่นอนทำไมกัน”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “ข่าวมาแล้ว เรื่องนี้เป็นฝีมือราชนิกุล”

“เวลาเช่นนี้ราชนิกุลยังสามารถมาหาเรื่องจวนอ๋องเสียน หมายความว่าพวกเขาคงถูกบีบจนร้อนรนแล้ว ตราบที่ยังคงมีความหวังอยู่บ้าง แน่นอนว่าต้องรักษาความแข็งแกร่งไว้ รอวันหน้าค่อยมาใหม่ ”อันหลิงหยุนลุกขึ้นช่วยกงชิงวี่แต่งตัว สองคนในความมืดกับถนนหนทางที่รู้ทางหนีทีไล่ ทำงานประสานกันอย่างลงตัว

กงชิงวี่เอ่ยอย่างไม่แยแส“ข้าสังหารคนของพวกเขาไปมากมาย มาหาข้าย่อมเป็นเรื่องปกติ หากพวกเขาไม่มา ข้าคงดูถูกพวกเขาแน่

แม้จะถูกโค่นล้มแต่อำนาจก็ยังคงมีอยู่ เหตุผลนี้เจ้าเข้าใจดี ยิ่งตอนนี้พวกเขายังไม่ตาย ข้ายิ่งรีรอไม่ได้ เห็นหนึ่งคนฆ่าหนึ่งคน ฆ่าจนพวกเขาตายหมดจึงจะหยุด”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจ “เดิมคิดว่าอยู่ที่นั่นในดงกระสุนปืนก็แล้วไปเถอะ ไม่คิดเลยว่ามาที่นี่ยังจะเป็นการเข่นฆ่าเลือดนองพื้นอีก บางทีอาจ……”

“หยุด”ไม่รอให้อันหลิงหยุนพูดจบ กงชิงวี่รีบห้ามเสียงดัง อันหลิงหยุนตกใจ รีบมองไปที่พื้นเด็กๆทั้งหลายที่ไม่รู้ว่าลืมตามองพวกเขาสองสามีภรรยาถกเถียงกันอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ละคนดูสนอกสนใจอย่างเต็มที่ มองอย่างออกรสออกชาติ

“นอน”อันหลิงหยุนน้ำเสียงทุ้มเย็น เด็กๆทั้งหลายรู้ว่าไม่ควรแหย่ท่านแม่ ต่างก็หลับตาลง ให้ความร่วมมือกับท่านแม่

กงชิงวี่สองมือโอบเอวอันหลิงหยุนเอาไว้ ดึงเข้าไปในอ้อมอก น้ำเสียงทุ้มต่ำลงหลายส่วน “ประเทศต้าเหลียงยังต้องการข้า ข้าไปไม่ได้ แต่ข้าสัญญากับเจ้า ต้องมีสักวันที่จะพาเจ้าไปอยู่อย่างสงบสุข ผ่านคืนวันที่ไม่ต้องมีการรบราฆ่าฟันกัน ”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่บ่นเท่านั้น แต่ที่จริงก็เป็นเช่นนี้จริงๆ ก่อนมาเป็นดงกระสุน มาแล้วเป็นดงดาบดงง้าว บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตาของข้า”อันหลิงหยุนยอมรับในโชคชะตา

“แต่ว่าท่านอ๋องต้องระวังตัวไว้บ้าง”อันหลิงหยุนเขย่งเท้าจูบที่ริมฝีปากของกงชิงวี่หนึ่งที กงชิงวี่รัดแขนไว้แน่น ผลักอันหลิงหยุนออกแล้วจูบหนักๆหนึ่งที ค่อยจากไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“ข้าต้องไปแล้ว”ถ้ายังไม่ไปอีกเกรงว่าจะไม่ได้ไปแล้ว กงชิงวี่สีหน้าปฏิเสธอันหลิงหยุน ป้องกันตัวเขาเองจะถอดเสื้อผ้าที่เพิ่งสวมใส่ออกอีกครั้ง

อันหลิงหยุนรู้เท่าทันความคิดของกงชิงวี่ กล่าวว่า “ท่านอ๋องระวังตัวด้วย”

ต้องรู้ว่า หลายสิบคนนี้ เพียงพอที่จะทำลายจวนอ๋องได้แล้ว

พ่อบ้านกล่าวว่า “แต่เรามีลานบ้านเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ที่ลานจุนจื่อมีคนมาก เพราะฉะนั้นต้องการคนรับใช้ ในจวนได้เตรียมไว้แล้ว คนซักผักปัดกวาดยังต้องการอยู่จำนวนหนึ่ง”

อันหลิงหยุนพูด“คนเหล่านี้ล้วนผ่านการฝึกฝนหรือ”

“เรื่องนี้ได้เริ่มทำไปแล้ว ฝึกฝนได้เดือนกว่าแล้ว ตอนแรกมาร้อยกว่าคน หลังคัดเลือกแล้วก็เลือกแค่นี้ ล้วนสะอาดสะอ้าน และรู้ความ”

อันหลิงหยุนคิดอยู่สักครู่ “ลานจุนจื่ออีกหน่อยมอบให้หยุนจิ่นดูแล หยุนจิ่นควบคุมดูแลลานจุนจื่อ รับผิดชอบดูแลเรื่องของทางนี้ ไม่ต้องมาดูแลคนแล้ว สำหรับคนที่เข้ามา พ่อบ้านก็ดูแลให้เหมาะสมเป็นพอ”

“ขอรับ”พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจ “แต่หากที่ลานจุนจื่อไม่ใช้ละก็ เช่นนั้นคนพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วจริงๆ เป็นส่วนเกินแล้ว ไม่สู้ให้ออกไปเสีย”

“นั่นก็ไม่จำเป็น อีกเดี๋ยวให้หยุนจิ่นดู ที่สามารถอยู่ก็ให้อยู่ ไม่สามารถอยู่ก็ค่อยจัดการอีกที ภายหน้าในจวนก็ยังต้องขยาย เด็กๆต่างก็ต้องเติบโต ไม่มีคนก็ไม่ได้ เก็บไว้เถอะ แค่ไม่กี่วันก็ยังดี อีกเดี๋ยวให้หยุนจิ่นดูทีละคน ที่เข้าท่าก็ให้มาทำงานที่ลานจุนจื่อ ที่ไม่เข้าตาก็เก็บไว้เอง”

คนที่อันหลิงหยุนเชื่อใจนั้นมีไม่มาก ท้ายที่สุดใจคนไม่เที่ยง

ก่อนไม่มีลูกนางไม่ได้คิดมากอะไร แต่หลังจากมีลูกๆแล้ว ความคิดของอันหลิงหยุนได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เป็นแม่แล้วต้องเข้มแข็ง นางย่อมต้องคิดวางแผนเพื่อลูกก่อน

นางสามารถสั่งสอนให้ลูกๆของตัวเองไม่ให้ไปสร้างความเดือดร้อนให้คนรอบข้างได้ แต่ก็ไม่สามารถยอมให้ผู้อื่นมาสร้างความเดือดร้อนให้ลูกของนางได้เด็ดขาด

ให้หยุนจิ่นไปดูคนย่อมไม่ใช่ให้พาคนเข้ามาในลานจุนจื่อแน่นอน แต่ให้จุนจื่อไปดู ใครกันแน่ที่เป็นไส้ศึก